Ανυποψίαστοι συνεργοί εγκλημάτων – Φίλιππος Δρακονταειδής

 

...Συμφωνώ είπε ο επιθεωρητής Σάλβο Μονταλμπάνο, αντιμετωπίζουμε τέτοια περίπτωση και έχω σιχαθεί τον εαυτό μας. Φαίνεται πως το σύστημα είναι το ίδιο σε κάθε χώρα, προσαρμόζεται απλώς στις τοπικές συνθήκες, δεν αλλάζει όμως, αφού είναι πετυχημένο, βγάζει πολλά λεφτά δίχως ν’ απαιτείται επένδυση σε υποδομές και πάγια στοιχεία, ανελέητα εγκλήματα γίνονται με τη συμμετοχή απλών και έντιμων ανθρώπων, που αν ήξεραν περί τίνος πρόκειται, δεν θα τους περνούσε καν από τον νου τους να δεχτούν τον ρόλο που παίζουν. Αυτά τα εγκλήματα μένουν για χρόνια άγνωστα, το πράγμα χαλάει όταν κάποιος από αυτούς τους περιθωριακούς ανυποψίαστους αντιληφθεί τη σκιά του συντελούμενου εγκλήματος. Αν ένας τέτοιος συνένοχος που θα έχει αντιληφθεί το έγκλημα, δεν εκτελεστεί εγκαίρως από τους αρχηγούς, από τους πραγματικούς εγκληματίες, αν τους ξεφύγει, αν δεν τον προλάβουν, αλλά αποδώσει δικαιοσύνη στον εαυτό του με την αυτοκτονία ή δείξει κάποιο ίχνος mea culpa, πλησιάζουμε τους πρωτεργάτες, κατά τύχη φτάνουμε ως τους αρχηγούς και τους συλλαμβάνουμε, αν στο μεταξύ δεν έχουν πλύνει τα χέρια τους από τα αποτυπώματα του εγκλήματος, αν δεν έχουν εκ προοιμίου την αθώωσή τους έτοιμη, επειδή η δικαιοσύνη είναι τυφλή σε όλα, βλέπει όμως ξεκάθαρα το χρήμα, όπως το βλέπουν και οι πολιτικοί, ξόανα της δημοκρατίας, περιφερόμενοι σε παρελάσεις, παζάρια και κωλοτούμπες σαλτιμπάγκων, ξόανα που μας τρομάζουν με την ασχήμια τους και δεν έχουμε τρόπο να τα απομακρύνουμε, ούτε καν με ευχέλαιο.

Ο κακομοίρης ο καθηγητής υπήρξε ένας ανυποψίαστος. Πρόθεσή του μπορεί να ήταν η απληστία του χρήματος, αλλά πολύ πιο ταπεινή, η αναγνώριση που του πρόσφερε η «δουλειά», της οποίας τίποτα κατ’ ουσίαν δεν του ήταν γνωστό, πλην της παρουσίας του σε κάποιες συναντήσεις με απρόσωπα πρόσωπα, περαστικά και δασκαλεμένα, που παρίσταναν ότι τον ενημέρωναν, τον παρακαλούσαν να πει τη γνώμη του περί ανέμων και υδάτων, του έδιναν το χαρτζιλίκι του για τη σοφία που τους είχε μεταδώσει, τόση κωμωδία. Ένας καθηγητής είναι μια καλή πρόσοψη ανθρωπιάς.

Στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε κάθε άλλη ανάλογη, η αυτοχειρία τέτοιου συνεργάτη είναι ωφέλιμη και καλόδεχτη για τους εγκληματίες: διαδίδουν πως οφείλεται στις δυσκολίες του επαγγέλματος, στο γεγονός ότι η Αστυνομία έχωσε τη μύτη της εκεί που δεν έπρεπε, τρανή απόδειξη πως οι κίνδυνοι έχουν αυξηθεί -«να τι έγινε με αυτό τον μαλάκα», λένε, «θα μπλεξουμε»-, άρα οι τιμές πρέπει να πάρουν τον ανήφορο, το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούν οι δικαστές για να εισπράξουν περισσότερα πριν αθωώσουν, το ίδιο διαμηνύουν οι πολιτικοί, κυρίως όταν οι εκλογές πλησιάζουν και οι επενδύσεις προς επανεκλογή είναι υπέρογκες, το ίδιο και οι αστυνομικοί που παρέχουν προστασία στους εγκληματίες.

Αν ο καημένος ο καθηγητής δεν είχε φροντίσει να εξυπηρετήσει τις κεφαλές της «δουλειάς», που ποτέ δεν συνάντησε και ποτέ δεν επρόκειτο να γνωρίσει, αν η συμβολή του στη «δουλειά» είχε κριθεί τελειωμένη και η συνέχεια της άχρηστη, κάποιο ατύχημα, κάποια κακοτυχία θα έπρεπε να του είχε συμβεί για να βγει από τη μέση. Η αυτοκτονία του απάλλαξε τους αρχηγούς από το κόστος μιας επιχείρησης σε βάρος του. Είναι βέβαιο πως αρκετοί εκπρόσωποί τους ήταν παρόντες στην επικήδεια τελετή, δεν αποκλείεται κιόλας να έκλαψαν.

Εμείς, καθαρόαιμοι Σικελοί, είχαμε ανέκαθεν και δεν παύουμε να έχουμε να κάνουμε με τη Μαφία, με τους κάπους ντέι κάπι, με το σύννεφο των συνεργών που έχουν στη δούλεψή τους, με τον Μπερνάρντο Προβεντσάνο, που τον ψάχνουμε εδώ και σαράντα τρία χρόνια, με τον Σαλβατόρε Λο Πίκολο, με τον Ματέο Μεσίνα, που καταζητείται εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Οι παραδοσιακοί μαφιόζοι δεν γνωρίζουν τις σύγχρονες «δουλειές» και μπορώ να ορκιστώ ότι δεν θα ήθελαν να ακούσουν τέτοιους νεωτερισμούς: τα ξεκαθαρίσματα των μεταξύ τους εκκρεμοτήτων δεν θα πάψουν να είναι σκληρά, οι παρατηρήσεις μας και τα αρχεία μας επιβεβαιώνουν πως σήμερα οι θάνατοι μαφιόζων από μαφιόζους έχουν μειωθεί, ενώ έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι θάνατοι ανθρώπων, περιφερειακών και κατ’ ουσίαν ασύνδετων με τους εγκληματίες.

Πέρα από το γεγονός ότι οι σύγχρονες «δουλειές» έχουν ανάγκη περισσότερων τέτοιων ανθρώπων, αφού έχουν λάβει πλανητικές διαστάσεις, έχουν επιπλέον ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών, επειδή νέοι παράγοντες επηρεάζουν τις «δουλειές». Σκεφτείτε λοιπόν πόσοι άνθρωποι αθώοι και απονήρευτοι, χρειάζονται για να μεταφερθούν εγκαίρως μοσχεύματα που αφαιρέθηκαν από το σώμα ενός παιδιού. Σκεφτείτε πόσες συνεργασίες χρειάζονται για να αρπάξεις το παιδί, για να το κρατήσεις υγιές και απείραχτο ώσπου να συνεννοηθείς με τον χειρούργο που θα το πετσοκόψει για να του πάρει την καρδιά, τα μάτια, τα νεφρά, πόση μελέτη χρειάζεται για να εξαφανίσεις το κουρέλι που θα έχει απομείνει, πόση τεχνογνωσία πρέπει να υπάρχει για την εξασφάλιση της ατιμωρησίας και της είσπραξης των αμοιβών, για την ικανοποίηση όλων των εμπλεκομένων ώστε κανείς να μην ανοίξει το στόμα του, πόση υποστήριξη πρέπει να διαθέτεις για να ισορροπήσεις ξανά την κατάσταση, αν κάτι πάει στραβά. Δεν είναι περίεργο να βλέπουμε σκυλιά να σέρνουν στον δρόμο τους πνεύμονες ενός παιδιού, που πετάχτηκαν στα σκουπίδια επειδή το σύστημα δεν λειτούργησε, σκεφτείτε τη ζημιά…

Φίλιππος Δρακονταειδής

Κρεμάστρα

Εκδόσεις Τόπος 2010