Το ρόδο - The Rose - William Browne, of Tavistock 1588-1643

Ένα ρόδο, που τόσο όμορφο δεν ξανάδε ο Βορράς

φύτρωσε ολομόναχο σε έναν μικρό κήπο.

Γλυκύτερο λουλούδι δεν είχε ξαναφτιάξει η Φύση

ούτε υπήρξε ποτέ ομορφότερος κήπος:

Παρθένες χόρευαν γύρω του πρωί και βράδυ

όταν οι βάρδοι έμαθαν γι’ αυτό, σκάρωσαν τους στίχους τους.

Οι ευκίνητες νεράιδες δίπλα στο χλωμό φεγγάρι

πότισαν τη ρίζα και φίλησαν την όμορφη σκιά του.

Μια μέρα όμως! - ο κηπουρός έγινε απερίσκεπτος

παρθένες και νεράιδες απομακρύνθηκαν από αυτό

και με την ξηρασία οι κάμπιες έπεσαν

επάνω στο άνθος και σε κάθε κλαδί.

Θεέ, προστάτευε το κλωνάρι! Αν δεν στείλει ο παράδεισος βοήθεια

το ωραιότερο του κήπου άνθος θα πεθάνει, αλήθεια.

***

A rose, as fair as ever saw the North,

Grew in a little garden all alone;

A sweeter flower did Nature ne'er put forth,

Nor fairer garden yet was never known:

The maidens danced about it morn and noon,

And learned bards of it their ditties made;

The nimble fairies by the pale-faced moon

Water'd the root and kiss'd her pretty shade.

But well-a-day!—the gardener careless grew;

The maids and fairies both were kept away,

And in a drought the caterpillars threw

Themselves upon the bud and every spray.

God shield the stock! If heaven send no supplies,

The fairest blossom of the garden dies.