Εις τους πρώτους στίχους του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, υπάρχει μία φράσις, η εκφώνησις της οποίας κάμνει τους χριστιανούς να κλίνουν το γόνυ, η ρήσις αύτη είναι: «και ο Λόγος σαρξ εγένετο».
Μέσα εις την εν λόγω ρήσιν περικλείεται ολόκληρος η χριστιανική αποκάλυψις. Εις αυτήν ο Αγ. Ιωάννης δίδει το κριτήριον της ορθοδοξίας, την αναγνώρησιν του Χριστού εν σαρκί, τ.ε., του ορατού και ενανθρωπήσαντος Χριστού.
Ο Ιεζεκιήλ, ο βαθύτερος των αρχαίων καββαλιστών - προφητών, αφού περιγράψει με ζωηρά χρώματα εις τα οράματά του τα εμβλήματα και ιερόγλυφα της Επιστήμης, αφού κάμει να περιστραφούν οι τροχοί εντός των τροχών, ανάψη ζωντανούς οφθαλμούς πέριξ των σφαιρών, παρουσιάση τα τέσσαρα μυστηριώδη ζώα προελαύνοντα δια των πτερύγων των, βλέπει τελικώς μιαν πεδιάδα διάσπαρτον με οστά γεγυμνωμένα, ομιλεί και αι μορφαί επανέρχονται, η σάρξ επικαλύπτει τα οστά. Μια θλιβερά ωραιότης διαχέεται επί των λειψάνων αυτών του θανάτου, αλλά μια ωραιότης ψυχρά και άνευ ζωής. Αυταί ήσαν αι διδασκαλίαι και οι μύθοι του αρχαίου κόσμου, όταν μια πνοή ευσπλαχνίας κατήλθεν εξ ουρανού. Τότε αι νεκραί μορφαί ανέστησαν, τα φιλοσοφικά όνειρα έδωσαν την θέσιν των εις ανθρώπους πραγματικά σοφούς, ο λόγος ενεσαρκώθη και κατέστη ζων, έπαυσαν τότε αι αφηρημέναι έννοιαι και το παν κατέστη πραγματικόν. Η πίστις η οποία αποδεικνύεται δι' έργων, αντικατέστησε τας υποθέσεις αι οποίαι κατέληγον μόνον εις μύθους. Η μαγεία μετεσχηματίσθη εις ιερωσύνην, τα θαύματα έλαβον συγκεκριμμένην όψιν και τα πλήθη τα οποία απεκλείοντο από των αρχαίων μυήσεων, εκλήθησαν δια να λάβουν μέρος ως βασιλείς και ως ποντίφηκες της αρετής.
Η πραγμάτωσις λοιπόν είναι η ουσία της χριστιανικής θρησκείας. Δια τούτο το δόγμα της δίδει σώμα και εις τας πλέον οφθαλμοφανείς αλληγορίας. Σήμερον ακόμη επιδεικνύουν εις τα Ιεροσόλυμα την οικίαν του κακού πλουσίου και αν ερευνήσουν επιμελέστερον ίσως ανακαλύψουν και καμμίαν λυχνίαν η οποία ανήκεν εις τας μωράς παρθένους, αι απλοϊκαί αυταί ευπιστίαι δεν έχουν κατά βάθος τίποτε το επικίνδυνον, αποδεικνύουν όμως την ικανότητα πραγματώσεως της χριστιανικής πίστεως.
Οι Ιουδαίοι κατηγορούν αυτήν ότι υλοποίησε την πίστιν και εξιδανίκευσε τα γήινα. Αναφέραμεν εις το «Δόγμα και Τυπικόν της υψηλής Μαγείας» την αρκετά ευφυά παραβολήν του Σεφέρ Τολντός Γιεσού, η οποία σχετίζεται με την κατηγορίαν ταύτην. Εις το Ταλμούδ αναφέρεται ότι ο Ιησούς Μπεν Σαμπτά, ήτοι ο υιός της Διαζευγμένης, αφού εμαθήτευσεν εις Αίγυπτον περί τα εξωτερικά μυστήρια, ήγειρεν εν Ισραήλ ένα νόθον γωνιαίον λίθον και παρέσυρε τον λαόν εις την ειδωλολατρείαν. Αναγνωρίζει εν τούτοις ότι το ιουδαϊκόν ιερατείον κακώς έπραξεν καταρασθέν αυτόν δια των χειρών και αναφέρεται επί τη ευκαιρία ταύτη, το εξής ωραίον ρητόν του Ταλμούδ, το οποίον θα χρησιμεύση μιαν ημέραν δια να συμπλησιάση το Ισραήλ προς τον Χριστιανισμόν: «Μη καταράσθε ουδέποτε με τας δύο χείρας, ίνα σας μένει πάντοτε μια ελευθέρα, δια να συγχωρήτε και να ευλογήτε».
Πράγματι το ιουδαϊκόν ιερατείον υπήρξεν άδικον απέναντι του ειρηνικού εκείνου διδασκάλου όστις παρότρυνε τους μαθητάς του να υπακούουν ευπειθώς εις την κειμένην ιεραρχίαν. «Κάθηνται επί του θρόνου του Μωυσέως, έλεγεν ο Σωτήρ, δια τούτο πράττετε ό,τι σας λέγουν, αλλά μη πράττετε, ό,τι εκείνοι πράττουν». Κάποτε άλλοτε, ο Διδάσκαλος αποστέλλει δέκα λεπρούς εις τους ιερείς, καθ' οδόν δε ιώνται. Συγκινητική αυταπάρνησις του θείου θαυματουργού, όστις μεταβιβάζει εις τους θανασιμωτέρους του εχθρούς την τιμήν και αυτών των θαυμάτων του!
Άλλως τε δια να κατηγορήσουν τον Χριστόν ότι παρουσίασε νόθον γωνιώδη λίθον, θα έπρεπε πρώτοι αυτοί να γνωρίζουν ποίος είναι ο γνήσιος! Ο γωνιώδης λίθος, ο κυβικός λίθος, ή ο φιλοσοφικός λίθος, διότι και αι τρεις αύται ονομασίαι το αυτό πράγμα συμβολίζουν, είναι ο βασικός λίθος του καββαλιστικού ναού, τετράγωνος κατά την βάσιν και τριγωνικός κατά την κορυφήν, ως αι πυραμιδες, σύμβολον του οποίου οι φαρισαίοι είχον απωλέσει την σημασίαν και την Επιστήμην. Κατηγορούντες τον Ιησούν ως νεωτεριστήν, δεν απεκάλυπτον την λησμοσύνην των ως προς την αρχαιότητα; Το φως εκείνο το οποίον είχεν αντικρύσει ο Αβραάμ με ρίγη χαράς, δεν είχε σβύσει δια τους ασώτους υιούς του Μωυσέως, όταν ο Ιησούς το ανεκάλυψε και το έκαμε να λάμψη με νέον θάμβος; Δια να βεβαιωθή τις περί αυτού, αρκεί να παραλάβη το Ευαγγέλιον και την Αποκάλυψιν του Αγίου Ιωάννου, με τας μυστηριακάς διδασκαλίας του Σεφέρ Γιετσιράχ και του Ζοχάρ. Θα αντιληφθή τότε ότι ο Χριστιανισμός μακράν από του να είναι μια ιουδαϊκή αίρεσις, αποτελεί τουναντίον την αληθή ορθόδοξον παράδοσιν του Ιουδαϊσμού και ότι μόνον οι γραμματείς και οι φαρισαίοι ήσαν αιρετικοί.
Άλλως τε η χριστιανική ορθοδοξία αποδεικνύεται εκ του γεγονότος της παραδοχής αυτού παρ' όλου του κόσμου και εκ του ότι έπαυσεν υφιστάμενος παρά τοις Εβραίοις ο θεσμός του υπάτου ιερατείου και ο της ανανεώσεως της θυσίας, πράγματα τα οποία αποτελούν δύο εκ των χαρακτηριστικών σημείων μιας αληθούς θρησκείας. Ο ιουδαϊσμός χωρίς ναόν, χωρίς ύπατον αρχιερέα και χωρίς θυσίας, δεν υπάρχει πλέον ειμή ως αντ γνώμη. Μερικοί άνθρωποι παρέμειναν ιουδαίοι, ο ναός όμως και ο βωμός κατέστησαν χριστιανικοί.
Εις τα απόκρυφα ευαγγέλια μια ωραία αλληγορική διατύπωσις του κριτηρίου τούτου της βεβαιότητος του χριστιανισμού. Κάτι παιδιά διασκέδαζον κατασκευάζοντα από πηλόν ομοιώματα πουλιών, ο δε μικρός Ιησούς έπαιζε κι αυτός μαζί τους. Κάθε ένας από τους μικρούς καλλιτέχνας εκολακεύετο δια την τελειότητα του έργου του. Ο Ιησούς δεν έλεγε τίποτε, αλλ' όταν ετελείωσε, εκτύπησε τας χείρας και είπε: Πετάξατε! Και εκείνα πράγματι επέταξαν. Ιδού πως η χριστιανική νομοθεσία απεδείχθη ανωτέρα της του αρχαίου κόσμου. Αυτή μεν απέθανε, αλλ' ο χριστιανισμός εγεννήθη και ζη. Θεωρούμενος ως η τελεία έκφρασις, η πραγματοποιημένη και ζωντανή της καββάλας, δηλ., της πρωταρχικής παραδόσεως, ο χριστιανισμός είναι εισέτι άγνωστος και δια τον λόγον τούτον το καββαλιστικόν και προφητικόν βιβλίον της Αποκαλύψεως, παραμένει ακόμη ανερμήνευτον. Χωρίς τας καββαλιστικάς κλείδας, είναι όντως τελείως ανεξήγητον και ακατανόητον.
Οι Ιωαννίται, ήτοι οι μαθηταί του Αγ. Ιωάννου, διετήρησαν επί μακρόν την σύμφωνον προς την παράδοσιν ερμηνείαν της προφητικής ταύτης εποποιίας, αλλ' οι γνωστικοί ήλθον να συγχύσουν τα πάντα και να προκαλέσουν την απώλειαν της κλειδός, όπως θα εκθέσωμεν αργότερον.
Αναγιγνώσκομεν εις τας Πράξεις των Αποστόλων, ότι ο απόστολος Παύλος, συνεκέντρωσεν εις Έφεσον όλα τα βιβλία τα οποία επραγματεύοντο περίεργα πράγματα και τα έκαυσε δημόσια. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει εν προκειμένω ότι επρόκειτο περί βιβλίων γοητείας και νεκρομαντείας των αρχαίων. Αναμφιβόλως όμως η απώλεια αύτη μας προξενεί θλίψιν, διότι και εκ των μνημείων της πλάνης δύνανται να πηγάσουν ακτίνες αληθείας και πολύτιμοι πληροφορίαι δια την Επίστήμην.
Όλοι γνωρίζομεν ότι άμα τη ελεύσει του Σωτήρος τα μαντεία έπαυσαν χρησμοδοτούντα εις όλον τον κόσμον και μια φωνή ηκούσθη από την θάλασσαν βοώσα: «Παν ο μέγας τέθνηκε»! Ένας εθνικός συγγραφεύς στενοχωρείται από τας διαδόσεις ταύτας και τας ανασκευάζει λέγων ότι τα μαντεία δεν έπαυσαν χρησμοδοτούντα, αλλά δεν υπήρχον πλέον ενδιαφερόμενοι να τα συμβουλευθούν. Η διόρθωσις μας φαίνεται πολύτιμος και πλέον πειστική από την υποτιθεμένην συκοφαντίαν.
Το αυτό δύναται να λεχθή και περί των θαυμάτων του αρχαίου κόσμου, τα οποία οι άνθρωποι απεστράφησαν, όταν είδον τα πραγματικά θαύματα, όντως όταν οι ανώτεροι νόμοι της φύσεως υπακούουν εις την πραγματικήν ηθικήν ανωτερώτητα, τα θαύματα καθίστανται υπερφυσικά, όπως και αι αρεταί αι οποίαι τα παράγουν. Η θεωρία μας ουδέν αφαιρεί από την παντοδυναμίαν του Θεού και το αστρικόν φως, υπακούον εις το ανωτερον φως της θείας Χάριτος, παριστά δι' ημάς πραγματικά τον αλληγορικόν όφιν, όστις έρχεται να αφήση την ηττημένην κεφαλήν του εις τους πόδας της Ανάσσης του Ουρανού.
ELIPHAS LEVI
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ
ΤΟΜΟΣ Α'
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ Νο 018
ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου