Δήμητρα, η … ΘΕΣΜΟΦΟΡΟΣ – ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ

Η λέξις και μόνη «Θεσμοφόρος, η εισαγαγούσα δηλαδή εις την Αττικήν τους Θεσμούς, αποκαλύπτει τι μεγίστας ευεργεσίας προσέφερεν αύτη εις τας Αθήνας, θεμελιώσασα δια των Νόμων της, μεταξύ των οποίων και η Νομιμοποίησις του Μυστηρίου του Γάμου, το μεγαλείον των Αθηνών, ως της κοιτίδος του Πολιτισμού και της Ευνομίας και ως της Διδασκάλου και Παιδαγωγού της Οικουμένης. Αυτή η ιδρύτρια τωμ Μυστηρίων της Ελευσίνος και του Θειοτάτου Μυστηρίου της Σποράς η αποκαλύπτρια, έχουσα συμπαραστάτην της τον Τριπτόλεμον. Αυτή η αποκαλύπτρια, ως και το όνομά της δηλοι, του Μυστηρίου των Τεσσάρων Μητρών!

Η πρώτη Μήτρα είναι το «πανδεχές δοχείον», η «πανδεχής ύλη», εις την οποίαν πίπτει ο σπόρος ή το είδος του συλλήπτορος Δημιουργού ή Κρόνου Χρόνου του Αγκυλομήτου. Η Ψυχή του Παντός η δεχομένη τον Θείον Σπόρον και εκ της οποίας φύεται το Σύμπαν, αποτελούσα την Φύσιν.

Ο άρχων και έφορος των Ελευσινίων Μυστηρίων είναι η Θεά Δημήτηρ η κατ' εξοχήν Θεά της κυοφορίας και του Γάμου, της βλαστήσεως ή γεννήσεως, της καλλιεργείας ή μορφώσεως, της ανθίσεως, της καρποφορίας, της ωριμάνσεως, της τελειότητος, της ανακυκλήσεως ή μετενσαρκώσεως. Συμπαραστάτην της έχουσαν τον κρυφιόμυστον Κρόνον (Χρόνον του Ορφέως), τον δρεπανηφόρον, τον εμπνευστήν και συλλήπτορα πάσης Σποράς, διότι ο Κρόνος – κατά την Αρχαίαν Ελληνικήν Παράδοσιν – είναι ο Μέγας του Παντός Αρχιτέκτων, ο Υπέρθεος Νους, ο Δημιουργός και Κυβερνήτης του Παντός, του οποίου ο κύριος ρόλος είναι να συλλαμβάνη και να σπείρη εις τόδε το Παν, την συνολικότητα των Σπόρων, Ειδών, Ιδεών, Μορφών, Τύπων, και να προαγάγη τούτους εις την ωρίμανσιν και τελείωσιν.

Η δευτέρα Μήτρα είναι η Ανθρωπίνη Ψυχή, η υπό των Ελευσινίων Μυστηρίων συμβολιζομένη δια της λέξεως «η Κόρη» και «Περσεφόνη», εις δε την Καινήν Διαθήκην δια της λέξεως «Μαρία». Εις δε την Οδύσσειαν δια της λέξεως «Πηνελόπη». Εις δε την Ιλιάδα δια της λέξεως «Ελένη». Εις δε την Ελληνικήν Θεολογίαν δια της λέξεως «Αφροδίτη», της οποίας τέκνον είναι ο Έρως. Ενώ της «Κόρης» ή Περσεφόνης σύζυγος είναι ο Άδης ή ο Πλούτων, ο συμβολίζων την νέκρωσιν της σαρκός ή … την Φιλοσοφίαν ή Κάθαρσιν. Διότι... μόνον δια της Καθάρσεως ή Βαπτίσματος, είναι δυνατή η Θεοποίησις του Ανθρώπου και η τελική αυτού είσοδος εις την Βασιλείαν των Ουρανών: δηλαδή μόνον δια της κατανικήσεως και καταλύσεως της κυριαρχίας του Σατανά επί της ψυχής μας είναι δυνατή η θεοποίησις του ανθρώπου και η μετατροπή αυτού από κωφού και τυφλού δαιμονιζομένου, εις Προφήτην και Άγιον Θαυματουργόν! Δια να επιτευχθή δε τούτο χρειάζεται να πέση εις αυτήν ο Θείος Σπόρος, τα Θεία δηλαδή Ρήματα. Την Θείαν αυτήν Σποράν υπαινίσσεται ο Λουκιανός εις το Ενύπνιόν του, δια της ακολούθου περικοπής: «Αρθείς δε εις ύψος εγώ επεσκόπουν από της έω αρξάμενος άχρι προς τα εσπέρια πόλεις και έθνη και δήμους, καθάπερ ο Τριπτόλεμος, αποσπείρων τι εις την γην».

Η τρίτη Μήτρα είναι η των ζώων, δια την διαιώνισιν του γένους. Αλλοίμονον δ' εις τον άνθρωπον εκείνον, όταν κάμη κατάχρησιν του Θείου του Γάμου και της Σποράς Μυστηρίου, μετατρέπων και βεβηλώνων αυτό εις την εσχάτην κτηνωδίαν, παράκρουσιν και ανομίαν: θα παραμείνει αιωνίως τυφλός και κωφός δαιμονιζόμενος και εις τούτον τον «αιώνα» ή βίον και εις τον μέλλοντα: διότι επιτελεί την μεγίστην αμαρτίαν και βλασφημίαν, την κατά του Πνεύματος του Αγίου.

Η τέταρτη Μήτρα είναι ο ύπερος ή γυναικών, το θήλυ του άνθους ή φυτού όργανον. Ενώ οι στήμονες είναι τα άρρενα του φυτού όργανα, οίτινες κατά το ελεύθερον άκρον αυτών φέρουσι τους ανθήρας, περικλείοντας την γονιμοποιόν κόνιν ή γύριν.

Βεβαίως τα Ελευσίνια Μυστήρια περιέχουν εις τους κόλπους των ολόκληρον την Διδασκαλίαν και τα μέσα δια των οποίων ο μυούμενος κατώρθωνε από δαιμονιζόμενος κωφός και τυφλός, να μετατραπή εις Διαλεκτικόν, Καλχικόν, Μαντικόν, Ορατικόν, Προφήτην, Θείον Άνδρα, και Θεουργόν! Εις Πάνσοφον δηλαδή και τέλειον. Εκ των Αρχαίων Συγγραφέων ο Πλάτων – απ' αρχής μέχρι τέλους του συγγραφικού του έργου – τα τελούμενα και διδασκόμενα εις τα Ελευσίνια Μυστήρια αποκαλύπτει. Και μόνον εις, όντως αμύητος εις την εν τω Παντί Αλήθειαν, δεν δύναται να το διαπιστώση. Ημείς, εις ολόκληρον το συγγραφικόν μας έργον, την μεγάλην αυτήν αλήθειαν διακηρύττομεν. Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται και εις την προκειμένην μας συγγραφήν: διότι ο Ίππαρχος του Πλάτωνος την μεγάλην δυναμικότητα του Μυστηρίου της Σποράς αποκαλύπτει, την οποίαν αντιληφθείς ο Ίππαρχος, ενστερνισθείς και εφαρμώσας (δια των προτρεπτικών προς την Αρετήν ρημάτων και παροιμιών και δια των Ομηρικών Επών), κατέστησεν ως είπομεν τας Αθήνας τον Διδάσκαλον και Παιδαγωγόν της Οικουμένης.

Άλλος εκ των Αρχαίων, όστις αποκαλύπτει τα διδασκόμενα εις τα Ελευσίνια Μυστήρια, είναι ο μέγας από θεάτρου Μυσταγωγός: ο Αισχύλος, όστις εις όλα του τα περισωθέντα έργα, και δη εις τον Προμηθέα Δεσμώτην, μας αποκαλύπτει αφ' ενός μεν τα Μυστήρια της Εβδομάδος (περί την οποίαν περιστρέφεται ολόκληρος η Αποκάλυψις του Ιωάννου)(1). Αφ' ετέρου δε της Ιούς ή της Δεκάδος: δηλαδή ολόκληρον την δια μέσου των Αιώνων εξέλιξιν «της Πόρνης της Μεγάλης», της καθημένης επί θηρίον κόκκινον, γέμον ονομάτων βλασφημίας, έχον κεφαλάς 7 και κέρατα 10, της Αποκαλύψεως.

Και τέλος, ο σοφώτατος Ισοκράτης, όστις εις την ακόλουθον περικοπήν εκ του Πανηγυρικού του προς το άστυ της Παλλάδος, μας αποκαλύπτει και πάλιν το Μυστήριον της Σποράς, στενώτατα και αναποσπάστως συνδεδεμένον με τα Ελευσίνια Μυστήρια και το μεγαλείον των Αθηνών: «Δήμητρος γαρ αφικομένης εις την πόλιν ημών, ότε επλανήθη, της κόρης αρπαγείσης και προς τους προγόνους τους ημετέρους ευμενώς διατεθείσης εκ των ευεργεσιών, ας ουχ οίον τε άλλοις ή τοις μεμυημένοις ακούειν, και δούσης δωρεάς διττάς, αι περ μέγισται τυγχάνουσιν ούσαι. Τους τε καρπούς, οι του μη θηριωδώς ζην ημάς αίτιοι γεγόνασιν, και την τελετήν, ης οι μετέχοντες περί τε της του βίου τελευτής και του σύμπαντος αιώνος, ηδίους τας ελπίδας έχουσιν»(2).

Ο σοφός Ισοκράτης αποδίδει το μεγαλείον των Αθηνών εις δύο πράγματα: α) Διότι η Δήμητρα προσέφερεν εις τας Αθήνας – και δια των Αθηνών εις την λοιπήν ανθρωπότητα – το Μυστήριον της Σποράς (τόσον δηλαδή το έχον σχέσιν με τον Γάμον και διαιώνισιν του γένους και του είδους: των ζώων και φυτών. Όσον και την σποράν των Θείων Ρημάτων εις την τρίτην μήτραν: την Ψυχήν. Και των ειδών εις την Ύλην ή το πανδεχές αγγείον). Και β) Την τελετήν, η οποία ως στόχον της έχει την μετάδοσιν εις τον μυούμενον, όσα ο Πλάτων μας μεταδίδει δια του συνολικού του έργου: δηλαδή τα μέσα δια των οποίων επιτυγχάνεται η κάθαρσις της ψυχής, και η μετατροπή αυτής από πόρνης Ελένης, ερωτοτροπούσης προς παν άνομον, δηλαδή προς τον Πάριν, τονα συμβολίζοντα «τον οίστρον της ακολασίας» και «τον ζοφώδη και ασέληνον έρωτα της αμαρτίας». Εις Ελένην, αξίαν του Νυμφίου, δηλαδή του Μενελάου, του συμβολίζοντος το εν ημίν Θείον. Όταν δε η Ψυχή δια της καθάρσεως (δηλαδή δια της νεκρώσεως της σαρκός, που συμβολίζει ο Πλούτων), κατορθώση και «δέση τον οικοδεσπότην της» δηλαδή τον κυριαρχούντα επ' αυτής Σατανάν. Όταν παύση να είναι «ο δαιμονιζόμενος κωφός και τυφλός εις παν το Πνευματικόν και εις παν αφορών τον Αόρατον Κόσμον». Τότε καταστάσα Παρθένος ή Κόρη, είναι πλέον αξία να ακούση, όπως η Θεοτόκος, τον κάλλιστον των ύμνων και προσφωνήσεων: «Χαίρε κεχαριτωμένη! Ο Κύριος μετά Σου». Διότι μόνον εις κεκαθαρμένην και πνευματοποιημένην Ψυχήν δύναται να ενοικήση ο Κύριος και να καταλάβη εν αυτή θέσιν, μετατρεπομένης της Ψυχής εις Ναόν Θεού, δια της πλήρους καταργήσεως επ' αυτής της κυριαρχίας του Σατανά. Και τότε η Ψυχή εκείνη καθίσταται Βασίλισσα, Παντογνώστης, Πάνσοφος, Παντοδύναμος, περιβεβλημένη την Δόξαν ή το λεγόμενον «Αυγοειδές», δηλαδή το απαστράπτον από αίγλην και φωτοβολίαν Αθάνατον Σώμα, το Πνευματικόν Σώμα, περί του οποίου ομιλεί αφ' ενός μεν ο Απόστολος Παύλος, αφ' ετέρου δε ο Ιωάννης εις την Αποκάλυψίν του(3), δι' όσα λέγει εις το προτελευταίον κεφάλαιόν του, δηλαδή το κα' περί της «Καινής Ιερουσαλήμ»: «Και την Πόλιν την Αγίαν Ιερουσαλήμ καινήν είδον καταβαίνουσαν από του Θεού, ητοιμασμένην ως νύμφην, κεκοσμημένην τω ανδρί αυτής».

Το να περιβληθή η Ψυχή το Αυγοειδές, την Καινήν Ιερουσαλήμ, είναι ο τελικός στόχος των μόχθων και αγώνων του «ο Νικών» (=ο=70+ν=50+ι=10+κ=20+ω+800+ν=50=1.000) της Αποκαλύψεως. Ο δε «ο Νικών» είναι η Ψυχή, η αποφασίσασα άπαξ διά παντός δια του Βαπτίσματος δηλαδή δια της Καθάρσεως ή Μετανοίας και Νεκρώσεως της σαρκός ή καταργήσεως της κυριαρχίας επ' αυτής του Σατανά, να καταστή τόσον αγνή όσον η Παρθένος Μαρία, διότι η γλυκυτάτη Παναγία μας είναι ο αιώνιος τύπος της θεοποιημένης Ψυχής και της Τελειότητος, προς την οποίαν Αυτός ο Υιός Της, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας προτρέπει να φθάσωμεν, δια της Ρήσεώς Του: «γίνεσθαι τέλειοι, όπως ο Πατήρ υμών ο Ουράνιος τέλειός εστιν».

Μεταξύ των Νεωτέρων εκείνος, όστις εισέδυσε πληρέστατα εις το Μυστήριον της Σποράς είναι ο έτερος των δύο Γιγάντων Ποιητών της Γερμανίας: ο Friedrich von Schiller, εις το θαυμάσιον ποίημά του: «Das Eleusinische Fest». Παραθέτομεν δύο μόνον στροφάς εξ αυτού, με σχετικήν μας μετάφρασιν:

«Die Bezähmerin wilder Sitten,
Die den Menschen zum Menschen gesellt,
Und in friedliche, feste Hütten
Wandelte das bewegliche Zelt.

Mit dem Wurfspieß, mit dem Bogen
Schritt der Jäger durch das Land;
Weh dem Fremdling, den die Wogen
Warfen an den Unglücksstrand!»

«Ήρθεν η Δήμητρα στην Ελευσίνα

κι έφυγ' εκείθεν αμέσως η πείνα.

Στη Χώρα απλώθηκε θεία ευλογία,

που πριν την έδερνεν η δυστυχία.

Με το τόξο, με το βέλος περπατούσ' ο κυνηγός...

Θάνατος άφευκτος και χωρίς μνήμα

τον ξένον εύρισκε που άγριο κύμα

έρριχνε στην αφιλόξενη χώρα!

Κάλλιο στην θάλασσα να σβυνε ο ναυαγός...

Τ' άγρια ήθη ημερώθηκαν τώρα:

κ' είναι η Δήμητρα ο ημερευτής,

η αφθονία κι η ευτυχία

των ανθρώπων και της Γης.

Αυτή τον Πόλεμο έδιωξε κι έφερε την Ειρήνη,

και στου ανθρώπου την καρδιά τρισπόθητη γαλήνη:

σπίτι ατράνταχτο έκαμε το κινητό τσαντήρι

και την τροφή εξασφάλισε μ' αθώο σκαλιστήρι...»

________________________

1.Ιδέ έργον μου: «Η Αποκάλυψις του Ιωάννου», Κλεις της κατανοήσεως της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Του κατά Χριστόν Μυστηρίου. Της Αρχαίας Ελληνικής Μυστηριακής Παραδόσεως. Και της σημερινής και μελλοντικής Διεθνούς καταστάσεως. Αθήναι 1953

2.Όταν η Δήμητρα έφθασεν εις την χώραν ημών, όταν περιεπλανήθη λόγω της αρπαγής υπό του Πλούτωνος της Κόρης της (=δηλ. της Περσεφόνης), διετέθη ευμενώς προς τους ημετέρους προγόνους της εποχής της, εξ αιτίας των παρασχεθεισών υπ' αυτών εις αυτήν ευεργεσιών, περί των οποίων όμως μόνον οι μεμυημένοι επιτρέπεται να ακούσουν και προσέφερεν εις αυτούς δύο δωρεάς, αι οποίαι και τυγχάνουσιν αι μέγισται δωρεαί δια τους ανθρώπους και αι οποίαι είναι αφ' ενός μεν οι καρποί, που γίνονται αίτιοι να μη ζώμεν θηριωδώς, και η μυητική τελετή, εις την οποίαν οι μετέχοντες και περί της τελευτής του βίου και περί της συμπάσης εξελίξεως του ανθρώπου δεν δύνανται παρά να έχουν τας γλυκυτάτας των ελπίδων.

3.Ιδέ όσα εξηγώ εις το έργον μου: «Η Αποκάλυψις του Ιωάννου» περί του μυστηρίου της Δόξης ή του Αυγοειδούς ή του Πνευματικού Σώματος.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ

Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΙΟΤΑΤΟΝ ΤΗΣ ΣΠΟΡΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΜΕΝΟΝ

ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΠΕΤΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ Α.Ε. 1954