Ο κύκλος – A. S. Raleigh

Ήδη από την πρώιμη αρχαιότητα ο κύκλος χρησιμοποιήθηκε σαν σύμβολο της Αιωνιότητας και της Ενότητας. Ο κύκλος είναι μια γραμμή που ξεκινάει από ένα σημείο και προχωρά καμπυλωτά, μέχρι να επιστρέψει στο ίδιο σημείο. Δηλαδή δεν έχει αρχή και τέλος.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που χρησιμοποιήθηκε σαν το σύμβολο της Αιωνιότητας. Επειδή, με τη στενή έννοια του όρου, η Αιωνιότητα είναι χωρίς αρχή και δίχως τέλος. Το παντοτινό δεν είναι αιώνιο, για το λόγο ότι ένα πράγμα μπορεί να έχει μια αρχή και να μην έχει τέλος. Αλλά το αιώνιο είναι χωρίς αρχή και δίχως τέλος. Έτσι ο κύκλος, που γεωμετρικά είναι το ίδιο με την αιωνιότητα μέσα στο χρόνο, χρησιμοποιείται σαν το σύμβολο της Αιωνιότητας.

Επίσης, ο κύκλος συμβολίζει το Σύμπαν, επειδή και αυτό στο χώρο δεν έχει αρχή και τέλος. Δεν υπάρχει κάποιο σημείο αρχής ή τέλους του. Με άλλα λόγια, τίποτε δεν βρίσκεται έξω από το Σύμπαν. Τα πάντα περιλαμβάνονται εντός των ορίων του και γι’ αυτό συμβολίζονται από τον κύκλο.

Ο κύκλος παριστάνει επίσης το Πεπρωμένο ή την Αναγκαιότητα. Αφού δεν υπάρχει αρχή και τέλος και καθώς ο Κύκλος της Αναγκαιότητας περιστρέφεται, αργά ή γρήγορα έρχεται στο αντίστοιχο Σημείο. Επιπλέον, συμβολίζει την επανάληψη στην ιστορία, όλα τα πράγματα που αυτοεπαναλαμβάνονται από καιρό σε καιρό, καθώς με την κυκλική περιστροφή επανερχόμαστε στο ίδιο σημείο.

Ακόμη, είναι σύμβολο του κυκλικού νόμου, γιατί η κίνηση του τροχού διαγράφει κύκλο. Κάθε φορά ένας νέος κύκλος αρχίζει, ο οποίος συμβολίζεται με την κάθε στροφή του τροχού. Έτσι, καθετί μέσα στη Φύση ανακαλύπτουμε πως υπόκειται στη συνεχή επανάληψη του κυκλικού νόμου.

Και για τη συμβολική απεικόνιση της Ενότητας έχουμε τον κύκλο, ο οποίος αναπαριστά το ένα που περιέχει όλα τα πράγματα στον εαυτό του. Ο διαχωρισμός είναι αποτέλεσμα της διπλής κατεύθυνσης της ενέργειας. Ωστόσο, η κυκλική μορφή παραμένει για όσο καιρό διατηρείται η Ενότητα.

Είναι αρκετά εύκολο να αντιληφθούμε το λόγο της χρήσης του Κύκλου σαν σύμβολο της Ενότητας, αρκεί να κατανοήσουμε πως σχηματίσθηκε εξαιτίας της κυκλικής ροής των δυνάμεων γύρω από το κέντρο βάρους του. Σε αυτή την περίπτωση το κέντρο βάρους είναι ένα φανταστικό σημείο στο μέσο του Κύκλου, το οποίο απέχει εξίσου από κάθε μέρος του Κύκλου. Με αυτή την έννοια, ο Κύκλος είναι η μορφή που προσλαμβάνει η ενέργεια καθώς κινείται κυκλικά γύρω από το κέντρο βάρους της. Με άλλα λόγια, είναι το σχήμα του στρόβιλου και καθώς όλα τα πράγματα στο Σύμπαν αρχίζουν μέσα σε ένα στρόβιλο, στο στρόβιλο που διαμορφώνει το Σύμπαν, τότε είναι φανερό πως ο Κύκλος που συμβολίζει το στρόβιλο, αποτελεί μια τέλεια αναπαράσταση της πρώτης δημιουργικής ώθησης. Κατά αυτόν τον τρόπο ο κύκλος καθίσταται σύμβολο της Δημιουργίας. Αλλά κάθε στρόβιλος εκφράζει μια δεδομένη δημιουργική στιγμή, η οποία με τη σειρά της είναι η έκφραση μιας ιδέας. Συνεπώς, η μορφική έκφραση αυτής της ιδέας είναι ο Κύκλος. Μέσω της επίδρασης της ενέργειας που μεταδίδει η ιδέα, ο Κύκλος προσδίδει κυκλική κίνηση στην ουσία. Αναπαριστά, επομένως, τη Δημιουργία μέσω ιδεών ή τη Δημιουργία μιας μοναδικής μορφής από μια μοναδική ιδέα – με άλλα λόγια, την ειδική δημιουργία σε αντίθεση με τη γενική δημιουργία.

Δεν πρέπει να εκληφθεί ότι ο Κύκλος απλά χρησιμοποιείται με ένα αυθαίρετο τρόπο σαν σύμβολο της Δημιουργίας και της Ενότητας. Αντίθετα, η δημιουργική ιδέα δεν μπορεί μάλλον να εκφραστεί με καμία άλλη μορφή πέρα από εκείνη του Κύκλου. Μια και ο στρόβιλος είναι η πρώτη κίνηση που αναπτύσσεται από την ιδέα, η δημιουργική διαδικασία συνεχίζει να στροβιλίζει την ουσία κάτω από την ενεργοποιητική ώθηση εκείνης της ιδέας. Επομένως, η Δημιουργία πρέπει να λαμβάνει χώρα πάντοτε μέσω στροβίλου. Καθώς η ενέργεια επενεργεί στην ουσία μέσω στροβίλου, πρέπει διαρκώς να διαγράφει Κύκλο. Για όσο καιρό διατηρείται αυτος ο Κύκλος, δεν είναι δυνατή καμία μεταβολή της δημιουργικής ώθησης και το αναμενόμενο αποτέλεσμα είναι απλή δημιουργία. Προκειμένου να επέλθει διαχωρισμός της δημιουργικής εκδήλωσης, είναι αναγκαίο να μεταβληθεί η κυκλική κίνηση σε κάποια που να αντιστοιχεί στη νέα μορφή. Επομένως, ο Κύκλος συμβολίζει τη Δημιουργία και την Ενότητα, μια και ο κυκλικός χαρακτήρας της κίνησης διατηρεί το αδιάσπαστο της δημιουργίας, αυτός εγγυάται την ενωμένη έκφραση των πραγμάτων. Καθώς αυτή η κυκλική κίνηση διατηρείται, η τάση είναι να έλκει την επιδρούσα σε αυτήν ενέργεια, μέχρι του σημείου της μεγίστης ταχύτητας. Με άλλα λόγια, υπάρχει μαι κατεύθυνση της δύναμης που αναπαρίσταται από ένα στροβιλιζόμενο σημείο. Κάθε ουσία που ανταποκρίνεται στον ελάχιστο βαθμό προς τούτο το στροβιλιζόμενο σημείο, σχηματίζει μαζί του ορθή γωνία, αλλά έλκεται εξαιτίας του στροβιλισμού προς αυτό και έτσι σχηματίζει συγκλίνουσες γραμμές που δημιουργούν πάρα πολλά ρεύματα δύναμης, τα οποία ρέουν ή έλκονται προς το στροβιλιζόμενο σημείο. Σαν αποτέλεσμα έχουμε ένα ρεύμα που ρέει παντοτινά προς το κέντρο και ταυτόχρονα κινείται προς την κατεύθυνση του κεντρικού ρεύματος. Συνεπώς, αυτό το ρεύμα της ενεργοποιούμενης ουσίας συσσωρεύεται στο σημείο εκείνο της μεγίστης ενέργειας, ενώ την ίδια στιγμή οδηγείται στο στροβιλισμό του από εκείνη τη δύναμη. Σαν αποτέλεσμα, το κέντρο γύρω από το οποίο στροβιλίζεται η ενέργεια ερημώνει και ολόκληρη η ουσία ρέει από το κέντρο της δύναμης, όντας ικανή να διατηρήσει το κέντρο της ουσίας, οδηγεί στη δημιουργία ενός δακτύλιου. Γι’ αυτό το λόγο η Κοσμική δραστηριότητα πρέπει να εκφράζεται με μια σειρά από δακτύλιους. Είναι εντελώς αδύνατο για οποιαδήποτε ομοιογενή κίνηση να εκδηλώσει οτιδήποτε μέσω μορφής. Έτσι ο Κύκλος χρησιμοποιείται σαν σύμβολο της ομοοιογένειας. Καθώς η ουσία συνεχίζει να στροβιλίζεται σε αυτή τη μορφή μέχρι να συμβεί κάποια διαφοροποίηση, συνάγεται λογικά ότι η συνέχιση του πρώτου στροβίλου πρέπει να διαιωνίζει την κυκλική μορφή. Επομένως, ο Κύκλος είναι σύμβολο της Ενότητας και της Συνέχειας, αφού οι δύο ιδέες, Ενότητα και Συνέχεια, αποτελούν τα θεμέλια της Αιωνιότητας. Παρόμοια, καθώς στον Κύκλο δεν υπάρχει κάποιο σημείο που να υπερισχύει των άλλων και αφού η ενέργεια είναι το ίδιο ενεργητική σε όλα τα σημεία, τότε δεν έχουμε αρχή, ούτε ενεργοποιημένο σημείο, αλλά ολόκληρο τον Κύκλο που βαθμιαία αυτοενεργοποιείται. Έτσι, η ιδέα της Αιωνιότητας είναι ενδοδραστηριοποιούμενη και αυτοπραγματούμενη.

Ο Κύκλος συμβολίζει τη Δημιουργία, επειδή η Δημιουργία γίνεται μέσω κυκλικής κίνησης. Συμβολίζει την Αιωνιότητα, επειδή η Αιωνιότητα είναι ένας Κύκλος που δεν έχει αρχή. Απεικονίζει, επίσης, την Ενότητα, επειδή ο Κύκλος είναι μια μονάδα κίνησης, σαν έκφραση της ενότητας των ιδεών.

Γιατί ο Κύκλος χρησιμοποιήθηκε ακόμη σαν σύμβολο του Θεού, της Θεότητας; Επειδή η Θεότητα είναι αυτοεκδηλωνόμενη και ανεξάρτητη, καθώς εμπεριέχει το κέντρο βάρους της και η αρχή της ύπαρξης της δε βρίσκεται αλλού εκτός από τον εαυτό της. Η κίνηση του Θεού είναι γύρω από ένα κενό. Δηλαδή, στρέφεται μόνο γύρω από εκείνο που δεν υπάρχει. Ο ίδιος ο Θεός συνιστά το δικό του κέντρο βάρους. Γι’ αυτό το λόγο συμβοίζεται από τον Κύκλο. Η Θεία ενέργεια πρέπει να ρέει πάντα σε μια κυκλική μορφή, όπως και όλες οι εκδηλώσεις της Θεότητας κινούνται ταυτόχρονα εντός της θείας περιφέρειας, άσχετα με το πόσους πολλούς κύκλους περιγράφουν γύρω από το Θείο Κέντρο. Επομένως, η Θεότητα περιγράφεται σαν ένας Κύκλος του οποίου το κέντρο είναι παντού και η περιφέρεια πουθενά.

Ο Κύκλος αναπαριστά το Σύμπαν σαν το Μακρόκοσμο και, παρόμοια, την κάθε εκδήλωση σαν το Μικρόκοσμο. Επίσης, κάθε εκδήλωση της εκδήλωσης γίνεται κυκλική. Έτσι, παρατηρούμε την κυκλική κίνηση πάντα σαν εκδήλωση του ομοιογενούς.

Μια μορφή Κύκλου είναι ο ουροβόρος όφις. Το φίδι δεν αποτελεί ένα φυσικό κύκλο, αλλά κανονικά είναι μια γραμμή που δεν έχει αρχή και τέλος και έτσι αναπαριστά το Νόμο των Αντιθέτων. Όταν, όμως, καταπίνει την ουρά του τότε τα δύο αντίθετα συνδέονται, αλληλοτρώγονται ή το πιο σύνηθες το ένα καταπίνεται από το άλλο. Έτσι, στη συνένωση των αντίθετων έχουμε ισορροπία, η οποία αυτοεκφράζεται στον Κύκλο. Κατά αυτόν τον τρόπο η παντοτινή ζωή διασφαλίζεται μέσα από τη συγχώνευση των δύο ομοιογενών δραστηριότητων. Με άλλα λόγια, το ετερογενές καταπίνεται από το ομοιογενές και ο διαχωρισμός επανέρχεται στην Ενότητα. Το τέλος καταπίνεται από την αρχή και έτσι καθίσταται δυνατή η έκφραση των εννοιών της έλλειψης αρχής και τέλους. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των δύο κύκλων. Ο αληθινός κύκλος είναι ένας αέναα διευρυνόμενος και εκδηλούμενος Κύκλος, ενώ ο Κύκλος Του Φιδιού γίνεται ένας συστελλόμενος κύκλος. Είναι η επιστροφή στην Ενότητα. Είναι η διαφοροποίηση που καταπίνει τον εαυτό της και αυτή η επανένωση είναι η Ενότητα. Ο αληθινός Κύκλος συμβολίζει την εξέλιξη, ο Κύκλος του Φιδιού την ενέλιξη. Είναι η παλινδρομική κίνηση τη στιγμή της επαναφοράς, με άλλα λόγια η επιστροφή στο πρώτο χαρακτηριστικό. Αυτός είναι ο λόγος που ο ουροβόρος Όφις συσχετίστηκε πάντα με την ιδέα της Ενότητας από εκείνους τους φιλόσοφους και θρησκειολόγους που αναγνώρισαν την καταγωγή τους από τη Θεία Ενότητα και ανέλαβαν με τη δική τους δύναμη να την επαναφέρουν εξαφανίζοντας την πολλαπλότητα. Ωστόσο, δεν συμβολίζει την εκδήλωση με την έννοια του διαχωρισμού, αλλά μάλλον την άμεση δημιουργία ενός πράγματος από μία και μόνο ιδέα.

A. S. Raleigh

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ ΜΥΓΙΑΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 2000