Ο Απ. Παύλος και οι γυναίκες – ROBERT AMBELAIN

Αν μ’ αγαπούσατε όσο σας αγαπώ, τότε κανείς θνητός δε θ’ αγαπιότανε όσο εγώ...

Πάπας Γρηγόριος ο Ζ': Γράμμα προς την MATHILDA, δούκισσα της Τοσκάνης κι ερωμένη του

(Αναφέρεται από τον GEORGES LAS VERGNAS στο βιβλίο του: η πολυγαμική αγαμία του κλήρου, σελ. 23. Βιβλιογραφικά ντοκουμέντα υπάρχουν στο ίδιο βιβλίο στη σελ. 199. No 26, 27, 28 και 29.)

Είναι ένα καινούργιο, και διαφορετικό, είδος ανθρώπων, μια καινούργια ράτσα, που δε μοιάζει με τίποτα με τους ανθρώπους, που γνωρίζαμε μέχρι χθες. Δεν έχουν πατρίδα ούτε ήθη ούτε παραδόσεις. Αντιμάχονται όλους τους θεσμούς, θρησκευτικούς και πολιτικούς. Παραβαίνουν όλους τους νόμους και καταδιώκονται από τη νόμιμη δικαιοσύνη. Με τη συμπεριφορά τους, σ’ όλα τα μέρη του κόσμου, έχουν αποκτήσει τη χειρότερη φήμη. Θεωρούν τιμή τους να χαρακτηρίζονται με το σιχαμένο τους όνομα: Οι Χριστιανοί... Τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι Χριστιανοί για τις θεωρίες τους, ο Σωκράτης τους αντιμετώπισε, για τις δικές του θεωρίες μ’ ένα ατρόμητο κουράγιο και μια καταπληκτική ηρεμία. Τα λίγα αξιόλογα μέρη της ηθικής διδασκαλίας τους, τα έχουν πει, πριν από αυτούς, οι μεγάλοι φιλόσοφοι. Κατηγορώντας την πατροπαράδοτη θρησκεία μας, που την ονομάζουν ειδωλολατρία, διακηρύσσουν πως τ’ αγάλματα των Θεών μας είναι άψυχες πέτρες, που, πλανημένοι εμείς, λατρεύουμε. Γνωρίζουμε όμως, πριν απ αυτούς, με τι υλικό κατασκεύασαν οι καλλιτέχνες τ’ αγάλματα των Θεών. Γνωρίζουμε, πριν από αυτούς, ότι τ’ αγάλματα είναι ο υλικός συμβολισμός των Θεών.

Γνωρίζουμε τα λόγια του Ηρόδοτου, που είπε: «Όποιος προσεύχεται στις εικόνες, χωρίς να γνωρίζει τους Θεούς και τους Ήρωες, που αντιπροσωπεύουν, είναι σα να προσεύχεται σε άψυχες πέτρες!»

Η δύναμη, που ισχυρίζονται πως έχουν, προέρχεται από μυστηριώδη ο ν ό μ α τ α κι επικλήσεις σε διάφορα δαιμόνια. Χάρις στη μαγεία, ο Κύριός τους πραγματοποίησε όλα τα καταπληκτικά έργα, που του αποδίδουν. Έπειτα, με δολιότητα, διέταξε τους οπαδούς του, να φυλάγονται από αυτούς, που γνωρίζουν τα ίδια μυστικά και την ίδια τέχνη μ’ εκείνον, και ν’ αποφεύγουν αυτούς, που φτάνουν, χάρις στην ίδια τεχνική, στα ίδια αποτελέσματα, γιατί υποτίθεται πως μόνον αυτός ενισχυόταν από τη Θεία Δύναμη. Αστεία και γελοία αντίφαση! Καταδικάζοντας τους μιμητές του, πως δεν καταδικάζει και τον ίδιο του τον εαυτό; Αν οι ταχυδακτυλουργίες του δεν είναι αποτέλεσμα άπατης και τσαρλατανισμού, τότε γιατί οι ταχυδακτυλουργίες των άλλων, που χρησιμοποιούν την ίδια, ακριβώς, τεχνική, είναι απατηλές και καταδικάσιμες;...» (Κέλσιος: Α λ η θ ή ς λ ό γ ο ς ε ν α ν τ ί ο ν τ ω ν Χ ρ ι σ τ ι α ν ώ ν 1 -3. Περισσότερες λεπτομέρειες για τον συγγραφέα αυτόν, υπάρχουν στο πρώτο μας βιβλίο, «Ο Ιησούς ή το θανάσιμο μυστικό των Ναϊτών». Εδώ, χρησιμοποιείται η θαυμάσια μετάφραση στα γαλλικά, του LOUIS ROUGIER, έκδοση J.J. PAUVERT, Παρίσι 1956.).

Σε μιαν άλλη παράγραφο, του ίδιου έργου, ο τρομερός αυτός συγγραφέας παρουσιάζει τον τρόπο, που χρησιμοποιούσαν οι Χριστιανοί, για ν’ αποκτήσουν οπαδούς μέσα στα σπίτια και στις οικογένειες:

«Παρατηρήστε τους νηματουργούς, τους σανδαλοποιούς, τους υφαντές, ανθρώπους τελείως αμόρφωτους, πως κρατούν το στόμα τους κλειστό, μπροστά στους κυρίους τους, που είναι άνθρωποι έμπειροι, με κρίση και με μόρφωση. Παρατηρήστε τους, πως διαδίδουν τις θεωρίες τους στα π α ι δ ι ά κ α ι σ τ ι ς γ υ ν α ί κ ε ς τ ω ν σπιτιών, που είναι στο ίδιο επίπεδο αγραμματοσύνης μ’ εκείνους. Παρατηρήστε τους, πως διηγούνται όλες τις θαυματουργικές ανοησίες της πίστης τους. Υποστηρίζουν πως μόνο αυτοί είναι άξιοι εμπιστοσύνης και μόνο αυτοί γνωρίζουν την αλήθεια. Ο πατέρας της οικογένειας, οι παιδαγωγοί, είναι, κατά τη γνώμη τους, τρελοί, που αγνοούν την αλήθεια και δεν είναι ικανοί να τη διδάξουν. Μόνο αυτοί γνωρίζουν τον αληθινό τρόπο ζωής. Τα παιδιά, με την απειρία τους, τους ακολουθούν εύκολα, κι έτσι, η ευτυχία διοχετεύεται σε ολόκληρο το σπίτι και την οικογένεια! Αν τη στιγμή που ρητορεύουν, παρουσιαστεί ένας παιδαγωγός ή ο πατέρας της οικογένειας ή ένα οποιοδήποτε άλλο σοβαρό πρόσωπο, σωπαίνουν ντροπαλοί. Κι εξηγούν τη στάση τους αυτή, με τη δικαιολογία, ότι ο λόγος της αλήθειας είναι φτιαγμένος μόνο για παιδιά κι αγράμματες γυναίκες, και πως, αν ακουστεί στ’ αυτιά των διεστραμμένων ατόμων σαν τον πατέρα και τους παιδαγωγούς, θα προκαλέσει τη σκληρή τιμωρία, αυτών που τον κηρύσσουν. Φεύγοντας, δεν ξεχνάνε να υπενθυμίζουν στ’ ανύποπτα θύματα τους, πως, αν θέλουν να μάθουν περισσότερα, δεν έχουν παρά να συγκεντρωθούν κρυφά στο γυναικωνίτη ή στο μαγαζί του σανδαλοποιού ή στο εργαστήρι του νηματουργού, για να διδαχτούν εκεί, τον αληθινό δρόμο της ζωής...».

Να λοιπόν, που μας δίνεται η ευκαιρία, να θαυμάσουμε μια ζωντανή εικόνα της εποχής. Δεν πρόκειται γι’ αναπαράσταση. Ο Κέλσιος, που τα γράφει αυτά, και που ήταν σύντροφος του Αυτοκράτορα Ιουλιανού, στις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας, διορισμένος, αργότερα, από τον ίδιο ηγεμόνα, σαν διοικητής της Καππαδοκίας, της Κιλικίας και της Βιθυνίας, θα είχε σίγουρα άμεση εμπειρία της προπαγάνδας των χριστιανών.

Θα ξανασυναντήσουμε ανάλογες μαρτυρίες, σε χριστιανικά πλέον κείμενα, που αποδεικνύουν τον προπαγανδιστικό ρόλο, που έπαιζαν οι γυναίκες, κι ιδιαίτερα οι νέες κοπέλες. Πολύ συχνά, τις «έδιναν για γάμο» εξαπατημένοι από διάφορες αόριστες υποσχέσεις (πράγμα που απαγορευόταν αυστηρά στο Ισραήλ). Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργούνται στις κοπέλες αυτές, σοβαρά ηθικά προβλήματα, που οι κήρυκες της νέας θρησκείας τα δικαιολογούσαν με τις θεωρίες τους περί αγαμίας, εγκράτειας και παρθενίας.

Στη συνέχεια του κεφαλαίου μας, θα εξετάσουμε ένα απόκρυφο κείμενο, τις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Π α ύ λ ο υ , π ο υ λέγονται και Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Π α ύ λ ο υ κ α ι τ η ς Θ έ κ λ α ς . Σήμερα, υπάρχουν σε σλαβική, συριακή και αραβική έκδοση, του 6ου αιώνα. Υπάρχουν, ακόμα, αποσπάσματα της ελληνικής έκδοσης, σ’ έναν πάπυρο του 5ου αιώνα. από το κείμενο αυτό, φαίνεται καθαρά η επιρροή του Παύλου στις γυναίκες, που, με τα κριτήρια της εποχής του, μόνο σα μαγεία θα μπορούσε να εξηγηθεί.

Ο Παύλος συστήνει στους νέους ν’ αποφεύγουν το γάμο. Ταυτόχρονα συστήνει το ίδιο πράγμα και στις νέες. Βλέπουμε, όμως, πως, αν η θεωρία αυτή, για τους πρώτους δε δημιουργεί και τόσο τραγικά αποτελέσματα, για τις δεύτερες γίνεται ένα είδος πραγματικής ηθικής δουλείας στους σκοπούς του κινήματος του.

Ας εξετάσουμε, τώρα, μερικά από τα χαρακτηριστικότερα αποσπάσματα του κειμένου:

Ευτυχισμένοι αυτοί, που έχουν τις γυναίκες τους, σα να μην τις είχανε, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν το Θεό...» (V).

«Κι ενώ ο Παύλος έλεγε αυτά, στη συγκέντρωση που είχε γίνει στο σπίτι του Ονησίφορου, η Θέκλα, μια νέα κοπέλλα, που τη μητέρα της την έλεγαν Θεοκλεία κι ήταν αρραβωνιασμένη με κάποιον Θάμυρι, καθισμένη κοντά στο παράθυρο, άκουγε, μέρα και νύχτα, τα λόγια του Παύλου... και δεν απομακρυνόταν ούτε στιγμή από το παράθυρο... ακόμα, ε π ε ι δ ή έ β λ ε π ε π ο λ λ έ ς γ υ ν α ί κ ε ς κ α ι π α ρ θ έ ν ο υ ς ν α π η γ α ί ν ο υ ν π ρ ο ς τ ο ν Π α ύ λ ο ... Δ ε ν είχε δει ποτέ της το πρόσωπο του Παύλου, είχε ακούσει μόνο τη φωνή και τα λόγια του...» (VII).

«...και είπε η Θεοκλεία: έχω άσχημα νέα να σου διηγηθώ Θάμυρι. Εδώ και τρεις μέρες και τρεις νύχτες, η Θέκλα κάθεται κοντά στο παράθυρο και δε σηκώνεται, ούτε για να φάει ούτε για να πιει, αλλά, βυθισμένη σαν σε μιάν απόλυτη ηδονή, ακούει τα λόγια ενός ξένου άντρα, που λέει πράγματα ψεύτικα κι απατηλά. Κι έγώ απορώ, και δεν ξέρω τι να κάνω, γιατί η ηθική της κοπέλας μου θίγεται μ’ αυτόν τον τρόπο, ανεπανόρθωτα...» (VIII).

«Θάμυρι, ο άνθρωπος αυτός είναι επικίνδυνος, αναστατώνει ολόκληρη την πόλη του Ικονίου, και μαζί και την κόρη μου τη Θέκλα. Όλες οι γυναίκες κι οι νέοι τον ακολουθούν και παρακολουθούν τις διδασκαλίες του... Κι η κόρη μου, δεμένη πάνω στο παράθυρο, σαν αράχνη, από τα λόγια του, υ π ο φ έ ρ ε ι α π ό έναν πόθο άγνωστο κι ένα φρικτό πάθος... Με τ α λ ό γ ι α τ ο υ , η κ ό ρ η μ ο υ έ χ ε ι χ α θ ε ί . . . » (IX).

«Κι όλοι τους έκλαιγαν και θρηνούσαν. Ο Θάμυρις, γιατί έχανε έτσι τη μνηστή του, η Θεόκλεια, γιατί έχανε την κόρη της, κι οι δούλες, γιατί έχαναν την κυρία τους. Μέσα στο σπίτι, βασίλευε ταραχή και πένθος. Ωστόσο, η Θέκλα δε συγκινήθηκε απ όλα αυτά και συνέχιζε να παρακολουθεί αδιάκοπα τα λόγια του Παύλου...» (Χ).

«Κι ο Θάμυρις, όταν άκουσε αυτά, γεμάτος μίσος και θυμό, σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του Ονησίφορου, με άρχοντες, διοικητικούς υπάλληλους και πλήθος κόσμου, οπλισμένους με ξύλα. και είπε στον Παύλο: Διέφθειρες την πόλη μας. Μαζί μ’ αυτήν, και την αρραβωνιαστικιά μου, ώστε να μη θέλει πλέον να με παντρευτεί. Έλα να σε πάμε στον ηγεμόνα Κεστίλιο. Κι όλος ο κόσμος έλεγε: οδηγείστε το μ ά γ ο σ τ ο ν ηγεμόνα. Διέ φ θ ε ι ρ ε ό λ ε ς τ ι ς γ υ ν α ί κ ε ς κ α ι τ ι ς κ ό ρ ε ς μ α ς . . . » (XV).

«Κι ο Θάμυρις στάθηκε πάνω στο βήμα κι είπε με δυνατή φωνή: Ανθύπατε, ο άνθρωπος αυτός, που δε γνωρίζουμε από που έρχεται, διδάσκει στις παρθένους, να πάψουν να παντρεύονται· ας μιλήσει λοιπόν, κι ας εξηγήσει σ’ εσένα, γιατί διδάσκει παρόμοια πράγματα...» (XVI).

Από την ανάκριση που ακολουθεί, ο Ανθύπατος καταλαβαίνει πως ο Παύλος είναι χριστιανός και διατάζει να τον φυλακίσουν αλυσοδεμένο, μέχρι ν’ αποφασίσει τί θα κάνει μ’ αυτόν.

Αλλά, τη νύχτα, η Θέκλα πήγε στην πύλη της πόλης, κι έδωσε τα βραχιόλια της στο φύλακα, για να την αφήσει να βγει έξω. Μόλις βγήκε από την πόλη, πήγε προς τη φυλακή. Κι εκεί, πρόσφερε έναν ασημένιο καθρέφτη στο δεσμοφύλακα, για να την αφήσει να δει τον Παύλο. Έπειτα, μπήκε στο κελί του, κάθισε στα πόδια του κι άκουσε από το στόμα του, για τα μεγαλεία του Θεού. Κι ο Παύλος δε στενοχωριόταν για την κατάστασή του, αλλά δίδασκε με την ε λ ε υ θ ε ρ ί α τ ο υ Θ ε ο ύ . Κι η πίστη μεγάλωνε μέσα στη Θέκλα, και φιλούσε τις αλυσίδες του Παύλου...» (XVIII).

Την ελευθερία του Θεού, ή την ελευθερία των παιδιών του Θεού; Η διφορούμενη αυτή φράση, υπονοεί πως οποιαδήποτε πράξη δικαιολογείται, με την άγνοια του καλού και του κακού!

Εδώ, θ’ ανοίξουμε μια παρένθεση. Η μετάφραση που χρησιμοποιούμε (η κοπτική του έκδοση χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, αλλά το πρωτότυπο κείμενο, πρέπει να είναι πολύ παλαιότερο, γιατί αναφέρεται από τον Τερτυλλιανό, στις αρχές του 2ου αιώνα) είναι του Αββά VOUAUX, IMPRIMATUR 1912.

Στην τελευταία φράση που αναφέραμε, ο μεταφραστής σημειώνει:

Εδώ , θα έπρεπε να σημειώσουμε πως η κατά λέξη χρησιμοποίηση του κειμένου, δε θα πρέπει να προκαλέσει σκάνδαλο, θα ήταν κ α λ ύ τ ε ρ α ν α α π ο σ ι ω π ή σ ο υ μ ε τ ο γεγονός, και να μην παρεξηγήσουμε την απλοϊκότητα του συγγραφέα. Τελικά, πρόκειται για μια εκδήλωση της τέλειας χριστιανικής αγάπης, παρόμοιας με της αμαρτωλής, που έπλυνε τα πόδια του Ιησού. Αυτό, ακριβώς, είναι το συναίσθημα της Θέκλας...» (σελ. 181).

Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως ο Αββάς VOUAUX δεν α π ά λ υ ν ε , κατά κάποιο τρόπο, τις εκφράσεις του αρχικού κείμενου! Γνωρίζουμε την περίπτωση του έργου του Αββά ΑΜΙΟΤ, που, παρουσιάζοντας τα «Α π ό κ ρ υ φ α της Καινής Δ ι α θ ή κ η ς » διαλεγμένα από τον DANIEL ROPS (!), φρόντισε να τα συμμορφώσει, πριν τα παρουσιάσει στο κοινό. Φτάνει μια απλή σύγκριση, με το « Λ ε ξ ι κ ό τ ω ν Α π ό κ ρ υ φ ω ν » τ ο υ Αββά MIGNE, που απευθύνεται στους κληρικούς, για να καταλάβει κανείς τις σκόπιμες κι υστερόβουλες παραλλαγές.

Θα παρατηρήσουμε ακόμα, πως, αν οι Π ρ ά ξ ε ι ς του Π α ύ λ ο υ κ α ι τ η ς Θ έ κ λ α ς έχουν καταχωρηθεί στ’ απόκρυφα, κι αν ο Πάπας Λέων (γύρω στα 450), καταδίκασε όλα τ’ απόκρυφα, γιατί τα χρησιμοποιούσαν οι αιρετικοί, ωστόσο, δεν παρέλειψε να σημειώσει πως: «...τα θαύματα που περιγράφονται μέσα στ’ απόκρυφα, δεν πρέπει να χαρακτηριστούν σα φανταστικά, αλλά, είναι βέβαιο, πως, πράγματι, έγιναν από τους αποστόλους ή από άλλους, που επικαλέστηκαν τη δύναμη των αποστόλων». Κι έτσι, μας δίνει τη βεβαιότητα, πως η παραδοχή των απόκρυφων, επιτρέπεται κι αναγνωρίζεται, αρκεί να μη χρησιμοποιηθούν για αιρετικούς σκοπούς!

Αν ανοίξαμε αυτήν την παρένθεση, το κάναμε ειδικά, για να επισημάνουμε το γεγονός, πως η προσκόλληση των νέων προς τον Παύλο, άρχιζε μ’ έ ν α σ υ ν α ι σ θ η μ α τ ι κ ό τ ρ ό π ο , π ο υ στη συνέχεια δικαιωνόταν από την οριστική προσχώρηση στο κίνημα. Είδαμε όμως, πως η φυσιογνωμία κι η γενική εξωτερική μορφή του Παύλου, δε θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την επιρροή του στις γυναίκες. Πρόκειται λοιπόν, για κάτι άλλο. Κι αυτό, το κάτι άλλο, θα το εξετάσουμε αργότερα. Ας ξαναγυρίσουμε όμως, για λίγο, στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Π α ύ λ ο υ κ α ι τ η ς Θ έ κ λ α ς , γιατί παρουσιάζουν ενδιαφέροντα πράγματα:

«Και στο διάστημα αυτό, έψαχναν παντού για τη Θέκλα, οι συγγενείς της, μαζί με τον Θάμυρι. Νόμιζαν ότι είχε χαθεί, κι ερευνούσαν όλους τους δρόμους, για να τη βρουν. Κάποιος σκλάβος, που ήταν φίλος του φύλακα της πύλης, μαρτύρησε πως η Θέκλα είχε βγει έξω από την πόλη, τη νύχτα. Ρώτησαν το φύλακα, κι αυτός τους πληροφόρησε πως η κοπέλα, πράγματι, είχε βγει έξω και πήγε στη φυλακή, που κρατούσαν τον ξένο. Πήγαν λοιπόν, στη φυλακή και την β ρ ή κ α ν δ ε μ έ ν η μ α ζ ί τ ο υ μ’ ε ρ ω τ ι κ ά δ ε σ μ ά . Τ ό τ ε πήγαν και μαρτύρησαν το γεγονός στον ηγεμόνα.» (XIX).

«Ο ηγεμόνας διέταξε να οδηγήσουν εμπρός του, τον Παύλο. Μόλις τον πήραν, η Θ έ κ λ α ά ρ χ ι σ ε ν α κ υ λ ι έ τ α ι π ά ν ω σ τ ο χώμα, στον τόπο ακριβώς, που καθόταν, πριν , ο Π α ύ λ ο ς κ α ι δ ί δ α σ κ ε . Ο ηγεμόνας διέταξε να φέρουν και τη Θέκλα, κι εκείνη υπάκουσε στη διαταγή, όλο χαρά. Κι όταν ο Παύλος ξαναπαρουσιάστηκε, εμπρός στον ηγεμόνα, το πλήθος φώναζε δυνατά: Ε ί ν α ι μ ά γ ο ς , σ κ ο τ ώ σ τ ε τ ο ν ! Ωστόσο, ο ηγεμόνας άκουγε μ’ ευχαρίστηση τα λόγια του Παύλου. Κατόπιν, συγκέντρωσε το συμβούλιο, κάλεσε τη Θέκλα, λέγοντας της: Γιατί αρνείσαι να παντρευτείς με τον Θάμυρι, σύμφωνα με τα έθιμα του Ικόνιου; Εκείνη όμως, στεκόταν σιωπηλή και κοίταγε με πόθο τον Παύλο. Τότε, η μητέρα της, βλέποντας πως δ ε ν α π α ν τ ο ύ σ ε σ τ ο ν η γ ε μ ό ν α , φώναξε: Κάψτε την παράνομη, κάψτε την, αυτήν που αντιτίθεται στο γάμο, κάψτε την, στη μέση του θεάτρου, για να παραδειγματιστούν όλες οι άλλες γ υ ν α ί κ ε ς . » (XX).

«Κι ο ηγεμόνας δεν ήταν σύμφωνος με την καταδίκη, κι υπέφερε γι’ αυτό. Ωστόσο, μαστίγωσε τον Παύλο και τον έδιωξε από την πόλη. Κατόπιν, διέταξε να κάψουν τη Θέκλα. Όλος ο κόσμος, και μαζί κι ο ηγεμόνας, πήγε στο θέατρο, για να παρακολουθήσει την εκτέλεση της νέας. Κι η Θέκλα ήταν σαν ένα χαμένο στην έρημο πρόβατο, που αναζητά το Βοσκό του. Έ τ σ ι κ ι ε κ ε ί ν η , α ν α ζ η τ ο ύ σ ε τ ο ν Π α ύ λ ο ! Κι όπως γυρόφερνε το Βλέμμα της, μέσα στο πλήθος, είδε τον Κύριο με τη μορφή του Παύλου κι είπε: Ίσως να έχανα το κουράγιο μου, και γι’ αυτό ήρθε ο Παύλος, για να με ενισχύσει. και κ ά ρ φ ω ν ε π ά ν ω τ ο υ τ ο β λ έ μ μ α τ η ς , μ ε π ό θ ο . Αλλά, εκείνος ανέβηκε στον ουρανό.» (XXI).

Η συνέχεια της αφήγησης είναι ακόμα πιο καταπληκτική. Ξεσπάει μια ε ξ έ γ ε ρ σ η τ ω ν γ υ ν α ι κ ώ ν , π ο υ προσπαθούν ν’ απελευθερώσουν τη Θέκλα. Πράγματι, πετυχαίνουν το σκοπό τους, κι η Θέκλα σώζεται και φεύγει ντυμένη σαν άντρας, μαζί μ’ ένα πλήθος από νέους και νέες. Ξανασυναντάει τον Παύλο, στην Αντιόχεια της Πισιδίας.

Ας αφήσουμε κατά μέρος, όλα τα θαυματουργικά γεγονότα, όπου οργιάζει η φαντασία του συγγραφέα και των μεταγενέστερων αντιγραφέων. Παραμένει, η ιστορία της Θέκλας, σαν ιστορικό

γεγονός, που, όπως μας λέει ο Αββάς VOUAUX, «τιμήθηκε πάντοτε με ιδιαίτερο τρόπο από την εκκλησία».

Παρατηρούμε πως η «γοητεία» του Παύλου στις γυναίκες, με σκοπό τη μεταμόρφωση τους σε προπαγανδίστριες του κινήματός του, η «γοητεία» αυτή, είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός και μένει μόνο το πρόβλημα μιας ριζοσπαστικής ερμηνείας της. Βέβαια, υπάρχουν άπειροι κύριοι, που θα μας διαβεβαιώσουν πως η «γοητεία» αυτή, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το ίδιο το .«Άγιο Πνεύμα». Αλλά, ένα «Άγιο Πνεύμα», που κάνει μια κοπέλα να κυλιέται πάνω στο χώμα, που καθόταν προηγουμένως ο Παύλος, που την κάνει να μένει βουβή, αντικρίζοντας τον, που την υποχρεώνει να μοιράζει τα κοσμήματα της, για να μπορέσει να τον συναντήσει, ένα τέτοιο «Άγιο Πνεύμα», αφήνει σκεπτικό τον οποιοδήποτε λογικό αναγνώστη.

Η περίπτωση που διαβάσαμε, θυμίζει, καθαρά, την περίπτωση της Δρουσίλλας, που χάρις στην γοητεία του Σίμωνα του Μάγου, εγκατέλειψε το σύζυγο της, το βασιλιά της Εμεσού, Αζίζ, για να πάει να ζήσει μ’ έναν απελεύθερο, τον προκουράτορα της Ιουδαίας, Αντώνιο Φέλιξ. Κι επιβεβαιώνει, γι’ άλλη μία φορά, το συλλογισμό μας, πως ο Σίμωνας ο Μάγος δεν ήταν άλλος από τον Παύλο, τον πρώην Ιδουμαίο πρίγκιπα Σαύλο ή Σαούλ…

Και ξαναγυρίζουμε σ’ έναν άλλο συλλογισμό μας, που, σύμφωνα μ’ αυτόν, η κόρη του Γαμαλιήλ δέχτηκε, αρχικά, να παντρευτεί τον Σαύλο, όχι γιατί γοητεύτηκε από την ομορφιά του, αλλά, γιατί ο

τελευταίος χρησιμοποίησε κάποιο τέχνασμα μαγικό.

Άλλωστε, θα κάναμε λάθος, αν νομίζαμε πως, μόνο στην περίπτωση του Παύλου, συναντάμε αποδείξεις, για την πρακτική εφαρμογή της μαγείας. Όλοι οι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν τη θεραπευτική μαγεία, κι υπάρχουν αδιαμφισβήτητες αποδείξεις, στ’ αρχαία κείμενα, γι’ αυτό. Είναι πολύ πιθανό, πως, πάλι, κάποια μαγικά τεχνάσματα χρησιμοποιούσαν για ν’ αντιμετωπίσουν, μ’ εντυπωσιακό τρόπο, τα θηρία μέσα στα θέατρα και στις αρένες. Ωστόσο, τις γνώσεις αυτές, τις γνώριζαν λίγοι μόνο, ηγέτες του κινήματος και τις κρατούσαν μυστικές από το μεγάλο πλήθος των πιστών. Η φανατική αυτή μυστικότητα κι ο φόβος να μην αποκαλυφθούν τα επικίνδυνα κι ενοχοποιητικά μυστικά, είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούν, σιγά - σιγά, οι γνώσεις αυτές, και ν’ απομείνει μόνο η τυπική εφαρμογή τους, χωρίς πλέον τα καταπληκτικά φαινόμενα, που διατηρήθηκαν με τη μορφή του εξορκισμού, των τελετουργιών κ.τ.λ.

Να τι μας λέει ο Ωριγένης στο « Κ α τ ά Κ ε λ σ ί ο υ » : Υπάρχουν μερικές γνώσεις, που τις κρύβουν από το πολύ πλήθος, κι αποκαλύπτονται, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, και μετά την εσωτερική διδασκαλία. Οι γνώσεις αυτές, δεν αποτελούν καθαυτό χριστιανικές θεωρίες.»

Ας εξετάσουμε τώρα, μερικά ακόμη κείμενα που αποκαλύπτουν τις μυστικές μαγικές ενέργειες των χριστιανών προπαγανδιστών, εφαρμοσμένες πάνω στις γυναίκες των ειδωλολατρικών εθνών. Ο R.P. FESTUGIERE, Ο.Ρ., στον τέταρτο τόμο του έργου του η Αποκάλυψη του Ερμή του Τρισμέγιστου, του Ά γ ν ω σ τ ο υ Θ ε ο ύ τ η ς Γ ν ώ σ η ς , υπογραμμίζει το γεγονός, πως «επαναλαμβάνεται συνεχώς η ίδια ιστορία, που αποτελεί έναν από τους φ ι λ ο σ ο φ ι κ ο ύ ς τόπους της απόκρυφης φιλολογίας. Ένας ηγεμόνας, ένας βασιλιάς, ένας συγγενής του βασιλιά, ένας τοπικός άρχοντας, είναι παντρεμένος και ζει σε αρμονική σχέση μ ε τ η γ υ ν α ί κ α τ ο υ κ α ι τ α παιδιά του. Ο απόστολος παρουσιάζεται και προσηλυτίζει τη γυναίκα: η τελευταία αρνείται, πλέον, τα συζυγικά της καθήκοντα απέναντι στον άντρα της κι αποφασίζει να παραμείνει «αγνή» και «ανέραστη», (σελ. 227).

Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

- Ο ηγεμόνας Αγρίππας και οι τέσσερεις ερωμένες του, στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Π έ τ ρ ο υ (XXXIV - Μέσα στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Π έ τ ρ ο υ , μ α ς λένε πως ο απόστολος καταδιώχτηκε, επειδή δίδασκε στις γυναίκες της Ρωμαϊκής αριστοκρατίας ν’ αποφεύγουν τις σεξουαλικές σχέσεις με τον άντρα τους. - βλ. Σχετικά Π ρ ά ξ ε ι ς τ η ς V E R C E I L , 33- Eξ’ άλλου, ένας πάπυρος, που περιέχει αποσπάσματα από τις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Π α ύ λ ο υ , μ α ς λέει πως, στην Έφεσο, η σύζυγος κάποιου Διόφαντου, μόλις έγινε μαθήτρια του Παύλου, έμεινε καθισμένη στα πόδια του, να τον ακούει μέρα και νύχτα. Ο σύζυγος, από θυμό και φθόνο, προσπάθησε να παραδώσει τον Παύλο στο τσίρκο, να τον φάνε τα θηρία, φυσικά, δεν πέτυχε το σκοπό του, γιατί δεν ήταν εύκολο να τιμωρήσει κανείς, με τέτοιο τρόπο, ένα Ρωμαίο πολίτη. Ωστόσο, το γεγονός αυτό, έδωσε την ευκαιρία στον Παύλο, να καυχιέται πως πάλεψε και νίκησε τα θηρία στο τσίρκο της Εφέσου – βλ. Α ' Π ρ ο ς Κ ο ρ ι ν θ ί ο υ ς , ΙΕ', 32-.).

- Ο Ανθύπατος της Ιεράπολης Νικάνωρας και η γυναίκα του, στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Φ ι λ ί π π ο υ (114).

- Ο Άρχοντας Αιγειάτης και η γυναίκα του Μαξιμίνα, στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Α ν δ ρ έ α . (3).

- Ο Στρατηγός της Εφέσου Ανδρόνικος, και η γυναίκα του Δρουσιάνα, στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Ι ω ά ν ν η . (63).

- Ο Χαρίσιος, συγγενής του Βασιλιά, κι η Μυγδωνία, στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Θ ω μ ά (82).

- Ο Βασιλιάς Μισδαίος κι η Τέρτια, πάλι στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Θ ω μ ά . (134).

Στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Α ν δ ρ έ α , η Μαξιμίνα, μετά την απώθηση του άντρα της, Αιγειάτη, τ ρ έ χ ε ι ν α σ υ ν α ν τ ή σ ε ι τον απόστολο Αντρέα, στην φυλακή που τον έ χ ο υ ν κ λ ε ί σ ε ι . Σ τ ο ν διάλογο του, μαζί της, βλέπουμε ν’ αποκαλύπτεται, ενός άλλου είδους σχέση, κι όχι η απλή μύηση στις θεωρίες της νέας θρησκείας. Φανερώνεται, δηλαδή, η προσπάθεια του απόστολου να κάνει τη γυναίκα να μισήσει το νόμιμο σύζυγο της και να υποδουλωθεί απόλυτα σ’ αυτόν:

«Απόδιωξε όλες τις προσπάθειες του άντρα σου, να σε κατακτήσει, κ ά ρ φ ω σ ε τ ο β λ έ μ μ α σ ο υ π ά ν ω μ ο υ , έστω κι αν είμαι μακρυά, κ α ι θ α δ ε ι ς π ο υ θ α ο τ ν π ι ά σ ε ι μ α ρ α σ μ ό ς κ α ι θ α σ β ή σ ε ι μ α κ ρ ι ά σ ο υ . Γιατί, κι αυτό είναι το σημαντικότερο σημείο, που ξέχασα ώς τώρα να σου πω, βλέπω σ’ εσένα να ξαναγιεννιέται η Εύα, και μ έ σ α μ ο υ ν α ξ α ν α ν ο ι ώ ν ε ι ο Α δ ά μ . Γιατί, αυτό που συνέβη στην Εύα από άγνοια, σ’ εσένα που προσφέρω την ψυχή μου, θα συμβεί με την πίστη σου. Και το πνεύμα, που με την πτώση της Εύας, έχασε τον έλεγχο της ουσίας του, το πνεύμα αυτό, εγώ το ξαναζωντανεύω μέσα σου, από τη στιγμή που θα πιστέψεις πως έχει αναστηθεί» ( Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Α ν τ ρ έ α XL).

Αν τα παραπάνω λόγια δε θυμίζουν στον αναγνώστη μαγική υποβολή, με βάση το συναισθηματικό αισθητήριο, τότε τα λόγια και οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους.

Στις Π ρ ά ξ ε ι ς τ ο υ Φ ι λ ί π π ο υ , συναντάμε, και πάλι, την κακή φήμη των αποστόλων σαν διαφθορέων των γυναικών. Θα ξαναχρησιμοποιήσουμε ένα κείμενο του R.P. FAS-IUCIERES:

«Μόλις ο απόστολος Φίλιππος πλησίασε μια ελληνική πόλη, οι κάτοικοι, και προπάντων οι Εβραίοι, ξεσηκώνονται. Ο Φίλιππος είχε την φήμη, πως χ ώ ρ ι ζ ε τις γυναίκες από τους ά ν τ ρ ε ς τ ο υ ς . Θ α πρέπει, λοιπόν, να τον εμποδίσουν να μπει στην πόλη και να τον διώξουν, πριν εγκατασταθεί κι α ρ χ ί σ ε ι ν α δ ι α φ θ ε ί ρ ε ι τ ι ς γ υ ν α ί κ ε ς » (βλ. 239).

Το ίδιο συμβαίνει με τον Χαρίσιο και τη Μυγδωνία, στις Π ρ ά ξ ε ι ς του Θ ω μ ά , όπως μας λέει ο ίδιος συγγραφέας:

Η Μυγδωνία, αφού απώθησε το σύζυγο της Χαρίσιο, ψ ά χ ν ενα βρεί τον απόστολο Φίλιππο, στη φυλακή τ ο υ » . (σελ. 240).

Βέβαια, μέσα στα ορθόδοξα χριστιανικά κείμενα, η προσκόλληση των γυναικών, προς τους διάφορους απόστολους, είναι πάντοτε πλατωνική. Αλλά δε βλέπουμε τότε, γιατί αυτή η προσκόλληση εκφράζεται με τόσο απόλυτο τρόπο και πως οι γυναίκες αυτές, εκδηλώνουν μ’ ένα φανατικό τρόπο τη συμπάθεια τους, για τη νέα θρησκεία. Δε βλέπουμε, γιατί αυτή η «πνευματική προσκόλληση» να έχει πάντοτε σαν αποτέλεσμα, την εγκατάλειψη του νόμιμου συζύγου και τον ασυγκράτητο πόθο, ν’ ακολουθούν τον απόστολο, παντού όπου πηγαίνει, προσφέροντας πρόθυμα, υπάρχοντα, οικογενειακή γαλήνη, σώμα και ζωή. Ίσως, θα πρέπει, και πάλι, να δικαιολογήσουμε τα φαινόμενα αυτά, σαν επεμβάσεις του Αγίου Πνεύματος; και τότε, τί γίνεται με την περίφημη ιερότητα του γάμου;

Αν έχουμε ακόμα αμφιβολίες, δεν έχουμε παρά να εξετάσουμε ανάλογα κείμενα, που τα έχουν γράψει οι ίδιοι, οι Πατέρες της Εκκλησίας, και που δε δίστασαν, στις περιπτώσεις αυτές, να χρησιμοποιήσουν τη σωστή φρασεολογία, γιατί επρόκειτο για κείμενα, που γράφτηκαν για να πολεμήσουν αιρετικούς, και, στην πραγματικότητα, πολιτικούς τους αντιπάλους: θα αναφέρουμε, χαρακτηριστικά, τον Άγιο Ειρηναίο, στο έργο του Κ α τ ά Αιρέσεων, που γράφτηκε με σκοπό να στιγματίσει το γνωστικιστή Μάρκο:

Ασχολείται προπάντων με τις γυναίκες, κι αυτές χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του. Διαλέγει κατά προτίμηση μεγάλες κυρίες, με αρι σ τ ο κ ρ α τ ι κ ή κ α τ α γ ω γ ή κ α ι π λ ο ύ σ ι ε ς . Ο συνηθισμένος του τρόπος, για να τις διαφθείρει, είναι η χρησιμοποίηση της παρακάτω κολακευτικής φρασεολογίας: Θα σου προσφέρω, μέρος από τη χάρη μου, γιατί, κι οι άγγελοι αντικατοπτρίζουν καθημερινά, μέρος από τη χάρη του Παντοδύναμου". Η Μεγαλοσύνη κατοικεί σ’ εμάς και πρέπει οι υπάρξεις μας να λυώσουνε στην Ένωση. Δέξου εμένα, και μ’ εμένα τη Χάρη. Να είσαι πάντα έτοιμη, όπως η νεαρή σύζυγος περιμένει, κάθε στιγμή, το νεαρό της σύζυγο. Έτσι.να είσαι κι εσύ, για μένα. Σ τ ή σ ε , σ τ η ν υ φ ι κ ή σ ο υ κ ά μ α ρ α , τ ο σπέρμα του Φωτός. Πάρε απ ’ το χέρι μου το νεαρό σου σύζυγο, δώσ’ του μια θέση μέσα σου, κ α ι β ρ ε ς μ έ σ α σ ο υ μ ι α θ έ σ η γ ι ’ α υ τ ό ν . (Σ.Σ. Ο ενήλικος αναγνώστης δε χρειάζεται συμπληρωματικές πληροφορίες, για να καταλάβει...). Κοίτα, η Χάρη μπήκε μέσα σου, άνοιξε το στόμα σου και προφήτεψε... Κι αν η γυναίκα του απαντήσει: Ποτέ μου δεν προφήτεψα, δεν ξέρω να προφητεύω! εκείνος, αφού κάνει ορισμένες άλλες ενέργειες, που υποτάσσουν τελείως το πνεύμα της, σ’ αυτόν, της λέει: Άνοιξε το στόμα σου, πες οτιδήποτε, και θα προφητέψεις. Τότε, εκείνη, κολακευμένη και παγιδευμένη στα λόγια του, με την ψυχή της ηδονισμένη στη σκέψη μόνο πως θα προφητέψει, με τη καρδιά να καίει από τον πόθο, ανοίγει το στόμα της, λέει την οποιαδήποτε ανοησία, ανάλογη με την ψυχική και πνευματική της κατάσταση.... Κι από εκείνη τη στιγμή, θεωρεί τον εαυτό της προφήτη και νοιώθει μιαν απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Μάρκο, που την έκανε να κοινωνήσει τη Θεία Χάρη. Προσπαθεί να του δείξει την ευγνωμοσύνη της, όχι μόνο προσφέροντας του, οτιδήποτε υλικό πράγμα κατέχει (ήδη έχει συγκεντρώσει ένα τεράστιο ποσό από πολύτιμα αντικείμενα), αλλά, ακόμα, προσφέροντας του και το σώμα της άπειρες φορές, γιατί νοιώθει τον ασυγκράτητο πόθο, να ενωθεί μαζί του, και, μαζί του να ενωθεί με την τελειότητα και να λιώσει την ύπαρξή της, μέσα στην απόλυτη Ένωση». (Ειρηναίος: Κ α τ ά Α ί ρ έ σ ε ω ν , I, XIII, 3),

Ο Μάρκος αυτός, ήταν μαθητής του Βαλέντιου και ιδρυτής της Μ ε γ ά λ η ς Γ ν ω σ τ ι κ ι σ τ ι κ ή ς Ε κ κ λ η σ ί α ς , γύρω στα τέλη του 2ου αιώνα. «Δεν πρόκειται για κάποια μικρή αιρετική ομάδα, ούτε ο αρχηγός της ήταν κάποιος ασήμαντος ειδωλολάτρης. Ο Μάρκος ήταν χριστιανός ηγέτης, κι ο Ειρηναίος, παρουσιάζοντας τον τρόπο που χρησιμοποιούσε, για να διαφθείρει τις γυναίκες στ’ όνομα της νέας θρησκείας, αφήνει έμμεσα να εννοηθεί πως κι άλλοι εφάρμοζαν, ακριβώς, το ίδιο σύστημα.

Σ’ ένα άλλο παλαιό κείμενο, τον Π ο ι μ έ ν α , π ο υ υποτίθεται ότι γράφτηκε περίπου στα 150, ο συγγραφέας του, κάποιος Ερμάς, επαναλαμβάνει την ίδια μαρτυρία, λέγοντας: «...αυτοί που είναι περισσότερο αμαρτωλοί, είναι οι διάκονοι που π ρ ο φ η τ ε ύ ο υ ν , αυτοί που αρπάζουν τα υπάρχοντα από τις χ ή ρ ε ς κ α ι τ α ο ρ φ α ν ά , κ α ι π ο υ πλουτίζουν χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτόν, τις γνώσεις που τους δόθηκαν...» (IX, 26).

Άλλωστε, ο Σαύλος - Παύλος συμβουλεύει: «χήρας τίμα τας όντως χήρας...»

(Α ́προς Τιμόθεον Ε', 3). Ο EUGENE SUE, στον Π ε ρ ι π λ α ν ώ μ ε ν ο Ι ο υ δ α ί ο του, δεν έβγαλε τίποτα από τη φαντασία του...

Θα κάναμε ένα μεγάλο λάθος, αν νομίζαμε πως η εφαρμογή της μαγικής τεχνικής στις γυναίκες, με σκοπό την εκμετάλλευση τους για τους σκοπούς του κινήματος, είναι μεταγενέστερη από το θάνατο του Ιησού το 34. Ο αναγνώστης δεν έχει, παρά να μελετήσει το κεφάλαιο «Ο Ιησούς κι οι γυναίκες», του προηγούμενου έργου μας, για να πειστεί πως κι ο ίδιος, ο Ιησούς, χρησιμοποιούσε μια παρόμοια μέθοδο.

Ας αναφέρουμε μερικά, χαρακτηριστικά:

«Ήσαν δε και γυναίκες από μακρόθεν θεωρούσαι, εν αις ην και Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου του μικρού και Ιωσή μήτηρ, και Σαλώμη, αι και ότε ην εν τη Γαλιλαία ηκολούθουν αυτώ και δ ι η κ ό ν ο υ ν αυτώ, και άλλαι πολλαί αι συναναβάσαι αυτώ εις Ιεροσόλυμα...» ( Μ ά ρ κ ο ς ΙΕ', 40).

Ο Λουκάς προσθέτει την πληροφορία, πως οι γυναίκες τον ενίσχυαν με τα υπάρχοντα τους, δηλαδή με χρήματα κι άλλες προσφορές, πράγμα που βγαίνει έξω από τα όρια της κλασσικής φιλοξενίας.

Ένα πολύ παλαιό απόκρυφο, που κατέχουμε ένα αντίγραφό του, του 4ου αιώνα, ενώ τ’ αρχικό γράφτηκε ανάμεσα στα 175 -180, μας δίνει μια σίγουρη μαρτυρία για το γεγονός:

«Κι η Σαλώμη είπε: Ποιος είσαι άνθρωπε; Ποιος σου επέτρεψε να φας στο τραπέζι μου και ν’ ανέβεις πάνω στο κρεββάτι μου; Κι ο Ιησούς της είπε: Είμαι εκείνος, που προέρχεται από εκείνον, που είναι ίσος του. Μου εδόθη, αυτό που ανήκει στον πατέρα μου... Κι η Σαλώμη απάντησε: Γίνομαι μαθήτρια σου και σε ακολουθώ. ( Ε υ α γ γ έ λ ι ο τ ο υ Θ ω μ ά , FOLIO 43, παρ. 65, μετ. JEAN DORESSE, Παρίσι 1959, PLON).

Άλλωστε, είναι γνωστό, πως οι διάφορες κακόφημες «φάρες», του καιρού εκείνου, ενίσχυαν το ταμείο των Ζηλωτών, με σοβαρά χρηματικά ποσά, γεγονός που επισημάναμε, στο προηγούμενο βιβλίο μας. Αυτός ήταν ο λόγος, που ο Ιησούς έβαλε σε πρώτη μοίρα τους τελώνες και τις πόρνες, μέσα στο «Βασίλειο τ ́ Ουρανού»... ( Μ α τ θ α ί ο ς ΚΑ', 31 - 32).

Είναι βέβαιο, πως μια αναφορά του Πόντιου Πιλάτου, που αφορούσε τους λόγους της καταδίκης του Ιησού, στάλθηκε στη Ρώμη. Ο Ιησούς είχε προσπαθήσει, μ’ επαναστατικά μέσα, να πετύχει την παλινόρθωση της Δαυϊδικής δυναστείας στο θρόνο του Ισραήλ, ενώ, ταυτόχρονα, είχε αρνηθεί την προσφορά, που του έκανε ο Τιβέριος Καίσαρ, να τον ανακηρύξει, δηλαδή Τετράρχη της Πανειάδας. Οι αναφορές διατηρήθηκαν στ’ αρχεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κι ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός αναφέρεται σ’ αυτές, όταν εξαπολύει την πολεμική του, εναντίον των χριστιανών. Και να τώρα, μια άμεση και φανερή μαρτυρία, για τις σχέσεις που διατηρούσε το κίνημα των Ζηλωτών, με τη φάρα της πορνείας του καιρού του!

Η Χ λ ι δ ή , υποδέχτηκε τον Κωνσταντίνο τρυφερά, τον πήρε στην αγκαλιά της και τον έντυσε με ρούχα πλούσια κι αστραφτερά, ύστερα τον οδήγησε στη Δ ι α φ θ ο ρ ά . . . Έτσι, ο ηγεμόνας έκανε τη γνωριμία του με τον Ιησού, που σ ύ χ ν α ζ ε σ’ α υ τ ά τ α μ έ ρ η , φωνάζοντας στους διαβάτες: Ό λ ο ι ο ι δ ι α φ θ ο ρ ε ί ς , ό λ ο ι ο ι π ό ρ ν ο ι , όλοι οι κακόφημοι κι οι καταραμένοι, ας πλησιάσουνε εδώ, με πίστη και χωρίς φόβο! Βαπτίζοντάς σας, μέσα στο νερό αυτό, που βλέπετε μπροστά σας, θα γίνετε και πάλι αγνοί κι αναμάρτητοι! Κι αν κανείς από σας, μετά το βάπτισμα, ξανακάνει τα ίδια λάθη, αφού κτυπήσει το στήθος του και το κεφάλι του σ’ ένδειξη μετάνοιας, εγώ θα τον ξανακάνω αγνό!...» (Ιουλιανός Καίσαρ: Άπ α ν τ α , μετ. J. BIDEZ, Παρίσι 1932, LES BELLES - LETTRES).

Θα πρέπει ν’ αναφέρουμε πως ο Κωνσταντίνος «ο άνθρωπος γεμάτος εγκλήματα», όπως τον χαρακτηρίζουν οι ίδιοι, οι εκκλησιαστικοί πατέρες, (δολοφόνησε τη γυναίκα του, το γυιό του κι αμέτρητους συγγενείς και φίλους του), υπήρξε ένα άτομο γνωστό για τη διαφθορά του. Αυτό, βέβαια, δεν έμπόδισε τον Καρλομάγνο, να τον αγιοποιήσει τον 9ο αιώνα. Πράγματι, ο Καρλομάγνος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την «αγιοποίηση» του συναδέλφου του, του Κωνσταντίνου. Άλλωστε, κι η ζωή του ίδιου, ήταν ανάλογη με την εγκληματική σταδιοδρομία του «αγίου» του. Το 782, έσφαξε τεσσεράμισυ χιλιάδες αιχμαλώτους στο Βερντέν. Παντρεύτηκε η απόκτησε εννιά συζύγους κι ερωμένες (είναι πολύ δύσκολο αυτήν την εποχή να προσδιορίσουμε τη διαφορά, ανάμεσα στις ερωμένες και τις συζύγους), κι ακόμα, ήταν αιμομίκτης. Ο μοναχός EGINHARD, χρονικογράφος και Βιογράφος του Βασιλιά, αφηγείται πως ο Καρλομάγνος απέφευγε να παντρέψει τις κόρες του, γιατί «τις χρησιμοποιούσε σαρκικά σα συζύγους του». Βέβαια, το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε την Εκκλησία, με τη σειρά της, ν’ ανακηρύξει Άγιο, και τον Καρλομάγνο, και προστάτη των σχολείων! Ο Πάπας Ιωάννης ο ΚΓ ́ τον διέγραψε από τον κατάλογο των αγίων, μαζί με αρκετούς ακόμα, που υπήρχαν αμφιβολίες για την αγιοσύνη τους. Όσο για τον Κωνσταντίνο, είναι σίγουρο πως δεν είδε, ποτέ του, στον ουρανό το περίφημο λάβαρο με το σταυρό και τη φράση «εν τούτω νίκα»! Ο βιογράφος κι υμνητής του Ευσέβιος της Καισαρείας, αγνοεί το γεγονός, που αποτελεί προϊόν της φαντασίας του Λακτάντιου. Ο τελευταίος, χ ρ ι σ τ ι α ν ο π ο ί η σ ε μ ι α φήμη, που έλεγε πως ο Κωνσταντίνος μπαίνοντας σ’ ένα ναό του Απόλλωνα, είδε το θεό να του προσφέρει μια κορώνα. Ο Λακτάντιος δε δίστασε να τροποποιήσει τη φήμη... Έτσι, ενώ αιμοβόρα και διεφθαρμένα υποκείμενα, σαν τον Κωνσταντίνο και τον Καρλομάγνο, ανακηρύσσονται «άγιοι», ο πράος και καλοκάγαθος Ιουλιανός, ο προστάτης των γραμμάτων, ο ιδρυτής αμέτρητων σχολείων, νοσοκομείων, γηροκομείων κι ορφανοτροφείων, αυτός που ήξερε, πραγματικά, τι θα πει φιλοσοφική εγκράτεια, και που συγχωρούσε και τους χειρότερους εχθρούς του, εξευτελίστηκε, βρίστηκε, στιγματίστηκε στην Ιστορία, και δολοφονήθηκε ύπουλα.

Ένα γεγονός, που, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, προκάλεσε βίαιες αντιδράσεις του πληθυσμού εναντίον του Παύλου και των οργάνων του στη Ρώμη, ήταν η οργάνωση ενός γυναικείου οργίου, που, με χριστιανικούς όρους, ονομάστηκε «ευχαριστία» κι ήταν μέρος από τις τελετουργίες μιας «αγάπης». Το συμβολικό κρασί της «ευχαριστίας» αυτής, θα πρέπει να ξεπερνούσε, κατά πολύ, τη μυστικιστική του χρήση, αν παρατηρήσουμε, προσεκτικά, τις διαμαρτυρίες του Παύλου στην Α ́ π ρ ο ς Κορινθίους Ε π ι σ τ ο λ ή , ΙΑ', 2 0 - 2 1 .

Πράγματι, έπειτα από τ’ αμέτρητα γυναικεία όργια και τα σκάνδαλα, που προκαλούσαν στη Ρώμη οι Βακχίδες, η σύγκλητος, γύρω στο 186 π.Χ. και, πιθανόν, πολύ νωρίτερα από τη χρονολογία αυτήν, απαγόρεψε, σ’ ολόκληρη την Ιταλία, τις γυναικείες εορταστικές εκδηλώσεις, υπενθυμίζοντας πως, από την εποχή του Ρωμύλου, α π α γ ο ρ ε υ ό τ α ν α υ σ τ η ρ ά σ τ ι ς γ υ ν α ί κ ε ς ν α π ί ν ο υ ν κ ρ α σ ί . Απαγορευόταν, ακόμα, και να βαστούν στα χέρια τους τα κλειδιά από τα κελάρια και τις κρασαποθήκες. Η γυναικεία μέθη είχε χαρακτηριστεί από τον Ρωμύλο, σαν ισότιμη με την απιστία, γιατί, με τη μέθη, η γυναίκα απατούσε τον άντρα της, με τον οποιονδήποτε θεό. Έτσι, η μόνη ηδονή, που θεωρούσαν επιτρεπτή στη γυναίκα, ήταν η σεξουαλική ηδονή με το νόμιμο σύζυγό της.

Το κείμενο της απόφασης αυτής, της Ρωμαϊκής συγκλήτου, βρέθηκε χαραγμένο πάνω σ’ ένα μπρούτζινο φύλλο, στην TIRIOLA της Καλαβρίας, και βρίσκεται σήμερα, στο μουσείο της Βιέννης.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως ενώ για τις Εβραίες και τις άλλες γυναίκες, που προέρχονται από τις διάφορες Ρωμαϊκές επαρχίες, η νέα θρησκεία δεν είχε να προσφέρει τίποτα το σημαντικό, στις Ρωμαίες πρόσφερε με τις «αγάπες» και τις «ευχαριστίες», την ευκαιρία να πιουν τ’ απαγορευμένο ποτό και, ταυτόχρονα, να νοιώσουν και, πολλές φορές, να υποστούν τους κινδύνους από την παραβίαση της απαγόρευσης. Κι αυτό, το τελευταίο, έδινε ακριβώς στο κρασί και στη νέα θρησκεία, τη «γεύση του απαγορευμένου».

Robert Ambelain

Απόστολος Παύλος και η μυστική ζωή του

Μετάφραση Μάριος Βερέττας

Εκδόσεις Δίβρης 1976