Rautavaara's Case (1980) – Philip Κ. Dick

Οι τρεις τεχνικοί της κινητής σφαίρας παρακολουθούσαν τις διακυμάνσεις των διαστρικών μαγνητικών πεδίων και έκαναν καλή δουλειά ως τη στιγμή που πέθαναν.

Θραύσματα βασάλτη, που έτρεχαν με τεράστια ταχύτητα σε σχέση με τη σφαίρα, διέρρηξαν το προστατευτικό τους φράγμα, προκαλώντας έτσι τη διαφυγή των αποθεμάτων του αέρα τους. Οι δυο άντρες άργησαν ν' αντιδράσουν και δεν έκαναν τίποτε. Η νεαρή τεχνικός από τη Φινλανδία, η Ανιέτα Ραουταβάαρα, κατόρθωσε να φορέσει την κάσκα εκτάκτου ανάγκης, αλλά μπερδεύτηκαν οι σωλήνες της έκανε αναρρόφηση και πέθανε: ένας μελαγχολικός θάνατος, να πνιγεί από τον ίδιο της τον εμετό. Έτσι τελείωσαν οι χωρομετρικές εργασίες της ΕΧ208, της κινητής τους σφαίρας. Σ' ένα μήνα, οι τεχνικοί θα είχαν αντικατασταθεί και θα επέστρεφαν στη Γη.

Δεν μπορούσαμε να φτάσουμε εκεί εγκαίρως για να σώσουμε τους τρεις Γήινους, αλλά στείλαμε ένα ρομπότ για να δει αν και ποιος απ' αυτούς θα μπορούσε να αναγεννηθεί. Οι Γήινοι δεν μας συμπαθούν, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση η χωρομετρική τους σφαίρα εργαζόταν κοντά στην περιοχή μας. Υπάρχουν κανόνες που ρυθμίζουν τέτοιες περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης και είναι δεσμευτικοί για όλες τις φυλές του γαλαξία. Δεν είχαμε καμία διάθεση να βοηθήσουμε τους Γήινους, αλλά υπακούμε στους κανόνες.

Σύμφωνα με τους κανόνες θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε στη ζωή τους τρεις νεκρούς τεχνικούς, αλλά εμείς αφήσαμε ένα ρομπότ να αναλάβει την ευθύνη, και ίσως εδώ να κάναμε λάθος.

Επίσης, οι κανόνες απαιτούσαν να ειδοποιήσουμε το πλησιέστερο γήινο πλοίο για το δυστύχημα, και εμείς επιλέξαμε να μην το κάνουμε. Δεν θα υπερασπίσω αυτή την παράλειψη, ούτε θα αναλύσω το σκεπτικό μας προς το παρόν.

Το ρομπότ με σήμα του μας ανέφερε πως δεν βρήκε εγκεφαλική δραστηριότητα στους δυο άντρες και πως οι νευρικοί τους ιστοί είχαν εκφυλιστεί. 'Όσον αφορά στην Ανιέτα Ραουταβάαρα, διέκρινε ένα αμυδρό εγκεφαλικό κύμα. Έτσι, στην περίπτωση της Ραουταβάαρα το ρομπότ θα ξεκινούσε μια προσπάθεια αποκατάστασης. 'Όμως, μιας και δεν μπορούσε να πάρει μια απόφαση κρίσεως από μόνο του, ήρθε σ' επαφή με μας. Του είπαμε να κάνει την προσπάθεια. Το λάθος - η ενοχή, ας πούμε - είναι δικό μας. Αν ήμασταν επιτόπου, θα ενεργούσαμε διαφορετικά. Δεχόμαστε την ευθύνη.

Μια ώρα αργότερα το ρομπότ μας ειδοποίησε πως είχε αποκαταστήσει ένα σημαντικό ποσοστό εγκεφαλικής δραστηριότητας στη Ραουταβάαρα παρέχοντας στον εγκέφαλό της αίμα, εμπλουτισμένο με οξυγόνο, από το νεκρό της σώμα. Το οξυγόνο, αλλά όχι και οι θρεπτικές ουσίες, προερχόταν από το ρομπότ.

Του δώσαμε εντολή να αρχίσει τη σύνθεση θρεπτικών ουσιών με την κατεργασία του σώματος της Ραουταβάαρα, χρησιμοποιώντας το σαν πρώτη ύλη. Γι' αυτό το σημείο οι Γήινες αρχές είχαν τις μεγαλύτερες αντιρρήσεις. Αλλά δεν είχαμε άλλη πηγή θρεπτικών ουσιών. Μιας και εμείς είμαστε φτιαγμένοι από πλάσμα, δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε τα σώματά μας.

Το εμπόδιο στη χρήση των σωμάτων των νεκρών συντρόφων της Ραουταβάαρα δεν διατυπώθηκε σωστά όταν το παρουσιάσαμε στην κατάθεσή μας. Με δυο λόγια κρίναμε, βασισμένοι στις αναφορές του ρομπότ, πως τα άλλα σώματα ήταν πολύ μολυσμένα από ραδιενέργεια και επομένως τοξικά για τη Ραουταβάαρα' οι θρεπτικές ουσίες από μια τέτοια πηγή θα δηλητηρίαζαν σύντομα τον εγκέφαλό της. Αν δεν δέχεστε το συλλογισμό μας, αυτό δεν μας αφορά' αυτή ήταν η κατάσταση όπως την ερμηνεύσαμε από την απόσταση που βρισκόμασταν. Γι' αυτό λέω πως το πραγματικό μας λάθος ήταν το ότι στείλαμε ένα ρομπότ αντί να πάμε εκεί οι ίδιοι. Αν θέλετε να μας κατηγορήσετε, κατηγορήστε μας γι' αυτό.

Ζητήσαμε από το ρομπότ να εισχωρήσει στον εγκέφαλο της Ραουταβάαρα και να μας μεταδώσει τις σκέψεις της, ώστε να εκτιμήσουμε τη φυσική κατάσταση των νευρικών της κυττάρων.

Η γενική ιδέα που πήραμε ήταν αισιόδοξη. Σ' αυτό το σημείο ειδοποιήσαμε τις αρχές της Γης. Τους πληροφορήσαμε για το ατύχημα που είχε καταστρέψει την ΕΧ208' τους πληροφορήσαμε πως οι δυο τεχνικοί, οι άντρες, ήταν ανεπανόρθωτα νεκροί' τους πληροφορήσαμε πως μετά τις άμεσες προσπάθειές μας η μια γυναίκα είχε σταθερή εγκεφαλική δραστηριότητα, δηλαδή o εγκέφαλός της ήταν ζωντανός.

«Ποιο πράγμα;» είπε ο Γήινος ραδιοχειριστής απαντώντας στην κλήση μας'

«Της παρέχουμε θρεπτικές ουσίες από το σώμα της...»

«Χριστέ μου», είπε ο Γήινος. «Δεν μπορείς να τρέφεις έτσι το μυαλό της. Τι αξίζει ένα μυαλό; Μόνο του;»

«Μπορεί να σκεφτεί», είπαμε.

«Εντάξει αναλαμβάνουμε τώρα εμείς», είπε ο Γήινος. «Αλλά θα γίνει ανάκριση».

«Δεν ήταν σωστό που σώσαμε τον εγκέφαλό της;» ρωτήσαμε. Σε τελευταία ανάλυση, η ψυχή, η προσωπικότητα, βρίσκεται στον εγκέφαλο. Το φυσικό σώμα είναι μια συσκευή με την οποία ο νους σχετίζεται με...»

«Δώστε μου τη θέση της ΕΧ208», είπε ο Γήινος. «Θα στείλουμε αμέσως εκεί ένα πλοίο. Θα έπρεπε να μας ειδοποιήσετε αμέσως, προτού κάνετε μια προσπάθεια διάσωσης, Εσείς οι Κατά Προσέγγιση δεν καταλαβαίνετε τις ενσώματες μορφές ζωής».

Ο όρος «Κατά Προσέγγιση» είναι προσβλητικός για μας. Είναι μια γήινη προσβολή σχετική με την καταγωγή μας από το σύστημα του Εγγύτατου του Κενταύρου. Αυτό που υπονοεί είναι πως δεν είμαστε αυθεντικοί, πως απλώς μιμούμαστε τη ζωή.

Αυτή ήταν η ανταμοιβή μας στην Υπόθεση Ραουταβάαρα. Ο χλευασμός εναντίον μας. Και, πράγματι, έγινε ανάκριση.

Μέσα στα βάθη του κατεστραμμένου της μυαλού, η Ανιέτα Ραουταβάαρα ένιωσε τη στυφή όψη του εμετού και αποτραβήχτηκε με φόβο και αποστροφή. Παντού γύρω της, τα συντρίμμια της ΕΧ208. Διέκρινε τον Τράβις και τον Ελμς είχαν γίνει κομμάτια, όλο αίμα, και το αίμα είχε παγώσει. Πάγος σκέπαζε το εσωτερικό της σφαίρας. Ο αέρας είχε χαθεί, η θερμοκρασία είχε πέσει... τι με κρατά ζωντανή; αναρωτήθηκε. Σήκωσε τα χέρια της και ακούμπησε το πρόσωπό της - ή μάλλον προσπάθησε ν' ακουμπήσει το πρόσωπό της. Η κάσκα μου, σκέφτηκε. Τη φόρεσα εγκαίρως.

Ο πάγος, που σκέπαζε τα πάντα, άρχισε να λιώνει. Τα ακρωτηριασμένα χέρια και πόδια των δυο της συντρόφων ξανασυνδέθηκαν με τα σώματά τους. Θραύσματα βασάλτη που ήταν χωμένα στο κέλυφος της σφαίρας αποτραβήχτηκαν και πέταξαν μακριά.

Ο χρόνος, συνειδητοποίησε η Ανιέτα, κυλά προς τα πίσω. Τι παράξενο!

Ο αέρας επέστρεψε' άκουσε τον πνιχτό ήχο της ενδεικτικής σειρήνας. Και μετά, αργά, η θερμοκρασία ανέβηκε. Ο Τράβις και ο Ελμς, τρικλίζοντας, σηκώθηκαν στα πόδια τους. Κοίταξαν γύρω τους έκπληκτοι. Της ήρθε να γελάσει, αλλά η όλη κατάσταση ήταν πολύ φρικτή. Απ' ό,τι φαινόταν η δύναμη της σύγκρουσης θα είχε προκαλέσει μια τοπική χρονική διαταραχή.

«Καθίστε, κι οι δυο σας», τους είπε.

«Ε...» είπε βραχνά ο Τράβις. «Εντάξει. Έχεις δίκιο». Κάθισε στην κονσόλα του και πάτησε το κουμπί που τον έδενε γερά στη θέση του. Ο Ελμς, όμως, έμεινε όρθιος.

«Μας χτύπησαν αρκετά μεγάλα θραύσματα», είπε η Ανιέτα.

«Ναι», είπε ο Ελμς.

«Αρκετά μεγάλα και με αρκετή ορμή ώστε να διαταραχθεί η χρονική ροή», είπε η Ανιέτα. «Έτσι γυρίσαμε πίσω, πριν από το συμβάν».

«Τα μαγνητικά πεδία είναι εν μέρει υπεύθυνα», είπε ο Τράβις. Έστριψε τα μάτια του' τα χέρια του έτρεμαν.

«Βγάλε την κάσκα σου, Ανιέτα' δεν τη χρειάζεσαι».

«Αλλά θα χτυπηθούμε από τα θραύσματα», τους είπε. Την κοίταξαν κι οι δυο.

«Θα επαναληφθεί το ατύχημα», τους είπε.

«Σκατά», είπε ο Τράβις, «θα πάρω από δω το ΕΧ». Πάτησε πολλά κουμπιά στην κονσόλα του. «Δεν θα μας χτυπήσουν».

Η Ανιέτα έβγαλε την κάσκα της. Έβγαλε τις μπότες της, τις σήκωσε... και είδε τη Μορφή.

Η Μορφή στεκόταν πίσω από τους τρεις τους. 'Ηταν ο Χριστός.

«Κοιτάχτε», είπε του Τράβις και του Ελμς. Κοίταξαν κι οι δυο τους.

Η Μορφή φορούσε έναν παραδοσιακό λευκό χιτώνα, σανδάλια' είχε μακριά μαλλιά που φαίνονταν χλωμά, σαν να τα φώτιζε το φεγγαρόφωτο. Το πρόσωπό του, με γενειάδα, ήταν ευγενικό και σοφό. Ακριβώς σαν τις ολογραφικές διαφημίσεις που προβάλλουν οι εκκλησίες στην πατρίδα, σκέφτηκε η Ανιέτα. Χιτώνας, γενειάδα, σοφός κι ευγενικός, και τα χέρια του ελαφρά υψωμένα. Μέχρι και φωτοστέφανο είχε. Παράξενο που οι προλήψεις μας ήταν τόσο ακριβείς.

«Θεέ μου», είπε ο Τράβις. Κι οι τρεις τους είχαν μείνει να κοιτάζουν τη Μορφή. «'Ήρθε για μας».

«Εμένα δεν με πειράζει», είπε ο Ελμς.

«Βέβαια, εσένα δεν σε πειράζει», είπε παγερά ο Τράβις. «Εσύ δεν έχεις γυναίκα και παιδιά. Και η Ανιέτα; Είναι μόνον τριακοσίων' είναι μωρό ακόμα».

«Εγώ είμαι η άμπελος» είπε ο Χριστός «κι εσείς τα κλαδιά. 'Οποίος παραμένει σ' εμένα, μ' εμένα μέσα του, καρποφορεί εν αφθονία' γιατί αποκομμένοι από μένα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα».

«Θ' αλλάξω την τροχιά του ΕΧ»,είπε ο Τράβις.

«Μικρά μου παιδιά», είπε ο Χριστός, «δεν θα είμαι μαζί σας για πολύ ακόμη».

«Ωραία», είπε ο Τράβις. Το ΕΧ τώρα έτρεχε με τη μέγιστη ταχύτητά του προς τον άξονα του Σειρίου' το αστρικό τους διάγραμμα άλλαζε συνεχώς.

«Να σε πάρει, Τράβις», είπε άγρια ο Ελμς. «Είναι μεγάλη ευκαιρία. Θέλω να πω, πόσοι άνθρωποι έχουν δει τον Χριστό; Θέλω να πω, είναι ο Χριστός. Είστε ο Χριστός, έτσι;» ρώτησε τη Μορφή.

«Εγώ είμαι η Οδός», είπε ο Χριστός, «η Αλήθεια και η Ζωή. Κανείς δεν μπορεί να έρθει στον Πατέρα, παρά μόνον μέσω εμού. Αν με γνωρίζεις, γνωρίζεις και τον πατέρα μου. Από αυτή τη στιγμή, τον ξέρεις και τον έχεις δει».

«Ορίστε», είπε ο Ελμς με μια ευτυχισμένη έκφραση. «Βλέπετε; Θέλω να ξέρετε πως χαίρομαι πάρα πολύ κύριε...» Σταμάτησε. «Πήγα να πω "κύριε Χριστέ". Αυτό είναι ηλίθιο' πραγματικά ηλίθιο. Χριστέ, κύριε Χριστέ, θα καθίσετε; Μπορείτε να καθίσετε στην κονσόλα μου, ή στης κυρίας Ραουταβάαρα. Έτσι δεν είναι, Ανιέτα; Από δω είναι ο Ουώλτερ Τράβις' δεν είναι Χριστιανός, αλλά εγώ είμαι. 'Ήμουν Χριστιανός όλη μου τη ζωή. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, τουλάχιστον. Δεν είμαι σίγουρος για την κυρία Ραουταβάαρα. Τι λες, Ανιέτα;»

«Σταμάτα τη φλυαρία, Ελμς», είπε ο Τράβις.

«Θα μας κρίνει», του είπε ο Ελμς.

«Αν κανείς ακούσει τα λόγια μου», είπε ο Χριστός, «και δεν τα τηρήσει πιστά, δεν είμαι εγώ που θα τον καταδικάσω, μιας και δεν έχω έρθει για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο' εκείνος που με απορρίπτει και αρνείται τα λόγια μου έχει ήδη κριθεί».

«Ορίστε», είπε ο Ελμς κουνώντας το κεφάλι του.

«Να είστε ανεκτικός με μας», είπε φοβισμένα η Ανιέτα στη Μορφή. «Κι οι τρεις μας περάσαμε ένα ισχυρό ψυχικό τραύμα». Αναρωτήθηκε, ξαφνικά, αν ο Τράβις και ο Ελμς θυμούνταν πως είχαν σκοτωθεί, πως τα σώματά τους είχαν καταστραφεί.

Η Μορφή της χαμογέλασε, σαν για να την καθησυχάσει.

«Τράβις», είπε η Ανιέτα σκύβοντας από πάνω του όπως καθόταν στην κονσόλα του, «θέλω να με ακούσεις. Ούτε εσύ ούτε ο Ελμς επιζήσατε μετά το ατύχημα. Γι' αυτό είναι εδώ. Εγώ είμαι η μόνη που δεν...» δίστασε.

«Σκοτώθηκε». συμπλήρωσε ο Ελμς. «Είμαστε νεκροί, και ήρθε για μας». Στη Μορφή είπε: «Είμαι έτοιμος, Κύριε. Πάρε με».

«Παρ' τους και τους δυο», είπε ο Τράβις. «Εγώ στέλνω ένα σήμα βοηθείας. Και τους λέω τι γίνεται εδώ. Θα το αναφέρω προτού με πάρει ή προσπαθήσει να με πάρει».

«Είσαι νεκρός», του είπε ο Ελμς.

«Μπορώ ακόμα να καταχωρήσω μιαν αναφορά», είπε ο Τράβις, αλλά στο πρόσωπό του διακρινόταν η ανησυχία. Και η παραίτηση.

«Δώστε λίγο χρόνο στον Τράβις», είπε η Ανιέτα στη Μορφή. «Δεν καταλαβαίνει εντελώς. Αλλά φαντάζομαι πως το ξέρεις... ξέρεις τα πάντα».

Η Μορφή κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

Μαζί με την Ανακριτική Επιτροπή της Γης ακούσαμε και είδαμε αυτήν τη δραστηριότητα του εγκεφάλου της Ραουταβάαρα και συνειδητοποιήσαμε από κοινού το τι είχε συμβεί. Αλλά δεν συμφωνήσαμε στην εκτίμησή μας. Ενώ οι έξι Γήινοι το θεώρησαν ολέθριο, για μας ήταν εξαιρετικό - και για τη Ραουταβάαρα και για μας.

Μέσω του μισοκατεστραμμένου της εγκεφάλου, που αναγεννήθηκε από ένα απερίσκεπτο ρομπότ, ήρθαμε σ’ επαφή με τον επόμενο κόσμο και τις δυνάμεις που τον κυβερνούν.

Η άποψη των Γήινων μας λύπησε.

«Έχει παραισθήσεις», είπε ο εκπρόσωπος των Γήινων. «Επειδή δεν έχει αισθητηριακά δεδομένα. Επειδή το σώμα της είναι νεκρό. Κοιτάχτε τι της κάνατε».

Τους επισημάναμε το γεγονός πως η Ανιέτα Ραουταβάαρα ήταν ευτυχισμένη.

«Αυτό που πρέπει να κάνουμε», είπε ο εκπρόσωπος των ανθρώπων, «είναι να σβήσουμε τον εγκέφαλό της».

«Και να μας αποκόψετε από τον επόμενο κόσμο;» εναντιωθήκαμε. «Αυτή είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να δούμε τη μετά θάνατο ζωή. Το μυαλό της Ανιέτα Ραουταβάαρα είναι ο φακός μας. Είναι ένα θέμα μεγάλης βαρύτητας. Το επιστημονικό όφελος είναι πιο σημαντικό από τις ανθρωπιστικές αντιρρήσεις».

Αυτή ήταν η θέση μας κατά την ανάκριση. 'Ήταν μια θέση ειλικρινής και όχι συμφεροντολογική.

Οι Γήινοι αποφάσισαν να κρατήσουν σε πλήρη λειτουργία τον εγκέφαλο της Ραουταβάαρα, με οπτική και ηχητική μεταγραφή. Φυσικά τα πάντα καταγράφονταν. Στο μεταξύ, στο θέμα της μομφής εναντίον μας, δόθηκε προσωρινή αναστολή.

Εγώ προσωπικά ήμουν γοητευμένος από τη γήινη ιδέα του Σωτήρα. 'Ήταν, για μας, μια αρχαία και αλλόκοτη αντίληψη, όχι επειδή ήταν ανθρωπομορφική, αλλά επειδή εμπεριείχε μια παιδιάστικη κρίση της ψυχής του αποθανόντος. Υπήρχε ένα είδος αθροιστικής μηχανής, όσου μαζεύονταν οι καλές και οι κακές πράξεις: ένας υπερβατικός έλεγχος προόδου, σαν αυτούς που χρησιμοποιούν στην εκπαίδευση και τη βαθμολογία των παιδιών.

Αυτή, για μας, ήταν μια πρωτόγονη αντίληψη για τον Σωτήρα, και καθώς έβλεπα κι άκουγα – καθώς βλέπαμε και ακούγαμε σαν μια πολυεγκεφαλική οντότητα - αναρωτήθηκα ποια θα ήταν η αντίδραση της Ανιέτα Ραουταβάαρα σ' έναν Σωτήρα, έναν Οδηγό της Ψυχής, που θα ήταν βασισμένος στις δικές μας προσδοκίες.

Τον εγκέφαλό της, σε τελευταία ανάλυση, τον συντηρούσε δικός μας εξοπλισμός, ο αρχικός μηχανισμός που είχε φέρει στο σημείο του ατυχήματος το ρομπότ μας. Θα ήταν ριψοκίνδυνο να αποσυνδεθεί' υπήρχε ήδη αρκετή εγκεφαλική βλάβη. 'Όλη η συσκευή, μαζί με τον εγκέφαλό της, είχε μεταφερθεί στον τόπο της δικαστικής ανάκρισης, σ' ένα ουδέτερο πλοίο που βρισκόταν μεταξύ των συστημάτων του Εγγυτάτου και του Ήλιου.

Αργότερα, συζητώντας διακριτικά με τους συντρόφους μου, πρότεινα να προσπαθήσουμε να εμφυτεύσουμε τη δική μας αντίληψη για το Μεταθανάτιο Οδηγό της Ψυχής στον τεχνητά διατηρούμενο εγκέφαλο της Ραουταβάαρα. Η θέση μου: θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πώς θα αντιδρούσε.

Αμέσως οι σύντροφοί μου μου έδειξαν την αντίφαση στη λογική μου. Είχα υποστηρίξει κατά την ανάκριση πως το μυαλό της Ραουταβάαρα ήταν ένα παράθυρο στον επόμενο κόσμο και άρα είχε τη δικαιολογία του - πράγμα που μας αθώωνε. Τώρα υποστήριζα πως αυτό που ένιωθε ήταν μια προβολή των δικών της διανοητικών προκαταλήψεων και τίποτε περισσότερο.

«Και οι δυο προτάσεις είναι αληθείς», είπα. «Είναι ένα γνήσιο παράθυρο στον επόμενο κόσμο και είναι μια παρουσίαση των πολιτιστικών, φυλετικών τάσεων της Ραουταβάαρα».

Αυτό που είχαμε, ουσιαστικά, ήταν ένα μοντέλο στο οποίο μπορούσαμε να εισάγουμε προσεκτικά επιλεγμένες μεταβλητές. Θα μπορούσαμε να εισάγουμε στο μυαλό της Ραουταβάαρα την αντίληψή μας για τον Οδηγό της Ψυχής, κι έτσι να δούμε πώς η ερμηνεία μας διαφέρει πρακτικά από αυτή των Γήινων.

Αυτή ήταν μια ασυνήθιστη ευκαιρία να δοκιμάσουμε τη θεολογία μας. Κατά τη γνώμη μας, η θεολογία των Γήινων είχε δοκιμαστεί αρκετά και αποδείχθηκε ανεπαρκής.

Αποφασίσαμε να ενεργήσουμε, μιας και εμείς συντηρούσαμε τις συσκευές που διατηρούσαν τον εγκέφαλο της Ραουταβάαρα. Για μας, αυτό ήταν ένα θέμα πολύ πιο ενδιαφέρον από την έκβαση της ανάκρισης. Η ενοχή είναι ένα απλό πολιτιστικό ζήτημα' δεν διασχίζει τα σύνορα μεταξύ των διαφορετικών ειδών.

Υποθέτω πως οι Γήινοι θα μπορούσαν να θεωρήσουν τις προθέσεις μας κακόβουλες. Αυτό το αρνούμαι' εμείς όλοι το αρνούμαστε. Πείτε πως ήταν ένα παιχνίδι. Θα μας έδινε μια αισθητική απόλαυση η μαρτυρία της Ραουταβάαρα απέναντι στον δικό μας Σωτήρα αντί για το δικό της.

Η Μορφή, υψώνοντας τα χέρια, είπε στον Τράβις, τον Ελμς και την Ανιέτα: «Είμαι η Ανάσταση. Αν κάποιος πιστεύει σε μένα, ακόμα και αν πεθάνει θα ζήσει, και όποιος ζει και πιστεύει σε μένα δεν θα πεθάνει ποτέ. Το πιστεύετε αυτό;»

«Βέβαια», είπε εγκάρδια ο Ελμς.

«Ανοησίες», είπε ο Τράβις.

Δεν είμαι σίγουρη, σκέφτηκε η Ανιέτα Ραουταβάαρα. Δεν ξέρω.

«Υποτίθεται πως πρέπει ν' αποφασίσουμε», είπε ο Ελμς. «Πρέπει ν' αποφασίσουμε αν θα πάμε μαζί του. Τράβις, εσύ ξόφλησες - εσύ μένεις έξω. Κάθισε εδώ να σαπίσεις - αυτή είναι η μοίρα σου». Στην Ανιέτα είπε: «Ελπίζω η απόφασή σου να είναι για τον Χριστό, Ανιέτα. Θέλω να έχεις αιώνια ζωή κι εσύ, όπως κι εγώ. Έτσι δεν είναι, Κύριε;» ρώτησε τη Μορφή.

Η Μορφή έγνεψε καταφατικά.

«Τράβις», είπε η Ανιέτα, «νομίζω... πιστεύω πως θα έπρεπε να συμφωνήσεις. Ε...» Δεν ήθελε να επιμείνει στο ότι ο Τράβις ήταν νεκρός. Αλλά έπρεπε να καταλάβει την κατάσταση' αλλιώς, όπως είπε και ο Ελμς, ήταν καταδικασμένος. «Έλα μαζί μας», του είπε.

«Πας, λοιπόν;» είπε παγερά ο Τράβις.

«Ναι», του είπε εκείνη.

Ο Ελμς, κοιτάζοντας τη Μορφή, είπε με σιγανή φωνή: «Είναι πολύ πιθανόν να κάνω λάθος, αλλά φαίνεται να αλλάζει». Η Ανιέτα δεν είδε καμιά αλλαγή: 'Όμως ο Ελμς έδειχνε φοβισμένος.

Η Μορφή με το λευκό χιτώνα προχώρησε αργά προς τον καθισμένο Τράβις. Η Μορφή σταμάτησε κοντά στον Τράβις, στάθηκε λίγο, κι έπειτα έσκυψε και δάγκωσε το πρόσωπο του Τράβις.

Η Ανιέτα ούρλιαξε. Ο Ελμς κοίταζε, και ο Τράβις, δεμένος στο κάθισμά του, σφάδαζε. Η Μορφή, ήρεμα, τον έφαγε.

«Τώρα το βλέπετε», είπε ο εκπρόσωπος της Ανακριτικής Επιτροπής, «αυτό το μυαλό πρέπει να σβηστεί. Ο εκφυλισμός είναι σοβαρός η εμπειρία είναι τρομερή γι' αυτήν' πρέπει να σταματήσει τώρα».

«'Όχι», είπα. «Εμείς από το σύστημα του Εγγυτάτου βρίσκουμε αυτή την τροπή των γεγονότων πολύ ενδιαφέρουσα».

«Μα ο Σωτήρας τρώει τον Τράβις!» φώναξε ένας άλλος Γήινος.

«Στη θρησκεία σας», είπα, «δεν τρώτε τη σάρκα του θεού σας και πίνετε το αίμα του; 'Όλα όσα συνέβησαν εδώ είναι η κατοπτρική εικόνα της Θείας Ευχαριστίας».

«Διατάσσω να σβηστεί το μυαλό της!» είπε ο εκπρόσωπος της Επιτροπής. Το πρόσωπό του ήταν κατάχλομο' σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν στο μέτωπό του.

«Πρέπει να δούμε περισσότερα πρώτα», είπα. Την έβρισκα πολύ συγκινητική, αυτή την αναπαράσταση του μυστηρίου μας, του ιερότερου μας μυστηρίου, όπου ο Σωτήρας μας καταβροχθίζει εμάς, το εκκλησίασμά του.

«Ανιέτα», ψιθύρισε ο Ελμς, «το είδες αυτό; Ο Χριστός έφαγε τον Τράβις. Δεν έμεινε τίποτα, εκτός από τα γάντια και τις μπότες του».

Θεέ μου, σκέφτηκε η Ανιέτα Ραουταβάαρα. Τι συμβαίνει; Απομακρύνθηκε από τη Μορφή, προς τον Ελμς.

Ενστικτωδώς.

«Αυτός είναι το αίμα μου», είπε η Μορφή γλείφοντας τα χείλια. «Πίνω απ' αυτό το αίμα, το αίμα της αιώνιας ζωής. Αφού το πιω, θα ζήσω για πάντα. Αυτός είναι το σώμα μου. Δεν έχω δικό μου σώμα είμαι μόνον πλάσμα. Τρώγοντας το σώμα του, επιτυγχάνω την αιώνιο ζωή. Αυτή είναι η νέα αλήθεια που διακηρύσσω, πως είμαι αιώνιος».

«Θα φάει κι εμάς», είπε ο Ελμς.

Ναι, σκέφτηκε η Ανιέτα Ραουταβάαρα. Θα μας φάει. Μπορούσε να δει τώρα πως η Μορφή ήταν ένας Κατά Προσέγγιση. Είναι μια μορφή ζωής από τον Εγγύτατο του Κενταύρου, συνειδητοποίησε. Έχει δίκιο δεν έχει δικό του σώμα. Ο μόνος τρόπος που μπορεί να αποκτήσει σώμα είναι...

«Θα τον σκοτώσω», είπε ο Ελμς. Άρπαξε το τουφέκι λέιζερ εκτάκτου ανάγκης από το ράφι του και

σημάδεψε τη Μορφή.

«Πατέρα, ήρθε η ώρα», είπε η Μορφή.

«Μη με πλησιάζεις», είπε ο Ελμς.

«Πολύ σύντομα, δεν θα με βλέπετε πια», είπε η Μορφή, «εκτός κι αν πιω το αίμα σας και φάω το σώμα σας. Δοξάστε τον εαυτό σας για να ζήσω εγώ». Η Μορφή πλησίασε τον Ελμς.

Ο Ελμς πυροβόλησε με το λέηζερ. Η Μορφή παραπάτησε και έβγαλε αίμα. 'Ήταν το αίμα του Τράβις, συνειδητοποίησε η Ανιέτα. Μέσα του. 'Όχι το δικό του αίμα. Τρομερό' έφερε τα χέρια της στο πρόσωπό της, τρομοκρατημένη.

«Γρήγορα», είπε του Ελμς. «Πες "Είμαι αθώος από το αίμα αυτού του ανθρώπου". Πες το προτού να είναι πολύ αργά».

«Είμαι αθώος από το αίμα αυτού του ανθρώπου», είπε o Ελμς.

Η Μορφή έπεσε. Αιμορραγούσε και πέθαινε. Δεν ήταν πια ένας γενειοφόρος άντρας. 'Ήταν κάτι άλλο, αλλά η Ανιέτα Ραουταβάαρα δεν μπορούσε να πει τι ήταν. Είπε: «Ηλί. Ηλί, λαμά σαβαχθανί;»

Καθώς η Ανιέτα και ο Ελμς κοίταζαν, η Μορφή πέθανε.

«Το σκότωσα», είπε ο Ελμς. «Σκότωσα τον Χριστό». Έστρεψε το λέιζερ πάνω του, ψάχνοντας τη σκανδάλη.

«Αυτό δεν ήταν ο Χριστός», είπε η Ανιέτα. «'Ηταν κάτι άλλο. Το αντίθετο του Χριστού». Πήρε το όπλο από τον Ελμς.

Ο Ελμς έκλαιγε.

Οι Γήινοι της Ανακριτικής Επιτροπής είχαν την πλειοψηφία, και ψήφισαν να δοθεί τέλος σε κάθε δραστηριότητα στον τεχνητά διατηρούμενο εγκέφαλο της Ραουταβάαρα. Αυτό μας απογοήτευσε, αλλά δεν υπήρχε κανένα δικαστικό μέσο επανόρθωσης.

Είχαμε δει την αρχή ενός εντελώς καταπληκτικού επιστημονικού πειράματος: τη θεολογία μιας φυλής να εμβολιάζεται σ' αυτή μιας άλλης φυλής. Το σβήσιμο του εγκεφάλου της Γήινης ήταν μια επιστημονική τραγωδία.

Για παράδειγμα, όσον αφορά στη βασική σχέση με τον Θεό, η γήινη φυλή είχε μια διαμετρικά αντίθετη άποψη από μας. Αυτό φυσικά πρέπει να αποδοθεί στο γεγονός πως είναι μια ενσώματη φυλή, ενώ εμείς αποτελούμαστε από πλάσμα. Αυτοί πίνουν το αίμα του Θεού τους τρώνε τη σάρκα του' έτσι γίνονται αθάνατοι. Γι' αυτούς, δεν υπάρχει κανένα σκάνδαλο σ' αυτό. Το βρίσκουν εντελώς φυσικό. 'Όμως, για μας είναι τρομερό. Ο πιστός να τρώει και να πίνει τον Θεό του; Απαίσιο για μας πραγματικά απαίσιο. Αίσχος και ντροπή - βδελυγμία. Ο ανώτερος πρέπει πάντα να έχει σαν λεία του τον κατώτερο' ο Θεός πρέπει να καταβροχθίζει τον πιστό.

Παρακολουθούσαμε καθώς έκλεινε η Υπόθεση Ραουταβάαρα - έκλεινε με το σβήσιμο του μυαλού της, έτσι που έπαψε κάθε εγκεφαλική δραστηριότητα και τα μόνιτορ δεν έδειχναν τίποτε. Αισθανθήκαμε απογοήτευση, και επιπλέον οι Γήινοι ψήφισαν μια πρόταση μομφής εναντίον μας για το χειρισμό της αποστολής σωτηρίας.

Είναι εκπληκτικό, το χάσμα που χωρίζει τις φυλές που αναπτύσσονται σε διαφορετικά ηλιακά συστήματα. Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τους Γήινους και αποτύχαμε. Ξέρουμε, επίσης, πως δεν μας καταλαβαίνουν και τους τρομάζουν μερικά από τα έθιμά μας. Αυτό εκδηλώθηκε στην Υπόθεση Ραουταβάαρα. Αλλά δεν υπηρετούσαμε τους σκοπούς της απροκατάληπτης επιστημονικής έρευνας; Εγώ ο ίδιος έμεινα έκπληκτος από την αντίδραση της Ραουταβάαρα, όταν ο Σωτήρας έφαγε τον κύριο Τράβις. Θα επιθυμούσα να δω αυτό, το ιερότερο των μυστηρίων, να ολοκληρώνεται με τους άλλους, με τη Ραουταβάαρα και τον Ελμς.

Αλλά αυτό το στερηθήκαμε. Και το πείραμα, από τη δική μας σκοπιά, απέτυχε.

Και ζούμε τώρα, επίσης, με την καταδίκη μιας περιττής ηθικής ενοχής.

Μετάφραση: Δημήτρης Αρβανίτης