Ο κύκλος – A. S. Raleigh

Ήδη από την πρώιμη αρχαιότητα ο κύκλος χρησιμοποιήθηκε σαν σύμβολο της Αιωνιότητας και της Ενότητας. Ο κύκλος είναι μια γραμμή που ξεκινάει από ένα σημείο και προχωρά καμπυλωτά, μέχρι να επιστρέψει στο ίδιο σημείο. Δηλαδή δεν έχει αρχή και τέλος.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που χρησιμοποιήθηκε σαν το σύμβολο της Αιωνιότητας. Επειδή, με τη στενή έννοια του όρου, η Αιωνιότητα είναι χωρίς αρχή και δίχως τέλος. Το παντοτινό δεν είναι αιώνιο, για το λόγο ότι ένα πράγμα μπορεί να έχει μια αρχή και να μην έχει τέλος. Αλλά το αιώνιο είναι χωρίς αρχή και δίχως τέλος. Έτσι ο κύκλος, που γεωμετρικά είναι το ίδιο με την αιωνιότητα μέσα στο χρόνο, χρησιμοποιείται σαν το σύμβολο της Αιωνιότητας.

Επίσης, ο κύκλος συμβολίζει το Σύμπαν, επειδή και αυτό στο χώρο δεν έχει αρχή και τέλος. Δεν υπάρχει κάποιο σημείο αρχής ή τέλους του. Με άλλα λόγια, τίποτε δεν βρίσκεται έξω από το Σύμπαν. Τα πάντα περιλαμβάνονται εντός των ορίων του και γι’ αυτό συμβολίζονται από τον κύκλο.

Ο κύκλος παριστάνει επίσης το Πεπρωμένο ή την Αναγκαιότητα. Αφού δεν υπάρχει αρχή και τέλος και καθώς ο Κύκλος της Αναγκαιότητας περιστρέφεται, αργά ή γρήγορα έρχεται στο αντίστοιχο Σημείο. Επιπλέον, συμβολίζει την επανάληψη στην ιστορία, όλα τα πράγματα που αυτοεπαναλαμβάνονται από καιρό σε καιρό, καθώς με την κυκλική περιστροφή επανερχόμαστε στο ίδιο σημείο.

Ακόμη, είναι σύμβολο του κυκλικού νόμου, γιατί η κίνηση του τροχού διαγράφει κύκλο. Κάθε φορά ένας νέος κύκλος αρχίζει, ο οποίος συμβολίζεται με την κάθε στροφή του τροχού. Έτσι, καθετί μέσα στη Φύση ανακαλύπτουμε πως υπόκειται στη συνεχή επανάληψη του κυκλικού νόμου.

Και για τη συμβολική απεικόνιση της Ενότητας έχουμε τον κύκλο, ο οποίος αναπαριστά το ένα που περιέχει όλα τα πράγματα στον εαυτό του. Ο διαχωρισμός είναι αποτέλεσμα της διπλής κατεύθυνσης της ενέργειας. Ωστόσο, η κυκλική μορφή παραμένει για όσο καιρό διατηρείται η Ενότητα.

Είναι αρκετά εύκολο να αντιληφθούμε το λόγο της χρήσης του Κύκλου σαν σύμβολο της Ενότητας, αρκεί να κατανοήσουμε πως σχηματίσθηκε εξαιτίας της κυκλικής ροής των δυνάμεων γύρω από το κέντρο βάρους του. Σε αυτή την περίπτωση το κέντρο βάρους είναι ένα φανταστικό σημείο στο μέσο του Κύκλου, το οποίο απέχει εξίσου από κάθε μέρος του Κύκλου. Με αυτή την έννοια, ο Κύκλος είναι η μορφή που προσλαμβάνει η ενέργεια καθώς κινείται κυκλικά γύρω από το κέντρο βάρους της. Με άλλα λόγια, είναι το σχήμα του στρόβιλου και καθώς όλα τα πράγματα στο Σύμπαν αρχίζουν μέσα σε ένα στρόβιλο, στο στρόβιλο που διαμορφώνει το Σύμπαν, τότε είναι φανερό πως ο Κύκλος που συμβολίζει το στρόβιλο, αποτελεί μια τέλεια αναπαράσταση της πρώτης δημιουργικής ώθησης. Κατά αυτόν τον τρόπο ο κύκλος καθίσταται σύμβολο της Δημιουργίας. Αλλά κάθε στρόβιλος εκφράζει μια δεδομένη δημιουργική στιγμή, η οποία με τη σειρά της είναι η έκφραση μιας ιδέας. Συνεπώς, η μορφική έκφραση αυτής της ιδέας είναι ο Κύκλος. Μέσω της επίδρασης της ενέργειας που μεταδίδει η ιδέα, ο Κύκλος προσδίδει κυκλική κίνηση στην ουσία. Αναπαριστά, επομένως, τη Δημιουργία μέσω ιδεών ή τη Δημιουργία μιας μοναδικής μορφής από μια μοναδική ιδέα – με άλλα λόγια, την ειδική δημιουργία σε αντίθεση με τη γενική δημιουργία.

Δεν πρέπει να εκληφθεί ότι ο Κύκλος απλά χρησιμοποιείται με ένα αυθαίρετο τρόπο σαν σύμβολο της Δημιουργίας και της Ενότητας. Αντίθετα, η δημιουργική ιδέα δεν μπορεί μάλλον να εκφραστεί με καμία άλλη μορφή πέρα από εκείνη του Κύκλου. Μια και ο στρόβιλος είναι η πρώτη κίνηση που αναπτύσσεται από την ιδέα, η δημιουργική διαδικασία συνεχίζει να στροβιλίζει την ουσία κάτω από την ενεργοποιητική ώθηση εκείνης της ιδέας. Επομένως, η Δημιουργία πρέπει να λαμβάνει χώρα πάντοτε μέσω στροβίλου. Καθώς η ενέργεια επενεργεί στην ουσία μέσω στροβίλου, πρέπει διαρκώς να διαγράφει Κύκλο. Για όσο καιρό διατηρείται αυτος ο Κύκλος, δεν είναι δυνατή καμία μεταβολή της δημιουργικής ώθησης και το αναμενόμενο αποτέλεσμα είναι απλή δημιουργία. Προκειμένου να επέλθει διαχωρισμός της δημιουργικής εκδήλωσης, είναι αναγκαίο να μεταβληθεί η κυκλική κίνηση σε κάποια που να αντιστοιχεί στη νέα μορφή. Επομένως, ο Κύκλος συμβολίζει τη Δημιουργία και την Ενότητα, μια και ο κυκλικός χαρακτήρας της κίνησης διατηρεί το αδιάσπαστο της δημιουργίας, αυτός εγγυάται την ενωμένη έκφραση των πραγμάτων. Καθώς αυτή η κυκλική κίνηση διατηρείται, η τάση είναι να έλκει την επιδρούσα σε αυτήν ενέργεια, μέχρι του σημείου της μεγίστης ταχύτητας. Με άλλα λόγια, υπάρχει μαι κατεύθυνση της δύναμης που αναπαρίσταται από ένα στροβιλιζόμενο σημείο. Κάθε ουσία που ανταποκρίνεται στον ελάχιστο βαθμό προς τούτο το στροβιλιζόμενο σημείο, σχηματίζει μαζί του ορθή γωνία, αλλά έλκεται εξαιτίας του στροβιλισμού προς αυτό και έτσι σχηματίζει συγκλίνουσες γραμμές που δημιουργούν πάρα πολλά ρεύματα δύναμης, τα οποία ρέουν ή έλκονται προς το στροβιλιζόμενο σημείο. Σαν αποτέλεσμα έχουμε ένα ρεύμα που ρέει παντοτινά προς το κέντρο και ταυτόχρονα κινείται προς την κατεύθυνση του κεντρικού ρεύματος. Συνεπώς, αυτό το ρεύμα της ενεργοποιούμενης ουσίας συσσωρεύεται στο σημείο εκείνο της μεγίστης ενέργειας, ενώ την ίδια στιγμή οδηγείται στο στροβιλισμό του από εκείνη τη δύναμη. Σαν αποτέλεσμα, το κέντρο γύρω από το οποίο στροβιλίζεται η ενέργεια ερημώνει και ολόκληρη η ουσία ρέει από το κέντρο της δύναμης, όντας ικανή να διατηρήσει το κέντρο της ουσίας, οδηγεί στη δημιουργία ενός δακτύλιου. Γι’ αυτό το λόγο η Κοσμική δραστηριότητα πρέπει να εκφράζεται με μια σειρά από δακτύλιους. Είναι εντελώς αδύνατο για οποιαδήποτε ομοιογενή κίνηση να εκδηλώσει οτιδήποτε μέσω μορφής. Έτσι ο Κύκλος χρησιμοποιείται σαν σύμβολο της ομοοιογένειας. Καθώς η ουσία συνεχίζει να στροβιλίζεται σε αυτή τη μορφή μέχρι να συμβεί κάποια διαφοροποίηση, συνάγεται λογικά ότι η συνέχιση του πρώτου στροβίλου πρέπει να διαιωνίζει την κυκλική μορφή. Επομένως, ο Κύκλος είναι σύμβολο της Ενότητας και της Συνέχειας, αφού οι δύο ιδέες, Ενότητα και Συνέχεια, αποτελούν τα θεμέλια της Αιωνιότητας. Παρόμοια, καθώς στον Κύκλο δεν υπάρχει κάποιο σημείο που να υπερισχύει των άλλων και αφού η ενέργεια είναι το ίδιο ενεργητική σε όλα τα σημεία, τότε δεν έχουμε αρχή, ούτε ενεργοποιημένο σημείο, αλλά ολόκληρο τον Κύκλο που βαθμιαία αυτοενεργοποιείται. Έτσι, η ιδέα της Αιωνιότητας είναι ενδοδραστηριοποιούμενη και αυτοπραγματούμενη.

Ο Κύκλος συμβολίζει τη Δημιουργία, επειδή η Δημιουργία γίνεται μέσω κυκλικής κίνησης. Συμβολίζει την Αιωνιότητα, επειδή η Αιωνιότητα είναι ένας Κύκλος που δεν έχει αρχή. Απεικονίζει, επίσης, την Ενότητα, επειδή ο Κύκλος είναι μια μονάδα κίνησης, σαν έκφραση της ενότητας των ιδεών.

Γιατί ο Κύκλος χρησιμοποιήθηκε ακόμη σαν σύμβολο του Θεού, της Θεότητας; Επειδή η Θεότητα είναι αυτοεκδηλωνόμενη και ανεξάρτητη, καθώς εμπεριέχει το κέντρο βάρους της και η αρχή της ύπαρξης της δε βρίσκεται αλλού εκτός από τον εαυτό της. Η κίνηση του Θεού είναι γύρω από ένα κενό. Δηλαδή, στρέφεται μόνο γύρω από εκείνο που δεν υπάρχει. Ο ίδιος ο Θεός συνιστά το δικό του κέντρο βάρους. Γι’ αυτό το λόγο συμβοίζεται από τον Κύκλο. Η Θεία ενέργεια πρέπει να ρέει πάντα σε μια κυκλική μορφή, όπως και όλες οι εκδηλώσεις της Θεότητας κινούνται ταυτόχρονα εντός της θείας περιφέρειας, άσχετα με το πόσους πολλούς κύκλους περιγράφουν γύρω από το Θείο Κέντρο. Επομένως, η Θεότητα περιγράφεται σαν ένας Κύκλος του οποίου το κέντρο είναι παντού και η περιφέρεια πουθενά.

Ο Κύκλος αναπαριστά το Σύμπαν σαν το Μακρόκοσμο και, παρόμοια, την κάθε εκδήλωση σαν το Μικρόκοσμο. Επίσης, κάθε εκδήλωση της εκδήλωσης γίνεται κυκλική. Έτσι, παρατηρούμε την κυκλική κίνηση πάντα σαν εκδήλωση του ομοιογενούς.

Μια μορφή Κύκλου είναι ο ουροβόρος όφις. Το φίδι δεν αποτελεί ένα φυσικό κύκλο, αλλά κανονικά είναι μια γραμμή που δεν έχει αρχή και τέλος και έτσι αναπαριστά το Νόμο των Αντιθέτων. Όταν, όμως, καταπίνει την ουρά του τότε τα δύο αντίθετα συνδέονται, αλληλοτρώγονται ή το πιο σύνηθες το ένα καταπίνεται από το άλλο. Έτσι, στη συνένωση των αντίθετων έχουμε ισορροπία, η οποία αυτοεκφράζεται στον Κύκλο. Κατά αυτόν τον τρόπο η παντοτινή ζωή διασφαλίζεται μέσα από τη συγχώνευση των δύο ομοιογενών δραστηριότητων. Με άλλα λόγια, το ετερογενές καταπίνεται από το ομοιογενές και ο διαχωρισμός επανέρχεται στην Ενότητα. Το τέλος καταπίνεται από την αρχή και έτσι καθίσταται δυνατή η έκφραση των εννοιών της έλλειψης αρχής και τέλους. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των δύο κύκλων. Ο αληθινός κύκλος είναι ένας αέναα διευρυνόμενος και εκδηλούμενος Κύκλος, ενώ ο Κύκλος Του Φιδιού γίνεται ένας συστελλόμενος κύκλος. Είναι η επιστροφή στην Ενότητα. Είναι η διαφοροποίηση που καταπίνει τον εαυτό της και αυτή η επανένωση είναι η Ενότητα. Ο αληθινός Κύκλος συμβολίζει την εξέλιξη, ο Κύκλος του Φιδιού την ενέλιξη. Είναι η παλινδρομική κίνηση τη στιγμή της επαναφοράς, με άλλα λόγια η επιστροφή στο πρώτο χαρακτηριστικό. Αυτός είναι ο λόγος που ο ουροβόρος Όφις συσχετίστηκε πάντα με την ιδέα της Ενότητας από εκείνους τους φιλόσοφους και θρησκειολόγους που αναγνώρισαν την καταγωγή τους από τη Θεία Ενότητα και ανέλαβαν με τη δική τους δύναμη να την επαναφέρουν εξαφανίζοντας την πολλαπλότητα. Ωστόσο, δεν συμβολίζει την εκδήλωση με την έννοια του διαχωρισμού, αλλά μάλλον την άμεση δημιουργία ενός πράγματος από μία και μόνο ιδέα.

A. S. Raleigh

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ ΜΥΓΙΑΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 2000

Εγώ είμαι... - ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Εγώ είμαι λοιπόν ο μικρός, ο ασήμαντος.

Το παιδί που ξυπόλυτο, με βρεγμένα πόδια,

βουλιαγμένα στην άμμο, του μιλούσες

και σου μιλούσε. Όμως, εσύ, ήξερες

πράγματα περισσότερα, επειδή

ήσουν παρούσα στον κόσμο από πάντοτε.

Και μου μιλούσες για την Αργώ,

Το σεληνόφως που χρύσωνε τα μαλλιά

του Οδυσσέα, τον μέγιστο στόλο σου

(όλων των ειδών τα σκαριά που ελλιμένισες

στο βυθό σου) κι ακόμη για το άπειρο

όπου ανακύκλωνες το μεγαλείο σου,

θάλασσα , κι άλλα πολλά. Ενώ εγώ

σου απαντούσα με το ίδιο χαμόγελο

που μιλούσα στο γύρω μου πολύμορφο

θαύμα, που λέγεται Κόσμος. Λόγον

άλλο πληρέστερο να μιλώ

με το θείο σύμπαν δεν είχα.

ΣΧΕΔΙΟ ΕΘΙΣΜΟΥ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ – William S. Burroughs

Με ρωτάτε τώρα αν θέλω να διαιωνίσω το πρόβλημα των ναρκωτικών και σας απαντώ: «Προστατέψτε την επιδημία. Πρέπει να θεωρηθεί έγκλημα η προστασία της κοινωνίας από την επιδημία».

Το πρόβλημα ανάγκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες να οργανώσουν φυλακές να επαναφέρουν το παλιό σχέδιο για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών, να παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά τοξικομανίας και εγκληματικότητας για πολλά χρόνια – Πλατύ μέτωπο «Φροντίδας» από τους οργανισμούς κοινωνικής περίθαλψης – Χημικές ουσίες που προλαβαίνουν τη χρήση ναρκωτικών – Το γεγονός είναι αξιοσημείωτο – 48 στάδια – ο κρατούμενος καθυστέρησε – απομονώθηκε – ήταν απαραίτητο –

Ο εθισμός κάποιου βαθμού αποτελεί τη βάση – πρέπει να είναι ολοκληρωτικά εθισμένοι – Οποιαδήποτε εθελοντική ικανότητα ανατροπής του Κεφαλαίου Θέλησης Και Του Νομισματοφυλακείου – Μόλυνση αφιερωμένη στη διακίνηση σε αντάλλαγμα τα ναρκωτικά παρουσίασαν μια Τυφοειδή Μαρία η οποία θα διασώσει το πρόβλημα των ναρκωτικών στην Αγγλία – Τέλος εν όψει της θεραπείας – θεραπεία του κοινωνικού προβλήματος και ως εκ τούτου επικίνδυνη για την κοινωνία –

Συντηρώντας το καρκίνωμα της τοξικομανίας προς όφελός μας – ολέθρια προσωπική επαφή – Αύξηση της αγοράς – Ελευθερώστε τον Κατήγορο για να δοκιμάσει τις τρύπες – Cut up από το Πολεμώντας την Τοξικομανία του Μάλκολμ Μονρόε πρώην Εισαγγελέα, από το Western World, Οκτώβριος 1959.

Απ’ ό,τι είδαμε η εικόνα είναι πρέζα – Όταν ένας ασθενής χάνει το πόδι του τι καταστρέφεται; – Φυσικά η εικόνα που έχει για τον εαυτό του – Χρειάζεται λοιπόν μια δόση προετοιμασμένης εικόνας – Τα παραισθησιογόνα μεταβάλλουν το πρότυπο σάρωσης της «πραγματικότητας» κατά τρόπο ώστε να βλέπουμε μια διαφορετική «πραγματικότητα» – Δεν υπάρχει αληθινή ή πραγματική «πραγματικότητα» – Η «πραγματικότητα» είναι απλώς ένα περίπου σταθερό πρότυπο σάρωσης – Το πρότυπο σάρωσης που δεχόμαστε σαν «πραγματικότητα» μας έχει επιβληθεί από τη δύναμη που κρατά τον έλεγχο πάνω στον πλανήτη, μια δύναμη που πρωταρχικός σκοπός της είναι ο ολοκληρωτικός έλεγχος – Για να μπορέσουν να κρατήσουν τον έλεγχο στα χέρια τους πήραν το μονοπώλιο των παραισθησιογόνων και στη συνέχεια το αποενεργοποίησαν κάνοντας ολέθριες αλλαγές σε μοριακό επίπεδο –

Ο βασικός μηχανισμός της νόβα είναι πολύ απλός: Δημιουργείτε πάντα όσες πιο πολλές ανεπίλυτες προβληματικές καταστάσεις μπορείτε και επιδεινώνετε πάντα τις ήδη υπάρχουσες – Αυτό το πετυχαίνετε με το να ρίξετε στον ίδιο πλανήτη μορφές ζωής που δεν μπορούν να συνυπάρξουν – Δεν υπάρχει βέβαια τίποτα «λανθασμένο»με οποιαδήποτε μορφή ζωής αφού το «λανθασμένος» αναφέρεται μονάχα σε σχέση με τις συμπλοκές μεταξύ άλλων μορφών ζωής – Το ζήτημα είναι ότι αυτές οι μορφές ζωής δε θα έπρεπε να βρίσκονται στον ίδιο πλανήτη – Οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι κατά βάση ασυμβίβαστες, δεν μπορούν να συνυπάρξουν στον παρόντα χρόνο και η δουλειά της Συμμορίας Νόβα είναι ακριβώς αυτό, να τις διατηρούν στον παρόντα χρόνο, να δημιουργούν και να επιδεινώνουν τις προβληματιές καταστάσεις που οδηγούν στην έκρηξη ενός πλανήτη δηλαδή στη δημιουργία ενός νόβα* – Σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή συσκευές ηχογράφησης κατασκευάζουν τη φύση της απόλυτης ανάγκης και υπαγορεύουν τη χρήση όπλων ολοκληρωτικής καταστροφής – Όπως αυτό: Πάρτε δυό αντίπαλες ομάδες καταπίεσης – Ηχογραφήστε τις πιο βίαιες και απειλητικές δηλώσεις που κάνει η ομάδα ένα για τη δύο και παίξτε τις ηχογραφήσεις στην ομάδα δύο – Ηχογραφήστε τώρα την απάντησή τους και παίξτε την στην ομάδα ένα – Μπρος πίσω ανάμεσα στις δύο αντίπαλες ομάδες καταπίεσης – Η διαδικασία αυτή λέγεται «φήντμπακ» (ανάδραση) – Την βλέπετε στην πράξη σ’ έναν οποιονδήποτε καβγά που ξεσπάει μέσα σ’ ένα μπαρ – Για την ακρίβεια σε οποιονδήποτε καβγά – Αν εφαρμοστεί σε παγκόσμια κλίμακα μπορεί να προκαλέσει πυρηνικό πόλεμο και νόβα – Οι αντιδικίες αυτές δημιουργούνται σκόπιμα και υποθάλπτονται από τους εγκληματίες της νόβα – Η Συμμορία Νόβα: ο «Σάμυ ο Χασάπης», ο «Πράσινος Τόνυ», οι «Σιδερένιες Δαγκάνες», ο «Βαρεμένος», ο «Τζάκυ ο Μπλου Νοτας», ο «Τζον ο Ασβεστόπετρας», ο «Ίζυ ο Σπρώχτης», η «Χάμπουργκερ Μαίρη», ο «Πάντυ το Κεντρί», το »Υπεραισθητικό Παιδί», ο «Μπλε Δεινόσαυρος» κι ο «Κος & Κα D» γνωστός επίσης και σαν «Το Άσχημο Πνεύμα» που πιστεύεται πως είναι και ο αρχηγός της συμμορίας – Η Συμμορία Νόβα – Σε ολόκληρη την καριέρα μου σαν αξιωματικός της αστυνομίας δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοιον ολοκληρωτικό φόβο και τέτοιον εξευτελισμό σε κανένα πλανήτη – Σκοπεύουμε να συλλάβουμε τους εγκληματίες αυτούς και να τους παραδώσουμε στο Βιολογικό Τμήμα για της απαραίτητες αλλαγές –

Θα μπορούσατε κάλλιστα να ρωτήσετε τώρα αν είμαστε σε θέση να βάλουμε κάποια τάξη σε όλο αυτό το μπέρδεμα προς όφελος των διαφόρων μορφών ζωής και η απάντησή μου έχει ως εξής – Η περίπτωση της γης σας πρέπει να εξεταστεί από τα Βιολογικά Δικαστήρια – τα οποία δυστυχώς βρίσκονται σε αξιοθρήνητη κατάσταση προς το παρόν – Δεν προλαβαίνουν να συσταθούν και διαβρώνονται αμέσως γι’ αυτό και συγκαλούνται καθημερινά και σε διαφορετικό μέρος σαν κάποιο παιχνίδι ζαριών που επιπλέει, παρασυρμένο συνεχώς από πανικόβλητες μορφές που δοξολογούν κρετίνικα τους ηλίθιους τρόπους με τους οποίους ζουν – (οι πιο πολλοί εντελώς ανεφάρμοστοι φυσικά) προσπαθώντας να αποπλανήσουν τους δικαστές σε σεξουαλικές πράξεις που εφαρμόζουν στην Αφροδίτη, ποτίζουν με ναρκωτικά το δικαστικό προσωπικό και φοβερίζουν ολόκληρο το δικαστήριο και τους ακροατές με απειλές για νόβα – Σε ολόκληρη την καριέρα μου σαν αξιωματικός της αστυνομίας δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοιο φόβο για τις απαραίτητες αλλαγές σε κανένα πλανήτη – Είναι άχαρη δουλειά δεν ξέρω αν το καταλαβαίνετε και εμείς την κάνουμε μόνο και μόνο για να μην αναγκαστούμε να την κάνουμε κάπου αλλού κάτω από χειρότερες συνθήκες –

Η επιτυχία της συμμορίας νόβα οφειλόταν στον αποκλεισμό του πλανήτη που τους επέτρεψε να δράσουν ατιμωρητί – Ο αποκλεισμός αυτός διασπάστηκε από τη δράση των παρτιζάνων που καθοδηγούνταν από τον πλανήτη Κρόνο που σπάσαν τις γραμμές ελέγχου των λέξεων και των εικόνων που είχαν επιβληθεί από τη συμμορία νόβα – Κατεβάσαμε λοιπόν τους πράκτορές μας κι αρχίσαμε δουλειά σε συνεργασία με τους παρτιζάνους – Η επιλογή ντόπιου προσωπικού ήταν ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα – Πραγματικά ανακαλύψαμε πως οι περισσότεροι από τους υπάρχοντες αστυνομικούς πράκτορες ήταν διεφθαρμένοι πέρα ως πέρα – η συμμορία νόβα είχε φροντίσει γι’ αυτό – Όλως παραδόξως μερικούς από τους καλύτερούς μας πράκτορες τους στρατολογήσαμε από τις τάξεις των επονομαζόμενων εγκληματιών του πλανήτη αυτού – Σε πολλές περιπτώσεις ήμασταν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουμε πράκτορες που δεν είχαν πείρα από αστυνομικές δουλειές – Υπήρξαν βεβαίως και ατυχήματα καθώς και σχέδια που γαμήθηκαν – Πρέπει να καταλάβετε πως ένας μυστικός πράκτορας γίνεται μάρτυρας των πλέον ακατανόμαστων θηριωδιών ενόσω περιμένει αβοήθητος για να επέμβει – καμιά φορά μάλιστα για πολλά χρόνια – προτού κάνει μια σύλληψη – Δεν είναι λοιπόν άξιον απορίας το ότι οι πράσινοι αξιωματούχοι χάνουν καμιά φορά τον έλεγχο όταν κάνουν επιτέλους την κίνηση για την σύλληψη – Η κατάσταση αυτή, γνωστή ως «πυρετός της σύλληψης», μπορεί να φέρει άνω κάτω ολόκληρη επιχείρηση – Σε μια πρόσφατη περίπτωση, ο άνθρωπός μας στην Ταγγέρη προσβλήθηκε από τον «πυρετό της σύλληψης» και έπιασε όλους όσοι βρίσκονταν μέσα στο οπτικό πεδίο της οθόνης του ακόμα και μερικούς από τους μυστικούς μας – Πήρε μετάθεση για άλλο μέρος σε δουλειά γραφείου –

Ας σας εξηγήσω τώρα πως κάνουμε μια σύλληψη – Οι εγκληματίες της νόβα δεν είναι τρισδιάστατοι οργανισμοί – (αν και πρόκειται για συγκεκριμένους οργανισμούς όπως θα δούμε) χρειάζονται όμως τρισδιάστατους ανθρώπινους παράγοντες για να λειτουργήσουν – Το σημείο στο οποίο παρεμβάλεται ο ελεγκτής εγκληματίας και συναντά έναν τρισδιάστατο ανθρώπινο παράγοντα ονομάζεται «σημείο σύμπτωσης» κοινώς «συντεταγμένη» – Κι αν υπάρχει ένα πράγμα που να μεταβιβάζεται από τον ένα ανθρώπινο ξενιστή στον άλλον δίνοντας έτσι το στίγμα του στον ελεγκτή αυτό είναι η συνήθεια: ιδιοσυγκρασίες, βίτσια, προτίμηση σε κάποιο φαγητό – (μπορέσαμε να ανακαλύψουμε την Χάμπουργκερ Μαίρη από την αδυναμία της για το φυστικοβούτυρο) μια χειρονομία, ένα ορισμένο χαμόγελο, μια συγκεκριμένη εμφάνιση, με άλλα λόγια το στυλ του ελεγκτή – Ένας μανιώδης καπνιστής θα ενεργεί πάντα μέσα από μανιώδεις καπνιστές, ένας τοξικομανής μέσα από τοξικομανείς – Τώρα ένας και μόνο ελεγκτής μπορεί να ενεργήσει μέσα από χιλιάδες ανθρώπινους παράγοντες, πρέπει όμως να έχει μια σειρά από συντεταγμένες – Μερικοί κινούνται μέσα από τις γραμμές της πρέζας χρησιμοποιώντας τους τοξικομανείς της γης, άλλοι κινούνται μέσα από τις γραμμές ορισμένων σεξουαλικών τεχνικών και ούτω καθεξής – Μονάχα όταν μπορέσουμε να μπλοκάρουμε όλες τις συντεταγμένες που έχει στη διάθεσή του ο ελεγκτής και τον ξετρυπώσουμε από το προπέτασμα του ξενιστή που χρησιμοποιεί μπορούμε να τον συλλάβουμε – Αλλιώς ο εγκληματίας ξεφεύγει σε άλλες συντεταγμένες –

Πιάσαμε τις πρώτες μας συντεταγμένες στο Λονδίνο.

Φαίηντ άουτ σε φτηνιάρικο ξενοδοχείο κοντά στο Ερλ’ς Κωρτ στο Λονδίνο. Ένας από τους πράκτορές μας εμφανίζεται σαν συγγραφέας. Έχει γράψει ένα πορνογραφικό όπως το ονόμασαν μυθιστόρημα με τίτλο Γυμνό Γεύμα όπου περιγράφεται το Κόλπο του Οργασμικού Θανάτου. Αυτό ήταν ένα δόλωμα. Και τσίμπησαν αμέσως. Ένα γρήγορο χτύπημα στην πόρτα και να σου Το. Ένα πράσινο αγόρι/κορίτσι από τα δέλτα των υπονόμων της Αφροδίτης. Τα άχρωμα βρυκολακιασμένα όντα από έναν τόπο καταπράσινο δίχως καθρέφτες. Τον πράκτορα τον πιάνει κρύος ιδρώτας κι ένας ελαφρός πυρετός. Ο «Πυρετός της Σύλληψης». Το Πράσινο Παιδί νόμισε πως η αντίδραση αυτή οφειλόταν στη γοητεία του, φτιάχτηκε, κορδώθηκε κι έκανε ένα γύρο στο δωμάτιο. Ο οργανισμός αυτός είναι επικίνδυνος μονάχα όταν κατευθύνεται από Τον Εντομικό Εγκέφαλο του Μινρώδ. Το ίδιο βράδυ ο πράκτορας έστειλε την αναφορά του:

«Ο ελεγκτής είναι γυναίκα – Πιθανώς ιταλίδα – Έπιασε μια βίλα έξω από τη Φλωρεντία – Ένας Μεσίτης δρα επίσης στην ίδια περιοχή – Συγκεντρώστε περίπολα – Επικοινωνήστε με παρτιζάνους της περιοχής – Πιθανώς χρησιμοποιήσουν οπλισμό Αφροδίτης – »

Στους επόμενους μήνες καταφέραμε να μαζέψουμε αρκετές συντεταγμένες. Βάλαμε κάποιον να παρακολουθεί συνεχώς Το Πράσινο Παιδί και εντοπίσαμε όλους όσοι επικοινωνούσαν μαζί του τηλεφωνικά. Βρήκαμε και Το Άλλο Μισό του Μεσίτη στην Ταγγέρη και τον μαζέψαμε.

Μεσίτης είναι κάποιος που κλείνει εγκληματικής υφής δουλειές:

«Πιάστε εκείνον τον συγγραφέα – εκείνον τον επιστήμονα - αυτόν τον καλλιτέχνη – Έχει φθάσει πολύ κοντά – Λαδώστε – Κοροϊδέψτε – Φοβερίστε – Πιάστε τις συντεταγμένες του –»

Κι ο Μεσίτης βρίσκει κάποιον να κάνει τη δουλειά όπως: «Φωνάχτε τον «Ιζυ τον Σπρώχτη», εδώ έχουμε εκπαραθύρωση – Φωνάχτε τον «Πράσινο Τόνυ», λιώνει για τέτοιες δουλειές – Στην ανάγκη φωνάχτε τον «Σάμυ τον Χασάπη» και βάλτε να ζεσταίνονται Οι Φούρνοι – Αυτή είναι σπέσιαλ περίπτωση –»

Όλοι οι Μεσίτες έχουν τρισδιάστατους συνδέσμους στον υπόκοσμο και βασίζονται στους Φρουρούς της Νόβα για να ξεγλιστρούν από τις παρακολουθήσεις και να κρύβουν τις ενέργειές τους. Όταν όμως εντοπίσαμε Το Άλλο Μισό στην Ταγγέρη μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε όλες τις τηλεφωνικές τους συνδιαλέξεις.

Στο σημείο αυτό πετύχαμε το κελεπούρι, έναν αποστάτη της Συμμορίας Νόβα: τον Ουράνιο Γουίλυ, Το βαρυμεταλλικό Παιδί. Γνωστός τώρα σαν «Γουίλυ ο Χαφιές» στους πρώην συνεργάτες τους. Ο Γουίλυ έχει μπει από καιρό στη λίστα των «αναξιόπιστων» και τον είχαν τσεκάρει γαι «Εκκαθάριση Στους Φούρνους». Αυτός όμως έκανε μια γερή καβάτζα απομορφίνης την κοπάνησε και ήρθε σ’ επαφή με τον πράκτορα μας στην Ταγγέρη. Φαίηντ άουτ.

_________________

* Στην αστρονομία νόβα (καινοφανής αστέρας) ονομάζεται το άστρο εκείνο που ξαφνικά εκρήγνυται, το βλέπουμε να λάμπει για λίγο καιρό και μετά σβήνει εντελώς. Μεγαλύτερα άστρα ανατινάζονται ακόμα πιο βίαια κι η λάμψη τους φαίνεται για τουλάχιστο ένα χρόνο. Αυτά λέγονται σούπερ-νόβες (υπερκαινοφανείς αστέρες). Το Νεφέλωμα του Καρκίνου προήλθε από μια τέτοια έκρηξη το 1064 μ.Χ.

και η λάμψη του φαινόταν μέρα νύχτα, κράτησε 2 χρόνια (Σ.τ.Μ.)

William S. Burroughs

ΝΟΒΑ ΕΞΠΡΕΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΟΥΤΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 1986

Ο ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΣ - Alberto Moravia

Η κυρία Κούρτο, γύρω στις πέντε, έβαλε το καπέλο της και βγήκε από το σπίτι για να πάει να επισκεφτεί την κυρία Λόνγκο.

Η κυρία Λόνγκο, γυναίκα ενός διευθυντή τραπέζης, κατοικούσε στο ισόγειο ενός αρκετά παλιού, αλλά αριστοκρατικού σπιτιού, σε μια συνοικία που ήταν κάποτε κομψή και τώρα παρηκμασμένη. Για την κυρία Κούρτο, ο άντρας της οποίας ήταν υφιστάμενος του κυρίου Λόνγκο, η επίσκεψη είχε ιδιαίτερη σημασία. Κατά πρώτο λόγο, η κοινωνική της θέση ήταν υποδεέστερη από την κοινωνική θέση της κυρίας Λόνγκο, αφού κατοικούσε σ' ένα διαμέρισμα με μερικά σύγχρονα, αλλά φτωχικά δωμάτια, σε μια από τις τόσες λαϊκές πολυκατοικίες της περιφέρειας. Κατά δεύτερο λόγο, ήταν η πρώτη φορά που η κυρία Λόνγκο, μετά από έναν σχεδόν χρόνο γνωριμίας, καταδεχόταν να την καλέσει σπίτι της.

Η κυρία Κούρτο έμοιαζε με πολυάσχολη κότα που σκαλίζει το χώμα πριν γεννήσει το αυγό: μικροκαμωμένη, κουνιστή, με πρόσωπο γυαλιστερό, δύο στρογγυλά μαύρα μάτια το ένα πολύ κοντά στο άλλο, σουβλερή μύτη. Η κυρία Λόνγκο ήταν μια ξανθιά γυναικάρα, επιβλητική, αλλοίθωρη, στομφώδης, μεγαλόστηθη, γλυκανάλατη, επιτηδευμένη, προστατευτική και αξιοπρεπής. Η κυρία Κούρτο είχε πέντε μικρά παιδιά και δεν ήξερε να μιλήσει γι ' άλλο θέμα. Η κυρία Λόνγκο δεν είχε παιδιά, αλλά, σ' αντιστάθμισμα, πήγαινε σε θεατρικές παραστάσεις, προστάτευε μουσικούς, ζωγράφιζε ακουαρέλλες και απάγγελλε στίχους. Η κυρία Κούρτο ντυνόταν κατά προτίμηση στα μαύρα και φορούσε στα πόδια της μεγάλα παπούτσια που έμοιαζαν με παντόφλες και στο κεφάλι της περίπλοκα και δίχως σχήμα καπέλα στολισμένα με πέπλα και χάντρες. Η κυρία Λόνγκο θα μπορούσες να πεις ότι ντυνόταν πάντοτε επίσημα, σε τόνους βιολετί ή πράσινους. Όλες αυτές οι διαφορές συντελούσαν ώστε στην κυρία Κούρτο, που μόλις είχε φτάσει από την επαρχία, η κυρία Λόνγκο να φαίνεται σαν ένα είδος συμβόλου, μια ενσάρκωση της πρωτευουσιάνικης κομψότητας. Και το σαλόνι της σαν ένας τόπος πιο ιερός από ναό και πιο μυστηριώδης από τα άδυτα ενός μαντείου.

Αυτή η γεμάτη φόβο και θαυμασμό αμηχανία δεν εμπόδιζε την κυρία Κούρτο να έχει το σχέδιό της σχετικά με την επίσκεψη που ετοιμαζόταν να κάνει. Το σχέδιο αυτό στηριζόταν στη σταθερή απόφαση να παρατηρήσει και, όσο της ήταν δυνατόν, ν' αποτυπώσει στη μνήμη, όλα όσα η κυρία Λόνγκο θα έκανε ή θα έλεγε, καθώς και όλα εκείνα τα αντικείμενα τα οποία θα της φαίνονταν αξιοσημείωτα στο σπίτι της κυρίας Λόνγκο. Είπαμε πως η κυρία Κούρτο ήταν επαρχιώτισσα·πρέπει να προσθέσουμε πως η καταγωγή της ήταν ταπεινή και η ανατροφή της στοιχειώδης. Συνεπώς, υπήρχε μέσα της μια διαρκής, ενοχλητική αμφιβολία σχετικά με τους κανόνες της κοσμικής ζωής, που είναι τόσο απαραίτητοι για τη γυναίκα ενός υπαλλήλου τραπέζης, ο οποίος επιθυμεί να κάνει καριέρα. Έπρεπε να απλώσει πρώτη το χέρι σ' έναν κύριο ή να περιμένει να το προτείνει εκείνος; Να φυσήξει τη μύτη της φανερά ή να γυρίσει το κεφάλι; Να καπνίσει ή να μην καπνίσει; Να σταυρώσει τα πόδια; Να βγάλει τα γάντια; Να σηκώνεται όρθια για κάθε νέο πρόσωπο που έμπαινε; Να βουτήξει τα μπισκότα στο τσάι ή να τα φάει σκέτα; Και, με την ευρύτερη έννοια της καλής ανατροφής, πώς σερβίρεται το τσάι; Με γλυκίσματα ή με μπισκότα; Πώς επιπλώνεται ένα σπίτι; Τι είδους κουρτίνες κρεμάνε στα παράθυρα του σαλονιού; Στα παράθυρα της τραπεζαρίας; Πώς πρέπει να είναι ντυμένη η καμαριέρα; Τι φόρεμα φοριέται στις πέντε το απόγευμα, όταν δέχεσαι τις φίλες σου; Και τα λοιπά, και τα λοιπά. Η κυρία Κούρτο ήλπιζε ότι, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, η οικοδέσποινα με την παρουσία της και μόνο θα έδινε μια βουβή απάντηση σ' όλες αυτές τις αμφιβολίες.

Άλλη ελπίδα της κυρίας Κούρτο, στην ψυχή της οποίας αυτή η επίσκεψη σήμαινε την εκπλήρωση όλων της των φιλοδοξιών, που έμεναν μέχρι τότε απωθημένες, ήταν πως η κυρία Λόνγκο θα είχε καλέσει εκείνη τη μέρα και μερικές φιλενάδες της, εξίσου κομψές και κοσμικές. Είναι αλήθεια πως δεν ήταν Παρασκευή, μέρα που η Λόνγκο συνήθως δεχόταν, θα μπορούσε, όμως, για να τιμήσει την Κούρτο, να είχε καλέσει μερικές από εκείνες τις φιλενάδες της που ήταν τόσο διάσημες στους κύκλους της τράπεζας. Την κυρία Σγκρόι, για παράδειγμα, την κυρία Πεντούλλο, την κυρία Μποφφέ. Εάν αυτές οι κυρίες, οι οποίες, με τη σειρά τους, δέχονταν κάποια μέρα της εβδομάδας στο σπίτι τους, ήταν παρούσες, η Κούρτο ήταν σχεδόν σίγουρη ότι θα εξασφάλιζε τουλάχιστον δύο προσκλήσεις. Κι έτσι, από πρόσκληση σε πρόσκληση…

Αλλά αυτή η τελευταία ελπίδα διαψεύστηκε οικτρά. Η Λόνγκο την δέχτηκε σ' ένα μισοσκότεινο σαλονάκι, γεμάτο όπλα, τάπητες κρεμασμένους στους τοίχους και σκαλιστά έπιπλα που η Κούρτο έκρινε ότι ήταν ανατολίτικα. Το σαλόνι όπου ελάμβαναν χώρα οι διάσημες δεξιώσεις παρέμενε ωστόσο κλειστό και σκοτεινό μέσα απ' τις διπλές, τζαμωτές πόρτες. Ντυμένη ολόκληρη στα κόκκινα, μ ' ένα ψεύτικο τριαντάφυλλο στο βαθύ της ντεκολτέ, η οικοδέσποινα φάνηκε στην Κούρτο ευγενική και προστατευτική, αλλά απόμακρη. Κάθισαν η μία απέναντι στην άλλη, στις άκρες ενός σοφά, κάτω από το απαλό φως της λάμπας, που ήταν κι αυτή ανατολίτικης προέλευσης. Κι αμέσως άρχισαν να φλυαρούν.

Αν εξαιρέσουμε την απογοήτευση από την απουσία των φιλενάδων, η κυρία Λόνγκο δεν διέψευσε τις ελπίδες της επισκέπτριας. Ρουφώντας το τσάι κι απαντώντας στις φιλόφρονες και κάπως αδιάφορες ερωτήσεις της Λόνγκο σχετικά με το σπίτι, τα παιδιά, τον σύζυγο, τίς διακοπές κι άλλα παρόμοια συμβατικά ζητήματα, η Κούρτο μπόρεσε να κάνει πολλές χρήσιμες παρατηρήσεις. Η Λόνγκο σταύρωνε τις εύρωστες γάμπες της κάτω απ' το βελούδινο φόρεμα, χρώματος κερασί. Δεν βουτούσε τα μπισκότα αλλά τα δάγκωνε, ανασηκώνοντας κάπως τα χείλη. Δεν φυσούσε τη μύτη της (είναι όμως αλήθεια ότι δεν έμοιαζε συναχωμένη). Κάθε τόσο τακτοποιούσε με νωθρό χέρι τα ξανθά, φουσκωτά της μαλλιά, που ήταν χτενισμένα σύμφωνα με την παλιά μόδα. Όταν ρώτησε την Κούρτο αν θέλει το τσάι δυνατό ή ελαφρύ, της έβαλε αδιάφορα το χέρι πάνω στο γόνατο, χειρονομία φιλική και εγκάρδια. Μιλούσε χαμηλόφωνα χωρίζοντας τις συλλαβές και σφίγγοντας τα δόντια. Φέρνοντας το φλυτζάνι στα χείλη της ανασήκωνε ελαφρά το μικρό της δάχτυλο, που ήταν στολισμένο με μια μεγάλη πράσινη πέτρα. Για να φτύσει το κουκούτσι του κερασιού που περιείχε ένα σοκολατάκι κάλυπτε το στόμα με το χέρι. Με το τσάι πρόσφερε γλυκά και αλμυρά μπισκότα, αλλά όχι γλυκίσματα. Κάπνιζε συνεχώς από μια πολύ μακριά πίπα, κόκκινη (ίσως για να συνδυάζεται με το χρώμα του φορέματος), κι έβγαζε τον καπνό από τη μύτη. Χρησιμοποιούσε για να πει τασάκι, την προφανώς ξένη λέξη sandrié…

Όσον αφορά στο σπίτι, εκτός από τα σκαλιστά έπιπλα που η επισκέπτρια έβρισκε υπερβολικά εξωτικά και, πάντως, ταιριαστά για μια κυρία κάπως εκκεντρική, όπως ήταν η Λόνγκο, η Κούρτο σημείωσε ότι οι κουρτίνες στα παράθυρα ήταν κόκκινες, με πλισέδες, ότι έφταναν μέχρι τη μέση του παραθύρου, στερεωμένες με δύο μπρούτζινες βέργες, τη μία επάνω και την άλλη κάτω, και ότι το χρώμα τους ήταν το δαμασκινί χρώμα των τοίχων. Ότι υπήρχαν τασάκια στερεωμένα με κορδέλλες στα μπράτσα απ' τις πολυθρόνες. Ότι μια κούκλα ντυμένη αλά τούρκα στεκόταν καθισμένη στο βάθος του σοφά, επάνω σ' ένα σωρό πολύχρωμα μαξιλάρια. Ότι το τραπεζάκι όπου σέρβιραν το τσάι είχε ρόδες ώστε να μπορείς να το σπρώχνεις όπου θέλεις. Και δεκάδες αλλά τέτοια μικροπράγματα.

Αλλά ο μεγαλύτερος νεωτερισμός και, ταυτοχρόνως, εκείνος που προκάλεσε στην Κούρτο τη μεγαλύτερη αμηχανία, ήταν το περιστατικό με τον κροκόδειλο. Μόλις είχαν καθίσει όταν το θηρίο, σπρώχνοντας με τη μουσούδα του την πόρτα που έβγαζε στο διάδρομο, στάθηκε μπροστά στο σαλονάκι. Στην αρχή της Κούρτο της ήρθε να δείξει στην οικοδέσποινα το τέρας. Αλλά η Λόνγκο καθόταν ακριβώς απέναντι από την πόρτα και δεν ήταν δυνατόν να μην είχε δει το ερπετό. Πολύ περισσότερο που με δύο σερνάμενα βήματα το θηρίο είχε φτάσει ν' αγγίζει, με το ρύγχος σηκωμένο, το πόδι της Λόνγκο .Έβγαλε, λοιπόν, η Κούρτο το συμπέρασμα πως ο κροκόδειλος ήταν του σπιτιού, κι επειδή της φάνηκε πως δεν ήταν ευγενικό να επιστήσει την προσοχή της οικοδέσποινας σ' ένα πράγμα που εκείνη η ίδια έδειχνε ότι ήθελε να αγνοήσει, σώπασε και συνέχισε να ρουφάει, σα να μη συνέβαινε τίποτα, το τσάι της. Στο μεταξύ ο κροκόδειλος, πάντοτε μ' εκείνο το συρτό, μεγαλοπρεπές βάδισμα, τριγύριζε γύρω απ' τη Λόνγκο και σηκωνόταν όρθιος, στηριγμένος στην ουρά και στα πισινά του πόδια. Η Κούρτο είδε τότε την κυρία Λόνγκο, μ ' εκείνη την τυχαία και αδιάφορη χειρονομία με την οποία, συζητώντας ακόμα, ρίχνουμε στην πλάτη μας μια γούνα παρατημένη στη ράχη της πολυθρόνας, ν ' απλώνει τα χέρια και να βοηθά τον κροκόδειλο να εφαρμόσει με την κοιλιά στην πλάτη της, γραπώνοντας με τα τέσσερα πόδια του τους βραχίονες και τα πλευρά της. Όλα αυτά έγιναν με τις κινήσεις του σώματος και τις άνετες χειρονομίες με τις οποίες, ακριβώς, τακτοποιούμε πάνω στην πλάτη μας κάποιο ζεστό ρούχο. Έπειτα, αφού σιγουρεύτηκε ότι ο κροκδειλος δεν θα της έπεφτε απ ' την πλάτη, η Λόνγκο στράφηκε με λεπτότητα στην επισκέπτριά της και τη ρώτησε αν ήθελε άλλο τσάι. Η Κούρτο περίμενε, βέβαια, κάποια παραξενιά από μια κυρία φανερά εκκεντρική, όπως ήταν η Λόνγκο. Αλλά αυτό με τον κροκόδειλο ξεπερνούσε κάθε της πρόβλεψη. Για μια στιγμή, έμεινε μ ' ανοιχτό το στόμα. Μα η ερώτηση της Λόνγκο, αποσπώντας την απ' την κατάπληξη που ένιωθε, την έκανε να ντραπεί για τη στάση της, που ήταν τόσο αφελής κι επαρχιώτικη. Αν η Λόνγκο, με τον αέρα ότι έκανε κάτι απολύτως φυσικό, έριχνε στην πλάτη της έναν ζωντανό κροκόδειλο, γιατί αυτή έπρεπε να 'ναι τόσο χωριάτα, ώστε να μένει κατάπληκτη; Γεμάτη ντροπή έσκυψε μπροστά κι απάντησε βιαστικά ότι ασφαλώς επιθυμούσε ακόμα ένα φλυτζάνι από εκείνο το υπέροχο τσάι. Και, με το σκοπό να κρύψει τη σύγχυσή της, πρόσθεσε κάποιο κοπλιμέντο σχετικά με το αφέψημα, ρωτώντας την κυρία Λόνγκο πού το έβρισκε κι αν ήταν δυνατόν να της προμηθεύσει ένα πακέτο.

Κατόπιν, σ' όλη τη διάρκεια της επίσκεψης, ο κροκόδειλος δεν κουνήθηκε πια, μένοντας, όπως είπαμε, όρθιος πάνω στη δυνατή ουρά, με τα τέσσερα πόδια γραπωμένα από τα πλευρά και τους ώμους της κυρίας Λόνγκο και το τριγωνικό κεφάλι σηκωμένο ψηλά, πάνω από το κεφάλι της. Η Λόνγκο σηκώθηκε μια δυο φορές για να σερβίρει το τσάι με τον κροκόδειλο πίσω της - παράξενο θέαμα, και μάλιστα επειδή ο κροκόδειλος ανήκε σ' ένα είδος πολύ μεγάλο, καθώς από την άκρη του ρύγχους μέχρι την άκρη της ουράς ασφαλώς δεν ήταν μικρότερο από τρία μέτρα. Έτσι, ενώ με το κεφάλι σχεδόν έξυνε το ταβάνι, με την ουρά, πίσω από τις φτέρνες της Λόνγκο, σάρωνε το πάτωμα. Αλλά η Λόνγκο τριγύριζε μεγαλοπρεπής μέσα στο σαλονάκι με το τέρας γραπωμένο στην ημίγυμνη πλάτη της χωρίς να φαίνεται να ενοχλείται. Τώρα πια η Κούρτο σκεφτόταν όλο και περισσότερο ότι αυτό το πράγμα με τον κροκόδειλο θα 'πρεπε να 'ναι η τελευταία ιδιότροπη μόδα, την οποία, καθώς ήταν απομονωμένη στην απόκεντρη πολυκατοικία της, δεν είχε πάρει είδηση. Κι όσο το σκεφτόταν, τόσο της φαινόταν πως αυτός ο νεωτερισμός έκρυβε πολλά πλεονεκτήματα: με την επιβλητικότητά του ο κροκόδειλος, φορεμένος έτσι, πώς το λένε, κολάκευε, κι ειδικά άτομα μεγαλόσωμα, όπως η Λόνγκο. Εξάλλου, προστάτευε την πλάτη από τα ρεύματα, μεγάλο πλεονέκτημα. Κι έπειτα, μήπως δεν έφτιαχναν παπούτσια από κροκόδειλο; Από τα παπούτσια στο θηρίο, ολόκληρο και ζωντανό, η απόσταση δεν ήταν παρά ένα βήμα. Μοναδική δυσκολία, ενδεχομένως, το κόστος. Με την τρέχουσα τιμή του κροκόδειλου, σκεφτόταν η Κούρτο, δε θα 'πρεπε να 'ταν μικρό έξοδο για την Λόνγκο να προμηθευτεί ένα ζώο τέτοιων διαστάσεων. Κι έπειτα, έπρεπε να λάβεις υπόψη σου τη διατροφή του θηρίου, που ήταν ολοφάνερα λαίμαργο. Η Κούρτο συνέλαβε έκπληκτη τον εαυτό της ν ' αναστενάζει με τη σκέψη πως αυτή, με τον πενιχρό μισθό του άντρα της, δε θα μπορούσε ποτέ ν' αποκτήσει, όχι κροκόδειλο, αλλά ούτε μεγάλη σαύρα.

Η Λόνγκο, διαπιστώνοντας ότι λείπει το λεμόνι, σήμανε το κουδούνι για την υπηρέτρια. Και η φιλοξενούμενη, σε μια τελευταία έξαρση σκεπτικισμού, περίμενε, όχι χωρίς αγωνία, να προβάλει η κοπέλα στην πόρτα: ήθελε να δει τι εντύπωση θα της έκανε αυτή η υπόθεση με τον κροκόδειλο.Όμως η καμαριέρα, μια γεροδεμένη κοπέλα από το Φρίουλι, της οποίας το ανοιχτό, μαύρο φόρεμα μόλις σκέπαζε τα δυνατά και μυώδη μέλη, είχε κι αυτή τον κομψό της κροκόδειλο στην πλάτη. Η Κούρτο όφειλε να συνθηκολογήσει με την ολοφάνερη αλήθεια: επρόκειτο, ασφαλώς, για την τελευταία μόδα. Δεν μπόρεσε όμως να μη σκεφτεί πως η Λόνγκο το παράκανε. Ήταν, πραγματικά, επίδειξη κακού γούστου να επιτρέπει σε μια υπηρέτρια να φοράει τα ίδια στολίδια με τ' αφεντικά. Ο κροκόδειλος της υπηρέτριας ήταν πολύ μικρότερος από τον κροκόδειλο της Λόνγκο. Τόσο μικρός που, όταν στεκόσουν απέναντί της πρόσωπο με πρόσωπο, δε φαινόταν, και φανερωνόταν μόνο όταν γύριζε την πλάτη. Ένας κροκόδειλος μόλις μεγαλύτερος από μια πράσινη σαύρα ασυνήθιστων διαστάσεων, αν και φαρδύτερος και πιο ογκώδης, θα 'λεγες, ένας κροκόδειλος-μωρό. Γραπωνόταν με ένα είδος τρυφερότητας από την ευκίνητη ράχη του κοριτσιού, με τη φολιδωτή ουρά ανάμεσα στους γλουτούς της και το μυτερό μουσούδι του χωμένο στο σβέρκο της, κάτω από τον κότσο των μαλλιών. Ίσως ήταν αποφόρι, σκέφτηκε η Κούρτο, και η κυρά, αφού τον φόρεσε κάμποσο καιρό, τον βαρέθηκε και τον χάρισε στην υπηρέτρια. Αλλά οι αναλογίες του, παρόμοιες μ ' εκείνες της μικρής και χαριτωμένης ποδιάς που είχε δεμένη η κοπέλα από το Φρίουλι στη σφριγηλή της μέση, σ' έκαναν μάλλον να σκεφτείς ότι η Λόνγκο τον είχε αγοράσει επίτηδες για την υπηρέτρια. «Σπατάλες μεγάλης κυρίας», σκέφτηκε η Κούρτο με φθόνο.

Όταν βγήκε η υπηρέτρια, η Λόνγκο της έπλεξε το εγκώμιο. Όμως η Κούρτο ήθελε να της δώσει να καταλάβει ότι αποδοκίμαζε κάποιες υπερβολικές και επιζήμιες παραχωρήσεις, όπως αυτή με τον κροκόδειλο. Κι απάντησε πως πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός και να μην ανοίγεται πολύ με το υπηρετικό προσωπικό. Διαφορετικά, καταλήγουν να πάρουν αέρα και, το χειρότερο, δεν κάνουν πια τίποτα. Ειδικά με τα δώρα, κατέληξε η Κούρτο, έπρεπε κανείς να πηγαίνει σιγά, πολύ σιγά. Η Λόνγκο απάντησε πως το σύστημά της ήταν να μεταχειρίζεται τις υπηρέτριες σαν να 'τανε μέλη της οικογένειας.

Η Κούρτο δεν ήλπιζε βεβαίως ότι θα ήταν ποτέ σε θέση να αγοράσει έναν κροκόδειλο και μάλιστα τέτοιων διαστάσεων. Ήθελε όμως να τον παρατηρήσει όσο το δυνατόν καλύτερα, για να μπορέσει έπειτα να φλυαρήσει στον άντρα της και στις φιλενάδες της. Ο κροκόδειλος στεκόταν ακίνητος, με το πελώριο τριγωνικό κεφάλι του στραμμένο στο ταβάνι, σχεδόν σα να 'θελε, μ' εκείνη τη στοματάρα, να τραγουδήσει κάποιο παθητικό τραγούδι. Ο άσπρος του λαιμός, ελαφρά παλλόμενος, έδινε στα ξανθά μαλλιά της Λόνγκο ένα σχεδόν γκρίζο φόντο και δεν μπορούσες ν ' αρνηθείς πως το αποτέλεσμα ήταν ευχάριστο. Ενοχλητική, αντίθετα, θα 'πρεπε να 'ναι η πίεση των τεσσάρων ποδιών με τα οποία, το θηρίο γραπωνόταν από τους ώμους και τα πλευρά της Λόνγκο. Φαινόταν καθαρά οι νυχάρες, που ήταν σαν κέρατα, εκείνων των βατραχοειδών ποδιών να βυθίζονται στο ώριμο και μαλακό σώμα της γυναίκας. Φαινόταν επίσης οι πτυχές του βαθυκόκκινου βελούδου του φορέματος, οι δίπλες που σχημάτιζε η συμπιεσμένη σάρκα. Εκτός από τους μώλωπες, σκέφτηκε η Κούρτο, τι καταστροφή για τα ρούχα. Συλλογίστηκε όμως ότι για δεκαετίες φοριόνταν οι πολύ στενοί και ανθυγιεινοί κορσέδες με τις μπανέλες. Και πως, στο κάτω κάτω της γραφής, άξιζε τον κόπο να υποφέρεις μερικά βάσανα προκειμένου ν' ακολουθήσεις τη μόδα. Ζωηρή εντύπωση, αντίθετα, έκανε η ανασηκωμένη, φολιδωτή ουρά, πράσινη, διάστικτη από μαύρες κηλίδες, δυνατή και τριγωνική, που σερνόταν νωθρά στο πάτωμα με ελικοειδείς κινήσεις. Αλλά η ομορφιά της νέας μόδας φαινόταν κυρίως όταν η Λόνγκο τριγύριζε μέσα στο σαλονάκι. Με τον κροκόδειλο, η θωρακισμένη πλάτη του οποίου τη διπλασίαζε σε όγκο, συν το πάχος του σώματος, η Λόνγκο σ' έκανε να σκεφτείς ένα δράκο, διατηρώντας με μεγάλη απλότητα μια πολύ μοντέρνα γραμμή, γεμάτη εκκεντρική φαντασία. Η Κούρτο, υποψιασμένη, ρώτησε την Λόνγκο αν βρέθηκε πρόσφατα στο Παρίσι και, παίρνοντας την απάντηση ότι μόλις είχε επιστρέψει, πείστηκε ότι από εκεί προερχόταν αυτός ο μοναδικός και, κατά βάθος, ριψοκίνδυνος νεωτερισμός. Μεγάλος άθλος, δεν μπόρεσε να μη σκεφτεί η Κούρτο με μια έκρηξη ζήλειας, γνωρίζοντας πως στο Παρίσι κάθε μέρα επινοούσαν καινούργιες μόδες, μεγάλος άθλος στ' αλήθεια ν' ακολουθείς τη μόδα όταν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις επί τούτου το ταξίδι στη γαλλική πρωτεύουσα.

Μια άλλη περιέργεια που βασάνιζε την Κούρτο, ήταν να μάθει τι έκανε η Λόνγκο όταν έβγαινε. Όπως συμβαίνει και με ορισμένα ψηλά καπέλα, ο κροκόδειλος θα 'πρεπε να 'ναι μεγάλο εμπόδιο στο λεωφορείο, στο τραμ και, γενικά, σε κάθε στενόχωρο και πολυσύχναστο περιβάλλον. Είναι αλήθεια πως η Λόνγκο είχε αυτοκίνητο και είναι γνωστό πως όταν έχεις αυτοκίνητο σου επιτρέπονται πολλά πράγματα που, για τους κακομοίρηδες που πάνε με τα πόδια, είναι απαγορευμένα. Παρ 'όλα αυτά, και με το αυτοκίνητο ο κροκόδειλος παρέμενε μια μόδα κάπως προβληματική. Για να φορέσεις τον κροκόδειλο έπρεπε ή να στέκεσαι όρθιος ή να κάθεσαι σε σκαμνί χωρίς ράχη, με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρέπεις στο θηρίο να γραπώνει καλά το σώμα και ν ' ακουμπάει μ' όλη του την άνεση την ουρά του στο έδαφος. Αλλά μέσα στο αυτοκίνητο; Καθόταν μήπως η Λόνγκο επάνω στον κροκόδειλο βάζοντας τη χοντρή ουρά ανάμεσα στα πόδια της; Κι ο κροκόδειλος δεν έσκαγε; Η Κούρτο κατέληξε στην υπόθεση πως, είτε η Λόνγκο δεν φορούσε τον κροκόδειλο παρά μονάχα στο σπίτι, είτε, όταν έβγαινε, τον παρέδιδε στον σωφέρ και τον φόραγε κάθε φορά που κατέβαινε από το αυτοκίνητο. Εξάλλου, σκέφτηκε η Κούρτο, κανείς δε θα σκεφτόταν να μπει στο τραμ ή να πάει στον κινηματογράφο με επίσημο ένδυμα, με διάδημα, ντεκολτέ και μακριά ουρά. Ολοφάνερα, ο κροκόδειλος δε φοριόταν παρά το βράδυ, σε έκτακτες περιπτώσεις, στην όπερα ή σε χορούς. Δε θα μπορούσες όμως ν ' αρνηθείς ότι και το πρωί, στον κήπο ή στον χώρο ιππασίας, ένας κροκόδειλος μικρότερων διαστάσεων, όμοιος, για παράδειγμα, μ ' εκείνον που φορούσε η υπηρέτρια, φορεμένος με χάρη στη ζακέτα ενός ταγιέρ χρώματος καφεκίτρινου, θα 'πρεπε να 'ναι αληθινό στολίδι. Όλα αυτά η Κούρτο τα στριφογύριζε στο μυαλό της χωρίς όμως να τα εκμυστηρεύεται στην Λόνγκο, την οποία δεν αισθανόταν ακόμα αρκετά οικεία για να της ανοιχτεί. Αλλά, υποσχέθηκε στον εαυτό της, όταν θα γίνονταν φιλενάδες, θα ικανοποιούσε πλήρως την περιέργειά της. Και, ποιος ξέρει, ίσως η Λόνγκο, που φαινόταν γενναιόδωρη, να της εξασφάλιζε από τον προμηθευτή της σε χαμηλή τιμή έναν κροκόδειλο, μακάρι κι από δεύτερο χέρι.

Το μόνο πραγματικό μειονέκτημα της νέας μόδας φαινόταν στην Κούρτο το γεγονός πως κάθε τόσο ο κροκόδειλος, χωρίς να λασκάρει την πίεση των ποδιών του, χασμουριόταν ανοίγοντας διάπλατα το τεράστιο, γεμάτο δόντια, στόμα του και το ξανάκλεινε απότομα, μ' έναν ξερό ήχο αρκετά δυσάρεστο. Χωρίς να υπολογίσουμε πως σε κάθε χασμουρητό ολόκληρο το σώμα της Λόνγκο τρανταζόταν: πραγματικός σεισμός. Ίσως ο κροκόδειλος πεινούσε, σκέφτηκε η Κούρτο, ή, απλούστατα, βαριόταν. Το μειονέκτημα, εξάλλου, δεν ήταν πολύ σοβαρό. Αρκούσε, πράγματι, να βάλεις στο θηρίο ένα φίμωτρο, ίδιο μ' αυτό, που βάζουν στα σκυλιά. Είναι αλήθεια, όμως, πως η ομορφιά του κροκόδειλου θα μειωνόταν έτσι αισθητά.

Είχε περάσει σχεδόν μία ώρα. Και η Κούρτο, που φρόντιζε να τηρεί τους κανόνες καλής συμπεριφοράς, σηκώθηκε για να φύγει. Θα 'θελε να ζητήσει από την Λόνγκο μερικές πληροφορίες σχετικά με τον κροκόδειλο, αλλά δεν έβρισκε το κουράγιο. Μεγαλοπρεπώς, κουβαλώντας πάντοτε το πελώριο ερπετό, του οποίου η ουρά ξεπερνούσε τις φτέρνες της σωστό μισό μέτρο, η Λόνγκο προπορεύτηκε στο διάδρομο που οδηγούσε στην έξοδο. Σ' αυτό το σημείο η Κούρτο δεν κατόρθωσε ν' αντισταθεί σ' έναν πειρασμό έτσι κι αλλιώς συγχωρητέο, και, σκύβοντας μπροστά, άγγιξε την πλάτη του θηρίου. Ήλπιζε να μη γίνει αντιληπτή, αλλά σκόνταψε σ' εκείνη την καταραμένη ουρά κι έπεσε μπροστά, με τη μύτη μέσα στις φολίδες, μένοντας σχεδόν με κομμένη την αναπνοή από τη δριμύτατη βρώμα που απέπνεαν. «Προσοχή», προειδοποίησε η Λόνγκο χωρίς να στραφεί, «δεν υπάρχει αρκετό φως σ' αυτόν το διάδρομο».

Αποχαιρετήθηκαν στον προθάλαμο. Η υπηρέτρια, με τον κροκόδειλο της γραπωμένο στην πλάτη, άνοιξε την πόρτα. Αλλά η Λόνγκο δεν είπε στην Κούρτο να πάει να την ξαναδεί. Κι αυτή, φεύγοντας, δεν μπόρεσε παρά να αποδώσει αυτήν την ψυχρολουσία στη φτώχια της γκαρνταρόμπας της. «Αλλά αν ο άντρας μου καταφέρει και πάρει προαγωγή», σκέφτηκε πηγαίνοντας με τα πόδια στη στάση του λεωφορείου, «θα πάρω κι εγώ τον κομψό μου κροκόδειλο… καί τότε θα τα πούμε, αγαπητή κυρία Λόνγκο…».

Μετάφραση Σωτήρης Τριβιζάς

Ανδρείκελα - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτή τη γη,

σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.

Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.

Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,

ανδρείκελα, στης Μοίρας τα δυο τυφλά χέρια,

χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,

άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,

η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.

Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά

όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.

Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,

Ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός

πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

Τα Ρομπότ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ

Λοιπόν ωραία! Εφτάσαμε, ποιος ξέρει από τι κήπους

ξένα πουλιά γης άγνωστης –Πρώσσοι εδώ ατενείς–

κι είμαστε εδώ (στης χάλκινης καρδιάς μπρος τους χτύπους)

μ’ άγνωστο εντός μας γύρισμα και ρόγχο μηχανής.

Κι ήταν ωραία – πρώτο φτερό – άκρη, άκρη τ’ ακρωτηρίου

της χίμαιρας ως στάθκαμε με πόζες και ρυθμούς,

με στήθος κούφιο, ακούοντας εντός μας του μυστήριου

τη ρόδα, πόθους να γυρνά, γρανάζια κι αριθμούς.

Πρώτο φτερό – τι πήδημα ! – Παράδεισος που εχάθη

η πρώτη ανυπαρξία μας (αργά τάχα ή νωρίς;)

κι είμαστ’ –α- χα! – απ’ το υλικό ( να ζούμε χωρίς λάθη)

πούν’ – με σοφία – οι ηλίθιοι και οι σοφοί ’ν’ χωρίς...

Λειψοί ή περίσσοι; Αίνιγμα! Μυστήριο γύρω οι τόποι

κι ο σπαραγμός της μύτης μας μοιάζει άνθος του ουρανού

– Δε φτάσαμε ή περάσαμε – κι εμείς – νάμαστ’ ανθρώποι;

δώθες τάχα σταθήκαμε ή πέρα από το νου;