Δειλινό Φθινοπωρου - Κώστας Ουράνης

Της κάμαρής μου το θαμπό παράθυρο ακουμπώντας
κοιτάω ρεμβός να στάζει αργά στο δρόμο η βροχή.
Είναι ένα δείλι Κυριακής. Μακρυά βαρούν καμπάνες
και μια θλίψη αναίτια μου σφίγγει την ψυχή.
Πέφτει η βροχή μονότονα μες το τεφρό το δείλι
πάνω από σπίτια σκοτεινά, κλειστά και ξεπλυμμένα,
πάνω σ' εξώστες έρημους, σε γλάστρες με λουλούδια
που καταρρέουν με τη βροχή, βρεγμένα μαραμένα
κάποιες σιλουέτες γυναικών περνάν κάτω στο δρόμο
σηκώνοντας τις φούστες τους, χτυπώντας τα τακούνια,
ένα ζευγάρι στάθηκε από μια τέντα κάτω
και κυνηγιούνται δυό μικρά ξυπόλυτα χαμίνια.
Αντίκρυ ανακατώθηκε κάποια λευκή κουρτίνα
και μιας γυναίκας το ξανθό εφάνηκε κεφάλι,
κοίταξ' εμένα μια στιγμή, τον ουρανό, το δρόμο
και η κουρτίνα η λευκή ξανάπεσε και πάλι.
Κάπου σε κάποια πάροδο, ένα οργανέτο παίζει
ένα σκοπό χαρούμενο τρελό, μεσ' στη βροχή
ακούω ρεμβός τον εύθυμο σκοπόν όπου δεν παύει
ενώ μια θλίψη αναίτια μου σφίγγει την ψυχή.