Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΛΕΠΑΘΕΙΑ - Roman Podolny

— Μας δίνετε την υπόσχεση ότι δε θα χρησιμοποιήσετε τις γνώσεις που αποκτήσατε σε βάρος οποιουδήποτε ατόμου ή της κοινωνίας σαν σύνολο;
— Το υπόσχομαι.
Το δωμάτιο ήταν πνιγερό. Μύριζε φρέσκο τυπογραφικό μελάνι Ο αξύριστος, κουρασμένος άντρας από την έδρα απάγγελνε το καθιερωμένα τυπικά με μιαν άτονη, θαμπή φωνή. Ήταν φανερό ότι σκεφτόταν κάτι άλλο. Ο Σεργκέι έκανε πως δεν τα πρόσεχε όλο αυτά. Σήμερα Θα πετύχαινε το σκοπό του, σήμερα θα μάθαινε!
Είχε περάσει όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις, η επιθυμία του είχε κηρυχτεί θεμιτή. Όσο για τη συμπεριφορά των υπαλλήλων του εργαστηρίου σε σχέση με τις βοηθητικές τους δουλειές, δεν τον ένοιαζε αρκεί μονάχα να τις εκτελούσαν.
— Μας δίνετε το λόγο σας να μην αποκαλύψετε ποτέ, σε καμιά περίπτωση τα γεγονότα που ίσως μάθετε μέσω της χρήσης του μηχανισμού;
— Υπόσχομαι.
— Θυμάστε ότι. το μηχάνημα θα δουλεύει επί μισή ακριβώς ώρα από τη στιγμή που θα τεθεί σε λειτουργία, πράγμα που κάνει αναγκαίο τον πολύ ακριβή υπολογισμό της επιλογής της κατάλληλης στιγμής;
— Το θυμάμαι.
— Εκείνο που μου απομένει να κάνω είναι να συμμορφωθώ στο τελευταίο σημείο των κανόνων, δίνοντάς σας το μηχάνημα για προσωρινή χρήση ακούστηκε, σε τόνο έσχατης ανίας, η φωνή του εργαστηρίου. Θα το δοκιμάσω σε σας. Προβλέπεται τρίλεπτη δοκιμή.
Ο άνθρωπος σηκώθηκε, πήρε ένα καφετί κασκέτο από μια κρεμάστρα στον τοίχο, το φόρεσε, κάθισε κι έγειρε προς τη ράχη της καρέκλας.
Η μυρωδιά της μπογιάς δυνάμωσε. Ο Σεργκέι αισθάνθηκε ένα κύμα ζέστης να μουσκεύει στον ιδρώτα όλο του το σώμα. Το πρόσωπο του ανθρώπου στην άλλη άκρη του τραπεζιού έγινε ακόμη πιο επίσημο και άχρωμο απ’ ότι ήτανε πριν, αν αυτό ήτανε δυνατό. Την ίδια στιγμή, έγνεψε στον Σεργκέι. Μετά, έβγαλε το κασκέτο και του το άπλωσε.
— Ξέρετε να το χειρίζεστε; Καλή τύχη! Μην ξεχνάτε ότι πρέπει να μας δώσετε μία σύντομη έκθεση, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Οι κανονισμοί είναι κανονισμοί.

* * *

Αχά! Ταξίδευε με το ίδιο τρόλεϊ και σήμερα, το κορίτσι που παρακολουθούσε για τουλάχιστον 6 μήνες. κάθε εργάσιμη μέρα, και για απόσταση έντεκα στάσεων του τρόλεϊ, χωρίς να βρίσκει ποτέ το θάρρος να της πιάσει κουβέντα. Ντρεπόταν πολύ. Θεωρούσε τον εαυτό του μάλλον συμπαθητικό, αλλά φοβόταν ότι το κορίτσι θα μπορούσε να μη συμμερίζεται τα γούστο του. Και θα ήταν ανυπόφορο να του πει: «Παράτα με ήσυχη, ζώον!». Τώρα θα διάβαζε τις σκέψεις της και θα μάθαινε…
Ο Σεργκέι την πλησίασε με κόπο, διασχίζοντας ολόκληρο το διάδρομο. Ευτυχώς, δεν ήταν ώρα αιχμής. Σταμάτησε μισό βήμα από το κορίτσι, σήκωσε το χέρι του ως το κασκέτο όπου κρυβόταν το τηλεπαθητικό μηχάνημα Ζούμπκωφ ΤΑ 35 ST και γύρισε το διακόπτη που είχε τη μορφή κουμπιού στην κορυφή του κασκέτου.
— Παλαβέ!, άκουσε μια ελαφρά αλλαγμένη, μαλακή φωνή, που ως τώρα την ήξερε μόνο από τις ζωηρές κουβέντες: «Δώστε μπροστά το εισιτήριο, σας παρακαλώ!»
Άκου παλαβέ! Νάτος, με κοιτάζει πάλι. Τι ωραίο πρόσωπο που έχει! Γιατί αυτά τα ομορφόπαιδα να είναι τέτοιοι χοντράνθρωποι; Αν ήταν ο Σλάβα Γκλαζύτσεφ Θα είχε από καιρό…
— Συγγνώμη, παρακαλώ, άκουσε ξαφνικά μια άλλη φωνή ο Σεργκέι και χάρηκε καταλαβαίνοντας πως ήταν δική του. Συγγνώμη, παρακαλώ, πηγαίνουμε με το ίδιο τρόλεϊ εδώ και έξι μήνες και μου φαίνεται πως ήρθε η ώρα να γνωριστούμε
— Έξι μήνες; Στο ίδιο τρόλεϊ! Δεν το ήξερα…, ακούστηκε ή φωνή της κοπέλας, καθόλου φιλική. Αλλά, το παραλλαγμένο αντίγραφό της αλλιώς ακουγόταν και άλλα έλεγε: «Μπράβο! Αποφάσισε επιτέλους να κάνει το πρώτο βήμα. Ωραία!.
— Μάλιστα, ακριβώς έξι μήνες. Δεν είναι αρκετός χρόνος
— Ξέρετε, δε συνηθίζω να πιάνω γνωριμίες στα τρόλεϊ. (Είναι επίμονος, μ’ αρέσει αυτό).
— Ναι, αλλά εδώ πρόκειται για εξαιρετική περίπτωση.
— Φοβάμαι ότι δεν είναι καθόλου εξαιρετική για σας. Το ‘χετε, φαίνεται, συνήθεια να πλευρίζετε ξένα κορίτσια. (Θεέ μου, τι βλακείες λέω! Ζηλεύω, μήπως; Σε παρακαλώ, μη μ’ ακούς. Μου αρέσεις. Βάλε το χέρι σου γύρω από τον ώμο μου και πες ότι σήμερα δεν πρέπει να κατεβούμε σε διαφορετικές στάσεις).
— Σήμερα δεν πρέπει να κατεβούμε συ διαφορετικές στάσεις.
— Άκου να σου πω, Δον Ζουάν της συγκοινωνίας, πάρε αμέσως το χέρι σου από τον ώμο μου γιατί αλλιώς θα φας ένα μπάτσο κατάμουτρα. (Μπράβο θράσος! Αλλά το χέρι του είναι τόσο ευχάριστα ζεστό και βαρύ. Γιατί να κοροϊδεύω τον εαυτό μου;).
— Σας δυσαρέστησε πραγματικά τόσο πολύ το άγγιγμά μου;
— Φυσικά, όχι, είπε η γλυκιά φωνή. Η αυστηρή σώπαινε. Η κοπέλα προχώρησε αποφασιστικά προς την μπροστινή έξοδο και βγήκε στην επόμενη στάση μόλις άνοιξε η πόρτα (Νάτος! Τώρα θα προσβληθεί. Όχι! Ζήτω! Βγήκε μετά από μένα. Τώρα Θα μου ζητήσει συγγνώμη. Γιατί όμως; Καλύτερα να ‘λεγε μόνο ότι ξέρει πως μου αρέσει…).
— Άκου, κοπέλα μου, δε θα σου ζητήσω συγγνώμη. Ξέρω ότι σ’ αρέσω κι εγώ.
— Θα φωνάξω αστυφύλακα!
Η γλυκιά φωνή χάθηκε κι αυτή που ακούστηκε δεν ήταν απλώς αυστηρή, ήταν απειλητική. Το χειρότερο ήταν ότι η κοπέλα έφευγε τρέχοντας.
Ο Σεργκέι σταμάτησε αμήχανος. Ύστερα από είκοσι βήματα, η κοπέλα άρχισε να περπατάει πιο αργά. Ακούστηκε πάλι η τρυφερή φωνή: Αχ, τι βλάκας που είμαι! Γιατί τον έδιωξα; Καλή ανατροφή σου λένε μετά. Μήπως με ακολουθεί ακόμη; Θα του φερθώ αλλιώς,
— Όχι, είπε ο Σεργκέι σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπό του και γυρίζοντας το κουμπί του κασκέτου.
— Όχι δε Θα το κάνεις!

* * *

— Απογοητευμένος;
Η φωνή του ανθρώπου πίσω από το γραφείο δεν είχε τώρα τίποτε το επίσημο. Και ‘μεις απογοητευτήκαμε στην εποχή μας. Θεωρούσαμε πως το πιο σημαντικό ήταν το τι σκεφτόταν κάποιος. Όχι, νεαρέ μου, πολύ πιο σημαντικό είναι αυτό που κάνει κάποιος. Μην ταράζεσαι. Καλύτερα να χαίρεσαι που δεν κάνουμε πάντα ό,τι  σκεφτόμαστε. Πάρε για παράδειγμα αυτή τη στιγμή: Θα ήθελες να μου δόσεις ένα γερό χέρι ξύλο. Αλλά δε θα το κάνεις, έτσι δεν είναι; Και μην ψάχνεις να δεις αν φοράω τηλεπαθητική συσκευή. Είναι αρκετά εύκολο να μαντέψεις τι σκέφτεται κανείς. Τι θα κάνει, ιδού η απορία!
— Ιδού η απορία, επανέλαβε ο Σεργκέι.

ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΦΩΣ
Σοβιετικά Διηγήματα Επιστημονικής Φαντασίας
Μετάφραση Θανάσης Παπαρήγας
Επιμέλεια κειμένου Νίκος Σαραντάκος
Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή 1986