ΜΟΝΑΧΟΣ - ΕEDGAR ALLAN POE

Από τα παιδικά τα χρόνια μου δεν ήμουν
Σαν τους άλλους. Δεν είδα
Οτι οι άλλοι έβλεπαν. Τα πάθη μου
Δεν μπόρεσα να φέρω από μια άνοιξη κοινή.
Από την ίδια την πηγή δεν άντλησα
Τη θλίψη μου. δεν μπόρεσα στον ίδιο τόνο
Την καρδία μου να καλέσω στη χαρά.
Και όλα όσα αγάπησα, τ' αγάπησα μονάχος.
Τότε -σαν ήμουν παιδί- στην αυγή
Μιας ζωής τρικυμισμένης, ξεπήδησε
Από τα βάθη του καλού και του κακού
Το μυσηριο που ακόμα με κρατάει δεμένο:
Από το χείμαρρο ή την πηγή,
Απ' του βουνού τον κόκκινο γκρεμό,
Από τον ήλιο που με κυκλώνει γύρω γύρω
Με το φθινοπωράτικο χρυσό του χρώμα,
Απ' του ουρανού τ' αστραποβόλημα
Που με περνάει πετώντας πέρα,
Από τον κεραυνό, τη θύελλα,
Το σύννεφο που παίρνει τη μορφή
(Οταν είναι γαλάζιος ο άλλος Ουρανός)
Του δαίμονα μες στη ματιά μου.

Μετάφραση Αλέξης Ζήρας
Από το βιβλίο EDGAR ALLAN POE ποίηση και φαντασία
Εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ