Όνειρα – Edgar Allan Poe

Ω, πόσο η ζωή στα νιάτα μου ήταν ατέλειωτο όνειρο!

Το πνεύμα μου δεν έβγαινε απ' τον ύπνο, αν η αχτίνα

Μιας Αιωνιότητας δεν έφερνε την αύριο,

Κι αν ήταν κείνο τ' όνειρο μια θλίψη ανέλπιδη,

Καλύτερο ήταν από την ψυχρή έξω απ' τον ύπνο

Πραγματικότητα για κείνον που η καρδιά του

Υπήρξε στην αγαπημένη γη και είναι ακόμη

Από τη γέννησή του, χάος βαθύ του πάθους

Κι αν πάλι εστάθηκε ό,τι για μένα τα όνειρα

Των παιδικών μου χρόνων – γραμμένο της μοίρας μου,

Θα 'τανε τρέλα να ελπίζω ακόμη την Παράδεισο.

Γιατί εγώ εγλέντησα όταν ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό

Του θέρους μέσα σε όνειρα

Ομορφιάς και ζωντανού φωτός – κι ας ήτανε

Η καρδιά στραμμένη σε τόπους μακρινούς

Πολύ απ' το σπίτι μου μαζί με υπάρξεις

Που είχε πλάσει ο στοχασμός – τι άλλο περισσότερο

Να έβλεπα;

                   Και μια φορά, μια φορά μόνο – άγρια ώρα,

Που στη μνήμη μου να μην περάσει – μια δύναμη,

Ένα γήτεμα με έδεσε.

                                  Ήταν ο κρύος άνεμος,

Που ήρθε τη νύχτα επάνω μου, μέσα

Στο πνεύμα μου αφήνοντας τη μορφή του;

Ήτανε η σελήνη, που στο αγέρωχο μεσημέρι της

Έλαμψε μεσ' στον ύπνο μου; Ήτανε τ' άστρα;

Ό,τι κι αν ήτανε τ' όνειρο εκείνο έμοιαζε

Νύχτιος άνεμος – και το άφησα κι επέρασε.

Υπήρξα ευτυχής, μα μέσα στ' όνειρο.

Υπήρξα ευτυχής – κι ένα θέμα αγάπησα:

Τα όνειρα! Με τα λαμπρά τους χρώματα της ζωής

Στη φευγαλέα, σκιερή, καταχνιασμένη πάλη τους

Με ό,τι τους μοιάζει μέσα στην πραγματικότητα,

Πάλη που φέρνει στο ξέφρενο μάτι πράγματα

Της Αγάπης και της Παράδεισος

Πιο όμορφα απ' όσα εγνώρισε η μικρή Ελπίδα

Στην πιο ηλιόλουστη ώρα της – κι όλα δικά μου!

                                                                  Μετάφραση: Στέφανος Μπεκατώρος

Πόε

Τομος Α'

Ποιήματα – Κριτική – Επιστολές

Εκδόσεις Πλέθρον/Λογοτεχνία 1991