Θέλω σε γη πολύ παχιά σαλίγκαρους γεμάτη,
να σκάψω λάκκο μόνος μου βαθύ, που να μπορώ
τα γέρικά μου κόκαλα ν' απλώσω με ραχάτι
κι ως καρχαρίας στο νερό, στη λήθη ύπνο να βρω.
Τις διαθήκες τις μισώ κι οι τάφοι δε μ' αρέσουν
παρά να παρακάλαγα να ‘ρθουν να με θρηνούν
θα προτιμούσα ζωντανός, να κράξω όρνια να πέσουν,
στο βρωμερό μου σκέλεθρο το αίμα μου να πιουν.
Σκουλήκια! ώ σύντροφοι δίχως αυτιά και μάτια, εμπρός!
να ένας λεύτερος για σας, χαρούμενος νεκρός.
Φιλήδονος φιλόσοφος, γέννα παλιά της σήψης
ελάτε στο κουφάρι μου ριχτείτε δίχως τύψεις
και πείτε μου, μπορεί να δει κι άλλους βασανισμούς
τ' άψυχο αυτό σαράβαλο, νεκρό μες τους νεκρούς;
Charles Baudelaire
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου