Ο τρόπος που αγαπάμε δείχνει το επίπεδο εξέλιξής μας
Η συνειδησιακή κατάσταση της Ψυχής διαφαίνεται από τον τρόπο που αγαπάει. Σταδιακά αναβαθμίζεται ανελισσόμενη από το πρώτο επίπεδο στο έβδομο. Όσο εξελίσσεται, τόσο ανοίγει η καρδιά της και περνά από το ατομικό στο συμπαντικό.
Μερικές φορές ο νους μας έχει ανάγκη έναν διαφορετικό τρόπο για να προσεγγίσει τα βαθύτερα νοήματα. Όσο πιο απλός είναι αυτός ο τρόπος τόσο περισσότερα αποκαλύπτει. Όπως τα παραμύθια. Ή όπως αυτή η Μικρή Ιστορία ενός Ραβδιού που ακολουθεί.
Ήταν κάποτε, στην αρχή του χρόνου, ένας οδοιπόρος που ξεκίνησε για ένα μακρύ ταξίδι. Ήταν μόνος και φοβισμένος. Ένιωθε αποκομμένος και διαχωρισμένος από τα πάντα κι έτσι ένιωθε ευάλωτος και σε συνεχή κατάσταση κινδύνου. Για να προστατευτεί, έκοψε ένα κλαδί και το έκανε ραβδί για να στηρίζεται και για να απωθεί τα άγρια ζώα ή να χτυπήσει ό,τι θα τον απειλούσε. Και έτσι ένιωσε ασφάλεια.
Καθώς περπατούσε μόνος του, δίχως συντροφιά, χτυπούσε το ραβδί του στο έδαφος και άκουγε το ρυθμό. Διαπίστωσε με ικανοποίηση ότι ήταν ένα είδος μουσικής και άρχισε να δοκιμάζει και άλλους ρυθμούς, να φτιάχνει κι άλλες “μουσικές”, νιώθοντας απόλαυση.
Όταν κάποτε συνάντησε άλλους, κράτησε το ραβδί του ως σύμβολο εξουσίας και το έκανε σκήπτρο ή ιερατική ράβδο και τους εξουσίασε. Καμιά φορά το χρησιμοποιούσε για να τους δείχνει το δρόμο και γινόταν οδηγός τους για λίγο, αλλά δεν δίσταζε να το στρέφει εναντίον τους και να τους χτυπά μ’ αυτό αν δεν υποτάσσονταν. Και έτσι επιβεβαίωνε την κυριαρχία του.
Ο καιρός περνούσε και ο οδοιπόρος συνέχιζε, αλλά τώρα μια άλλη ωριμότητα άρχιζε να γεννιέται μέσα του. Συνειδητοποιώντας τις υπηρεσίες που του πρόσφερε αυτό το κλαδί, άρχισε να το προσέχει και να το περιποιείται. Άρχισε και αυτός να κάνει κάτι για το κλαδί του. Στο κάτω κάτω ήταν το μόνο δικό του πράγμα. Βαδίζοντας όλο και πιο βαθιά στο μονοπάτι της ζωής, άρχισε να βλέπει καλύτερα. Και είδε και άλλους ανθρώπους με τα δικά τους κλαδιά-ραβδιά. Μερικοί όμως ήταν απρόσεχτοι και παραλίγο να τα χάσουν, περνώντας τον ορμητικό ποταμό. Ένιωσε τότε μέσα του αυθόρμητη την ανάγκη να τους βοηθήσει. Και έσωσε από το αγριεμένο ποτάμι όχι μόνο το δικό του, αλλά και τα κλαδιά των άλλων.
Συνέχισε την πορεία του. Και το μονοπάτι γινόταν όλο και πιο φωτεινό και εκείνος έβλεπε καλύτερα τώρα που βάδιζε. Αλλά δεν έβλεπε πια με τον ίδιο τρόπο όπως πριν. Τώρα η όρασή του λεγόταν βαθύτερη κατανόηση και έτσι ξύπνησε ένα πρωί επειδή κάτι Θείο μέσα του αναγνώρισε κάτι Θείο μέσα στο κλαδί. Ανακάλυψε την εσωτερική τους συγγένεια. Αυτή που βρισκόταν πέρα από τις διαφορετικές τους μορφές. Εκείνο το πρωί η πορεία του ολοκληρώθηκε. Ο οδοιπόρος και το κλαδί χάθηκαν. Βυθίστηκαν στην αιωνιότητα της αγάπης, επιστρέφοντας στην αρχή τους. Εκεί όπου αυτός, το σύμπαν και το κλαδί έγιναν και πάλι ένα στο Μεγάλο Δέντρο του Θεού.
ΙΟΥΛΙΑ ΠΙΤΣΟΥΛΗ
ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΟΠΤΡΟΝ 2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου