Στην επαρχία που έζησα παλιά, οι Κυριακές
έμοιαζαν με αργόσυρτες κηδείες.
Συχνά ερήμωνε τους δρόμους μια βροχή,
επίμονη και σιγανή, όπως όλες οι βροχές
θαρρώ στην επαρχία.
Και η σιωπή ακίνητη όπως
ψόφιο σκυλί στου δρόμου τη μέση.
Καμπάνες του εσπερινού αργότερα.
Όλα, τον τραγικό τους αυτόχειρα ανακαλούσαν.
τα σκυθρωπά, κλειστά μαγαζάκια στη σειρά
το νυσταγμένο φαρμακείο στη γωνιά
το μακρυνό του τρένου σφύριγμα.
Α!, Κυριακές της επαρχίας που έζησα παλιά
μελαγχολικές
καλοντυμένες καλοχτενισμένες βαρετές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου