ΕΧΩ ΠΟΘΗΣΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ [I HAVE LONGED TO MOVE AWAY] – Dylan Thomas

Έχω ποθήσει να ξεφύγω από το φίδι

της ψεύτικης ημέρας

κι απ’ των αρχαίων τρόμων τον κατασπαραγμό,

γερνώντας πλέον φοβερά, καθώς η μέρα πέφτει

από το λόφο σε απροσμέτρητο βυθό·

έχω ποθήσει να ξεφύγω

απ’ των χαιρετισμών

το πήγαινε-έλα. Ο αέρας

γέμισε πνεύματα, πνευμάτων ήχους το χαρτί,

βροντάει κι αστράφτει κουδούνια και προσκλήσεις.

Έχω ποθήσει να ξεφύγω, όμως φοβάμαι·

λίγη ζωή περισωσμένη αν ξεπηδούσε

απ’ του παλιού μου φόβου αποκαΐδι,

ανάερα σκάζοντας και μ’ άφηνε τυφλό;

Από της νύχτας τον αρχαίο πανικό,

ένα καπέλο που έβγαλα,

τα χείλια μου σμιχτά στ’ ακουστικό,

δε θα με τσάκιζε αμέσως του θανάτου το φτερό;

∆εν φοβάμαι μην πεθάνω απ’ αυτά,

μισά συμβάσεις, ψέματα τ’ άλλα μισά.

I have longed to move away

From the hissing of the spent lie

And the old terrors' continual cry

Growing more terrible as the day

Goes over the hill into the deep sea;

I have longed to move away

From the repetition of salutes,

For there are ghosts in the air

And ghostly echoes on paper,

And the thunder of calls and notes.

I have longed to move away but am afraid;

Some life, yet unspent, might explode

Out of the old lie burning on the ground,

And, crackling into the air, leave me half-blind.

Neither by night's ancient fear,

The parting of hat from hair,

Pursed lips at the receiver,

Shall I fall to death's feather.

By these I would not care to die,

Half convention and half lie.

Dylan Thomas

Το χρώμα της λαλιάς

Ποιήματα 1934 - 1953

Μετάφραση Γιώργος Μπλάνας

Εκδόσεις Ερατώ 2003