Κουρελιασμένοι,απο τα αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείματα για πάντα απο δω και μπρος
στο σκοτεινο θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απο το ξεφρενο κυνηγητό
της ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένεις πόλεις...
«Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι ‘ποιητές’ έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ’ όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές,προδοσίες…»
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κατερίνα Γώγου: o Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων"
κάθε της λέξη και μια μαχαιριά...
κάθε μαχαιριά και μια αλήθεια τραγική...
καλό σου ξημέρωμα...
---------------------------------
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει. Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα στα χέρια σας. Στο λαιμό σας. Οι φίλοι μου.