Δίψασα κι οι φτέρες είχαν ξεραθεί.
Κίτρινα τα φυτά στις γλάστρες, σαν καλαμποκιές,
και τ’ αδειανά μπουκάλια: πτώματα κουτσουρεμένα
με κύκλωναν ανήμπορα.
Μονάχα ο ήλιος μου έμεινε. Και τότε
να ο λογαριασμός για το νοίκι:
άψογα, επηρμένα κίτρινος. Αν χρειαζόταν κάτι
κείνη την ώρα, ήτανε ένας ωραίος κωμικός, απ’ τους παλιούς,
κάνας καραγκιόζης, να σπάει πλάκα με τον παραλογισμό
του πόνου: ο πόνος είναι παράλογος μόνο και μόνο
επειδή υπάρχει.
Ξυρίστηκα προσεκτικά μ’ ένα παλιό ξυράφι.
Ανήκε σε κάποιον που κάποτε υπήρξε νέος
και τον πέρασαν για ιδιοφυΐα. Όμως εδώ
έγκειται η τραγωδία των φύλλων:
οι ξεραμένες φτέρες, τα ξεραμένα φυτά.
Τελικά βγήκα στο σκοτεινό διάδρομο.
Η σπιτονοικοκυρά μου στεκόταν ορθή,
αγριεμένη, αποφασισμένη.
Με διαολόστειλε
κουνώντας τα παχιά κάθιδρα μπράτσα της.
«Το νοίκι!» ούρλιαξε.
Ούρλιαξε ,
γιατί η ζωή μας είχε
πια τσακίσει.
Κίτρινα τα φυτά στις γλάστρες, σαν καλαμποκιές,
και τ’ αδειανά μπουκάλια: πτώματα κουτσουρεμένα
με κύκλωναν ανήμπορα.
Μονάχα ο ήλιος μου έμεινε. Και τότε
να ο λογαριασμός για το νοίκι:
άψογα, επηρμένα κίτρινος. Αν χρειαζόταν κάτι
κείνη την ώρα, ήτανε ένας ωραίος κωμικός, απ’ τους παλιούς,
κάνας καραγκιόζης, να σπάει πλάκα με τον παραλογισμό
του πόνου: ο πόνος είναι παράλογος μόνο και μόνο
επειδή υπάρχει.
Ξυρίστηκα προσεκτικά μ’ ένα παλιό ξυράφι.
Ανήκε σε κάποιον που κάποτε υπήρξε νέος
και τον πέρασαν για ιδιοφυΐα. Όμως εδώ
έγκειται η τραγωδία των φύλλων:
οι ξεραμένες φτέρες, τα ξεραμένα φυτά.
Τελικά βγήκα στο σκοτεινό διάδρομο.
Η σπιτονοικοκυρά μου στεκόταν ορθή,
αγριεμένη, αποφασισμένη.
Με διαολόστειλε
κουνώντας τα παχιά κάθιδρα μπράτσα της.
«Το νοίκι!» ούρλιαξε.
Ούρλιαξε ,
γιατί η ζωή μας είχε
πια τσακίσει.
η γυναίκα μου είχε φύγει
Charles Bukowski
Τρόμου και Αγωνίας Γωνία
Μετάφραση Γιώργος Μπλάνας
Εκδόσεις Απόπειρα 1994
Charles Bukowski
Τρόμου και Αγωνίας Γωνία
Μετάφραση Γιώργος Μπλάνας
Εκδόσεις Απόπειρα 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου