Μια αθόρυβη υπομονετική αράχνη,
Πρόσεχα αυτήν καθώς στεκόταν μόνη πάνω σ' ένα μικρό κάβο,
Πρόσεχα πως εξερευνούσε το άδειο αχανές περιβάλλον,
Πετούσε από μέσα της μπροστά της λεπτά νήματα, νήματα, νήματα,
Ξετυλίγοντας τα συνεχώς, πάντα ακούραστη στην εκτόξευσή τους.
Κι εσύ ω ψυχή μου όπου στέκεσαι,
Περιτριγυρισμένη, αποσπασμένη, σ' απέραντους ωκεανούς διαστήματος,
Αδιάκοπα ονειροπολώντας, ριψοκινδυνεύοντας, πετώντας, ψάχνοντας τις σφαίρες για να τις ενώσεις.
Εως ότου η γέφυρα που θα χρειαστείς να σχηματιστεί, έως ότου η εύπλαστη άγκυρα να βαστάξει,
Εως ότου η κλωστή του ιστού της αράχνης σε τινάξει κάπου, ν' αρπαχτείς ω ψυχή μου.
Μετάφραση ΑΛΚΗ ΤΣΕΛΕΝΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου