Νύχτωμα του δρόμου σιγανή βροχή κι ερημιά
ο ίσκιος σου στον τοίχο π' απλώνει συλλογιέται
και τρεμίζει
κι η ψυχή που τραυλίζει
σβησμένα λόγια
της σιωπής.
Συλλογιέμαι πως ήταν εύκολα άλλοτε
εύκολα, ένας ρυθμός ξεχασμένος.
Μιλώ πάντα για κείνη την κρυμμένη μουσική
στις θημωνιές της γης, την ώρα που θολώνουν τα νερά.
γι' αυτά που κάθε μέρα μας αφήνουν πιο πολύ.
Οταν η βροχή έξω επίμονα συλλαβίζει
κι η συγκατάβαση της σιωπής είναι το μόνο κέρδος.
"Μυθολογικά" 1975
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου