Η μεταφυσική του Χάους – Alexander Dugin

Η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Φιλοσοφία άρχισε με την έννοια του λόγου και τη λογική τάξη της ύπαρξης. Για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια η έννοια αυτή εξαντλήθηκε πλήρως. Όλες οι δυνατότητες και αρχές εντός αυτού του λογοκεντρικού τρόπου σκέψης έχουν μέχρι τώρα εξερευνηθεί πλήρως, εκτεθεί και εγκαταλειφθεί από τους φιλοσόφους.

Εντούτοις, το πρόβλημα του χάους και της φύσης του παραμελήθηκε και παραμερίστηκε από την αρχή αυτής της φιλοσοφίας. Η μόνη φιλοσοφία που ξέρουμε σήμερα είναι η φιλοσοφία του λόγου. Αλλά το χάος είναι κάτι αντίθετο του λόγου, η απόλυτη εναλλακτική λύση του.

Από τον 19^ο αιώνα μέχρι σήμερα, οι σημαντικότεροι και λαμπρότεροι Ευρωπαίοι φιλόσοφοι (όπως ο Friedrich Nietzsche και ο Martin Heidegger) άρχισαν να υποψιάζονται ότι ο λόγος πλησίαζε γρήγορα προς το τέλος του. Μερικοί από αυτούς τόλμησαν να προτείνουν ότι, από τώρα και στο εξής, ζούμε στην εποχή του τέλους της φυγοκεντρικής φιλοσοφίας και πλησιάζουμε κάτι άλλο.

Η Ευρωπαϊκή Φιλοσοφία βασίστηκε στη φυγοκεντρική αρχή που αντιστοιχεί στην αρχή του αποκλεισμού, στη διαφοροποίηση, στην ελληνική διαίρεση. Όλα αυτά αντιστοιχούν αυστηρά στην αρσενική στάση και απεικονίζουν μια πατριαρχική, αυταρχική, κάθετη και ιεραρχική τάξη της ύπαρξης και της γνώσης.

Αυτή η αρσενική προσέγγιση επιβάλλει, στην πραγματικότητα, την τάξη και την αρχή της αποκλειστικότητας παντού. Αυτό εκδηλώνεται τέλεια στη λογική του Αριστοτέλη, όπου οι αρχές της ταυτότητας και της αποκλίσεως τίθενται σε κεντρική θέση με τον δεοντολογικό τρόπο σκέψης. Το Α είναι ίσο με το Α, όχι ίσο με το μη-Α. Αυτή η ταυτότητα αποκλείει τη μη-ταυτότητα (ετερότητα) και αντίστροφα. Εδώ είναι το αρσενικό που μιλά, σκέφτεται, ενεργεί, πολεμά, διαιρεί, διατάσσει κ.ο.κ.

Σήμερα όλη αυτή η λογοκεντρική φιλοσοφία έχει τερματιστεί και πρέπει να εξετάσουμε έναν άλλο δρόμο για τη σκέψη, όχι με τον λογοκεντρικό, ιεραρχικό και αποκλειστικό τρόπο.

Εάν ο λόγος δεν μας ικανοποιεί, συναρπάζει ή κινητοποιεί πια, τότε έχουμε την τάση να δοκιμάσουμε το κάτι άλλο και να ασχοληθούμε τελικά με το πρόβλημα του χάους.

Υπάρχουν δύο διαφορετικές έννοιες του χάους. Η σύγχρονη Φυσική και η Φιλοσοφία αναφέρονται σε σύνθετα συστήματα, διακλαδώσεις ή μη ολοκληρωτικές εξισώσεις και διαδικασίες, χρησιμοποιώντας την έννοια του «χάους» κατανοούν όχι την απουσία τάξεως, αλλά μια πιο περίπλοκη μορφή τάξης που είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή αυτή καθεαυτή και αποτελεί στην πραγματικότητα την ουσία του. Ένα τέτοιο χάος ή αναταραχή είναι μετρήσιμο στη Φύση, αλλά με πιο πολύπλοκα θεωρητικά και μαθηματικά εργαλεία και διαδικασίες από αυτά που χρησιμοποιεί η κλασική φυσική επιστήμη.

Ο όρος «χάος» χρησιμοποιείται εδώ με έναν μεταφορικό τρόπο. Στη σύγχρονη επιστήμη συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με έναν ουσιαστικά λογοκεντρικό τρόπο έρευνας της πραγματικότητας. Έτσι το «χάος» εδώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια διαλυτική δομή του λόγου, το τελευταίο αποτέλεσμα της παρακμής, πτώσης και αποσύνθεσής του. Η σύγχρονη επιστήμη ασχολείται όχι με κάτι άλλο από τον λόγο, αλλά με ένα είδος μετα-λόγων, ή πρώην-λόγων, στην κατάσταση της έσχατης διάλυσης και ενέλιξης. Η διαδικασία της τελικής καταστροφής και διάλυσης του λόγου λαμβάνεται εδώ για το «χάος».

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, αυτό δεν έχει καμία σχέση με το χάος καθεαυτό, με την αρχική ελληνική έννοια του όρου. Είναι μάλλον ένα είδος μέγιστης σύγχισης. Ο Rene Guenon έχει αποκαλέσει τη σημερινή εποχή «εποχή της σύγχισης». «Σύγχιση» σημαίνει η κατάσταση της ύπαρξης που τρέχει παράλληλα με την τάξη, αλλά και προηγείται αυτής. Πρέπει, έτσι, να κάνουμε μια σαφή διάκριση μεταξύ δύο διαφορετικών εννοιών. Αφ’ ενός έχουμε τη σύγχρονη έννοια του χάους που αντιπροσωπεύει τη μετα-τάξη, ή ένα μείγμα αντιφατικών αποκομμάτων ύπαρξης χωρίς οποιαδήποτε ενότητα και τάξη, που συνδέονται μεταξύ τους με πολύ περίπλοκες μετα-λογικές αντιστοιχίες και αντιθέσεις. Ο Gilles Deleuze έχει αποκαλέσει αυτά τα φαινόμενα ένα «μη-συμπιθανό» (ή «μη συν-δυνατό») σύστημα, αποτελούμενο από το πλήθος των μονάδων (χρησιμοποιώντας την έννοια των μονάδων και της συμπιθανότητας του Leibniz) που γίνονται για τον Deleuze οι «νομάδες».

Ο Deleuze περιγράφει τον Μεταμοντερνισμό ως ένα άθροισμα μη-συμπιθανών αποκομμάτων που μπορούν να συνυπάρχουν. Αυτό δεν ήταν δυνατό στο όραμα του Leibniz για την πραγματικότητα με βάση την αρχή της συμπιθανότητας. Μέσα, όμως, στον Μεταμοντερισμό μπορούμε να δούμε τον αποκλεισμό της συνύπαρξης στοιχείων. Οι μη διατεταγμένες μη συμπιθανές μονάδες ή «νομάδες» που συρρέουν τριγύρω θα μπορούσαν να φανούν χαοτικές, και με αυτή την έννοια χρησιμοποιούμε συνήθως τη λέξη χάος στην καθημερινή ομιλία. Μιλώντας όμως αυστηρά, πρέπει να κάνουμε μια διάκριση.

Πρέπει να διακρίνουμε δύο είδη χάους, το μεταμοντερνιστικό «χάος» ως ένα ισοδύναμο της σύγχυσης, ένα είδος μετα-τάξης, και το ελληνικό χάος ως μια προ-τάξης, σαν κάτι δηλαδή που υπάρχει πριν δημιουργηθεί η διατεταγμένη πραγματικότητα. Μόνο το δεύτερο μπορεί να θεωρηθεί ως χάος με τη σωστή έννοια της λέξης. Αυτή η δεύτερη, αλλά στην πραγματικότητα η πρωταρχική ιδέα του χάους πρέπει να εξεταστεί προσεκτικά και μεταφυσικά.

Το επικό όραμα της ανόδου και της πτώσης του λόγου στην πορεία της ανάπτυξης της Δυτικής Φιλοσοφίας και της Δυτικής Ιστορίας υιοθετήθηκε αρχικά από τον Martin Heidegger, ο οποίος υποστήριξε ότι στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού ή Δυτικού Πολιτισμού ο λόγος είναι όχι μόνο μια πρωταρχική φιλοσοφική αρχή, αλλά και η βάση της θρησκευτικής συμπεριφοράς, σχηματίζοντας τον πυρήνα του Χριστιανισμού. Μπορούμε, επίσης, να παρατηρήσουμε ότι η έννοια της Κάλαμ ή διάνοιας είναι κεντρική στην Ισλαμική Φιλοσοφία και Θεολογία. Το ίδιο ισχύει στον Ιουδαϊσμό (τουλάχιστον στο όραμ του Φίλωνα της Αλεξάνδρειας, και προπάντων στον Μεσαιωνικό Ιουδαϊσμό και την Καμπάλα). Έτσι στον έντονο Μοντερνισμό που ζούμε, βοηθάμε στην πτώση του λόγου που συνοδεύεται από την αντίστοιχη πτώση του κλασικού Ελληνορωμαϊκού Πολιτισμού και της μονοθεϊστικής επίσης θρησκείας.

Αυτές οι διαδικασίες της παρακμής είναι απολύτως αντίστοιχες με αυτό που ο Martin Heidegger θεωρεί ως τη σημερινή κατάσταση του Δυτικού Πολιτισμού συνολικά. Ο ίδιος προσδιορίζει την προέλευση αυτής της πτωτικής κατάστασης σε μερικά κρυμμένα και δύσκολα αναγνωρίσιμα λάθη, στη διάρκεια των αρχικών φάσεων της ελληνικής σκέψης. Κάτι πήγε στραβά στην αρχή της Δυτικής Ιστορίας και ο Heidegger βλέπει αυτή τη λανθασμένη στροφή ακριβώς στη βεβαίωση της αποκλειστικής θέσης ενός αποκλειστικού λόγου. Αυτή η μεταστροφή έγινε από τον Ηράκλειτο και τον Παρμενίδη, αλλά προπάντων από τον Πλάτωνα, με την ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης που οραματίστηκε δύο κόσμους ή επίπεδα της πραγματικότητας, όπου η ύπαρξη γινόταν αντιληπτή ως εκδήλωση του κρυμμένου επιπέδου. Αργότερα, αυτό το κρυμμένο στοιχείο αναγνωρίστηκε ως ο λόγος, η ιδέα, το πρότυπο, το παράδειγμα. Από αυτό το σημείο αρχίζει η αναφορική θεωρία της αλήθειας.

Η αλήθεια βρίσκεται στο γεγονός της άμεσης αντιστοιχίας μεταξύ της δοθείσας με την υποτιθέμενη αόρατη ουσία ή της φύσης «που αγαπά να κρύβεται», σύμφωνα με τον Ηράκλειτο. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι ήταν στην πρώτη γραμμή αυτής της φιλοσοφίας. Η απελευθερωμένη έκρηξη της σύγχρονης τεχνικής είναι το λογικό της αποτέλεσμα. Ο Heidegger την ονομάζει Ge-Stell και θεωρεί ότι είναι ο λόγος για την καταστροφή και τον εκμηδενισμό της Ανθρωπότητας που αναπόφευκτα πλησιάζει. Σύμφωνα με αυτόν, η ίδια η ιδέα του λόγου ήταν λάθος και πρότεινε, έτσι, να αναθεωρήσουμε ριζικά τη στάση μας στην ουσία της φιλοσοφίας και τη διαδικασία της σκέψης, και να βρούμε έναν άλλο δρόμο, τον οποίο ονόμασε «η άλλη αρχή».

Ο λόγος εμφανίστηκε αρχικά με τη γέννηση της Δυτικής Φιλοσοφίας. Η πρώιμη ελληνική φιλοσοφία περιελάμβανε ήδη τον αποκλεισμό του χάους. Την ίδια ακριβώς στιγμή, ο λόγος άρχισε να ακμάζει αποκαλύπτοντας ένα είδος ισχυρής θέλησης για εξουσία και την απολυτότητα της αρσενικής στάσης απέναντι στην πραγματικότητα. Η γένεση του λογοκεντρικού πολιτισμού εκμηδένισε οντολογικά το πολικό αντίθετο προς τον λόγο – το θηλυκό χάος. Έτσι το χάος, ως κάτι που προηγήθηκε του λόγου, καταργήθηκε από αυτόν και η αποκλειστικότητά του εκδηλώθηκε και απορρίφθηκε συγχρόνως. Ο αρσενικός λόγος εκτόπισε το θηλυκό χάος. Η αποκλειστικότητα και ο αποκλεισμός καθυπόταξαν τη συμπερίληψη και τον συνυπολογισμό. Έτσι, γεννήθηκε ο κλασικός κόσμος που επέκτεινε τα όριά του για 2.500 χρόνια, μέχρι τον Μοντερνισμό και τη ρασιοναλιστική επιστημονική εποχή. Αυτός ο κόσμος έχει φτάσει στο τέλος του. Παρόλα αυτά, ζούμε ακόμα στα περίχωρά του. Συγχρόνως, στον διαλυόμενο μεταμοντέρνο κόσμο, όλες οι δομές της τάξης υποβαθμίζονται, διασκορπίζονται και γίνονται όλοι και πιο συγκεχυμένες. Είναι το λυκόφως του λόγου, το τέλος της τάξης, η τελευταία χορδή της αρσενικής αποκλειστικής κυριαρχίας. Εντούτοις, εξακολουθούμε να είμαστε μέσα στη λογική δομή, παρά έξω από αυτήν.

Με αυτή τη δήλωση έχουμε παράγει μερικές βασικές λύσεις σχετικά με το μέλλον. Η πρώτη πιθανή λύση είναι η επιστροφή στο βασίλειο του λόγου, η Συντηρητική Επανάσταση, η αποκατάσταση της πλήρους αρσενικής κλίμακας κυριαρχίας σε όλα τα πεδία της ζωής – στη φιλοσοφία, τη θρησκεία και την καθημερινή ζωή. Αυτό θα μπορούσε να γίνει πνευματικά, κοινωνικά ή τεχνικά. Αυτός ο τρόπος, όπου η τεχνική συναντά την πνευματική τάξη, εξερευνήθηκε πλήρως και μελετήθηκε από τον οικείο του Heidegger, Ernst Juenger. Είναι μια επιστροφή στον Κλασικισμό, συνοδευόμενη από μια έκκληση στην τεχνολογική πρόοδο. Είναι μια προσπάθεια να σώσουμε τον παρακμάζοντα λόγο, να αποκατασταθεί η παραδοσιακή κοινωνία και η αιώνια νέα Τάξη.

Η δεύτερη πιθανή λύση είναι να γίνουν αποδεκτές οι σύγχρονες τάσεις και να ακολουθήσουμε την κατεύθυνση της σύγχυσης, εμπλεκόμενοι όλο και περισσότερο στη διάλυση της δομής, στον Μετα-Δομισμό, και προσπαθώντας να πάρουμε ευχαρίστηση από τη βολική ολίσθηση στην ανυπαρξία. Αυτή είναι η επιλογή που επιλέγει η Αριστερά και οι φιλελεύθεροι εκπρόσωποι του Μεταμοντερνισμού. Είναι ο σύγχρονος μηδενισμός στο καλύτερό του, αναγνωρισμένος αρχικά από τον Nietzsche και εξερευνημένος λεπτομερώς από τον Heidegger.

Εντούτοις, θα μπορούσαμε να επιλέξουμε έναν τρίτο δρόμο να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τα σύνορα του λόγου και να βγούμε από την κρίση του μεταμοντέρνου κόσμου που είναι κυριολεκτικά μεταμοντέρνος, δηλαδή βρίσκεται πέρα από τον Μοντερνισμό, όπου η διάλυση του λόγου φθάνει στο ανώτατο όριό της. Έτσι, το ζήτημα αυτού του ίδιου του ορίου είναι κρίσιμο. Αν το δούμε από την άποψη γενικά του λόγου, μαζί με τις πιο αποσυντεθειμένες όψεις του, πέρα από την περιοχή της τάξης δεν υπάρχει τίποτα. Έτσι, η διάσχιση του ορίου της ύπαρξης είναι οντολογικά αδύνατη. Το ανύπαρκτο δεν υπάρχει: έτσι μιλά όλη η λογοκεντρική Δυτική Οντολογία μετά τον Παρμενίδη. Αυτή η αδυνατότητα βεβαιώνει την απειρία των περιχώρων του λόγου και χορηγεί στην αποσύνθεση, μέσα στο βασίλειο της τάξης, την αιώνια συνέχεια. Πέρα από το όριο της ύπαρξης δεν βρίσκεται τίποτα, και η κίνηση προς αυτό το όριο είναι αναλυτικά άπειρη και ατελεύτητη (Οι Απορίες του Ζήνωνα του Ελεάτη ισχύουν εδώ πλήρως). Έτσι κανένας δεν μπορεί να διασχίσει αυτά τα όρια για να εισέλθει στη μη-ύπαρξη, η οποία απλά δεν υπάρχει.

Εάν, εντούτοις, επιμένουμε να το κάνουμε αυτό, τότε πρέπει να προσφύγουμε στο χάος υπό την αρχική ελληνική σημασία του, ως κάτι προ-οντολογικό.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πραγματικά σημαντικό και κρίσιμο πρόβλημα. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων σήμερα είναι ανικανοποίητος με αυτό που συμβαίνει γύρω μας, με την απόλυτη κρίση των αξιών, των θρησκειών, της φιλοσοφίας, της πολιτικής και κοινωνικής τάξης, τις μεταμοντέρνες συνθήκες, τη σύγχυση και τη διαστροφή, και με αυτή την εποχή της μέγιστης γενικά αποσύνθεσης.

Εξετάζοντας, όμως, την ουσία της πτώσης του πολιτισμού μας στην παρούσα κατάσταση, δεν μπορούμε να κοιτάξουμε στις προηγούμενες φάσης της λογοκεντρικής τάξης και των κρυφών δομών της, επειδή ήταν ακριβώς ο ίδιος ο λόγος που έχει φέρει τα πράγματα στη σημερινή τους κατάσταση, μεταφέροντας μαζί του τα σπέρματα της παρούσας αποσύνθεσης. Ο Heidegger προσδιόρισε με πλέρια αξιοπιστία τις ρίζες της τεχνικής στην προσωκρατική επίλυση του προβλήματος της ύπαρξης μέσω του λόγου. Ο λόγος δεν μπορεί να μας σώσει από μια κατάσταση για την οποία ο ίδιος είναι η αιτία. Ο λόγος είναι πια άχρηστος σ’ εμάς.

Μόνο το προ-οντολογικό χάος μπορεί να μας δώσει μια νύξη για το πώς να ξεπεράσουμε την παγίδα του Μεταμοντερνισμού. Αυτό παραμερίστηκε ως ακρογωνιαίος λίθος την παραμονή της δημιουργίας της λογικής δομής της ύπαρξης. Τώρα είναι η σειρά του να μπει στο παιχνίδι. Διαφορετικά θα καταδικαστούμε να δεχτούμε τον μετα-λογικό διαλυμένο Μεταμοντερνισμό που προσποιείται ότι είναι, κατά κάποιον τρόπο, αιώνιος, επειδή εκμηδενίζει τον χρόνο. Ο Μοντερνισμός έχει σκοτώσει την αιωνιότητα και ο Μεταμοντερνισμός σκοτώνει τον χρόνο. Η αρχιτεκτονική του μεταμοντέρνου κόσμου είναι απολύτως κατακερματισμένη, διεστραμμένη και συγκεχυμένη. Είναι ένας λαβύρινθος χωρίς έξοδο, διπλωμένος και στριμμένος σαν μια ζώνη του Μέμπιους.

Ο λόγος, που ήταν ο εγγυητής της αυστηρότητας και της τάξης, χρησιμεύει εδώ για να παρέχει κυρτότητα και στρεβλότητα, χρησιμοποιούμενος για να διατηρήσει το αδιάβατο των οντολογικών συνόρων με το ανύπαρκτο από τους έσχατους και αναπόφευκτους καταπατητές που αναζητούν να δραπετεύσουν στο υπερπέραν.

Έτσι, ο μόνος τρόπος για να σώσουμε τον εαυτό μας, για να σώσουμε την Ανθρωπότητα και τον Πολιτισμό από αυτό το δόκανο, είναι να προχωρήσουμε μπροστά, πέρα από τον λογοκεντρικό πολιτισμό προς το χάος.

Δεν μπορούμε να αποκαταστήσουμε τον λόγο και την τάξη, διότι φέρουν μέσα τους την αιτία για τη δική τους αιώνια καταστροφή. Με άλλα λόγια, για να σώσουμε τον αποκλειστικό λόγο, πρέπει να προσφύγουμε στην εναλλακτική συμπεριληπτική στιγμή, που είναι το χάος.

Πως θα μπορούσαμε, όμως, να χρησιμοποιήσουμε την έννοια του χάους και να βασίσουμε τη φιλοσοφία μας σε αυτήν, όταν μέχρι τώρα η φιλοσοφία υπήρξε εξ ορισμού πάντα κάτι λογικό για μας;

Για να ξεπεράσουμε αυτή τη δυσκολία, πρέπει να πλησιάσουμε το χάος όχι από τη θέση του λόγου, αλλά από εκείνη του ίδιου του χάους. Αυτό μπορεί να συγκριθεί με τη θηλυκή όραση, τη θηλυκή κατανόηση του Άλλου (Ετέρου), που δεν αποκλείεται αλλά, αντίθετα, περιλαμβάνεται σ’ αυτό.

Ο λόγος θεωρεί τον εαυτό του ως αυτό που είναι και ως αυτό που ισοδυναμεί με τον εαυτό του. Μπορεί να δεχτεί τις διαφορές μέσα στον εαυτό του, επειδή αποκλείει το Άλλο που βρίσκεται έξω. Έτσι λειτουργεί η θέληση για δύναμη, ο νόμος της κυριαρχίας. Πέρα από τον λόγο, βεβαιώνει ο λόγος, δεν υπάρχει τίποτα. Έτσι ο λόγος, αποκλείοντας τα πάντα εκτός από τον εαυτό του, αποκλείει το χάος. Το χάος χρησιμοποιεί μια διαφορετική στρατηγική. Περιλαμβάνει μέσα του όλα όσα υπάρχουν, αλλά συγχρόνως και όλα όσα δεν υπάρχουν. Έτσι, το χάος που συμπεριλαμβάνει τα πάντα μέσα του, περιλαμβάνει επίσης και το μη συμπεριληπτικό, δηλαδή αυτό που αποκλείει το ίδιο. Επομένως, το χάος δεν θεωρεί τον λόγο ως το Άλλο (Έτερο), αλλά ως τον εαυτό του ή ως κάτι μη υπάρχον. Ο λόγος ως η πρώτη αρχή του αποκλεισμού, συμπεριλαμβάνεται στο χάος, είναι παρών σε αυτό, περιβάλλεται από αυτό και έχει μια χορηγημένη θέση μέσα σε αυτό, όπως η μητέρα που φέρει το μωρό, η οποία φέρει μέσα της αυτό που είναι ένα μέρος της και που, συγχρόνως, δεν είναι μέρος της. Ο άνδρας θεωρεί τη γυναίκα ως μια εξωτερική ύπαρξη και αναζητά να τη διαπεράσει. Η γυναίκα θεωρεί τον άνδρα ως κάτι εσωτερικό και αναζητά να του δώσει γέννηση.

Το Χάος είναι η Αιώνια Γέννηση του Ετέρου, δηλαδή του Λόγου.

Για να συνοψίσουμε, η χαοτική φιλοσοφία είναι δυνατή επειδή το ίδιο το χάος περιλαμβάνει τον λόγο ως κάποια εσωτερική δυνατότητα. Μπορεί ελεύθερα να τον αναγνωρίσει, να τον περιβάλει με στοργή και να αναγνωρίσει την αποκλειστικότητα του που περιλαμβάνεται στην αιώνια ζωή του. Έτσι ερχόμαστε στη μορφή του πολύ ειδικού, χαοτικού λόγου, δηλαδή ενός εντελώς και απολύτως νέου λόγου που αναζωογονείται αιώνια από τα ύδατα του χάους. Αυτός ο χαοτικός λόγος είναι συγχρόνως αποκλειστικός (γι’ αυτό είναι ορθά λόγος) και συμπεριληπτικός (όντας χαοτικός). Αντιμετωπίζει διαφορετικά την ομοιότητα και την ετερότητα.

Το χάος μπορεί να σκεφτεί. Πρέπει να ρωτήσουμε πως το κάνει αυτό. Έχουμε ρωτήσει τον λόγο. Τώρα είναι η σειρά του χάους. Πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε μαζί με το χάος και μέσα στο χάος.

Θα μπορούσα να προτείνω, για παράδειγμα, τη φιλοσοφία του Ιάπωνα φιλοσόφου Kitaro Nishida, ο οποίος έχει κατασκευάσει τη «λογική του μπασό» ή τη «λογική των τόπων», αντί της λογικής του Αριστοτέλη.

Πρέπει να ερευνήσουμε άλλους πολιτισμούς, παρά τον Δυτικό Πολιτισμό, να προσπαθήσουμε να βρούμε διαφορετικά πρότυπα συμπεριληπτικής φιλοσοφίας, συμπεριληπτικής θρησκείας κ.ο.κ.

Ο χαοτικός λόγος δεν είναι μόνο μια αφηρημένη κατασκευή. Εάν γίνει καλή αναζήτηση, μπορούμε να βρούμε τις πραγματικές μορφές τέτοιων πνευματικών παραδόσεων στις αρχαϊκές κοινωνίες, καθώς και στην Ανατολική Θεολογία, και στα μυστικιστικά ρεύματα.

Το να κάνουμε μια έκκληση στο χάος είναι ο μόνος τρόπος για να σώσουμε τον λόγο. Ο λόγος χρειάζεται έναν σωτήρα, δεν μπορεί να σώσει μόνος του τον εαυτό του. Χρειάζεται κάτι αντίθετο από τον εαυτό του για να αποκατασταθεί στην κρίσιμη κατάσταση του Μεταμοντερνισμού. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον Μεταμοντερνισμό. Δεν μπορούμε να τον νικήσουμε χωρίς να προσφύγουμε σε κάτι που υπήρξε πριν από την αιτία της αποσύνθεσής του. Έτσι, πρέπει μάλλον να προσφύγουμε σε άλλες φιλοσοφίες, παρά στη Δυτική Φιλοσοφία.

Εν κατακλείδι, δεν είναι σωστό να συλλάβουμε το χάος ως κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Το χάος είναι αιώνιο, αλλά αιώνια συνυπάρχον με τον χρόνο. Επομένως, το χάος είναι πάντα εντελώς νέο, φρέσκο και αυθόρμητο. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η πηγή οποιουδήποτε είδους επινόησης και φρεσκάδας, επειδή η αιωνιότητά του περιλαμβάνει μέσα της πάντα κάτι περισσότερο από ό,τι υπήρξε, υπάρχει ή θα υπάρξει στον χρόνο. Ο ίδιος ο λόγος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το χάος, όπως τα ψάρια δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς νερό. Όταν βγάλουμε ένα ψάρι έξω από το νερό, αυτό πεθαίνει. Όταν το ψάρι αρχίζει να επιμένει ότι υπάρχει κάτι άλλο εκτός από το νερό γύρω του, ακόμα κι αν είναι αληθινό, βγαίνει στην ακτή και πεθαίνει εκεί. Πρόκειται για ένα είδος τρελού ψαριού.

Όταν το ξαναβάζουμε στο νερό, πηδά πάλι έξω. Αφήστε το λοιπόν να πεθάνει, εάν αυτό θέλει. Υπάρχουν άλλα ψάρια βαθιά μέσα στο νερό. Ας τα ακολουθήσουμε.

Η αστρονομική εποχή που τελειώνει είναι η εποχή του Αστερισμού των Ιχθύων. Τα ψάρια στην ακτή. Τα θνήσκοντα ψάρια. Έτσι, χρειαζόμαστε τώρα νερό σε έντονο βαθμό.

Μόνο μια εντελώς νέα στάση απέναντι στη σκέψη, μια νέα Οντολογία και μια νέα Γνωσιολογία μπορούν να σώσουν τον λόγο έξω από το νερό, στην ακτή, στην έρημο που διαρκώς αυξάνεται, όπως προέβλεψε ο Nietzsche.

Μόνο το χάος και η εναλλακτική φιλοσοφία που βασίζεται στη συμπεριληπτικότητα μπορούν να σώσουν τη σύγχρονη Ανθρωπότητα και τον κόσμο από τις συνέπειες της υποβάθμισης και της αποσύνθεσης της αποκλειστικής αρχής που ονομάζεται λόγος. Ο λόγος έχει εκπνεύσει, και όλοι μας θα θαφτούμε κάτω από τα ερείπιά του, αν δεν προσφύγουμε στο χάος και στις μεταφυσικές αρχές του, χρησιμοποιώντας τες ως βάση για κάτι νέο. Ίσως αυτό να είναι «η άλλη αρχή» για την οποία μίλησε ο Heidegger.

ALEXANDER DUGIN

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

(ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙ)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΟΠΤΡΟΝ 2013