Η κάθε φλόγα, απ’ τό καθάριο λάδι
πίνοντας μέσα στούς λαμπαδοστάτες
τόν πρώτον όρθρο εφάνταζε πετράδι
μπροστά απ’ τούς αγγέλους παραστάτες
Στα κυπαρίσσινα στασίδια ομάδι,
στις πνοές του λιβανιού τίς μυρωδάτες,
τών ψυχών μας ενιώθαμε τό χάδι
σε μυστικές νά μάς ζυγώνει στράτες...
τόξο το φρύδι· και κυρτό το χείλι·
κι οι πλόκαμοι σγουροί· κ’ η ευωδία
του κορμιού Σου της σκέψης μου αντιστύλι...
και λογισμών αβόητων συνοδεία
της πεθυμιάς μου τον ανθό είχε κλείσει,
σά την κερήθρα απάνω στο μελίσσι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου