Στηριγμένος 'στὸ ῥαβδί μου - Λοιπόν τι μένει πλέον; φθίνει και το πλατάνι… - Γεώργιος Σουρής

Στηριγμένος στο ραβδί μου…

Στηριγμένος 'στὸ ῥαβδί μου

τώρα 'στὰ γεράματα

κλαίω τὴν πολλὴ σπουδή μου

καὶ τὰ τόσα γράμματα.

Τόσαις γνώσεις 'φύγανε,

'πέταξαν ᾑ φήμαις,

καὶ 'στὸ βρόντο 'πήγανε

τόσων στίχων ῥίμαις.

Λοιπόν τι μένει πλέον; φθίνει και το πλατάνι… 

Λοιπὸν τί μένει πλέον; φθίνει καὶ τὸ πλατάνι…

κανένα δὲν εὑρέθη τῶν θλίψεων βοτάνι.

Ὠκεανὸς ὀγκοῦται,

βλέπω πυρὸς αἰθάλην…

Ἄνθρωποι δὲν ἀκοῦτε;

θ' αὐτοκτονήσω πάλιν.

Πλὴν μοῦ φωνάζει πλῆθος ἀνθρώπων ἀφελές:

σκοτώσου τέλος πάντων χωρὶς νὰ μᾶς τὸ λές.

Τοιούτους ἀχαρίστους ποιὸς δὲν θὰ βλασφημήσῃ;

τὸν Τίμωνα δοξάζω, ποῦ πάντα τοὺς ἐμίσει.

Ὦ κόσμ' ἐλεεινέ,

λεπτὰ θὰ διανείμω…

τὰ λόγια μου φωναὶ

βοῶντος ἐν ἐρήμῳ.

Δὲν ἔρχεται κανένας… κανένας δὲν ἐφάνη…

δράξε λοιπὸν τὸ ξίφος καὶ σφάξου, δυστυχῆ…

κι' ἀφοῦ κι' ὁ Περικλέτος τὸ χέρι δὲν μοῦ πιάνει

γι' αὐτὸ θ' αὐτοκτονήσω… σὲ τόμον προσεχῆ…