Κραδασμοί (ή παλμικές δονήσεις ή παλμοί ή δονήσεις) – ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΗΡΡΗΣ

α) Γενικά

Η θεωρία των κραδασμών είναι τόσον γνωστή σήμερα που δεν χρειάζεται να επαναληφθή εδώ. Την ανευρίσκει κανείς αναδιφώντας ακόμη και σε εγχειρίδια φυσικής. Ωστόσο, δύο λόγια είναι απαραίτητα για την κατανόηση των παρακάτω:

Η θετική επιστήμη απέδειξεν ότι το κάθε τι στον κόσμο των αισθήσεων είναι ύλη-ενέργεια με διαφοράν συχνότητος κραδασμών. Αυτό το απέδειξε πειραματικά με την διάσπασιν του ατόμου της ύλης, απ’ όπου εδημιουργήθησαν οι ατομικές βόμβες, οι αντιδραστήρες κλπ. Αντίθετα τώρα: η συμπύκνωσις της ενεργείας έγινεν ύλη. Με άλλα λόγια η επιβράδυνσις της συχνότητος κραδασμών στον βαθμόν που πρέπει, έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνισιν ύλης-ενεργείας.

Και όχι μόνον η γνωστή ύλη είναι ορισμένη συχνότης κραδασμών, αλλά και η θερμότης, και ο ήχος, και ο ηλεκτρισμός και το φώς, και οι ακτίνες Χ, και οι ακτίνες Γ, και κάθε κραδασμός που θα αποκαλυφθή πέραν από αυτά. Κατά λογικήν σειράν πρέπει να παραδεχθή κανείς ότι η κλίμακα δεν σταματά έως το Γ.

Η Επιστήμη κατόρθωσε μερικώς, να τακτοποιή την συχνότητα των κραδασμών λ.χ. ο ηλεκτρισμός μεταβάλλεται εις θερμότητα και φως.

Οι αποκρυφιστές όλων των αιώνων εγνώριζαν αυτά όλα και γνωρίζουν και περισσότερα: όσα αναφέρονται στην Εισαγωγήν του παρόντος για τ’ ανθρώπινα σώματα: αστρικόν πεδίον, νοητικόν πεδίον, ανώτερον νοητικόν (μάνας), διαισθητικόν ή ενορατικόν (βούδι), το πνευματικόν πεδίον ή Νόος (άτμα). Στον άνθρωπον ονομάζονται σώματα ένεκα της μορφής του. Στην πραγματικότητα είναι καταστάσεις δηλαδή κάποια συχνότης κραδασμών το καθένα.

Για να τα κατανοήση κανείς οφείλει να λάβη υπ’ όψιν του την διαφοράν της πυκνότητος της ύλης: διαμάντι, πέτρα, σίδερο, ξηρό ξύλο, μαλακό ξύλο, φύλλον δένδρου, μαλάκιον, νερό, αέρας. Όλα αυτά είναι ύλη διαφορετικής συχνότητος κραδασμών δηλαδή ύλη διαφορετικής καταστάσεως. Ο ίδιος τρόπος σκέψεως μπορεί να χρησιμοποιηθή στον ανθρώπινον σώμα: κόκκαλα, μυς, μαλλιά, νύχια, σπλήνα, ήπαρ, νερό, αίμα, μυελός, διάφοροι εκκρίσεις αδένων, δέρμα, υγρά κλπ. Όλα αυτά που αποτελούν το ανθρώπινον σώμα, είναι διάφορες καταστάσεις της ύλης-ενεργείας.

Ο μουσικός γνωρίζει αυτή την συχνότητα κραδασμών και την χρησιμοποιεί στην μελωδία: κάθε ήχος είναι ένας ορισμένος ακριβώς αριθμός ηχητικών κραδασμών (ή παλμών). Για να παραχθή η μελωδία στο αυτί του ακροατού πρέπει οι ήχοι να έχουν την εξής λ.χ. συχνότητα κραδασμών 4-6-8 ή 2-4-6 ή 100-200-400 ή 3-6-9-12. Χρησιμοποιώ αυτούς τους μικρούς αριθμούς απλώς ως παράδειγμα για κατανόησιν. Αντίθετα τώρα δεν αποτελούν ποτέ αρμονίαν οι ήχοι που έχουν ως συχνότητα κραδασμών τους αριθμούς 2-3-5 ή 4-7-9 ή 5-6-11 ή 50-60-90 ή 300-700-1000.

Το ίδιον συμβαίνει και στην χημείαν: ποτέ δεν ενώνονται δύο στοιχεία που έχουν μη αρμονικήν συχνότητα κραδασμών.

Το ίδιον συμβαίνει και με τους ανθρώπους ως προσωπικότητες. Ο καθένας μας ζη σε διαφορετικήν συχνότητα κραδασμών. Δεν μπορεί να πη κανείς ότι θα γίνουν αρεστοί ο ένας στον άλλον οι εξής τύποι ανθρώπων: ζωώδης-θρήσκος άνθρωπος, κλέφτης-έντιμος, πανούργος-ειλικρινής, ασκητής μοναχός-καλοφαγάς.

Αυτοί είναι οι λόγοι της συμπαθείας μας ή αντιπαθείας μας προς άγνωστά μας πρόσωπα.

Ο κάθε άνθρωπος ζη συχνά σε διαφορετικής συχνότητος κραδασμούς. Δεν μπορεί να δεχθή κανείς την άποψιν ότι ο άνθρωπος που γονατιστός προσεύχεται σ’ έναν ναό και ζητεί να συγχωρεθούν τα λάθη του έχει την ιδίαν συχνότητα κραδασμών όταν μεθοκοπά και σκέπτεται τις υλικές απολαύσεις κατά την ιδίαν ημέραν. Ούτε μπορεί να παραδεχθή κανείς ότι μια ωρισμένη γυναίκα καυγαδίζοντας το πρωί με τον σύζυγόν της για το χρώμα ή την μόδα του φορέματός της ζη στην ιδίαν συχνότητα κραδασμών το απόγευμα όταν διανέμη συσσίτιον σε φτωχά παιδάκια.

Η συχνότης κραδασμών στους ανθρώπους είναι το ποιόν των σκέψεών τους, μόνιμον και διαρκές ή προσωρινόν. Και οφείλει καθένας να παραδεχθή, μελετώντας τον εαυτό του, ότι πολύ συχνά ο καθένας μας κινείται από μια συχνότητα κραδασμών σε άλλη και σε άλλη, επανέρχεται στην πρώτη, βγαίνει στην Τρίτη, κατεβαίνει στην Δευτέρα κλπ.

Και όσο πιο εγωιστικά σκέπτεται κανείς, τόσο πιο χαμηλήν συχνότητα κραδασμών έχει. Και, αντίθετα, όσο πιο πολύ σκέπτεται με αγάπη τον πλησίον του, τόσο πιο υψηλήν συχνότητα κραδασμών έχει.

Η συχνότης κραδασμών ενός ανθρώπου που έχει μίσος φωλιασμένο στην καρδιά του είναι πολύ χαμηλή. Το άτομο αυτό είναι αποκρουστικό: Γύρω του δημιουργεί φασαρίες, καυγάδες, συζητήσεις και δυστυχίαν.

Ένα άτομο που έχει φωλιασμένη στην καρδιά του συμπόνια για τους συνανθρώπους του έχει υψηλήν συχνότητα κραδασμών. Το άτομο αυτό αποπνέει γλύκα κι είναι παντού και πάντοτε συμπαθητικό και καλόδεκτο.

β) Ηχητικοί κραδασμοί

Κάθε κραδασμός είναι μια μορφή ενεργείας, που, φυσικά, έχει κάποιες ορισμένες πάντοτε επιδράσεις και αποτελέσματα. Από τον κανόνα αυτόν δεν εξαιρούνται οι ηχητικοί κραδασμοί. Το βλέπει κανείς καθαρά στην μουσική: ευάρεστα ή δυσάρεστα συναισθήματα, ονειροπολήσεις κλπ. Το βλέπει όμως κανείς και στον εαυτό του: μερικοί ήχοι τον ενοχλούν τρομερά, ενώ άλλοι τον ευχαριστούν. Κανείς δε, σε κατάστασιν ασθενείας, δεν επιδέχεται ήχους στα ακουστικά του τύμπανα. Εξ άλλου και η ιατρική επιστήμη διατυπώνει σήμερα, την γνώμην ότι πολλές νευρικές παθήσεις των κατοίκων των μεγαλουπόλεων, οφείλονται στους πολλούς ήχους, που μέρα και νύκτα ακούονται.

Είναι φανερόν, απ’ όλ’ αυτά ότι οι ηχητικοί κραδασμοί έχουν, κάποιαν επίδρασιν στο ανθρώπινον σώμα ως οργανισμού. Οι μύστες εγνώριζαν αυτήν την επίδρασι και την εχρησιμοποιούσαν σε στιγμές που έπρεπε.

Οι ηχητικοί κραδασμοί μπορούν να παράγουν αποτελέσματα αντιληπτά στην σκέψιν και τις γνώσεις μας. Είναι γνωστό πως ο Ιησούς του Ναυή εχάλασε τα τείχη της Ιεριχούς, με ορισμένες μαγικές τελετές που είχαν όμως ως κέντρο ενεργείας τους ορισμένους ήχους. Στην Ελληνικήν Μυθοπλασίαν αναφέρεται καθαρά ότι ο Αμφίων και ο Ζήθος έκτισαν τα τείχη των Θηβών με την μουσική της λύρας τους, δηλαδή με ηχητικούς κραδασμούς. Δεν αποκλείεται δε διόλου, μάλλον είναι βέβαιον, πως και οι τεράστιοι ογκόλιθοι με τους οποίους είναι κτισμένες οι Πυραμίδες της Αιγύπτου εκόπησαν, μεταφέρθηκαν και ετοποθετήθησαν με ηχητικούς κραδασμούς, γνωστούς στους μεγάλους εκείνους Ιεροφάντες-Ιερείς των Αιγυπτιακών ναών. Οι μεγάλοι εκείνοι μύστες εγνώριζαν τις ιερές λέξεις που υπήρχαν και υπάρχουν για τον σκοπόν αυτό, εγνώριζαν τον τρόπον της προφοράς των, καθώς και τον τρόπον της εκπομπής των προς ορισμένην κατεύθυνσιν για επιτέλεσιν ορισμένου προδιαγραμμένου σκοπού. Τις χρησιμοποιούσαν, αν επιτρέπεται η σύγκριση, όπως οι σημερινοί αξιωματικοί χρησιμοποιούν το κανόνι. Αυτός είναι ο Χαμένος Λόγος που αναζητούν μάταια πολλές Αποκρυφιστικές Στοές (ή αρχαίες Σχολές).

Αναφέρω την εξής παραπομπήν: Φίλωνος (OUISRER, DIV HER 52)

«Προφήτης μεν γαρ ουδέν ίδιον αποφθέγγεσθαι – όργανον εστί θεού, ηχείον κρουόμενον και πληττόμενον αοράτως υπ’ αυτού. Όντως γαρ ο προφήτης και οπότε λέγειν δοκεί, προς αλήθειαν ησυχάζει. Καταχρήται δε αυτού έτερος αυτού τοις φωνητηρίοις οργάνοις, στόματι και γλώττη, προς μήνυσιν ων αν θέλη. Τέχνη δε αοράτω και παμμούσω ταύτα κρούων ευ ηχά και παναρμόνια και γέμοντα συμφωνίας της πάσης αποτελεί».

Δηλαδή: «Ο Προφήτης δεν λέγει τίποτε δικό του. Είναι όργανον του Θεού. Είναι ένα ηχείον που το κτυπά αοράτως, για να παράγη ήχον. Κάποιος άλλος γίνεται κάτοχος των φωνητικών του οργάνων, του στόματος και της γλώσσας, για να διαμηνύση όσα θέλει. Κι επειδή τα πλήττει με τέχνην αόρατον και θαυμαστήν, κάμνει ώστε να ακούονται πράγματα εύηχα και παραρμόνια και γεμάτα από κάθε αρμονίαν»(1).

Όπως κάθε αποκρυφιστικός νόμος, πιθανότατα για τους μύστες επικίνδυνος, εφυλάκτηκε, συνέβη το ίδιο και με τους ηχητικούς κραδασμούς, που ήταν ορισμένες λέξεις. Αλλοίμονο αν εγνώριζαν οι της εποχής εκείνης πολεμιστές την λέξι και τον τρόπον της χρησιμοποιήσεώς της για χάλασμα των τειχών των πόλεων. Δεν θα άφηναν κανένα λαόν ελεύθερον. Θα εμπόδιζαν δηλαδή την ανάπτυξη και εξέλιξη των εθνών. Κι εκτός απ’ αυτό θα έσπερναν στο κεφάλι τους και το κεφάλι των συνενόχων τους στρατιωτών βάρη τεράστια, που θα εχρειάζονταν πολλές επανενσαρκώσεις για να τα αποτινάξουν. Η χρησιμοποίηση των αποκρύφων νόμων για ιδιοτελείς σκοπούς μόνον φορτία επισωρεύει στον ώμο του ανθρώπου. Η επίδειξη δυνάμεως, η φήμη και η δόξα, το στόλισμα του φθαρτού σώματος με διαμαντόπετρες, η προσπάθεια για ικανοποίηση των ανικανοποίητων αισθήσεων, είναι όλα πράγματα προσωρινά (από την σκοπιάν της αιωνιότητος της ζωής). Αλλοίμονο και τρισαλλοίμονο στην ανθρωπότητα όταν οι δυνατοί της, τύποι με χαμηλήν συχνότητα κραδασμών, κρατώντας στα χέρια τους δυνάμεις της φύσεως έχουν την επιθυμίαν να τις χρησιμοποιήσουν για κατακτητικούς σκοπούς.

γ) Απόδειξις εφαρμογής των ηχητικών κραδασμών

Σ’ όλα τα ιερά κείμενα όλων των θρησκειών, έμειναν ίχνη ηχητικών κραδασμών που οι γνώστες τα αναγνωρίζουν αμέσως. Από αυτόν τον κανόνα δεν αποτελεί εξαίρεσιν η Αγία Γραφή για μας τους Χριστιανούς. Στην μελέτη αυτή θα δούμε τους ηχητικούς κραδασμούς, και τους κραδασμούς γενικά, όπως αυτοί διαφαίνονται ή παρουσιάζονται καθαρά, στο βιβλίον της Γενέσεως και στους Ελληνικούς θεούς. Λέγει: και είπεν ο Θεός: γενηθήτω φως, και εγένετο φως. Αυτό το «είπε: που αναφέρεται σε κάθε ημέραν δημιουργίας δεν είναι τίποτε άλλο από ηχητικός κραδασμός. Είναι ένα από τα πολλά σημαδάκια που άφησαν οι μύστες. Και ο κόσμος το αντιπαρέρχεται για τον λόγον ότι στην σκέψιν του ο θεός είναι ένας καλοστεκούμενος γεροντάκος που κάθε λέξη, βγαίνοντας από τα χείλη του, μεταβάλλεται αμέσως σε υλικό αντικείμενο. Δεν μπορεί ο απλούς κόσμος να αντιληφθή ότι είναι ηχητικός κραδασμός με τεραστίαν δύναμιν, ικανός να δημιουργήση όχι στο υλικό πεδίο, αλλά στο ανώτατο κι ακατανόητο για μας πεδίο, το άμορφο. Ο κραδασμός αυτός δεν βγαίνει από τα χείλη ανθρωπόμορφου θεού, αλλά είναι απλώς σκέψις του δημιουργού, όπως η δική μας σκέψις. Με την διαφοράν ότι η δική μας σκέψη είναι θαμπή και σκοτεινή. Η θεϊκή σκέψη είναι φως. Και η εικόνα του δημιουργημένου αντικειμένου (αν μπορεί κανείς να εκφρασθή έτσι στον πεδίον εκείνο) είναι πάλι φως.

Για να υλοποιηθή η εικόνα εκείνη πρέπει να κατεβή (αν μπορούμε πάλι να εκφρασθούμε με αυτό τον τρόπο) σε ολιγώτερο φωτεινό πεδίον και να ντυθή την ύλη του πεδίου εκείνου. Κατόπιν θα κατεβή στο παρακάτω πεδίο και πάλι θα ντυθή ύλη του πεδίου εκείνου. Έτσι κατεβαίνει στο θυμικό ή αστρικό πεδίο και ντύνοντας τον εαυτόν της με την ύλη του γίνεται ορατή πια από ένα ενορατικόν άνθρωπο. Το τελευταίο της στάδιο είναι να εισορμήση στο υλικό πεδίο και να γεννηθή κάπου, με ντύμα της πια τι χοϊκόν σώμα.

Αυτή είναι πάντοτε η μηχανική διαδικασία της δημιουργίας. Ποτέ η αρχή δεν γίνεται από το χαμηλό πεδίο, τον χουν. Γίνεται πάντοτε από τα άνω, από το άμορφο πεδίο. Και αυτά που ονομάζομε πεδία είναι καταστάσεις αλλά και δυνάμεις.

Ο ηχητικός κραδασμός «είπε» δεν αναφέρεται στο χοϊκό πεδίο.

Στην λογική ερώτηση του αναγνώστη αν υπάρχουν ηχητικοί κραδασμοί δημιουργικοί στο χοϊκό μας πεδίο η απάντησις είναι ότι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο με ενεργητικό αποτέλεσμά τους κάποια μικρή ή μεγάλη επίδραση, όταν προφερθούν ορθά. Όχι όμως, ποτέ, δημιουργικοί. Η επίδρασις μπορεί να είναι επιδιόρθωση, ανάπτυξη, συντήρηση, ενδυνάμωση, όχι όμως δημιουργία.

Τώρα ποιος ήταν ο κραδασμός, με τον οποίο και από τον οποίο άρχισε η δημιουργία, κανείς δεν γνωρίζει ούτε είναι δυνατόν να γνωρίση. Και τούτο για τον λόγον ότι δεν μπορεί ποτέ η χοϊκή μας μορφή να γνωρίση και να προφέρη τα αγνώριστα και τα απρόφερτα. Αν ήταν ποτέ δυνατόν αυτό η μορφή μας θα εδιαλυόταν σε κλάσμα δευτερολέπτου. Δεν θα της ήταν μπορετό να ανθέξη στην ενεργητική δύναμη των κραδασμών εκείνων. Θα εγινόταν φως.

Οι νόμοι που διέπουν ενεργητικούς ηχητικούς κραδασμούς και ποιοι είναι αυτοί για το ανθρώπινον σώμα, είναι και θα είναι ακόμη μυστικοί για τον πολύ κόσμο, εκτός από ορισμένους Οργανισμούς.

Αντιγράφω εδώ από τα πρακτικά της πνευματιστικής συνεδριάσεως μιας αδελφότητος που έγινε την 22.9.1966 εις Αθήνας.

Παρακαλώ τους αναγνώστας μου να μη πετάξουν το βιβλίο στο καλάθι των αχρήστων πριν διαβάσουν τα παρακάτω με πολύ προσοχή. Παρακαλώ δε να λάβουν υπ’ όψιν τους τα εξής:

1)Κανένα από τα μέλη της αδελφότητος δεν είχε ποτέ διαβάσει, ούτε ακούσει, ούτε γνωρίσει τίποτε απ’ αυτά που ελέχθησαν.

2)Το διάμεσον δεν είχεν ιδέα του τι θα έβλεπε και του τι θα άκουε – πρόγραμμα δεν υπήρχε - ούτε κατόπιν ενθυμείται τι έκαμε και τι είπε.

3)Το διάμεσον δεν έχει αποκρυφιστικές γνώσεις και είναι απολύτως ειλικρινές.

4)Ούτε το διάμεσον ούτε κανένα μέλος της αδελφότητος έχει ιδιοτελή συμφέροντα από τις συνεδριάσεις αυτές. Όλοι εργάζονται ανιδιοτελώς και μάλιστα πληρώνουν και συνδρομήν.

22.9.1966 Διάμεσον Μαρία Τ.

Μαρία: (Ομιλεί προς το πνεύμα του πατρός Δ.) Που να πάω κι εγώ εκεί; Δεν υπάρχει τίποτε. Μου λέγει (προς τους παρισταμένους) να τα κλείσω όλα και να πάρω τρεις βαθειές αναπνοές (το κάμνει και εξακολουθεί να μιλά). Τι ωραία! Δεν υπάρχει τίποτα. Η φωνή μας! Τι ωραίο φως! Τι ωραία λάμψη! Πολύ ψηλά! (προς τους παρισταμένους): ελάτε κι εσείς! Ελάτε! Τι ωραία που είναι! Φως άπλετο, καθαρό, καμιά σκιά στα μάτια μου. Ένα απέραντο φως. Θα σκύψω να δω κάτω. Πο! Πο! Πο! Πόσο ψηλά είναι! Θα πέσω. Όχι! Τώρα είμαι σταθερά, γερά, όχι σ’ ένα στρώμα από σύννεφα! Ζαλίζεται λιγάκι το κεφάλι μου. Ο αδ. Δ. χάνει τη γήινη περιβολή που είχε, και φαίνειται. Βλέπω κι εγώ τον εαυτό μου δίπλα. Είμαι εγώ; Πως είμαι; Σαν ένα πούπουλο, σαν ένα τίποτα. Πως μπορώ να μιλάω και να είμαι ένα τίποτα; Μπορώ; (προς τους παρισταμένους). Πέστε μου, αδελφοι. Πως μπορώ να είμαι τίποτα και να είμαι κάτι; Είμαι τίποτα, και είμαι κάτι. Κάτι ωραίο! Κάτι δυνατό! Κάτι φωτεινό! Πέρασα, μου λέγει ο αδ. Δ. Είναι και Δάσκαλός μου. Είναι και ο Σβαν Κουλ. Οι δυό τους με κρατάνε. Και οι δυό είναι φωτεινοί. Μόλις τους ξεχωρίζω. Αλλά και τον εαυτό μου τον ξεχωρίζω έτσι σαν πούπουλο, σαν ένα τίποτα. Μα πως μιλάω; Την φωνή μου την ακούω. Είναι δυνατόν; Η δύναμις η φωτεινή που στέλνει αυτή τη φωτεινή σκέπη επάνω σας, δίδει αυτή τη δύναμη (τώρα μιλά στον εαυτό της, λέγοντας τι της λέγουν).

Αδελφή Μαρία, έχε πίστη. Έχεις μεγάλη, αλλά περισσότερη. Και όλα θα βαδίσουν προς όφελος της ανθρώπινης ύλης, και το φως θα δημιουργήση ένα δυνατό κύκλο. Άλλοι αδελφοί εργάζονται για να φτάσουν στη Σελήνη. Εσείς εργάζεσθε για κάτι πιο δυνατό, πιο θετικό, πιο χρήσιμο. Προσπαθείστε όμως από δω που βρίσκεσθε. (Μιλά η ιδία): Ποια είναι αυτή η φωνή; Είναι μια μεγάλη. Είναι ένας φωτεινός, ένας φωτεινός άνθρωπος, δεν είναι άνθρωπος, ένας φωτεινός, ένα φωτεινό… μια φωτεινή δύναμι, ξέρω γω; Δεν μπορώ να την εξηγήσω. Πώς να την εξηγήσω! Μια οντότης αλλά έχει σχήμα φωτεινό, τόσο φωτεινό, που αυτό εκπέμπει δυνάμεις προς τα κάτω, προς εσάς. Προσπαθείστε. Δίδει οδηγίες σε ορισμένους αδελφούς απ’ εδώ. Σ’ αυτούς που θα εννοήσουν τα λεγόμενά του. Είναι πολύ δυνατός και αισθάνομαι μια σταθερή στάση, ότι εκτελώ ένα καθήκον πραγματικό, ότι κάτι είμαι κι εγώ, ότι δεν είμαι το σκουπίδι της Γης, εκείνο το αμόρφωτο πλάσμα της Γης, η Μαρία, δεν είμαι, όχι, όχι! Είμαι όχι εγώ, είμαι κάτι, μα είμαι και κάτι εγώ… δεν μπορώ να το καταλάβω (λέγει τι της λέγουν). Πλησιάζεις να καταλάβης. Προσπάθησε και θα το πετύχουμε. Πρέπει. Είσαι έτοιμη να δεχθής. Έτοιμη, Μαρία! Κατάλαβέ το. Νιώσε το! Είσαι έτοιμη πλέον να δώσουμε την κατεύθυνση αυτή. Είσαι σταθερή και έτοιμη. Δεν θα πης λάθος! Αυτά που θα ακούς θα τα μεταδώσης με την ηρεμικήν κατάστασιν (μόνη της). Άσε ν’ αναπνεύσω αυτόν τον καθαρό. Να ξεκαθαρίσω τελείως. Ούτε αυτιά έχω, ούτε μαλλιά έχω, τίποτα δεν έχω. Αλλά κάτι έχω. (Λέγει όσα της λέγουν). Έχεις δύναμη που πρέπει να την μεταβιβάσουμε στους αδελφούς. Λοιπόν, αρχίζουμε: Θέλω να κάνετε πιο κοντινό κύκλο και μια εντατική προσευχή αν αυτό είναι δυνατόν.

(Γίνεται πιο στενός κύκλος από τους αδελφούς, και προσευχή). Μια θεία μελωδία αυτή! Οι πρώτοι ήταν σαν μια αρχή. Ευχαριστώ! Ένας φωτεινός ολοφώτεινος σχηματίζεται… αυτή… αυτή η ακτίνα σχηματίζεται – σχηματίζεται… ένας… σαν άνθρωπος… Αλλά όχι έτσι καθαρά ανθρώπινος, υλικός, όχι. Ένας φωτεινός, φωτεινότερος, φωτεινότερος κατεβαίνει… κατεβαίνει… πρέπει να κατέλθη από το έβδομον αδελφέ Σπυρίδων. Κατεβαίνοντας και συ, και συ, είσαι εδώ και συ είσ’ εδώ (δεικνύει τους αδελφούς Σπυρίδωνα, Λουκάν και Λεωνίδαν). Πιο κάτω είσαι συ και συ (δεικνύει τους αδελφούς Τηλέμαχον και Κατ.) και οι άλλοι όλοι. Είναι ένας. Είναι ο αδ. Σπ. αδ… Κάτω είναι και οι άλλοι αδελφοί, όλοι είσθε. Είδατε η δύναμη είναι η προσευχή; Εγώ ευχαριστώ. Δύο χρυσοί κύκλοι, σαν χρυσοί. Είναι οι κύκλοι μ’ αυτό τον τρόπο (κάνει κύκλο με τα χέρια της) και δίδουν ανταύγειες. Αυτά είναι ίσα, αλλά είναι και κάτι… στη μέση είναι αυτή η θεία ανταύγεια, θεία φλόγα, ούτε θεία φλόγα… ανάμεσα από το στερεό, όχι. Δεν καταλαβαίνω εγώ… Ο Θείος Λόγος! Παίρνει σαν μορφή, σαν φωνή, και η φωνή σχηματίζεται. Τι παράξενα πράγματα! Είναι δυνατόν η φωνή να σχηματίζει… Και όμως, η φωνή δημιούργησε φως. Η φωνή δημιούργησε. Η αυταύγεια αυτή δημιούργησε τον άνθρωπο με την επένδυση, με την Εαυτού βούληση. Δεν καταλαβαίνω. Η φωνή, δημιούργησε και ετοποθέτησε σ’ ένα στερέωμα τον Λόγον του, τα δημιουργήματά του, να παίρνουν, να ζουν, αλλά η αδυναμία εδημιούργησε κάτι που κατέστρεψε. Γι’ αυτό η φωνή πάει να δημιουργήση εις τους αιώνες…»

Από την προσεκτική μελέτη των ανωτέρω προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι πνευματικοί οδηγοί ήθελαν να μας δώσουν κάποιαν αμυδρά αλλά και παραστατικήν εικόνα του μηχανισμού της δημιουργίας. «Η φωνή δημιουργεί, σχηματίζει, σχηματίζεται… εδημιούργησε την αιθερίαν ζωήν». Η φωνή είναι ένας κραδασμός, ηχητικός για μας τους κλεισμένους στο χοϊκόν σώμα, αλλά κραδασμός δημιουργικός και δύναμη στα ανώτερα πεδία της υπάρξεως. Ο Θεός είπε «σημαίνει ότι εκινήθη κάποιος (ηχητικός για μας) κραδασμός, κάποια δύναμη (2) και έτσι άρχισε η δημιουργία. Η αντίληψή μας γι’ αυτά τα πράγματα είναι και θα είναι πάντοτε σχετική, εφ’ όσον διαβιούμε σε διαφορετικήν συχνότητα κραδασμών (ή πεδίον ή ουρανό). Γι’ αυτό έγραψεν ο Απ. Παύλος ότι ήκουσε άρρητα ρήματα α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι».

Μια μικρά παρομοίωση είναι δυνατόν να δώση αμυδρήν ιδέα των διαφορετικών καταστάσεων ζωής: κι εμείς οι άνθρωποι και οι μέλισσες ζούμε στον ίδιο πλανήτη, έχουμε σώμα υλικό, γεννώμεθα, τρεφόμεθα, μεγαλώνουμε, πεθαίνουμε. Όμως, οι μέλισσες με τα πολυεδρικά τους μάτια δεν βλέπουν ασφαλώς τον κόσμο όπως τον βλέπουμε εμείς. Δεν αντιλαμβάνονται την ύπαρξη αυτοκινήτου. Ούτε μπορούν ποτέ να κατανοήσουν τον τρόπο διαβιώσεώς μας: ότι λ.χ. σφάζομε ζώο το οποίο δερματώνουμε, κόβουμε το κρέας τους, το ψήνομε στη φωτιά κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ότι το μασούμε και το καταπίνουμε για να τραφούμε.

Ούτε μπορεί η μέλισσα να αντιληφθή πως γίνεται ένα φυτό, πως μεγαλώνει και πως δημιουργείται το άνθος από το οποίο τρέφεται.

Στο ίδιο συμπέρασμα φθάνει κανείς αν λάβη υπ’ όψιν του άλλες μορφές ζωής, της ζωϊκής ή της φυτικής θαλασσίας ή χερσαίας, που ζουν στον ίδιο πλανήτη και την ίδια χρονική στιγμή μ’ εμάς.

Πως κι εμείς είναι δυνατόν ν’ αντιληφθούμε τη ζωή σε άλλα επίπεδα υπάρξεως και γύρω μας αν είναι;

_______________________________

1.Καββαλιστικαί αξίαι γραμμάτων και αριθμών προς αποτέλεσιν μυστικών ονομάτων δια ηχητικάς δονήσεις ωρισμένου ρυθμού. Τότε θέτουν εις συνήχησιν τα αιθερικά διαστήματα. Αι δονήσεις κατευθυνόμεναι υπό της θελήσεως του μύστου είναι εις θέσιν να παραγάγωσιν τα επιζητούμενα αποτελέσματα (Γνωστικοί)

2.»Τω βασιλεί των δυνάμεων» ύμνος προς την Παναγίαν της Ορθ. Ανατ. Εκκλησίας.

ΛΕΩΝΙΔΟΥ ΚΗΡΡΗ

ΑΠΟΚΡΥΦΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ

ΠΟΛΥΓΡΑΦΗΜΕΝΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΙΚ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΙΣ 1966