THE CONQUEROR WORM / ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΣΚΟΥΛΙΚΙ – EDGAR ALLAN POE

Lo! 'tis a gala night

Within the lonesome latter years!

An angel throng, bewinged bedight

In veils, and drowned in tears,

Sit in a theatre, to see

A play of hopes and fears,

While the orchestra breathes fitfully

The music of the spheres.

Mimes, in the form of God on high,

Mutter and mumble low,

And hither and thither fly-

Mere puppets they, who come and go

At bidding of vast formless things

That shift the scenery to and fro,

Flapping from out their Condor wings

Invisible Woe!

That motley drama – oh, be sure,

It shall not be forgot!

With its Phantom chased for evermore,

By a crowd that seizw it not,

Through a circle that ever returneth in

To the self-same spot,

And much of Madness, and more of Sin,

And Horror the soul of the plot.

But see, amid the mimic rout

A crawling shape intrude!

A blood-red thing that writhes from out

The scenic solitude!

It writhes! - It writhes! - with mortal pangs

The mimes become its food,

And the angels sob at vermin fangs

In human gore imbued.

Out – out are the lights – out all!

And, over each quivering form,

The curtain, a funeral pall,

Comes down with the rush of a storm,

And the angels, all pallid and wan,

Uprising, unvelling, affirm

That the play is the tragedy “Man”

And its hero the Conqueror Worm.

- //-

Κοιτάξτε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι,

σ' αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.

Ενα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο

με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο,

κάθεται σ' ένα θέατρο για να δει

ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο,

ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο

τη μουσική των Κόσμων.

Μίμοι, στο σχήμα του Ύψιστου ντυμένοι,

σιγομιλάν και σιγομουρμουρίζουν,

και δώθε κείθε ξεπετάγονται,

νευρόσπαστα σωστά, που πηγαινώρχονται

στις διαταγές τεράστιων άμορφων στοιχείων,

που αλλάζουνε τα σκηνικά μπρος πίσω,

σαλεύοντας με όρνιου φτερά

την αόρατη ένα γύρω Δυστυχία.

Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα

δε θα βολέψει να λησμονηθεί,

μ' αυτό το Φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται

απώνα πλήθος, όπου δε βολεί να το τσακώσει

μεσ' ένα κύκλο, όπου αιώνια στρέφοντας

ματαγυρνά στην ίδια θέση πάντα,

κι οπού περίσσα τρέλα και πιότερη Αμαρτία

και φρίκη της πλοκής του, είν' η ψυχή.

Μα ιδέστε, μεσ' στη χλαλοή των μίμων

μια χαμόσυρτη μορφή που εισβάλλει,

ένα πράμα αιματοκόκκινο, που νηματόστριφο

προβάλλει από τα ερημοσκότεινα βάθη της σκηνής.

Σα νήμα γυροστρέφει, γυροστρέφει,

και σ' αγωνία θνητών οι μίμοι γίνονται βορά του,

και κλαίνε λυγμικά τα σεραφείμ,

θωρώντας τις μασέλες του ερπετού,

από αίμα ανθρώπινο να ξεχειλάνε.

Κι έσβησαν, έσβησαν με μιας όλα τα φώτα,

κι εμπρός απ' όλες τις τρεμουλιαστές μορφές

η αυλαία νεκροσάβανο

πέφτει με τη μανία μιας καταιγίδας,

ενώ οι άγγελοι χλωμοί κι αποσβησμένοι

σκώνονται, ρίχτουνε τα πέπλα και βεβαιώνουνε

πως το έργο αυτό είν' η τραγωδία που λέγεται “Ανθρωπος”

κι ο ήρως του είναι το Κυρίαρχο Σκουλίκι.

EDGAR ALLAN POE 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 831 – 1849

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΙΚΟΣ ΠΡΟΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ