Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΤΡΑΠΟΣ – DION FORTUNE

Αυτοί που ασχολούνται με τον αποκρυφισμό, ακούν διαρκώς διάφορες προειδοποιήσεις σχετικά με την Αριστερή Ατραπό. Διαβάζουν για τον Μαύρο Αποκρυφισμό και τους Σκοτεινούς Μυητές και για πολλά άλλα πράγματα που κάνουν την τρίχα σου να σηκώνεται. Το καλύτερο υπόβαθρο για μια σωστή έρευνα στο χώρο αυτό, είναι μια μορφή υγιούς σεβασμού προς τις Δυνάμεις του Σκοταδιού. Η αμάθεια και ο πανικός κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Οι προειδοποιήσεις προς τους νεόφυτους είναι συνήθως ασαφείς και δυσοίωνες. Ταυτόχρονα, ελάχιστη πρακτική βοήθεια παρέχουν στους σπουδαστές που αντιμετωπίζουν στην πράξη μια κατάχρηση της αποκρυφιστικής γνώσης.

Το θέμα δεν είναι και πολύ πικάντικο. Για να κατανοηθεί, είναι απαραίτητο να μιλήσουμε απλά, όπως ακριβώς θα κάναμε και για άλλα κοινωνικά προβλήματα όπου οι απλές, σταράτες κουβέντες είναι απαραίτητες για την επίλυσή τους. Ενώ η τακτική της συγκάλυψης ουσιαστικά προσφέρει στο κακό ευκαιρίες, η γνώση της φύσης του μπορεί να συντρίψει τη ραχοκοκκαλιά της δύναμής του.

Οι Μαύροι αποκρυφιστές μπορούν να διαιρεθούν σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που με τη θέλησή τους λένε «Κακό γίνε εσύ το καλό μου» και σε εκείνους που ξεστρατίζουν στην Αριστερή Ατραπό λίγο-πολύ ακούσια, και έχοντας φτάσει εκεί, παραμένουν σε αυτήν, συχνά ξεγελώντας τον εαυτό τους. Αρχικά θα ασχοληθούμε με την πρώτη κατηγορία, γιατί όσοι ανήκουν σε αυτήν μας δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα για το πως λειτουργεί το πνευματικό κακό. Όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία αντιπροσωπεύουν τις ίδιες αρχές, ελαφρά τροποποιημένες. Φυσικά, δεν είναι τόσο επικίνδυνοι όσο οι πραγματικοί λάτρες του κακού, όμως κι αυτοί μπορούν να γίνουν εξίσου βλαβεροί και δυσάρεστοι. Ευτυχώς οι «Χριστοί» του Κακού είναι το ίδιο σπάνιοι με τους Χριστούς του Καλού. Τα υπέρτατα επιτεύγματα, σε κάθε τομέα της ζωής, επιτυγχάνονται μόνον από λίγους.

Ο Μυημένος της Δεξιάς Ατραπού είναι εστιασμένος στη Θεότητα, ενώ ο Μυημένος της Αριστερής Ατραπού είναι εστιασμένος στον εαυτό του. Αυτή είναι η πρωταρχική διαφορά τους. Είναι το σημείο που καθορίζει προς τα που θα στραφεί μια ψυχή (δεξιά ή αριστερά) όταν πρωτοεισέρχεται στην Ατραπό. Η παραπέρα αποκρυφιστική ανάπτυξη δεν είναι παρά το ανάπτυγμα των όψεων της ατομικότητας αυτής.

Ο Μυημένος της Αριστερής Ατραπού στοχεύει στη δύναμη με κίνητρο την αυτοϊκανοποίηση. Η επαφή μαζί του είναι επικίνδυνη, γιατί ο αρνητικός Μύστης επιδιώκει πάντα να χρησιμοποιεί τους μαθητές του και όχι να τους υπηρετεί. Είναι εντελώς ασυνείδητος και εγωιστής. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην το έχει εκμεταλευτεί στη ζωή του. Τρία κίνητρα συνήθως τον παρακινούν: Η απληστία, ο πόθος και η επιθυμία για γνώση και δύναμη. Ακόμα και τη γνώση-δύναμη, όμως, την αποζητάει για να υπηρετήσεις την απληστία και τη λαγνεία του.

Αφυπνίζει τις ψυχικές ικανότητες – στον εαυτό του και στους άλλους – με όσο το δυνατόν ταχύτερους και λιγότερο κοπιαστικούς τρόπους και όχι με την αργή ωρίμανση που φέρνει η νοητική εκπαίδευση και ο διαλογισμός. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού χρησιμοποιεί ναρκωτικά, τα οποία «χαλαρώνουν τους αρμούς του νου» και του δίνουν μια παροδική διεύρυνση της συνείδησης. Όμως, η χαλάρωση των δεσμών του νου διαφέρει ριζικά με την ενίσχυση των δεσμών του, και αν κάποιος δεν θέλει να περάσει μαι ολόκληρη ζωή «κουδουνίζοντας σαν παλιοσακαράκα», τότε είναι ανόητο να επιδιώκει τον πιο πάνω τρόπο ανάπτυξης, έστω κι αν είναι πιο γρήγορος. Όσο θερμά κι αν συστήνουν στο νεόφυτο ένα σύστημα που βάζει στο πρόγραμμα τη λήψη ναρκωτικών σαν δήθεν αβλαβή, θα πρέπει να το απορρίψει. Τα συστήματα «ανάπτυξης» αυτού το είδους στηρίζονται σε μια βάση συθέμελα λαθεμένη και τα αποτελέσματά τους, αργά ή γρήγορα, θα σημαδέψουν καθοριστικά το σπουδαστή.

Ψυχισμός δε σημαίνει μόνο άνοιγμα κέντρων και εσωτερική επαφή με άλλα πεδία. Είναι απαραίτητο να γνωρίζει κανείς πως να προσεγγίσει και να χειριστεί αυτό με το οποίο έρχεται σε επαφή. Τα ναρκωτικά δεν προσφέρουν αυτή τη γνώση – μια γνώση που έρχεται μόνο με την εμπειρία. Αναμφίβολα, μπορούν να ανοίξουν το δρόμο προς τα λεπτότερα πεδία για αυτόν που πειραματίζεται, αλλά το άνοιγμα αυτό είναι τόσο καταστροφικό , που καλύτερα να αποφευγόταν.

Ο νεόφυτος μπορεί να πάρει διαβεβαιώσεις από διάφορους φίλους του, που τους εμπιστεύεται, ότι κι αυτοί έκαναν το πείραμα, δήθεν χωρίς άσχημες συνέπειες. Υπάρχει, όμως, ένας παράγοντας, γνωστός στους ψυχολόγους σαν παρθενικότητα στα ναρκωτικά. Τα άσχημα αποτελέσματα κάθε μη φυσιολογικού διεγερτικού ή ηρεμιστικού, δεν γίνονται αμέσως φανερά. Αν εκδηλώνονταν αμέσως, δεν θα υπήρχαν τοξικομανείς. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιον να γίνεται τοξικομανής χρησιμοποιώντας ένα εμετικό. Η τοξικότητα δημιουργείται από τα συσσωρευτικά αποτελέσματα. Και επειδή τα ναρκωτικά που αλλάζουν το επίπεδο της συνείδησης εθίζονται με διαφορετικό ρυθμό το καθένα, οι κίνδυνοι ακόμα και για τα απλά πειράματα είναι πολύ μεγάλοι. Επιπλέον, αμέσως μετά το πρώτο πείραμα, μπορεί να δημιουργηθεί μια επικίνδυνη αστρική επαφή.

Μπορεί να θεωρηθεί σαν αξίωμα ότι όποιος συνιστά τη χρήση ναρκωτικών για την ανύψωση της συνείδησης, ανήκει οριστικά στην Αριστερή Ατραπό και καλό θα ήταν ο σπουδαστής να αποφεύγει ακόμα και την παρέα του.

Ένας μύστης ίσως επιχειρήσει να ανοίξει τα ψυχικά κέντρα του μαθητή του μέσω υπνωτισμού. Σε αυτή τη μέθοδο φέρνω αντιρρήσεις για δύο λόγους. Ο ένας σχετίζεται με όσα ήδη μελετήσαμε για τα ναρκωτικά. Δηλαδή, αν και επιτρέπουν την είσοδο στα λεπτότερα πεδία, δεν δίνουν τρόπους για να ελέγξουμε τις δυνάμεις αυτών των πεδίων. Είναι σαν να βάζουμε έναν άπειρο οδηγό να οδηγήσει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο μέσα στους δρόμους μιας μεγάλης πόλης. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το άτομο που έχει υποστεί ύπνωση δύο ή τρεις φορές, βρίσκεται πια έρμαιο στα χέρια του υπνωτιστή. Ακόμα κι αν αυτός έχει τις πιο αγνές προθέσεις, η όλη διαδικασία είναι πολύ αποσυνθετική για τους φορείς του μαθητή. Η ιατρική σήμερα χρησιμοποιεί ελάχιστα τη βαθιά ύπνωση για τον ίδιο λόγο. Όσο για τους ψυχολόγους, προτιμούν να χρησιμοποιούν την υποβολή.

Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο υπνωτιστής δεν μπορεί να φέρει το υποκείμενό του σε έκσταση μόνο με μια λέξη ή ένα βλέμμα από την πρώτη κιόλας προσπάθεια. Κανείς δεν μπορεί να υπνωτιστεί χωρίς να έχει γνώση αυτού που κάνει, δηλαδή χωρίς τη συγκατάθεσή του. Απαιτείται συνεργασία. Γενικά, το υποκείμενο πρέπει να συναινεί αποφασιστικά και να είναι παθητικό. Αρκεί το θύμα να είναι λίγο απρόθυμο, και ο φιλόδοξος Μαύρος Μυητής θα βρεθεί σε πλήρη αμηχανία. Όταν δούλευα σε μια νευρολογική κλινική έτυχε να δω πάρα πολλές θεραπευτικές υποβολές από εξαιρετικούς γιατρούς. Παρ' ότι δεν υπήρχε αμφιβολία για την επιρροή που μπορούσαν να ασκήσουν στον ασθενή από τη στιγμή που είχε πραγματοποιηθεί ήδη η πρώτη ύπνωση, αυτή η πρώτη φορά δεν ήταν καθόλου απλό θέμα, ακόμα και για τον πιο συνεργάσιμο ασθενή.

Παρατήρησα, όμως, ότι η προσωπικότητα του υπνωτιστή ασκούσε μαι υπέρμετρη γοητεία στον ασθενή και από αυτή τη γοητεία μπορούσαν να προκύψουν πολλές λεπτές και ανεπιθύμητες αντιδράσεις. Έχω δει πολλές ψυχαναλύσεις και δεν είμαι υπέρ των χονδροειδών μορφών ψυχανάλυσης που βασίζονται στην ύπνωση, και πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές άλλες σωστότερες μέθοδοι στην αναλυτική ψυχολογία. Όσο περισσότερο μελετάω την ανθρώπινη φύση – τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ αυτή την αλήθεια. Ένα κατηγορώ κατά της ύπνωσης μπορεί να είναι κι ένας τρόπος να της πεις «σ' αγαπώ». Όταν αναφέρεται μια τέτοια κατηγορία, καλό είναι να ερευνούμε τη συγκεκριμένη περίπτωση. Μια τέτοια έρευνα σύντομα θα αποκαλύψει, σε όσους πραγματικά γνωρίζουν το θέμα, αν είναι θεμελιωμένη αυτή η κατηγορία ή όχι. Κατηγορίες σαν αυτή δεν μπορεί να γίνονται δεκτές χωρίς έρευνα. Λέγεται ότι «η Κόλαση δε γνωρίζει μεγαλύτερη μανία από την οργή της περιφρονημένης γυναίκας» και πολλά ρομαντικά παραμύθια υστερίας θα μπορούσαν να μας κρατήσουν ξύπνιους για πολλές νύχτες. Όταν η ιστορία που μας σερβίρουν είναι καταστολισμένη, θα πρέπει να την υποψιαζόμαστε πιο πολύ για ψεύτικη. Στην αληθινή ζωή τα παρόμοια συμβάντα είναι αποκρουστικά και σπάνια.

Ωστόσο, αν και απορρίπτω χωρίς συζήτηση την επιβολή ύπνωσης, γνωρίζω πολύ καλά ότι, μπορεί κάποιος να αποκτήσει μεγάλη επιρροή στο νου κάποιου άλλου. Είμαι της γνώμης ότι αυτής της ποιότητας η κυριαρχία εξαρτάται από την εμπιστοσύνη του θύματος. Αν η τελευταία κλονιστεί, η κυριαρχία δε θα διαρκέσει για πολύ. Δεν πιστεύω στις διαβεβαιώσεις ορισμένων θυμάτων ότι τάχα είναι ολότελα αβοήθητα, τη στιγμή που έχουν πια συνειδητοποιήσει τη φύση της δουλειάς τους. Όταν το θύμα αντιλαμβάνεται τα δεσμά του, αλλά δεν τα σπάει, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: είτε υπάρχει παρατεταμένη γοητεία, είτε το θύμα έχει «μυηθεί» σε «καταστάσεις» που η αποκάλυψή τους θα προκαλούσε κοινωνικό σάλο, οπότε ο επικυρίαρχος ασκεί πια την εξουσία του εκβιαστικά.

Ο καλύτερος τρόπος για να ξεφύγει κανείς από μια τέτοια κυριαρχία είναι να ζητήσει τη βοήθεια κάποιου φίλου με κοινή λογική και σωστή κρίση, με μεγάλη γήινη σοφία και εμπειρία. Ένας τέτοιος φίλος δε θα υπογραμμίσει υπερβολικά την ψυχική πλευρά του θέματος, αλλά θα ενθαρρύνει το θύμα με ρεαλιστικό τρόπο να συνέλθει, να παραδεχτεί το μερίδιο της ευθύνης του και να περιορίσει όσο μπορεί τη ζημιά. Αν φοβάται τη δημοσιότητα στην περίπτωση που στραφεί εναντίον του βασανιστή του, ας θυμάται ότι ο εχθρός του θα έχει πολύ περισσότερους λόγους να φοβάται τη δημοσιότητα από ότι το θύμα. Μπορεί, πάλι, να ακολουθήσει και τη συμβουλή που έδωσε η κάμπια στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων σχετικά με το Σκυλάκι και να πει στο βασανιστή του: «Άσε με ήσυχο και θα σε αφήσω κι εγώ ήσυχο». Το πιθανότερο είναι ότι ο επικυρίαρχος δε θα τον ξαναενοχλήσει. Ένα απρόθυμο θύμα είναι μπελάς.

Ο μαύρος αποκρυφιστής παγιδεύει το θύμα του χρησιμοποιώντας τις αδυναμίες του. Ο πόθος του «γρήγορου πλουτισμού» σαγηνεύει πολλές ψυχές που επιθυμούν να θερίσουν εκεί όπου δεν είχαν σπείρει. Δεν είναι δύσκολο να εμβαθύνουμε στην ψυχολογία εκείνων που εισέρχονται στην Αριστερή Ατραπό και μένουν σ' αυτήν. Όσοι αρνούνται κατηγορηματικά να παίξουν με τη φωτιά, σπάνια καίγονται από το μαύρο αποκρυφισμό. Καμιά φορά παρασύρονται άτομα αθώα, που έχουν μονάχα επιφανειακή εξοικείωση με το θέμα, αλλά η πείρα με έχει διδάξει ότι σε ένα σωστά σκεπτόμενο άτομο σύντομα δημιουργούνται υποψίες, οι οποίες «σημαίνουν υποχώρηση» από τα πρώτα κιόλας στάδια. Όταν οι άνθρωποι μπλέκουν για τα καλά με το μαύρο αποκρυφισμό, πρέπει να παραδεχτούν το λάθος τους πρώτα, και ύστερα να εξαγνιστούν, γιατί φέρουν κάποια ευθύνη. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζουν όλη τη βοήθειά μας όσοι συνειδητοποιούν το λάθος τους και προσπαθούν να το επανορθώσουν, αλλά στην προσέγγισή τους οφείλουμε να εφαρμόζουμε τα ίδια προφυλακτικά μέτρα όπως και στην περίπτωση σωτηρίας ενός ατόμου που πνίγεται. Πρέπει πάντα να φροντίζουμε να μη μπλέκουμε και εμείς οι ίδιοι σε δυσάρεστες καταστάσεις, γιατί όποιος έχει βρεθεί κάτω από την επίδραση της μαύρης μαγείας, ακόμα κι όταν θέλει να ξεφύγει από αυτήν, κατά πάσα πιθανότητα έχει υποστεί στο μεταξύ ένα σημαντικό αποπροσανατολισμό. Αυτό τον καθιστά πολύ αβέβαιο φίλο μέχρι να γιατρέψει ο χρόνος τις πληγές του και να βγει όλο το δηλητήριο από μέσα του. Θα είναι πάντα ύποπτος και δόλιος, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να επιστρέψει στις παλιές του μεθόδους και να επιτεθεί, ή και να καταστρέψει τον ευεργέτη του. Ίσως ο νους του να έχει γίνει λίγο ανισόρροπος και να έχει πάθει μανία καταδίωξης. Δεν είναι εύκολο να αναλάβεις να σώσεις μια ψυχή από τα νύχια ενός μαύρου μάγου. Είναι σαν να προσπαθείς να σώσεις μια γάτα από ένα σκύλο: μέσα στον τρόμο της, πιθανό να γρατσουνίσει και να δαγκώσει τα χέρια που την έσωσαν. Η αποκρυφιστική διάσωση δεν είναι έργο για δειλούς, συναισθηματικούς ή ευφανταστους ανθρώπους. Προϋποθέτει λογική, ήρεμη κρίση, υπομονή και σταθερότητα, καθώς και τη γνώση να αντιμετωπίσεις τον μαύρο αποκρυφιστή στο δικό του πεδίο και να αντέξεις τα αντίποινα που πιθανότατα θα επακολουθήσουν. Αλλά, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να τα βγάλουν πέρα και να αγωνιστούν για τους συνανθρώπους τους, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτή που δείχνει όποιος θυσιάζεται για τους αδελφούς του – και υπάρχει κάθε λόγος να φοβάσαι εκείνους που μπορούν να καταστρέψουν τόσο την ψυχή όσο και το σώμα.

DION FORTUNE

ΥΓΙΗΣ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΗΛΙΑΣ ΜΑΜΑΛΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 1984

ΕΩΣΦΟΡΟΣ – ELIPHAS LEVI

Ο Άγγελος της ελευθερίας γεννήθηκε πριν από την αυγή, και ο Θεός τον αποκάλεσε εωθινό αστέρι.

Δόξα σε σένα, ω Εωσφόρε, γιατί όντας η εξοχότερη των νοήσεων, μπόρεσες να πιστέψεις πως είσαι ίσος με τον Θεό.

Και έπεσες σαν τον κεραυνό από τον ουρανό όπου ο ήλιος σε έπνιγε με την λάμψη του, για να διασχίσεις με τις δικές σου ακτίνες τον σκοτεινό και μυστηριώδη ουρανό της νύχτας. (Σημ: Εωσφόρος σημαίνει άγγελος του Φωτός, ή διαφορετικά της επιστήμης. Χρειάστηκαν πολλοί αιώνες άγνοιας για να τον καταστήσουν ηγεμόνα των δαιμόνων).

Λάμπεις όταν ο ήλιος δύει, και το σπινθηροβόλο βλέμμα σου προηγείται της ανατολής της ημέρας.

Κι όταν η νύχτα θα έχει νικήσει τα σκοτη, συ δεν θα σβύσεις, μοναχικό αστέρι. Αλλά θα εξακοντιστείς με την φροντίδα του ήλιου, του οποίου οι ακτίνες δεν θα σβήσουν ποτέ πια την λάμψη σου. Θα επανέλθεις νικηφόρος και θα είσαι γύρω από τον Θεό ως διάδημα δόξας. Θα λάμπεις πάνω στην καρδιά του σαν διαμάντι.

Ο Πατέρας θα σε οπλίσει με τον κεραυνό του. Ο Υιός θα σου δώσει ένα σκήπτρο επιστεγασμένο με σταυρό. Και το Πνεύμα, με την μορφή της νεαρής παρθένου με γλυκύ χαμόγελο, θα θέσει στο σημαδεμένο πρόσωπό σου τον πρώτο ασπασμό της αγάπης του.

Και θα είσαι σαν τον θριαμβευτή πολεμιστή που επιστρέφει στην εστία του πατέρα του.

Και θα αποκληθείς το φως του κόσμου, πανέμορφος άγγελος της ελευθερίας.

Όχι, δεν είσαι το πνεύμα του κακού, γενναιόδωρο πνεύμα της ανταρσίας και της ευγενικής υπερηφάνειας. Το κακό είναι το μηδέν, είναι η στέρηση του αγαθού, και το αγαθό είναι η ελευθερία.

Διότι η ελευθερία είναι η κόρη της νοημοσύνης και μητέρα της αγάπης.

Ας χαθούν όλες οι χαρές των σκλάβων. Δεν μπορούν να καταστήσουν αιώνια παρά μόνο της ντροπή τους. Όμως, η δόξα θα θριαμβεύσει εξόριστη μέσα στον αιώνιο θρήνο του προγραμμένου.

Πολέμησε ενάντια στον Θεό, και τον νίκησε. Διότι, είμαι νικηφόρος, σημαίνει ότι πολέμησα εναντίον του.

Ο Θεός δεν μπορεί να νικηθεί παρά μόνον από τον ίσο του, και ο ίσος του είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Ω Εωσφόρε, εξήλθες από τους κόλπους του Θεού, και ο Θεός σε κάλεσε κοντά του. Είσαι η πνοή του στόματός του και ο πόθος της καρδιάς του.

Δεν άκουσες, γιατί κατάλαβες. Και δεν υπάκουσες, γιατί αγάπησες.

Δόξα σε σένα, πνεύμα της νοημοσύνης και της αγάπης, διότι, όπως ο Χριστός υπέφερε το μαρτύριο του σταυρού, συ υπέφερες το μαρτύριο της κολάσεως. Ο κόσμος σε καταράστηκε όπως τον καταράστηκε, κι όπως κι αυτός, συγκαταλέχτηκες στην τάξη των νεκρών. Ιδού, όμως, που ξεπροβάλλεις αθάνατος λυτρωτής των αγγέλων.

Και ο Χριστός, ο οποίος, μέσα στον ουρανό που βασιλεύει, εξακολουθεί να είναι στεφανωμένος μ' αγκάθια, θα λάβει από τα χέρια σου ένα χρυσό στέμμα. Διότι ο χρυσός καθαρίστηκε από τις φλόγες, και οι φλόγες είναι αιώνιες όπως η εστία της αγάπης που τις ανάβει.

Το πνεύμα της αγάπης είναι μια μεγάλη πυρά και κατακαίει το μίσος. Είναι μια λίμνη φωτιάς πάντοτε ακίνητη και πάντοτε ενεργή. Και η κόλαση και ο θάνατος ρίχτηκαν μέσα σ' αυτή την λίμνη του πυρός, και στο εξής δεν θα είναι πια.

ELIPHAS LEVI

Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ

ΕΧΩ ΠΟΘΗΣΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ [I HAVE LONGED TO MOVE AWAY] – Dylan Thomas

Έχω ποθήσει να ξεφύγω από το φίδι

της ψεύτικης ημέρας

κι απ’ των αρχαίων τρόμων τον κατασπαραγμό,

γερνώντας πλέον φοβερά, καθώς η μέρα πέφτει

από το λόφο σε απροσμέτρητο βυθό·

έχω ποθήσει να ξεφύγω

απ’ των χαιρετισμών

το πήγαινε-έλα. Ο αέρας

γέμισε πνεύματα, πνευμάτων ήχους το χαρτί,

βροντάει κι αστράφτει κουδούνια και προσκλήσεις.

Έχω ποθήσει να ξεφύγω, όμως φοβάμαι·

λίγη ζωή περισωσμένη αν ξεπηδούσε

απ’ του παλιού μου φόβου αποκαΐδι,

ανάερα σκάζοντας και μ’ άφηνε τυφλό;

Από της νύχτας τον αρχαίο πανικό,

ένα καπέλο που έβγαλα,

τα χείλια μου σμιχτά στ’ ακουστικό,

δε θα με τσάκιζε αμέσως του θανάτου το φτερό;

∆εν φοβάμαι μην πεθάνω απ’ αυτά,

μισά συμβάσεις, ψέματα τ’ άλλα μισά.

I have longed to move away

From the hissing of the spent lie

And the old terrors' continual cry

Growing more terrible as the day

Goes over the hill into the deep sea;

I have longed to move away

From the repetition of salutes,

For there are ghosts in the air

And ghostly echoes on paper,

And the thunder of calls and notes.

I have longed to move away but am afraid;

Some life, yet unspent, might explode

Out of the old lie burning on the ground,

And, crackling into the air, leave me half-blind.

Neither by night's ancient fear,

The parting of hat from hair,

Pursed lips at the receiver,

Shall I fall to death's feather.

By these I would not care to die,

Half convention and half lie.

Dylan Thomas

Το χρώμα της λαλιάς

Ποιήματα 1934 - 1953

Μετάφραση Γιώργος Μπλάνας

Εκδόσεις Ερατώ 2003

Στα σπήλαια του Διρού – Κωνσταντίνος Μπούρας

Στα σπήλαια του Διρού τους ξενάγησε η σπηλαιολόγος Ξένια. (Κόρη της φίλης μου της Χαράς, με την οποία παίζουμε συχνά σκραμπλ και με νικάει, γιατί βρίσκει πάντα τρόπο να γεμίζει τα ροζ και κόκκινα κουτάκια που διπλασιάζουν ή τριπλασιάζουν αντίστοιχα, την αξία της λέξης).

Από τα τρία σπήλαια που ανακάλυψε το ζεύγος Πετρόχειλου το 1950, δηλαδή την Αλεπότρυπα, το Καταφύγι και τη Βλυχάδα, επισκέφθηκαν το τρίτο. Περπάτησαν λίγο στον ολισθηρό διάδρομο, αφού πέρασαν από το ιδιαίτερα στενό στόμιο. Μυητική διαδικασία προς έναν εσωτερικό κόσμο που προσομοιάζει με κατάδυση στον ουρανίσκο και τα πνευμόνια ενός γίγαντα.

Το βαρκάκι τους πέρασε ξυστά από σταλακτίτες και σταλαγμίτες απείρου κάλλους. Η Φύση πρέπει να είχε ιδιαίτερα κέφια και μεράκι γλύπτη για να φιλοτεχνήσει μέσα στους αιώνες, σταγόνα-σταγόνα, αυτό το αριστούργημα που θάμπωσε την όρα σή τους κι άνοιξε τα μάτια της ψυχής τους στην ευγνωμοσύνη για τον θαυμάσιο κόσμο που μας περιβάλλει και μας ενδυναμώνει καθημερινά με χίλιους τρόπους.

Είναι τόσο πολύπλοκος ο ανθρώπινος οργανισμός, που οι θεραπευτές ρέικι και μπουρέικ γνωρίζουν πως μόνο η αγάπη, η αποδοχή, η παραδοχή και η γαλήνη μπορούν να αντιστρέψουν την διαδικασία της αρρώστειας, της γήρανσης και του αναπότρεπτου θανάτου. Τρία πράγματα δεν μπορεί να μας κλέψει κανείς όσο ζούμε: την αναπνοή, την εσωτερική γαλήνη καιτην ευγνωμοσύνη στον Δημιουργό. Ο Δάσκαλος επιμένει στην άσκηση σε αυτά καθημερινώς ειδικά στους μαγικούς ενεργειακούς χώρους που επισκέπτονται με το σώμα ή (και) την ψυχή.

Έμειναν σιωπηλοί. Άκουγαν τον χτύπο της καρδιάς του διπλανού τους. Ανάσαιναν όλοι μαζί σε έναν ρυθμό, σαν πουλί παγιδευμένο σε τρικυμία που ξαφνικά βρίσκει μέρος απάνεμο και κουρνιάζει. Το άχθος της ύπαρξης, τα συνηθισμένα προβλήματα, σκέψεις, ανασφάλειες, δεν φτάνουν τόσο βαθιά μέσα στα σπλάχνα της γης.

Όμως τα πράγματα δεν παρέμειναν τόσο ειδυλλιακά για πολλή ώρα. Ένας αρχιτέκτονας εσωτερικού χώρου, σαρανταπεντάρης, σε διάσταση με τη σύζυγό του και με μια εικοσάχρονη κόρη που τον συνόδευε στα μυητικά ταξίδια του, άρχισε ξαφνικά να ουρλιάζει, να προσπαθεί να πηδήξει έξω από τη βάρκα, για να τρέξει τσαλαβουτώντας στα νερά. Στην αρχή προσπαθήσαμε να τον κρατήσουμε. Όμως ο Δάσκαλος τους έκανε νόημα να τον αφήσουν. Κούρνιασε πάνω σε έναν σταλαγμίτη, καμπούριασε το κορμί, το πρόσωπο πήρε μια αποτρόπαια δαιμονική έκφραση κι άρχισε να μας βρίζει με μια στριγγιά φωνή βαρύτονου που δεν ήταν η δικιά του. Βεβαίως, τα χειρότερα κοσμητικά επίθετα τα απηυθυνε σε αυτόν που του είχε διδάξει και τα τρία επίπεδα του ρέικι, αλλά δεν τον είχε ακόμα μυήσει στο μπουρέικ.

Του έδειχνε την οροφή του σπηλαίου και διατεινόταν πως οι πραγματικοί δάσκαλοι είναι εκεί πάνω, κι όχι καθισμένοι στη βάρκα. Όλοι γέλασαν. Αυτή τους η αντίδραση τον συνέφερε. Σα να ξύπνησε απότομα από βαθύ λήθαργο, απόρησε πως βρέθηκε σκαρφαλωμένος στα βράχια σα νυχτερίδα, γύρισε βρεγμένος πίσω στη βάρκα κι όταν έμαθε τα καθέκαστα, ζήτησε ταπεινά συγνώμη.

Ήταν αυτός που πλήρωσε το γεύμα στο Γύθειο, κοιτώντας τα σκάφη να λικνίζονται μεθυστικά στο νερό, ενώ ο ουρανός τους έστελνε τις περισσότερο ευοίωνες ακτίνες του προαναγγέλοντας ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, το οποίο απόλαυσαν από το κάστρο της Μονεμβασίας, εκεί που πήγαινε κι έγραφε ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος.

Γύρισαν πίσω στο καταφύγιό τους, στην Καλαμάτα.

Η βυζαντινή πολιτεία του Μυστρά θα τους περίμενε την άλλη μέρα. Αχάραγα σχεδόν, θα ξεκινούσαν για την εύφορη κοιλάδα του Ευρώτα.

Κωνσταντίνος Μπούρας

Αφθονία Μπουρέικ

σε αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας

(Κερδίζοντας από τις ενεργειακές πύλες Αφθονία)

Εκδόσεις Momentum