ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ Ο ΜΥΣΤΗΣ – DION FORTUNE

Αξίωμα της Ατραπού είναι ότι εκείνοι που την έχουν βαδίσει διακρίνονται για τη γαλήνη τους. Ο Μύστης πεθαίνει με τον ίδιο τρόπο που έζησε: γαλήνια. Ο θάνατος δεν εμπεριέχει πια κανένα τρόμο για τον άνθρωπο που γνωρίζει την πραγματικότητα της μετενσάρκωσης μέσα από τις αναμνήσεις του για τις περασμένες ζωές του. Έχει πεθάνει πολλές φορές πριν, και η διαδικασία του είναι οικεία. Μέσα από την καθημερινή εξάσκηση, έχει συνηθίσει να αποσύρει τη συνείδησή του από τον εγκέφαλο και να εισέρχεται στον Ανώτερο Εαυτό με το διαλογισμό. Όταν πλησιάζει η ώρα του να αποχωρήσει, γνωρίζει ότι θα δρασκελίσει την οικεία του πύλη, κλείνοντάς την ερμητικά πίσω του, για να μην επιστρέψει ξανά. Μετά από πολλά χρόνια μαθητείας στην Ατραπό, έχει αποθέσει τους θησαυρούς του στα Ουράνια. Έχει συνηθίσει να θεωρεί τον εαυτό του σαν πνεύμα και όχι σαν κάποιο υλικό σώμα. Για αυτόν, το σώμα δεν είναι παρά ένα παρατηρητήριο που κατασκεύασε για να χρησιμοποιεί ο εαυτός του στο πεδίο της γης.

Ακούει το κάλεσμα που ορίζει ότι πρέπει να αποσυρθεί για έναν από τους εξής δύο λόγους: μπορεί το φυσικό του σώμα να μην είναι πια εξυπηρετικός φορέας και είναι καλύτερο και πιο εύκολο να το απορρίψει προκειμένου να «ντυθεί» με ένα καινούργιο, παρά να κάνει επιδιορθώσεις στο παλιό. Ή μπορεί να έχει εκπληρώσει το έργο του στη γη και να καλείται να ανέβει ψηλότερα. Αποδέχεται με άνεση το θάνατο και χωρίς μεμψιμοιρίες, γιατί γνωρίζει ότι δίχως το κάλεσμα του Δάσκαλού του, όλες οι δυνάμεις του Θανάτου και της Κόλασης, μαζί δεν θα μπορούσαν να τον εξαναγκάσουν να εγκαταλείψει την κατοικία της σάρκας.

Καθώς αναμένει τις διαδικασίες που θα του ανοίξουν τις πύλες, βυθίζεται όλο και περισσότερο στο διαλογισμό του, με στόχο να διυλίσει την ουσία των εμπειριών της ζωής του. Παρατηρεί τα μαθήματα που του έχει δώσει η ζωή, σημειώνει εκείνα που του έχει μάθει κι εκείνα που δεν τα έχει κατακτήσει ακόμα τέλεια, και προσπαθεί έντονα να συμπληρώσει τη συνειδητοποίησή του σχετικά με αυτά, προτού έρθει η ώρα να αναχωρήσει. Σύντομα θα γνωρίζει αν έχει εκπληρώσει το έργο του ή αν θα πρέπει να ξαναεπιστρέψει στη γη προκειμένου να το ολοκληρώσει.

Αν καταλάβει ότι η γήινη ζωή δεν έχει τελειώσει για αυτόν αλλά πρόκειται να επιστρέψει, τότε στρέφει τις ενέργειές του προς τη δόμηση του αρχέτυπου του αιθερικού καλουπιού το οποίο θα δώσει μορφή στο σώμα του και θα διαγράψει το πεπρωμένο του σαν έρθει η ώρα να επανέρθει στη γη. Προσπαθεί να χαράξει πάνω στο άτομο-σπέρμα την ανάμνηση των Μυστηρίων στα οποία έχει μυηθεί, περιβάλλοντάς το έτσι με εκείνα τα «αιωρούμενα σύννεφα δόξας» με τα οποία επενδύεται η μυημένη ψυχή όταν περνάει για άλλη μια φορά εκείνες τις πύλες που, σαν τις βλέπουμε από ψηλά, τις ονομάζουμε Πύλες της Γέννησης – αλλά σαν τις βλέπουμε από χαμηλά, τις ονομάζουμε Πύλες του Θανάτου.

Με σαφήνεια και επιμονή δίνει μορφή στο ιδανικό του, έτσι ώστε σαν φύγει η ψυχή του να προχωρήσει προς το σκοπό της και να μην περιπλανιέται άσκοπα στον άλλο κόσμο. Γνωρίζει ότι μέσα σε ένα κύκλο τριών ζωών θα έχει πλήρη ελεύθερη θέληση. Αν αυτή η ζωή έχει αποδώσει τους καρπούς των προσπαθειών του παρελθόντος, τότε θα μπορεί να υπολογίζει με βεβαιότητα ότι στην επόμενη ζωή του θα δει την επίτευξη του σκοπού του. Αμέσως μόλις καταλάβει ότι αρχίζει να χαλαρώνει ο δεσμός του με αυτή τη ζωή, ο μύστης προετοιμάζεται για την επόμενη.

Για το μύστη δεν υπάρχει χωρισμός από αυτούς που αγαπάει, γιατί έχει μάθει από πολύ καιρό να αγαπάει την πνευματική ουσία κάθε ψυχής. Το λύσιμο της ασημένιας χορδής και το σπάσιμο του χρυσού κύπελλου, για αυτόν σημαίνουν ότι πέφτει κάθε εμπόδιο που τον χωρίζει από εκείνο το στοιχείο που αγαπάει τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Τι είναι καλύτερο; Να βρισκόμαστε σε φυσική επαφή με εκείνους που η ψυχή τους είναι απομακρυσμένη από εμάς επειδή λείπει η αμοιβαία συμπάθεια, ή να είμαστε σε πνευματική ένωση τέλειας συμπάθειας και κατανόησης με τον αληθινό, τον αθάνατο και άφθαρτο Ανώτερο Εαυτό κάποιου αγαπημένου μας; Ο πρώτος είναι ο αληθινός χωρισμός και όχι ο δεύτερος. Όσοι διαθέτουν ανώτερη συνείδηση μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, ανεξάρτητα από το που βρίσκονται τα σώματά τους, για όσο καιρό μοιράζονται αυτή τη γήινη ζωή. Το μόνο που κάνει ο Θάνατος είναι να αυξάνει αυτή την ικανότητα επικοινωνίας. Οι ανώτερες συνειδήσεις βρίσκονται πολύ κοντύτερα πνευματικά όταν δεν υπάρχουν πια τα φράγματα που υψώνουν οι περιορισμοί του σώματος.

Σαν έρθει η ώρα να φύγει ο μύστης, καλεί κοντά του τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα, προκειμένου να διευκολύνουν την αναχώρησή του και να τον συνοδεύσουν στα πρώτα στάδια του ταξιδιού του. Αυτοί που μπορούν να έρθουν «εν σώματι» συγκεντρώνονται γύρω του. Όσοι δεν μπορούν, έρχονται με το αστρικό τους σώμα. Και όσοι έχουν φύγει πριν από αυτόν από τις Πύλες του Θανάτου, καλούνται να τον περιμένουν στο κατώφλι.

Ο Μαγικός Κύκλος χαράζεται γύρω του και σφραγίζεται στα τέσσερα τέταρτα με τα Ονόματα των τεσσάρων Αρχαγγέλων. Ανάβονται κεριά στο προσκέφαλό του και στα πόδια του. Όλοι κάθονται σιωπηλοί σε διαλογισμό, καθώς αυτός που ξεψυχάει περπατάει για άλλη μια φορά την Ατραπό της απόσυρσης, την Ατραπό του συμβολικού οράματος που τόσο συχνά βάδιζε ζωντανός ακόμα, όταν ανυψωνόταν στα πεδία. Καθώς αποσύρεται, οι Πύλες ανοίγουν απαλά για να περάσει, και αυτοί που παρακολουθούν βλέπουν με την πνευματική όραση τον ερχομό του Ισχυρού για να τον συναντήσει, τον Αρχάγγελο του Τάγματός του. Ένα φως αστράφτει γύρω από το κρεβάτι, σαν την τελευταία αχτίδα που εξακοντίζεται μέσα από ένα σύννεφο του ήλιου που δύει. Είναι ορατή καθαρά ακόμα και στα μάτια της ύλης. Αμέσως μετά η ψυχή του μύστη φεύγει.

Είναι υπόσχεση των Μυστηρίων προς του μυημένους τους, ότι θα περάσουν μέσα από τις Πύλες του Θανάτου έχοντας πλήρη συνείδηση και ότι θα τους προϋπαντήσει ο Μεγάλος Μυητής. Αποτελεί, επίσης, προνόμιο εκείνων των αδερφών του που θα τον συνοδεύσουν στο τελευταίο του ταξίδι, ότι θα τους επιτραπεί να σταθούν στο κατώφλι και να δουν με τα μάτια τους την Ατραπό που θα ακολουθήσουν κι αυτοί σαν έρθει η ώρα τους.

DION FORTUNE

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΟΛΓΑ ΜΑΥΡΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 1997