Η τραγωδία των φύλλων – Charles Bukowski

Δίψασα κι οι φτέρες είχαν ξεραθεί.
Κίτρινα τα φυτά στις γλάστρες, σαν καλαμποκιές,
και τ’ αδειανά μπουκάλια: πτώματα κουτσουρεμένα
με κύκλωναν ανήμπορα.
Μονάχα ο ήλιος μου έμεινε. Και τότε
να ο λογαριασμός για το νοίκι:
άψογα, επηρμένα κίτρινος. Αν χρειαζόταν κάτι 
κείνη την ώρα, ήτανε ένας ωραίος κωμικός, απ’ τους παλιούς,
κάνας καραγκιόζης, να σπάει πλάκα με τον παραλογισμό
του  πόνου: ο πόνος είναι παράλογος μόνο και μόνο
επειδή υπάρχει.
Ξυρίστηκα προσεκτικά μ’ ένα παλιό ξυράφι.
Ανήκε σε κάποιον που κάποτε υπήρξε νέος
και τον πέρασαν για ιδιοφυΐα. Όμως εδώ
έγκειται η  τραγωδία των φύλλων:
οι ξεραμένες φτέρες, τα ξεραμένα φυτά.
Τελικά βγήκα στο σκοτεινό  διάδρομο.
Η σπιτονοικοκυρά μου στεκόταν ορθή,
αγριεμένη, αποφασισμένη.
Με διαολόστειλε
κουνώντας τα παχιά κάθιδρα μπράτσα της.
«Το νοίκι!» ούρλιαξε.
Ούρλιαξε ,
γιατί η ζωή μας είχε
πια τσακίσει.

η γυναίκα μου είχε φύγει

Charles Bukowski
Τρόμου και Αγωνίας Γωνία
Μετάφραση Γιώργος  Μπλάνας
Εκδόσεις Απόπειρα 1994