Για την Εργασία – Kahlil Gibran

 

...Τότε ένας αγρότης είπε, μίλησέ μας για την Εργασία.

Και αυτός απάντησε λέγοντας:

Εργάζεστε για να βαδίζετε στον παλμό της γης και της ψυχής της γης.

Γιατί αν μείνετε άπραγοι γίνεστε ξένοι προς τις εποχές και βγαίνετε από την πορεία της ζωής, η οποία προχωρεί με μεγαλείο και αγέρωχη υποταγή προς το άπειρο.

Όταν εργάζεσαι, είσαι μια φλογέρα που τον ψίθυρο των ωρών η καρδιά της τον κάνει μελωδία.

Προς από σας θα ήθελε να μείνει καλάμι, βουβό και σιωπηρό, όταν όλα τα άλλα τραγουδούν μαζί τον ίδιο σκοπό;

Σου έλεγαν πάντα πως η εργασία είναι κατάρα και ο μόχθος συμφορά.

Εγώ όμως σου λέγω πως όταν εργάζεσαι, εκπληρώνεις ένα μέρα από το πιο παλιό όνειρο της γης, που σου ανατέθηκε όταν το όνειρο γεννήθηκε,

Και ότι, απασχολώντας τον εαυτό σου με την εργασία, στην ουσία αγαπάς τη ζωή,

Και αγαπώντας τη ζωή μέσα από την εργασία είναι σαν να νιώθεις το πιο κρυφό της μυστικό.

Αν όμως εσύ, στον πόνο σου, θεωρείς την γέννα πλήγμα και την φροντίδα της σάρκας κατάρα που γράφτηκε στο μέτωπό σου, τότε σου λέγω ότι μόνο ο ιδρώτας του μετώπου σου μπορεί να ξεπλύνει αυτό που είναι γραμμένο πάνω του.

Σου λέγανε επίσης πως η ζωή είναι ένα σκοτάδι και συ στην κούρασή σου αντιλαλούσες σαν ηχώ αυτό που λέγανε οι αποκαμωμένοι.

Εγώ σου λέγω πως η ζωή είναι πράγματι σκοτάδι εκτός αν υπάρχει πόθος,

Και κάθε πόθος είναι τυφλός αν δεν υπάρχει γνώση,

Και κάθε γνώση είναι μάταιη αν δεν υπάρχει εργασία,

Και κάθε εργασία είναι κενή αν δεν υπάρχει αγάπη.

Και όταν εργάζεσαι με αγάπη, δένεσαι με τον εαυτό σου, και με το συνάνθρωπό σου, και με το Θεό.

Και τι σημαίνει να εργάζεσαι με αγάπη;

Σημαίνει να υφαίνεις ένα ρούχο με κλωστές που τράβηξες από την καρδιά σου σαν να πρόκειται να το φορέσει ο αγαπημένος σου.

Σημαίνει να χτίζεις ένα σπίτι με στοργή σαν να πρόκειται ο αγαπημένος σου να μείνει σ’ αυτό το σπίτι.

Σημαίνει να σπέρνεις με τρυφερότητα και να θερίζεις με χαρά σαν να πρόκειται οι αγαπημένοι σου να γευτούν τους καρπούς των κόπων σου.

Σημαίνει να δίνεις σε ό,τι φτιάχνεις τη δική σου πνοή,

Και να γνωρίζεις πως όλοι οι αγιασμένοι νεκροί στέκουν πλάι σου και παρακολουθούν.

Σε έχω ακούσει να λες συχνά, σαν να παραμιλάς στον ύπνο σου:

«Εκείνος που δουλεύει το μάρμαρο και βρίσκει την μορφή της ψυχής του στην πέτρα, αξίζει περισσότερο από αυτόν που οργώνει τη γη.

Και αυτός που πιάνει το ουράνιο τόξο και το απλώνει πάνω σε ένα πανί για να σχηματίσει τη μορφή ανθρώπου, αξίζει περισσότερο από αυτόν που φτιάχνει σανδάλια για τα πόδια μας».

Εγώ όμως σου λέω, όχι στον ύπνο μου, αλλά στον καταμεσημεριάτικό μου ξύπνιο, πως ο άνεμος δε μιλά πιο γλυκά στη μεγάλη δρυ από ό,τι στο πιο μικρό χορτάρι.

Και μεγάλος είναι μόνο αυτός που κάνει τη φωνή του ανέμου τραγούδι και το κάνει πιο γλυκό με τη δική του αγάπη.

Η εργασία είναι αγάπη φανερή.

Κι αν δεν μπορείς να εργαστείς με αγάπη παρά μόνο με απέχθεια, άφησε καλύτερα τη δουλειά σου και κάθισε στην πύλη του ναού ζητώντας ελεημοσύνη από αυτούς που εργάζονται με χαρά.

Γιατί αν ψήσεις ψωμί άκεφα, ψήνεις πικρό ψωμί που χορταίνει μόνο τη μισή πείνα του ανθρώπου.

Και αν τρυγήσεις στανικά, η απροθυμία σου στάζει φαρμάκι στο κρασί.

Και αν τραγουδάς σαν άγγελος ενώ δεν αγαπάς το τραγούδι, σφαλίζεις τα αφτιά του ανθρώπου στις φωνές της ημέρας και στους ψιθύρους της νύχτας.

 

Kahlil Gibran

Ο Προφήτης

Μετάφραση Κώστας Παρίσης

Εκδόσεις Printa 2004