Το κλάμα – Nathan Alterman

Κι εσύ ήξερες πως είναι νύχτα και φύλλο δεν κουνιέται
Και μόνο η ψυχή μου αφουγκράζεται και συλλογιέται
Και μόνο πάνω μου ορμά το κλάμα σου να με κατασπαράξει
Και μόνο εμένα επέλεξε βορά του.

Είναι φορές που ξαφνικά τρομάζω, σαν χαμένος πάω,
Κι ο τρόμος ο τυφλός με διαπερνά,
Όταν απ’ τους τέσσερις ανέμους με καλεί η φωνή σου
Σαν νέος που τον τυφλό παραπλανά.

Το πρόσωπο έκρυψες κι άχνα δεν έβγαλες
Σκοτάδι το κλάμα σου και αίμα περιστέρας
Στο σκότος του μαζεύτηκες, στα βάθη του πικράθηκες
Στη λησμονιά, συντέλεια και τέλεια παρανόηση.

από τη συλλογή Η χαρά των φτωχών