ΕΛΠΙΔΑ – ΣΤΕΦΑΝΟΣ Α. ΠΑΪΠΕΤΗΣ

Λαχανιασμένος ο ανθρωπάκος έφτασε μπροστά στην Πύλη του Μέλλοντος και είπε στο φύλακα:

-Φίλε, άσε με να περάσω.

-Να σ' αφήσω φίλε. Μα τι προσδοκάς απ' το Μέλλον;

-Και τι δεν προσδοκώ. Μεγάλα πράγματα.

-Νομίζεις πως θα τα βρεις;

-Δε νομίζω, είμαι σίγουρος, δαγκώθηκε ο ανθρωπάκος.

-Πως είσαι σίγουρος; Ποτέ δεν ξέρεις τι φέρνει το Μέλλον.

-Ο χρόνος έφερε κιόλας πολλά. Φαντάσου το Μέλον!

-Μπράβο. Η κρίση σου είναι ακτύπητη.

-Εσύ ξέρεις τι θα φέρει το Μέλλον; αναθάρρησε ο ανθρωπάκος.

-Και βέβαια ξέρω. Ευτυχία απέραντη.

-Δόξα σοι ο Θεός. Γιατί ξέρεις...

-Γιατί ξέρω τι; Μίλα λοιπόν

-Να μερικοί, κάποιοι γκρινιάρηδες τέλος πάντων.

-Ξέρω. Οι λίγοι ανικανοποιητοι.

-Λοιπόν δεν είναι και τόσο λίγοι.

-Λίγοι είναι, λίγοι. Και τι λένε οι κακές Κασσάνδρες;

-Κοίτα, γιατί δεν μ' αφήνεις να περάσω;

-Είπαμε, θα σ' αφήσω. Μα πες μου πρώτα.

-Να, λένε πως χάσαμε την ελευθερία μας.

-Τι ανοησία. Σου στέρησε κανείς την ελευθερία σου;

-Εμένα; Οχι, όχι.

-Σου κατήργησε κανείς τη δημοκρατία σου;

-Κανένας, κανένας. Ασε με να περάσω.

-Πες μου πρώτα, τι άλλο λένε.

-Να, λένε, τούτη η ευτυχία είναι ψεύτικη και θα πληρώσουμε με τη ζωή μας.

-Ελπίζω να μην το πιστεύεις.

-Οχι, όχι, εγώ να περάσω θέλω, να φύγω.

-Μα γιατί βιάζεσαι. Η πύλη είναι ορθάνοιχτη.

-Να κοιτάξω λίγο.

-Δεν θα δεις και πολλά. Τα ωραία είναι μακριά.

-Μπορεί να 'χεις και δίκιο. Δε βλέπω τίποτ' από δω.

-Στο είπα. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες.

-Μα η ατμόσφαιρα είναι θολή. Σαν μαύρο σύννεφο.

-Αυτό που το βλέπεις;

-Νάτο, είναι μαύρο, κατάμαυρο.

-Ανοησίες. Αν δεν έχεις πίστη στο μέλλον, τι να κάνεις να περάσεις;

-Γιατί πρέπει να περάσω! Καταλαβαίνεις;

-Τι να καταλάβω; Αν δεν πιστεύεις στο Μέλλον, τι προσμένεις από δαύτο;

-Ελπίδα, φίλε, ελπίδα;

-Η μαύρη προπαγάνδα σ' έχει αποβλακώσει.

-Μα τι λες τώρα; Πρέπει να περάσω και γρήγορα.

-Πως κάνεις έτσι; Σα να σε κυνηγάνε.

-Εμένα; Οχι, όχι.

-Ξέρεις, με βάζεις σε σκέψεις. Κακό υλικό μου φαίνεσαι.

-Κακό υλικό;

-Ναι, που φτιάχνει μίζερους, αμφισβητίες, γκρινιάρηδες.

-Και λοιπόν;

-Που τελικά καταλήγουν τρομοκράτες. Που δεν έχουν θέση στο Μέλλον.

-Μη μου στερείς το Μέλλον, φίλε. Αλλη ελπίδα δεν έχω, ψιθύρισε.

Ακούστηκαν βήματα. Σύντομα τον φτάσανε, τον ακουμπήσανε και τον τραβήξανε πίσω στο παρόν. Ο φύλακας μουρμούρισε αηδιασμένος:

-Εψαχνε για ελπίδα στο Μέλλον. Ο ηλίθιος!

ΣΤΕΦΑΝΟΣ Α. ΠΑΪΠΕΤΗΣ

ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ περί τεχνών