Ηταν ένας άνθρωπος μια φορά, που μη έχοντας πια πείνα, ποτέ πια πείνα, τόσο είχε σπαταλήσει κληρονομιές, καταβροχθίσει τροφές, φτωχύνει τον πλησίον του, βρήκε το τραπέζι του άδειο, το κρεβάτι του έρημο, τη γυναίκα του χοντρή, και τη γη κακή στον κάμπο της καρδιάς του.
Μη έχοντας μνήμα και επιθυμώντας τη ζωή, μη έχοντας τίποτε να δώσει και λιγώτερο να λάβει, τα πράγματα αποφεύγοντάς τον, τα ζώα λέγοντάς του ψέμματα, έκλεψε τον λιμό κι έκανε μ' αυτόν ένα πιάτο που έγινε ο καθρέφτης του και ο ίδιος του όλεθρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου