Ο σημαντικότερος διδάσκαλος για την εσωτερική μαθητεία και εξέλιξη – Στέργος Χρούσης

...Αγαπητέ υποψήφιε, θα έχεις ασφαλώς ακούσει πως όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, τότε συναντά τον διδάσκαλό του, με σκοπό να τον μυήσει στον τρόπο σκέψης των ανώτερων επιπέδων και να τον οδηγήσει στην ουράνια φώτιση, με δεδομένο ότι κάθε επίπεδο αποτελεί μια συλλογική νοητική οντότητα.

Αυτό είναι αλήθεια, όπως αλήθεια είναι κι η υποχρέωση του μαθητή να συμπεριφερθεί στον διδάσκαλό του με σεβασμό.

Σύμφωνα με τις διδασκαλίες της αδελφότητάς μας, ο σημαντικότερος διδάσκαλος για την εσωτερική μαθητεία και εξέλιξη είναι η ίδια η ζωή και οι πλοκές που προκαλούνται από τις σχέσεις των ανθρώπων και των άλλων ζωντανών οργανισμών.

Είναι ανάγκη να δεχθούμε ότι συνυπάρχουμε με άλλους οργανισμούς, όπως κι αν εκφράζονται αυτές οι σχέσεις στη συνειδητότητα του καθενός μας. Γι’ αυτό, θεωρούμε αναγκαίο τον σεβασμό προς τη ζωή και τη δημιουργία.

Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων πρέπει να έχουν γερά θεμέλια γιατί μόνον έτσι θα οδηγηθούμε στη σωστή παρατήρηση του εξωτερικού κόσμου, τον οποίο αντιλαμβανόμαστε ως υλική δημιουργία. Ό,τι εμπλέκεται στη διαδικασία της ζωής, αποσκοπεί να μας διδάξει όσα δεν μπορεί από μόνη της να συλλάβει η φαντασία, χωρίς το κατάλληλο ερέθισμα. Στις πλοκές της ζωής από τις οποίες ο μαθητής αντλεί μεγάλο μέρος της μαθητείας του στον υλικό κόσμο, υπεισέρχονται άνθρωποι από όλα τα επίπεδα σκέψης και δράσης. Επομένως, καλός μαθητής θεωρείται εκείνος που αποδίδει τον κατάλληλο σεβασμό στα εμπλεκόμενα μέρη, στο μέτρο βέβαια των δυνατοτήτων και της κατανόησής του, αλλά και στο μέτρο που οι διεργασίες της σκέψης που τον πληροφορούν ότι ωφελήθηκε. Ο μαθητής σέβεται όλους τους συνανθρώπους του κι είναι κοντά τους όταν χρειάζονται την βοήθειά του εν ονόματι του εαυτού που κρύβουν μέσα τους και παρά τις πράξεις τους, τις οποίες μπορεί να καυτηριάζει. Ο μαθητής δεν ξεχνά ότι όλοι περάσαμε από διάφορα στάδια προετοιμασίας κι ούτε τον πτοεί η κοινωνική κατακραυγή που προέρχεται από ανώριμη σκέψη.

Ο μαθητής σέβεται την πόρνη για τον ίδιο λόγο που σέβεται και την ελεύθερη βούληση των συνανθρώπων του.

Σέβεται τον κλέφτη για τον ίδιο λόγο που σέβεται και τον ιδιοκτήτη, ακόμα κι αν διακηρύσσει ότι η κλοπή είναι αρνητικός παράγοντας στην ανθρώπινη συνύπαρξη.

Σέβεται τους πλούσιους και τους θεωρεί σαν το φυσιολογικό αποτέλεσμα της άγνοιας αυτών που νιώθουν φτωχοί, γιατί σέβεται την ανάγκη ύπαρξης αυτής της άγνοιας.

Ευγνωμονεί τους κόλακες γιατί του θυμίζουν συνεχώς τον δρόμο της απώλειας.

Ευχαριστεί τους μεμψίμοιρους, γιατί θυσιάζουν τον εαυτό τους για να του δείχνουν τον δρόμο προς την ευφορία.

Βλέπει με δέος τους προδότες, επειδή βάζουν την ύπαρξή τους σε αναμμένα κάρβουνα, για να του δείχνουν τους σκουπιδότοπους που πρέπει να αποφεύγει.

Αγαπητέ υποψήφιε μαθητή, κάθε βράδυ, λίγο πριν από τον ύπνο, τα μέλη της αδελφότητάς μας συνηθίζουν να κάνουν έναν απολογισμό της ημέρας που πέρασε. Συλλογίζονται τι απεκόμισαν οι ίδιοι από τη ζωή και τι προσέφεραν στους άλλους. Από την εμπειρία μας γνωρίζουμε ότι πρόκειται για σημαντική πρακτική, επειδή μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τη συμπεριφορά μας έναντι των άλλων. Για τον μαθητή του εσωτερικού δρόμου είναι ουσιαστικής σημασίας η σωστή αξιολόγηση της σχέσης του με το περιβάλλον, που πρέπει άλλωστε να του γίνει τρόπος σκέψης. Όπως και η προσφορά προς τον πλησίον, όχι όμως ως ελεημοσύνη, αλλά ως έμπρακτη αδελφικότητα. Για να επιτύχουμε μια καλή σχέση με τους συνανθρώπους μας, οφείλουμε να πεισθούμε έμπρακτα ότι η ποιότητα της ζωής μας είναι άμεσα συνυφασμένη με το περιβάλλον μας.

Δύο ποτήρια για την ίδια χρήση είναι πολλά, όταν ο διπλανός πίνει νερό με τις χούφτες του. Σ’ αυτή την περίπτωση, σεβασμός προς την ζωή είναι να διευκολύνεις τον διπλανό σου προσφέροντας του το ένα από τα δύο ποτήρια που έχεις.

Δύο ζευγάρια παπούτσια είναι φόρτος, αν τα ξυπόλυτα πόδια του διπλανού είναι τρυπημένα από αγκάθια. Δεν προκαλεί τον ξυπόλυτο αυτός που φορά παπούτσια, αλλά τα ίδια τα παπούτσια. Αν ο ξυπόλυτος έχει πρόβλημα, τότε είναι βέβαιο πως αυτός που διαθέτει δύο ζευγάρια, θα υποστεί τις συνέπειες του προβλήματος, που θα είναι ανάλογες του υποδυμένου.

Στις δύο καλές σκέψεις που κάνουμε για τον εαυτό μας, η δεύτερη είναι περίσσευμα, αν ο διπλανός μας έχει ανάγκη από εκείνη που μας περισσεύει.

Για τον μαθητή είναι βασική αρχή η προσφορά προς τον πλησίον και γενικά προς όλους τους ζωντανούς οργανισμούς με τους οποίους πρέπει να συνυπάρξει αρμονικά, ώστε να ακούσει κάποτε τη φωνή του διδασκάλου. Από σεβασμό σε κάθε μορφής ζωή, τα μέλη του Τάγματός μας δεν καταστρέφουν ποτέ και για κανένα λόγο τροφή που μπορεί να θρέψει κάποιο ζωντανό οργανισμό. Σαν αρχή έχουν την οικονομία και όχι τη στέρηση. Οι παρατηρήσεις μας μάς έχουν διδάξει πως η οικονομία στα υλικά πράγματα επιβάλλεται σε όποιον έχει αποφασίσει σοβαρά να εναρμονιστεί με τον κόσμο της ύλης. Όσον αφορά τα νοητικά, εκεί η οικονομία δεν έχει έννοια, γιατί οι πηγές είναι ανεξάντλητες. Αυτό που του χρειάζεται εκεί είναι η τάξη.

Στον περισσότερο κόσμο επικρατεί η αντίληψη πως η προσφορά είναι ένας τρόπος για να σώσουμε την ψυχή μας από την τιμωρία μετά τον λεγόμενο «θάνατο» του υλικού σώματος. Σεβόμαστε όσους υποστηρίζουν αυτήν την άποψη, επειδή δεν μπορούν να κατανοήσουν την πραγματική αιτία της παρουσίας τους στον υλικό κόσμο. Νιώθουμε όμως και την υποχρέωση να εκφράσουμε ό,τι εμείς αποκομίσαμε από τις παρατηρήσεις μας, χωρίς ωστόσο να θέλουμε να υιοθετήσουν οι άλλοι τα λεγόμενά μας, αν δεν τα διασταυρώσουν με τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες.

Για τον μαθητή, η προσφορά είναι ιδιότητα του ανώτερου εαυτού του κι όχι ιδιαιτερότητα. Αν κάποιος θεωρεί ευεργέτη όποιον προσφέρει, αυτό απορρέει από τη δική του αντίληψη για τη στέρηση και την ιδιοκτησία.

Γνωρίζουμε και κατανοούμε την τάση του ανθρώπου να επιθυμεί ό,τι αντιλαμβάνεται ως άξιο θαυμασμού.

Αντιλαμβανόμαστε τις τάσεις ορισμένων συνανθρώπων μας που μας κατηγορούν και βλέπουν την προσφορά σαν σπατάλη χρόνου ή υλικών αγαθών.

Κατανοούμε ακόμη κι αυτούς που αναφέρονται στη δικαιοσύνη που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτούς που μπορούν και σε όσους δεν μπορούν, σε εκείνους που προσπαθούν και στους άλλους που αδρανούν.

Κατανοούμε την αντίληψη ότι κάποιοι πρέπει να είναι από τη γέννησή τους εύποροι κι άλλοι στερημένοι.

Δεν κατανοούμε όμως με κανένα τρόπο τους άρπαγες, ούτε αυτούς που προσφέρουν και αποδέχονται οι άλλοι να τους αποκαλούν «αγίους» λόγω της προσφοράς τους, και πολύ περισσότερο εκείνους που σπαταλούν όσα στερούνται οι συνάνθρωποί τους, ισχυριζόμενοι ότι τους ανήκουν.

Ο μαθητής πρέπει να επαγρυπνεί συνεχώς για να παρατηρήσει μήπως η ανάγκη αυτών που ζουν γύρω του, δεν προκαλεί το αίσθημα προσφοράς μέσα του, και τότε να σκεφτεί σοβαρά πως θα βοηθήσει τον εαυτό του. Παράλληλα με την προσφορά προς τον συνάνθρωπο, η προσφορά προς τον ίδιο μας τον εαυτό είναι επιβεβλημένη, αφού μέσα από αυτήν περνά ο μαθητής, ώστε να μάθει να προσφέρει στους άλλους, κατανοώντας έτσι τη βαθύτερη πλευρά της ζωής του στον υλικό κόσμο.

Προσφορά επίσης είναι η και μη-κατάχρηση. Δεν χρειάζεται πολλές φορές να πάμε στην πόρτα κάποιου για να του προσφέρουμε κάτι, που ίσως και να μην του ανήκει. Για να προσφέρουμε, αρκεί να μην αποθηκεύουμε, να μην σπαταλούμε και να μην καταστρέφουμε άσκοπα αυτά που χρειάζονται οι άλλοι για να ανεβάσουν την ποιότητα της ζωής τους. Αν και η παρατήρηση των πλοκών της ζωής διδάσκει τον άνθρωπο σε όλα τα επίπεδα της αντίληψής του, πρέπει ταυτόχρονα να κατανοήσουμε ότι η επιτυχημένη διδασκαλία περνά μέσα από την πράξη κι όχι μέσα από την συνεχή και στείρα επανάληψη.

ΣΤΕΡΓΟΣ ΧΡΟΥΣΗΣ

ΜΥΣΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ 2000