Τις νύχτες που ραγίζουνε τα τζάμια – Αργύρης Χιόνης

Τις νύχτες που ραγίζουνε τα τζάμια

Τις νύχτες που ραγίζει η ψυχή μου

Από τις εκκωφαντικές εκρήξεις της σιωπής

Τις νύχτες που επελαύνει η απουσία

Απ’ το διάτρητο στερέωμα και εκπορθεί

Τα οχυρά μου όλα κι εγκαθίσταται παντού

Μέχρι και κάτω από τα νύχια μου

Μέχρι και μέσα στα κανάλια των φλεβών μου

Χώνε τα νύχια σου βαθιά στις σάρκες μου

Απόδειχνέ μου ότι έχω ακόμα αίμα

Τις νύχτες όταν τρίζουνε οι σκάλες

Τις νύχτες όταν τρίζει η ψυχή μου

Κάτω από το βάρος του θανάτου που ανεβαίνει

Ανεβαίνει ως τα πιο ψηλά πατώματα του ύπνου

Τύλιγέ με μες στο δίχτυ των μαλλιών σου

Βύθιζέ με μες στη ζύμη του κορμιού σου

Σφράγιζέ μου με τα χείλη σου το στόμα

Μη μ’ αφήνεις να εξατμιστώ.

Αργύρης Χιόνης

Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη

Εκδόσεις Νεφέλη 1986