To Marie Louise (Shew) – Στη Μαρία Λουίζα – Edgar Allan Poe

 

Of all who hail thy presence as the morning—

Of all to whom thine absence is the night—

The blotting utterly from out high heaven

The sacred sun—of all who, weeping, bless thee

Hourly for hope—for life—ah! above all,

For the resurrection of deep-buried faith

In Truth—in Virtue—in Humanity—

Of all who, on Despair’s unhallowed bed

Lying down to die, have suddenly arisen

At thy soft-murmured words, “Let there be light!”

At the soft-murmured words that were fulfilled

In the seraphic glancing of thine eyes—

Of all who owe thee most—whose gratitude

Nearest resembles worship—oh, remember

The truest—the most fervently devoted,

And think that these weak lines are written by him—

By him who, as he pens them, thrills to think

His spirit is communing with an angel’s.

1847

 

***

 

Απ’ όλους εκείνους που χαιρετούν την παρουσία σου σαν την αυγή – απ’ όλους εκείνους για τους οποίους η απουσία σου είναι η νύχτα, το τέλειο σβήσιμο απ’ τον ψηλό ουρανό του ιερού ήλιου – απ’ όλους εκείνους που κλαίγοντας σε μακαρίζουν – απ’ όλους εκείνους που, πεσμένοι στο καταραμένο κρεβάτι της απελπισίας για να πεθάνουν, σηκώθηκαν άξαφνα καθώς άκουσαν να ψιθυρίζεις γλυκά αυτά τα λόγια: «Γεννηθήτω φως!» να ψιθυρίζεις γλυκά αυτά τα λόγια που τα συμπλήρωσε το σεραφικό βλέμμα των ματιών σου, – απ’ όλους εκείνους που σου οφείλουν το παν, που η ευγνωμοσύνη τους είναι τόσο κοντά στη λατρεία – ω, θυμήσου τον πιο πιστό, τον πιο θερμό λάτρη σου, και σκέψου, πως αυτοί οι αδύναμοι στίχοι είναι γραμμένοι απ’ αυτόν, απ’ αυτόν που, χαράζοντας τους, σκιρτάει από την σκέψη ότι το πνεύμα του επικοινωνεί με το πνεύμα ενός αγγέλου.

 

Μετάφραση Μήτσος Παπανικολάου