Σιωπή – Edgar Allan Poe

Είναι κάτι οντότητες – κάτι ασώματα πράγματα
Με διπλή ζωή, τέτοια που γίνονται
Κάποια δίδυμη ύπαρξη, πηγάζοντας
Από την ύλη και το φως, με μορφή στερεού
Και σκιάς. Είναι δύο Σιωπές – στεριά και θάλασσα –
Σώμα και ψυχή. Σ’ έρημους τόπους έχει σπίτι
Η μια – η χλόη εκεί μόλις πρασίνισε. Κάποιες σεπτές
Χάρες, κάποιες ανθρώπινες μνήμες, κάποια υγρή 
Από δάκρυα σοφία, διώχνουν μακριά της τον τρόμο:
«Όχι πια», τ’ όνομά της. Είναι η ενσώματη Σιωπή: μην
Τη φοβάσαι! Δεν έχει δύναμη να κάμει το κακό.
Αν όμως, μοίρα το θελήσει αμείλικτη κι ανέτοιμος
Με τον ίσκιο της ανταμωθείς (αυτό το ανώνυμο
Ξωτικό που μέρη έρημα στοιχειώνει όπου δεν πάτησε 
Ποτέ ο άνθρωπος), είθε να σε λυπηθεί ο Θεός!

Μετάφραση Στέφανος Μπεκατώρος

Πόε
Τόμος Α’ (Ποιήματα, Κριτική, Επιστολές)
Εκδόσεις Πλέθρον 1991