[Του φθινοπώρου η Ώρα] – Μαρία Πολυδούρη

Του φθινοπώρου η Ώρα έχει καθίσει

στην πόρτα μου. Το βλέμμα της υγρό

γεμάτο από απόκοσμο μεθύσι,

πλανιέται σε ασφοδέλων τον αγρό.

Τι σκέψη στη ματιά της νάχη ανθίσει,

τι ονειροπόλημα λυπητερό;

Στην όψη της σκιές έχουν μαδήσει

Κ’ είναι το στόμα της τόσο πικρό...

Μα όταν κατέβη το γαλήνιο βράδυ

θα με καλέσει αμίλητα, γλυκά,

να την ακολουθήσω στο σκοτάδι.

Το βήμα της βουβό και βέβαιο θάναι,

μα η πίστη μου θερμή, πως μυστικά

τα βήματά μου σένα ακολουθάνε.

Μαρία Πολυδούρη - Οι Τρίλλιες που Σβήνουν