Υπάρχει στον άνθρωπο ένα φαινόμενο που απελπίζει τα βαθυστόχαστα πνεύματα τα οποία θέλουν να βρουν ένα νόημα στην πορεία των κοινωνιών και να δώσουν νόμους προόδου στην κίνηση της νόησης. Όσο σοβαρό κι αν είναι ένα γεγονός και αν μπορούσαν να υπάρξουν υπερφυσικά γεγονότα, όσο μεγαλειώδες κι αν ήταν κάποιο θαύμα που θα πραγματοποιούνταν δημοσίως, η αστραπή αυτού του γεγονότος, ο κεραυνός αυτού του θαύματος θα καταποντιζόταν στον ηθικό ωκεανό του οποίου η επιφάνεια, η οποία έχει ελάχιστα διαταραχθεί από κάποιο σύντομο παφλασμό, ξαναποκτά αμέσως τις συνηθισμένες της διακυμάνσεις.
Για ν'ακουσθεί καλύτερα, η Φωνή περνά από το στόμα του Ζώου; Το Χέρι γράφει χαρακτήρες στις ζωοφόρους της αίθουσας όπου ευωχούται η Αυλή; Το Μάτι φωτίζει τον ύπνο του βασιλιά; ο Προφήτης μόλις εξήγησε το όνειρο; Ο μνημονευθείς Νεκρός εγείρεται σε φωτεινές περιοχές όου ξαναζούν οι ιδιότητες; Το Πνεύμα συντρίβει την Ύλη στα πόδια της μυστικής κλίμακας των Επτά Πνευματικων Κόσμων που έχουν σταματήσει οι μεν πάνω στου δε στο χώρο και αποκαλύπτονται μέσα από φωτεινά κύματα τα οποία πέφτουν σχηματίζοντας καταρράκτες στα σκαλιά του ουράνιου Νάρθηκα; Όσο βαθιά κι αν είναι η εξωτερική Αποκάλυψη, την επαύριο ο Βαλαάμ αμφιβάλλει για την γαϊδούρα του και για τον ίδιο, ο Φαραώ και ο Βαλτάσαρ βάζουν δύο Οραματιστές, τον Μωυσή και τον Δανιήλ να σχολιάσουν τον Λόγο. Το Πνεύμα έρχεται, μεταφέρει τον άνθρωπο πάνω από τη γη, ανυψώνει γι' αυτόν τις θάλασσες, τον κάνει να βλέπει τον βυθό, του δείχνει τα είδη που έχουν εξαφανισθεί, του εμψυχώνει τα αποξηραμένα κόκκαλα που γεμίζουν με την σκόνη τους τη μεγάλη κοιλάδα: ο Απόστολος γράφει την Αποκάλυψη! Είκοσι αιώνες μετά, η ανθρώπινη επιστήμη επιδοκιμάζει τον απόστολο και μεταφράζει τις εικόνες του σε αξιώματα. Τι σημασία έχει! Η μάζα συνεχίζει να ζει όπως ζούσε χθες, όπως ζούσε στην πρώτη Ολυμπιάδα, όπως ζούσε την επαύριο της δημιουργίας ή την παραμονή της μεγάλης καταστροφής. Η Αμφιβολία καλύπτει τα πάντα με τα κύματά της. Τα ίδια κύματα κτυπούν με την ίδια κίνηση τον ανθρώπινο γρανίτη που χρησιμεύει ως όριο στον ωκεανό της νόησης. Ο άνθρωπος, αφού αναρωτήθηκε αν είδε αυτό που είδε, αν άκουσε καλά τα λόγια που ειπώθηκαν, αν το γεγονός ήταν γεγονός, αν η ιδέα ήταν ιδέα, ξαναπαίρνει το δρόμο του, σκέφτεται τις υποθέσεις του, υπακούει δεν ξέρω ποιον υπηρέτη που ακολουθεί το Θάνατο, υπακούει στη λήθη, η οποία με το μαύρο μανδύα της σκεπάζει μια παλιά Ανθρωπότητα, την οποία η καινούρια ανθρωπότητα δεν τη θυμάται καθόλου. Ο Άνθρωπος δεν σταματά να προχωρά, να βαδίζει, ν' αναπτύσσεται σαν φυτό μέχρι τη μέρα που ο Πέλεκυς τον κτυπά. Αν αυτή η ισχύς του κύματος, αν αυτή η υψηλή πίεση των πικρών νερών εμποδίζει κάθε πρόοδο, αναμφίβολα αποτρέπει επίσης και τον θάνατο. Από τα ανώτερα όντα τα Πνεύματα που έχουν προετοιμασθεί για την πίστη αντιλαμβάνονται μόνον την μυστική κλίμακα του Ιακώβ.
HONORE DE BALZAC
ΣΕΡΑΦΙΤΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΛΕΝΗ ΑΣΤΕΡΙΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου