Από το Πεντάλ της Μαρίας Λαϊνά στην Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας 11/06/2011
Το ταξίδι τελειώνει εδώ:
μέσα στις μικρόχαρες φροντίδες που μοιράζονται
την ψυχή που δεν ξέρει πια να βγάλει μια κραυγή.
Τώρα οι στιγμές είναι όμοιες κι απαράλλαχτες
όπως οι γύροι του τροχού που 'χει η αντλία.
Ενας γύρος: κι ανεβαίνει το νερό που γουργουρίζει.
Αλλος γύρος, άλλο νερό, και κάποτε ένα τρίξιμο.
Το ταξίδι τελειώνει σ' αυτόν το γιαλό
που τον πειράζουν οι σιγανές και ταχτικές
φουσκοθαλασσιές.
Κανένα άλλο σημάδι, εχτός από αργοσάλευτους καπνούς,
δε φανερώνει το θαλασσινό χωριό που με κοχύλια
το υφαίνουν
οι απαλές πνοές: και σπάνιο είναι να φανεί
μες στη βουβή γαλήνη
ανάμεσα στα ταξιδιάρικα νησιά του αέρα
είτε η καμπούρα η Κορσική είτε η Καπράγια.
Ρωτάς αν όλα έτσι σβήνουνε
σ' αυτή τη λιγοστή των αναμνήσεων την ομίχλη·
αν την ώρα που αποκαρώνει ή με το στεναγμό
του κύματος που σπάζει, κλει ο κύκλος κάθε μοίρας.
Θα 'θελα να σου πω πως όχι, πως κοντεύει
η ώρα που θα περάσεις πέρα απ' τον καιρό·
ίσως μονάχα όποιος το θέλει γίνεται μόριο του απείρου
κι αυτό θα το πετύχεις συ, ποιος ξέρει, όχι εγώ.
Σκέπτομαι πως για τους πιο πολλούς δεν έχει σωτηρία,
μα κάποιος ας χαλάσει κάθε σχέδιο,
το πέραμα ας διαβεί, όπως τον θέλει ας ξαναβρεί
τον εαυτό του.
Θα 'θελα προτού λυγίσω να σου δείξω
αυτόν εδώ το δρόμο της φυγής
που 'ναι ευκολόσβηστος ώς μες στης θάλασσας
τ' ανεσκαμμένα περιβόλια, το κύμα ή ο αφρός.
Ακόμα και τη φιλάργυρη ελπίδα μου σου χαρίζω.
Αποσταμένος δεν μπορώ για νέες ημέρες να τη θρέψω·
ενέχυρο στη μοίρα σου τη δίνω για να λευτερωθείς.
Ο δρόμος τελειώνει σ' αυτές τις ακτές
που τις τρώει της φουσκοθαλασσιάς
και της φυρονεριάς το ρέμα.
Η καρδιά σου εδώ σιμά που δεν μ' ακούει
ίσως για την αιωνιότητα να ' χει κιόλας σαλπάρει.
μετάφραση Δημήτρη Νικολαρεΐζη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου