Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ – ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΛΚ. ΠΑΪΠΕΤΗΣ

Μ’ αγκαλιαστά τα μπράτσα τους και τις λευκές φτερούγες,

Τα χείλη τους δεν άγγιζαν, μα κι ούτ’ είχαν χωρίσει.

(John Keats – Ωδή στην ψυχή)

I.

Κι έτσι τραγουδώντας τον κόσμο, έφτασα πια να τραγουδώ αυτό που κλείνει μέσα του τη δημιουργία και τη διατήρηση, τη γέννηση, τη ζωή και την κατάλυση κι όλη μαζί τη σοφία του σύμπαντος κόσμου. Εδώ λίγα μπορείς να πεις με τα λόγια, όμως, αν δεν το καταλάβατε, τραγουδώ για τον Έρωτα, που μόνος αυτός μπορεί να σε πείσει πως ο κόσμος της έσχατης ευτυχίας που ονειρευόμαστε, υπάρχει στ’ αλήθεια. Ο ίδιος είναι ο μέγας κύριος της αλλαγής, και συνακόλουθα του πόνου και της δοκιμασίας, όμως μπορεί να σου δώσει τέτοια χαρά που δεν μοιάζει με τίποτε, μα και τόση οδύνη που δεν ξεπερνιέται από τίποτε.

ΙΙ.

Έρωτας είναι το κάθε τι που συμβαίνει στον κόσμο: το νερό που τρέχει, η φωτιά που καίει, ο άνεμος που πνέει, η γη που γκρεμίζεται, κι ακόμα η αστραπή κι ο κεραυνός, η πλημμύρα, ο σεισμός, η αρρώστια, ο πόλεμος. Η διαλεκτική διεργασία ανάμεσα στα κάθε λογής αντίθετα του κόσμου, δηλαδή στα πάντα. Έρωτας είναι. Το ίδιο Έρωτας όπως είναι κι η αγάπη, η φιλία, η εμπιστοσύνη, με δυο λόγια η επικοινωνία ανάμεσα σε όντα ζωντανά, λογικά ή μη. Μόνο που ο Έρωτας, όπως τον βιώνει ο άνθρωπος, όπως τον βιώνει ο καθένας μας μόνος του, μέσ’ από αισθήματα και εμπειρίες προσωπικές, υποκειμενικές και αμετάδοτες, δεν μας αφήνει να δούμε τη μεγάλη αυτή αλήθεια στη φύση: Τα πάντα είναι Έρωτας.

ΙΙΙ.

Το τέλος του Έρωτα είναι σαν το τέλος της ζωής. Ο χωρισμός από το λατρεμένο σου αντίθετο μοιάζει με θάνατο – δε μοιάζει, είναι θάνατος. Ο θάνατος του Έρωτα είναι θάνατος ακόμη χειρότερος. Είναι σαν θάνατος από γηρατειά βαθιά και βασανισμένα, όπου ο νους, η καρδιά και το σώμα έχουν ατονίσει, κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή έχει χαθεί, και μόνο οι αναμνήσεις κάνουν υποφερτή τη λίγη ή περισσότερη ζωή που έχει απομείνει. Με τον ίδιο όμως τρόπο, τη στιγμή που γεννιέται ο Έρωτας, ξαναγεννιέσαι. Ακόμη κι αν λίγη ζωή σου απομένει, καμιά δεν έχει σημασία: Ο Έρωτας σου ξαναδίνει τα νιάτα που έφυγαν εδώ και πολύ καιρό. Και μαζί τους τη σωματική ρώμη, τη δύναμη του νου και της καρδιάς, που μπορεί να ’ναι και πιο μεγάλη απ’ ότι στα νιάτα σου.

IV.

Όμως ανεξάρτητα από κάθε αναφορά σε χρόνο, σε νιάτα σε γηρατειά, στην κορύφωση του Έρωτα φτάνεις να βιώνεις την ανυπαρξία του χώρου και του χρόνου και λυτρώνεσαι απ’ τα δεσμά τους. Έτσι όπως τη στιγμή που δυο αντίθετα φορτισμένα νέφη έρχονται σε επαφή, κι η αστραπή κι η βροντή που ακολουθούν καταλύουν κάθε έννοια μεγέθους, θέσης, μορφής και διάρκειας. Σε κάνει μ’ άλλα λόγια να βιώνεις την ατελεύτητη γαλήνη της αιωνιότητας και την απέραντη αγαλλίαση που τούτη η ανυπαρξία συνεπάγεται.

V.

Αν λοιπόν δώσουν οι θεοί και γνωρίσεις τον αληθινό Έρωτα, τότε, τη στιγμή που ο κόσμος θα σου παίρνει και το στερνό απ’ όσα πρόσκαιρα σου ’δωσε – την ίδια τη ζωή – εσύ μπορείς να χαμογελάς με συγκατάβαση, αφού μέσ’ απ’ τον Έρωτα θα του ’χεις κλέψει το πιο μεγάλο του μυστικό, το πιο δυνατό του όπλο για να σε δυναστεύει: Θα ’χεις βιώσει την ανυπαρξία του.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΛΚ. ΠΑΪΠΕΤΗΣ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ 2004