ΕΒΡΑΪΚΗ ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ - ALEXANDER HISLOP

Ο Δρ Χέιλς προσπάθησε να αντικαταστήσει την παλαιότερη χρονολόγηση της Παλαιάς Διαθήκης των εβδομήκοντα (Ο’) για την Εβραϊκή χρονολογία. Αυτό, όμως, δείχνει ότι η Εβραϊκή Εκκλησία, σαν σώμα, δεν ήταν πιστή στην εμπιστοσύνη που της δείχθηκε σε ό,τι αφορά την τήρηση των Γραφών, κάτι που φαίνεται διαμετρικά αντίθετο με τη μαρτυρία του Κυρίου μας αναφορικά προς αυτές τις Γραφές (Ιωάννης ε’39, ι’35), κι επίσης, με τη μαρτυρία του Παύλου (Ρωμ. γ’2), όπου δεν υπάρχει η ελάχιστη νύξη για απιστία. Ίσως μπορούμε να βρούμε μια δικαιολογία, που πιθανόν παρακίνησε τους μεταφραστές των Εβδομήκοντα (Ο’) στην Αλεξάνδρεια να επιμηκύνουν την περίοδο της αρχαίας ιστορίας του κόσμου. Δεν μπορούμε να βρούμε λόγο που να εξώθησε τους Εβραίους της Παλαιστίνης να την συντομεύσουν. Οι Αιγύπτιοι είχαν παμπάλαιες, μυθικές εποχές στην ιστορία τους, και οι Εβραίοι που διαμένανε στην Αίγυπτο, μάλλον επιθυμούσαν να κάνουν την ιερή ιστορία τους να προχωρήσει όσο γινόταν παλαιότερα, και η προσθήκη ακριβώς 100 χρόνων σε κάθε περίπτωση, όπως στους Εβδομήκοντα (Ο’), στις ηλικίες των πατριαρχών, φαίνεται θαυμάσια σαν σκόπιμη παραποίηση, ενώ δεν μπορούμε να φανταστούμε γιατί να κάνουν οι Παλαιστίνιοι Ιουδαίοι αλλαγές σχετικά με αυτό το θέμα. Είναι γνωστότατο ότι οι Εβδομήκοντα (Ο’) περιέχουν αναρίθμητα και χοντρά λάθη και διορθωτικές συμπληρώσεις.

Ο Μπούνσεν απορρίπτει εντελώς κάθε βιβλική χρονολόγηση οποιουδήποτε είδους, είτε Εβραϊκή, είτε Σαμαριτική, είτε Ελληνική και δημιουργεί τις αστήρικτες και χωρίς τεκμήρια δυναστείες του Μανέθωνος(1) σαν να επαρκούσαν για να ξεπεράσουν το Θείο Λόγο ως προς ένα θέμα ιστορικού γεγονότος. Αλλά και αν ακόμη οι Γραφές, ιστορικώς, δεν είναι αληθινές, δεν μπορούμε καθόλου να έχουμε εξασφάλιση της γνησιότητας των δυναστειών του Μανέθωνος. Είναι, πάντως, αξιοσημείωτο ότι, παρόλο που ο Ηρόδοτος εγγυάται για το γεγονός ότι κάποτε δεν υπήρχαν λιγότεροι από δώδεκα σύγχρονοι βασιλιάδες στην Αίγυπτο, ο Μανέθων, καθώς παρατηρεί ο Γουίλκινσον, (τόμος Α’ σελ. 148), δεν κάνει καμιά νύξη γι’ αυτό αλλά κάνει τις βασιλικές δυναστείες των Θηβών, της Μέμφιδας και της Διόσπολης, και μια μακρά σειρά άλλων δυναστειών, όλες αλληλοδιάδοχες!

Η περίοδος στην οποία επεκτείνονται οι δυναστείες του Μανέθωνος, αρχίζοντας με το Μήνη (Μένες), πρώτο βασιλιά αυτών των δυναστειών, είναι από μόνη της μια πολύ επιμηκυμένη περίοδος και ξεπερνά κάθε λογική πίστη. Ο Μπούνσεν, όμως, μη ικανοποιημένος με αυτό, εκφράζει την πολύ σίγουρη πεποίθησή του ότι υπήρχαν μακρές σειρές ισχυρών μοναρχών στην Άνω και Κάτω Αίγυπτο, «κατά τη διάρκεια μιας περιόδου από δύο έως τρεις χιλιάδες χρόνια» (τόμος Ι’ σελ. 72), ακόμη και πριν από την Βασιλεία του Μένη. Καταλήγοντας σε τέτοιο συμπέρασμα, απλώς προχωρεί στηριγμένος στην προϋπόθεση ότι το όνομα, που είναι η βιβλική ονομασία της χώρας της Αιγύπτου, και, προφανώς, προέρχεται από το όνομα του γιου του Χαμ, κι εγγονού του Νώε, δεν είναι στο κάτω-κάτω το όνομα ενός προσώπου, αλλά το όνομα του ενωμένου βασιλείου που σχηματίστηκε υπό τον Μήνη (Μένες) από «τα δύο Μισρ», «Άνω και Κάτω Αίγυπτο» (Ενταύθα, σ. 73) που προϋπήρχαν σαν χωριστά βασίλεια, και, κατά τη γνώμη του, το όνομα Μισρίμ είναι λέξη πληθυντικού αριθμού. Αυτή η προέλευση του ονόματος Μισραΐμ ή Μισρίμ σαν λέξη πληθυντικού αριθμού, αφήνει σίγουρα την εντύπωση ότι ο Μισραΐμ, γιος του Χαμ, πρέπει να είναι μυθικό μόνο πρόσωπο. Αλλά δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να υποθέσουμε ότι «Μισραΐμ» είναι λέξη πληθυντικού, ή ότι έγινε το όνομα της «χώρας του Χαμ», από κάποιον άλλο λόγο εκτός μόνο διότι εκείνη η χώρα ήταν, επίσης, η χώρα του γιου του Χαμ. Το «Μισραΐμ», όπως παρουσιάζεται δίχως διαλυτικά στα Εβραϊκά της Γένεσης, είναι Μετσρίμ, και σημαίνει «αυτός που περιφράσσει τη θάλασσα με ανάχωμα» (η λέξη προέρχεται από το Im, το ίδιο όπως Yam, «η θάλασσα», και Tzz «περιφράσσω» με το παραγωγικό Μ να προηγείται).

Αν είναι σωστές οι περιγραφές που μας διέσωσε η αρχαία ιστορία για το αρχικό κράτος της Αιγύπτου, ο πρώτος άνδρας που εγκαταστάθηκε εκεί πρέπει να έκανε αυτό το πράγμα ου υπονοείται σ’ αυτό το όνομα (=ανάχωμα). Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας λέει ότι στους παμπάλαιους χρόνους εκείνο, που, όταν έγραφε, «ήταν Αίγυπτος, λένε πως ήταν όχι μια χώρα, αλλά μια εκτεταμένη θάλασσα». (Διόδ. βιβλ. γ’). Επίσης, ο Πλούταρχος λέει (Περί της Ίσιδας, τόμ. ΙΙ) ότι η Αίγυπτος ήταν θάλασσα. Από τον Ηρόδοτο, επίσης, έχουμε πολύ εντυπωσιακά στοιχεία ως προς την ίδια έννοια. Εξαιρεί την επαρχία των Θηβών (στο κείμενό του), αλλά, όταν παρατηρούμε ότι «η επαρχία των Θηβών» δεν ανήκε στο Μισραΐμ, ή στην κύρια Αίγυπτο, που λέει ο συγγραφέας του άρθρου «Μιζραΐμ» στο έργο Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία σελ. 598 «κανονικά σημαίνει Κάτω Αίγυπτος»* η μαρτυρία του Ηρόδοτου θα φανεί να συμφωνεί απόλυτα με εκείνη του Διόδωρου και του Πλούταρχου. Η άποψή του είναι ότι, κατά τη διάρκεια που βασίλευσε ο πρώτος μονάρχης, «το σύνολο της Αιγύπτου (με εξαίρεση την επαρχία των Θηβών) ήταν ένας εκτεταμένος βαλτότοπος. Κανένα τμήμα αυτού, που τώρα βρίσκεται πέρα από τη λίμνη Μοίρη δεν ήταν ορατό. Η απόσταση ανάμεσα στη λίμνη αυτή και στη θάλασσα είναι επτά ημερών ταξίδι». (Ηρόδοτος βιβλ. Β’, κεφ. 4). Έτσι, όλο το Μιζραΐμ ή Κάτω Αίγυπτος βρισκόταν κάτω από το νερό.

Αυτή η κατάσταση της χώρας προκλήθηκε από την ακατάσχετη εκχείλιση του Νείλου, ο οποίος, για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα του Γουίλκινσον (τομ. Ι, σ. 89), «άλλοτε έγλυφε τους πρόποδες των αμμωδών ορέων της Λιβυκής οροσειράς». Πριν, λοιπόν, προλάβει να γίνει η Αίγυπτος κατάλληλος τόπος για να κατοικήσει άνθρωπος – πριν προλάβει να γίνει αυτό που έγινε αργότερα, μια από τις πιο γόνιμες χώρες- ήταν απαραίτητο να τεθούν φραγμοί στην υπερχείλιση της θάλασσας (διότι στα αρχαία χρόνια, ο Νείλος καλούνταν Ωκεανός, ή θάλασσα) (Διόδωρος, βιβλ. Ι), κι ότι γι’ αυτό το σκοπό μεγάλα αναχώματα έπρεπε να περιφράξουν ή να περιορίσουν τα νερά του. Αν, λοιπόν, ο γιος του Χαμ ηγήθηκε μιας αποικίας στην Κάτω Αίγυπτο και την εγκατέστησε εκεί, αυτό ακριβώς το έργο πρέπει να έκανε. Και τι πιο φυσικό από το να δοθεί το όνομά του σε ανάμνηση του μεγάλου κατορθώματός του; Και ποιο όνομα μπορούσε να το περιγράψει αυτό καλύτερα από το Metz-im, «Ο αναχαιτιστής της θάλασσας», ή, όπως βρίσκεται το όνομα σήμερα, να αφορά ολόκληρη την Αίγυπτο (ΓΟΥΙΛΚΙΝΣΟΝ, τομ. Ι, σ. 2), Musr ή Misr; Πάντοτε τα ονόματα τείνουν να σμικρύνονται στα στόματα των ανθρώπων, κι επομένως, «Η χώρα του Μισρ» ολοφάνερα δεν είναι άλλη από «Η χώρα του κατασκευαστή αναχωμάτων». Από αυτό συμπεραίνεται ότι η «αναχαίτιση της θάλασσας», ή η «περίφραξή της μέσα σε ορισμένα όρια», ήταν η μετατροπή της σε ποτάμι, σε ό,τι σχετίζεται με την Κάτω Αίγυπτο. Βλέποντας μ’ αυτή την άποψη το θέμα, καταλαβαίνουμε τη σημασία που υπάρχει στη θεϊκή γλώσσα, στον Ιεζεκιήλ κθ’3, όπου επικρίνεται ο βασιλιάς της Αιγύπτου, εκπρόσωπος του Metzr-im, «του αναχαιτιστή της θάλασσας», για την αλαζονία του: «Ιδού, εγώ είμαι εναντίον σου, Φαραώ, βασιλεύ Αιγύπτου, μεγάλε δράκων, κοιτόμενε εν μέσω των ποταμών αυτού. Όστις είπας: ο ποταμός μου είναι εμού, και εγώ έκαμον αυτόν δι’ εμαυτόν».

Όταν κάνουμε μια αναδρομή σ’ αυτά που θεωρούνται κατορθώματα του Μήνη (Μένες), ο οποίος από τους Ηρόδοτο, Μανέθωνα και Διόδωρο θεωρείται σαν ο πρώτος ιστορικός βασιλιάς της Αιγύπτου, και συγκρίνουμε τι λένε γι’ αυτόν, με την απλή εξήγηση της σημασίας του ονόματος «Μισραΐμ», πως ο ένας φωτίζει τα λεγόμενα του άλλου; Να, πως περιγράφει ο Γουίλκινσον το μέγα έργο που απέφερε φήμη στον Μήνη (Μένες), «αυτός», λέει, «δικαιούται με ομόφωνη συγκατάθεση να θεωρείται ο πρώτος ηγεμόνας της χώρας».

Αφού άλλαξε τον ρου του Νείλου, ο οποίος, άλλοτε, διέβρεχε τους πρόποδες των αμμουδερών βουνών της Λιβυκής οροσειράς, τον ανάγκασε να τρέξει στο κέντρο της κοιλάδας, σχεδόν σε ίδια απόσταση ανάμεσα στις δύο παράλληλες κορυφογραμμές των βουνών που την ορίζουν από τα ανατολικά και τα δυτικά και έχτισε την πόλη Μέμφι μέσα στην κοίτη του αρχαίου καναλιού. Αυτή η αλλαγή πραγματοποιήθηκε με την κατασκευή αντιπλημμυρικού αναχώματος και τάφρου περίπου εκατό στάδια πάνω από την τοποθεσία της τεχνικά σχεδιασμένης πόλης, της οποίας οι ψηλοί λόφοι και τα ισχυρά ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ έστρεφαν τα νερά προς τα ανατολικά, και αποτελεσματικά ΠΕΡΙΟΡΙΖΑΝ τον ποταμό μέσα στην καινούργια κοίτη του. Η τάφρος διατηρήθηκε προσεκτικά μ’ επισκευές από τους διαδόχους βασιλιάδες. Και μέχρι την Περσική εισβολή ακόμη, υπήρχε ένα φυλάκιο εκεί, για να επιβλέπει τις απαραίτητες επισκευές και να παρακολουθεί την κατάσταση των αναχωμάτων» (Αιγύπτιοι, τομ. Ι, σ. 89).

Όταν βλέπουμε ότι ο Μήνης (Μένες), ο πρώτος από τους αναγνωρισμένους ιστορικούς βασιλιάδες της Αιγύπτου, ολοκλήρωσε αυτό το κατόρθωμα που υπονοείται με το όνομα «Μισραΐμ», ποιος μπορεί να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «Μήνης» και «Μισραΐμ» είναι, απλώς, δύο διαφορετικά ονόματα για το ίδιο πρόσωπο; Κι αν αληθεύει αυτό, τι γίνεται με την άποψη του Μπούνσεν για τις ισχυρές δυναστείες ηγεμόνων «κατά τη διάρκεια μιας περιόδου δύο έως τεσσάρων χιλιάδων ετών» πριν από τη βασιλεία του Μήνη (Μένες), κατά την οποία έπρεπε να ανατραπεί όλη η χρονολόγηση της Γραφής σχετικά με το Νώε και τους γιους του, όταν απδείχνεται ότι ο Μήνης πρέπει να ήταν ο Μισραΐμ, ο εγγονός του ίδιου του Νώε; Έτσι, η Γραφή μέσα στους ίδιους τους κόλπους της περιέχει το μέσο της απόδειξης της αληθινότητάς της. Και έτσι οι λεπτομερέστερες περικοπές της, ακόμη και σε σχέση με πραγματικά γεγονότα, όταν γινόταν ολότελα κατανοητές χύνουν εκπληκτικό φως στα σκοτεινά σημεία της ιστορίας του κόσμου.

__________________

* ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ίδια άποψη για την έκταση του Μισραΐμ λαμβάνεται από τον αιδεσ. R. JAMIESON στο έργο PAXTON Illustration of Scripture (=Εικόνες της Γραφής), τομ. Ι, σ. 198, και στο έργο του KITTOq Illustrated Comment (Εικονογραφημένα Σχόλια), τομ. IV, σ. 110.

(1) Μανέθων: Αιγύπτιος ιστορικός που καταγόταν από την πόλη Σεβέννυτο του Δέλτα. Ήκμασε επί Πτολεμαίου Β’ του Φιλάδελφου (309-247 π.Χ.) (Σ.τ.Ε.)

ALEXANDER HISLOP

ΟΙ ΔΥΟ ΒΑΒΥΛΩΝΕΣ (1853)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΝΟΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΥΛΗΣ ΧΑΡΗΣ Β. ΜΙΚΟΓΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Β. ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ