ΟΙ ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΕΙΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ - Rodney Collin

Αν εφαρμόσουμε τους ίδιους νόμους που μελετήσαμε στις περιπτώσεις του Άρη και της Αφροδίτης, περιμένουμε η κίνηση του Ερμή, που δρά πάνω στους θυρεοειδείς, να προκαλεί κύματα ακατάπαυστης κίνησης. Όπως, όμως, παρατηρήσαμε νωρίτερα, η τροχιά του Ερμή είναι τόσο εκκεντρική και η περίοδος του τόσο μικρή, ώστε οποιοσδήποτε κύκλος μπορούσε αυτός να υποκινεί είναι πάρα πολύ ασταθής για μια σοβαρή μελέτη.

Εκείνο που είναι παράξενο είναι ότι η έρευνα μας εισάγει πράγματι σε έναν τέτοιο κύκλο δραστηριότητας, που συνδέεται όμως με έναν αστρονομικό ρυθμό μιας τελείως διαφορετικής τάξης. Αυτός ο κύκλος έχει περίοδο εννέα ετών που όλοι οι στατιστικοί ξεχωρίζουν με κόπο από τον βιολογικό ρυθμό των 9 &2/3 ετών που έχουμε ήδη εξετάσει.

Αυτός ο εννεάχρονος ρυθμός ελέγχει τις τιμές και την αγορά, την επανάληψη οικονομικών κρίσεων, την οικοδομική δραστηριότητα (18 χρόνια) και πολλούς άλλους παράγοντες που αντανακλούν τα περίεργα κύματα της αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας, της πρωτοβουλίας και της ύφεσης που χαρακτηρίζουν όλα τα οικονομικά και τα βιομηχανικά φαινόμενα. Αυτός ο κύκλος είναι πιο έντονος στις βιομηχανικές κοινωνίες. Παρουσιάζεται πολύ δυνατός στις μεγάλες πόλεις και χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ άλλοι κύκλοι, για παράδειγμα ένδεκα ετών, κυριαρχούν περισσότερο στην Ευρώπη.

Αν αυτός ο εννεάχρονος κύκλος μεταφραστεί από τη γλώσσα της στατιστικής στη γλώσσα του συναισθήματος, αντιπροσωπεύει καθαρά μια διακύμανση εκείνης της παράξενης κρυμμένης δύναμης που φαίνεται να υποκινεί τα βιαστικά πλήθη οποιασδήποτε μεγάλης πόλης τη μια στιγμή έτσι, την άλλη αλλιώς, με έναν ρυθμό το πρωί και έναν άλλο το βράδυ και να γεμίζει αυτά τα ίδια πλήθη τη μια εποχή με μια παράξενη διέγερση και την άλλη με μια απάθεια και αδιαφορία. Οποιοσδήποτε παρατηρητής θα έχει παρατηρήσει με φρίκη στους δρόμους της Νέας Υόρκης ή του Λονδίνου την ασυνήθιστη εντύπωση που δίνουν οι αστικές μάζες καθώς κινούνται σαν κάτι να τις ρουφά και τη φανερή αδιαφορία αυτού του αόρατου ρουφήγματος για οποιαδήποτε εξέταση της ανθρώπινης ευτυχίας ή του ανθρώπινου κέρδους. Οι άνθρωποι χύνονται μέσα στο μετρό όπως χύνονται οι κόκκοι του σταριού μέσα στο μύλο, συρόμενοι προς τα κάτω από κάποια δύναμη που τους κρατά διαρκώς σε κίνηση, τρέχοντας στην πραγματικότητα, όχι προς το γραφείο αλλά προς τον τάφο.

Ποιός θεός ή διάβολος υποκινεί μαι τέτοια ακατάπαυστη κίνηση; Αν ψάξουμε στους ουρανούς για έναν εννεάχρονο κύκλο βρίσκουμε κάποιον σε μια πολύ απροσδόκητη θέση.

Σύμφωνα με τον αρμονικό νόμο, που είναι γνωστός σαν νόμος του Μπόουντ, θα έπρεπε να υπάρχει ένας πλανήτης ανάμεσα στον Άρη και τον Δία σε μια απόσταση 260 εκατομμυρίων μιλίων από τον Ήλιο. Κανένα, όμως, ίχνος ουρανίου σώματος δεν ανακαλύφθηκε εκεί, μέχρι το 1801 που εντοπίστηκε ο πρώτος πλανήτης μιας σειράς μικροσκοπικών πλανητών σε αυτή την περιοχή. Από τότε έχουν καταγραφεί πάνω από 1.200 τέτοιοι πλανήτες, με διάμετρο από 250 μέχρι λίγα μόνο μίλια. Το εννενήντα πέντε τοις εκατό αυτών των αστεροειδών διατάσσονται σε μια ζώνη ανάμεσα στα 205 με 300 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον ήλιο, με τη μέση απόστασή τους να είναι ίδια σχεδόν με αυτή που προϋπόθετε ο κανόνας που αναφέραμε. Σύμφωνα με τον τρίτο νόμο του Κέπλερ, η περίοδος της τροχιακής περιστροφής ενός σώματος σε αυτή την απόσταση από τον Ήλιο είναι περίπου 1.700 ημέρες, που είναι, στην πραγματικότητα, η μέση περιοδικότητα των αστεροειδών. Μια πλανητική μάζα που περιστρέφεται με αυτή την ταχύτητα πρέπει να κάνει μια μικρότερη συζυγία με τη Γη και τον Ήλιο κάθε 468 ημέρες, ενώ ο πλήρης συνοδικός κύκλος της θα ήταν εννέα ακριβώς χρόνια.

Ας θυμηθούμε, τώρα, την οκτάβα της πραγματικής συνοδικής περιοδικότητας που διατυπώσαμε στο 6ο Κεφάλαιο:

Η περιοδικότητα της μάζας των αστεροειδών ηχεί, έτσι, τις νότες ρε, σολ και σι. Η νότα, όμως, ρε ηχείται μόνο από τους αστεροειδείς και θα πρέπει συνεπώς να τους χαρακτηρίζει περισσότερο. Στην επόμενη οκτάβα αυτή η νότα θα αντιπροσωπεύεται από τα 54 έτη, στην επόμενη από τα 108 έτη κ.ο.κ. Για να μελετήσουμε, έτσι, την επίδραση των αστεροειδών πάνω στην ανθρώπινη ζωή θα πρέπει να αναζητήσουμε φαινόμενα με περίοδο όχι μόνο εννέα ετών, αλλά επίσης 27, 54 και 108 ετών.

Τα χαρακτηριστικά του εννεάχρονου κύκλου έχουν ήδη περιγραφεί. Ένας, όμως, πολύ ισχυρότερος ρυθμός λίγο-πολύ του ίδου χαρακτήρα παρατηρείται κάθε 54 χρόνια. Για παράδειγμα, οι τιμές του Αμερικάνικου χονδρεμπόριου φθάνουν σε πολύ εντυπωσιακά ύψη το 1813, το 1865 και το 1919, ημερομηνίες που συμπίπτουν συμπτωματικά με το τέλος του πολέμου του 1812, του Εμφυλίου Πολέμου και του Παγκοσμίου Πολέμου. Η ίδια περιοδικότητα παρατηρείται, επίσης, στην παραγωγή σιδήρου και άνθρακος και στους βιομηχανικούς μισθούς.

Ο Kondratieff και άλλοι παρατηρητές προχωρούν ακόμη περισσότερο και ισχυρίζονται ότι αυτοί οι κύκλοι των 54 ετών χαρακτηρίζονται από ριζικές αλλαγές σε ολόκληρη την οικονομική δομή: η περίοδος 1788-1842 καλύπτει τη βιομηχανική επανάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Αγγλία, η περίοδος 1842-1896 την εποχή του άνθρακα, του ατμού και των σιδηροδρόμων, η περίδος 1896-1950 την εποχή της χημείας, του ηλεκτρισμού και των μηχανών εσωτερικής καύσης με την ερχόμενη περίοδο να χαρακτηρίζεται δυναμικά από μια νέα οικονομική δομή και από μια νέα πηγή ενέργειας. Άλλοι, πάλι, έχουν προσπαθήσει να συσχετίσουν αυτόν τον ρυθμό με τη συχνότητα της εμφάνισης των πολέμων, αν και αυτό το φαινόμενο εξαρτάται πιθανά περισσότερο από τη συζυγία των κύκλων των Αστεροειδών και του Άρη που ήδη εξετάσαμε.

Βασικά, όλοι οι προηγούμενοι κύκλοι πολλαπλασίων του εννέα φαίνονται να συνδέονται με μια ορισμένη νευρική διέγερση ή εξάντληση των μεγάλων μαζών των ανθρώπων που κατοικούν στις πόλεις. Έχουν γίνει προσπάθειες να συνδεθεί αυτή με το ηλεκτρικό δυναμικό του αέρα, που έχει παρατηρηθεί να παρουσιάζει έναν ρυθμό 9 ή 18 ετών στο αστεροσκοπείο μιας πόλης (Kew) αν και κανένας τέτοιος ρυθμός δεν παρατηρήθηκε σε έναν αγροτικό σταθμό (Eskdalemnir).

Με αυτή τη σχέση είναι ενδιαφέρον να σκεφθούμε τι είδους επίδραση θα μπορούσαμε να περιμένουμε να προκαλεί κίνηση των αναρίθμητων αστεροειδών και τι αποτέλεσμα θα μπορούσε να έχει αυτή η επίδραση πάνω στο μαγνητικό πεδίο της Γης. Σκεφθείτε στην αρχή την υλική φύση αυτού του πλήθους των διαφόρων μεγεθών, που ακολουθούν με διαφορετικές ταχύτητες εκατοντάδες ξεχωριστές και πολύ έκκεντρες τροχιές. Θυμηθείτε μετά τη διιστάμενη ή συγκεχυμένη εντύπωση που δίνουν οι ανεξάρτητες συζητήσεις χίλιων ανθρώπων στη διάρκεια ενός διαλείμματος του θεάτρου συγκριτικά με την αρμονική εντύπωση που δημιουργείται από τον ίδιο αριθμό που λαμβάνει μέρος σε μια τέτοια χορωδία κάτω από τη διεύθυνση ενός μόνο διευθυντή. Τέτοια είναι και η υλική σχέση ανάμεσα στη μάζα των αστεροειδών και τους ατομικούς πλανήτες.

Η φύση, έτσι, των αστεροειδών φαίνεται να αντιπροσωπεύει, κατά κάποιο τρόπο, την επίδραση του πλήθους στο κονσέρτο του Ηλιακού Συστήματος, να συμβολίζει δηλαδή την ανεξαρτησία ή την επανάσταση των συνιστωσών μονάδων εναντίον του όλου. Με αυτή την έννοια οι παθολογικές καταστάσεις δημιουργούνται από την ανεξάρτητη δράση ή αδράνεια των ιδιαίτερων οργάνων ή κυττάρων του σώματος, ενώ οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις αντιπροσωπεύουν αυτή την κατάσταση στη σωματική πολιτική. Αυτός ο «ατομισμός», με τον οποίο ο καθένας επιδιώκει την ικανοποίηση της δικιάς του φιλοδοξίας, αδιάφορος για το όλον ή γι' αυτό που τον κινεί, χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τη σύγχρονη βιομηχανική οικονομία και περισσότερο τη ζωή των μεγάλων πόλεων.

Όλα αυτά δείχνουν να υπονοούν, με κάποιο τρόπο, μαι βλαβερή, ενοχλητική ή νευρική επιρροή, γιατί ακόμα και από την οικονομική άποψη αυτός ο κύκλος περιγράφεται σωστά σαν ο κύκλος των κρίσεων, δηλαδή σαν ο κύκλος του γενικού φόβου και πανικού. Αυτός ο φόβος, όπως είδαμε στη μελέτη των ψυχοσωματικών λειτουργιών, αντιπροσωπεύει ένα ορισμένο ψυχολογικό δηλητήριο. Το δηλητήριο αυτό προκαλεί με τη σειρά του τα κύματα της αυτοκτονίας, της δολοφονίας, της κατάχρησης και άλλων εγκλημάτων που βρίσκονται επίσης να ακολουθούν έναν εννεάχρονο κύκλο και να αντιστοιχούν με τις κοιλάδες της οικονομικής κρίσης.

Σε σχέση με αυτό θυμόμαστε με ενδιαφέρον ότι μια ορισμένη νότα στην οκτάβα των οργανικών ενώσεων χαρακτήριζε τα δηλητήρια, τις ουσίες δηλαδή που προκαλούν ασθένειες. Σε κάθε κόσμο πρέπει να δρουν μέσω της τριπλής φύσης της δημιουργίας και οι έξι λειτουργίες και ούτε ακόμη και ο πλανητικός κόσμος δεν μπορεί να εξαιρεθεί. Επιπλέον, οι διάφορες νότες οποιασδήποτε οκτάβας φαίνονται να αντιστοιχούν, με κάποιο τρόπο, σε αυτές τις διάφορες λειτουργίες ή στις ουσίες που έχουν σχέση με αυτές. Πρέπει, έτσι, να περιμένουμε οι διάφοροι πλανήτες να σχετίζονται επίσης, με κάποιο τρόπο, στο δικό τους επίπεδο με τη δράση αυτών των λειτουργιών. Έχουμε ήδη δει πως η επίδραση της Αφροδίτης φαίνεται να συνδέεται με τη λειτουργία της ανάπτυξης και η επίδραση του Άρη με τη λειτουργία της καταστροφής.

Είναι, έτσι, κάπως δύσκολο να αποφύγουμε το συμπέρασμα ότι ο κύκλος και η επίδραση των αστεροειδών σχετίζονται ιδιαίτερα με τη λειτουργία που λόγω έλλειψης μιας καλύτερης περιγραφής έχουμε ονομάσει σήψη ή έγκλημα.

Αυτή η παράξενη σχέση ανάμεσα στους αστεροειδείς και τη σήψη μας θυμίζει, με τη σειρά της, πανάρχαιους μύθους εγκλήματος σε ένα αγγελικό ή πλανητικό επίπεδο: την επανάσταση του Σατανά και την πτώση του Εωσφόρου. Αυτές οι ιστορίες αναφέρονται πάντα σε σχέση με τις γνωστές μορφές των πλανητικών δημιουργών, δηλαδή του Ερμή, της Αφροδίτης, του Άρη, του Δία και του Κρόνου που παρουσιάζονται με το ένα ή το άλλο όνομα στη Βαβυλωνιακή, Ελληνική, Ρωμαϊκή, Αραβική, Αζτεκική και Μεσαιωνική κοσμογονία. Οι αστεροειδείςδεν αναφέρονται ποτέ με όνομα, αλλά σε κάθε περίπτωση πληροφορούμαστε για έναν «πεσμένο άγγελο». «Πως έπεσες από τον ουρανό Εωσφόρε, αστέρα της πρωίας!» (Ισαΐας xiv).

Στο ΙΧ κεφάλαιο του βιβλίου της Αποκάλυψης αυτός ο μύθος παρουσιάζεται με μια μυστικιστική – μυθική γλώσσα. Περιγράφονται παράξενα οράματα που αναφέρονται σε καθέναν από τους επτά πλανητικούς αγγέλους. Αυτό που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα είναι το όραμα του πέμπτου αγγέλου, αφού οι αστεροειδείς καταλαμβάνουν πράγματι την πέμπτη θέση στη σειρά των πλανητών μετά από τον Ερμή, την Αφροδίτη, τη Γη και τον Άρη. Όταν σάλπισε αυτός ο άγγελος, μαθαίνουμε ότι ένα αστέρι από τον ουρανό φάνηκε να πέφτει μέσα στην απύθμενη άβυσσο, από τον οποίο εμφανίστηκαν σύννεφα καπνού που σκοτείνιασαν τον Ήλιο. Από αυτόν τον καπνό προήλθε ένα σμήνος από «ακρίδες» με κυματίζοντα «μαλλιά» και σιδερένιες «πανοπλίες», που ο ήχος των φτερών τους ήταν σαν τον ήχο των αρμάτων που ορμούν μέσα στη μάχη. Ο «Βασιλιάς» αυτών των «ακρίδων», ή ο άγγελος της απύθμενης αβύσσου, ήταν ο Απολλύων, που αργότερα έγινε ο Σατανάς.

Ένα ακόμα όραμα περιγράφει μια γυναίκα ενδεδυμένη τον Ήλιο με τη Σελήνη κάτω από τα πόδια της και με ένα στέμμα δώδεκα αστέρων πάνω από το κεφάλι της (μια προσωποποίηση της κατερχόμενης κλίμακας των κόσμων από τα δώδεκα ζωδιακά σημεία του Γαλαξία μας και μέσα από τον Ήλιο μας κάτω προς τη Σελήνη), η οποία πρόκειται να γεννήσει ίσως έναν καινούργιο δορυφόρο. Ο Σατανάς, όμως ή δράκοντας, περιμένει να καταβροχθίσει το νήπιο. Σαν αποτέλεσμα αυτού του κινδύνου δημιουργείται στον ουρανό πόλεμος ανάμεσα στον αρχάγγελο Μιχαήλ με τους αγγέλους του (τον Ήλιο με τους βασικούς του πλανήτες) και το Σατανά με τους δαίμονές του. «Ο δράκοντας δεν τα κατάφερε κι έτσι δεν τους επιτράπηκε να μείνουν άλλο στον ουρανό. Έτσι, ρίχτηκε ο δράκος ο μεγάλος, ο όφης ο αρχαίος, που λέγεται διάβολος και σατανάς και παραπλανάει ολόκληρη την οικουμένη, ρίχτηκε κάτω στη Γη και μαζί του έρριξαν και τους αγγέλους του».

Τον δέκατο έβδομο αιώνα όλοι αυτοί οι διάφοροι μύθοι συνδυάστηκαν από το Μίλτωνα στον «Χαμένο Παράδεισο» του, όπου η πτώση του Εωσφόρου από τον ουρανό συνδέθηκε με την «υπερηφάνεια», την ανεξαρτησία, ή την επανάσταση εναντίον μιας κοσμικής τάξης. Σε ολόκληρο αυτό το βιβλίο καθώς και σε όλες τις άλλες παρόμοιες αναφορές βρίσκεται η ιδέα ότι ο Εωσφόρος είναι το πνεύμα της πολλαπλότητας, του χάους, της αταξίας ανάμεσα σε μια μάζα αποδιοργανωμένων ατόμων. Είναι ο «πρίγκιπας των δαιμόνων», του οποίου το όνομα είναι «λεγεών».

Στην αρχή του 19ου αιώνα ο αστρονόμος Olber, που ανακάλυψε τον δεύτερο αστεροειδή, επανέλαβε περίεργα αυτούς τους μύθους προτείνοντας ότι τα νέα σώματα που ανακαλύφτηκαν ήσαν υπολείμματα ενός πλανήτη που υπήρχε κάποτε και είχε διασκορπιστεί σε αναρίθμητα σωματίδια. Πρότεινε, επίσης, ότι ο μικροσκοπικός συνολικός όγκος αυτών των υπολειμμάτων (περίπου ίσος με αυτόν της Σελήνης) μπορούσε να εξηγηθεί από το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος από τη μάζα του χαμένου πλανήτη τραβήχτηκε μέσα στις τροχιές της Γης, του Άρη και του Δία, όπου είτε έπεσε πάνω σε αυτούς σαν μετεωρίτες είτε σχημάτισε δορυφόρους. Πράγματι, τα μικροσκοπικά άμορφα φεγγάρια του Άρη είναι δύσκολο να εξηγηθούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

Αυτή η θεωρία του Olber μας θυμίζει και ταιριάζει με την ιδέα που σκιαγραφήσαμε στο 16ο Κεφάλαιο, ότι πρέπει σε μια μακρινή εποχή να εμφανίστηκε μια τρομακτική κοσμική ένταση που αντιπροσώπευσε τη «νύχτα» για τη Γη, προκάλεσε τον κατακλυσμό που καταπόντισε την Ατλαντίδα και έφερε μια σχεδόν πλήρη διακοπή στην ανθρώπινη ιστορία. Μια παρόμοια ένταση μπορούσε να έχει προκαλέσει πράγματι, σε ορισμένες περιπτώσεις την «έκρηξη» ενός ελαττωματικού πλανήτη με όλες τις συνέπειες που περιγράψαμε.

Με αυτόν τον τρόπο βρίσκουμε την αστρονομική γραφή του μύθου της πτώσης του Εωσφόρου, «του αστέρα της πρωίας», του πολέμου των άλλων πλανητών εναντίον του, το ρίξιμό του από τη θέση του κάτω στη Γη και τον τελικό υποβιβασμό του στον καινούργιο ρόλο του πρίγκιπα μιας λεγεώνας δαιμόνων ή «ιπτάμενων ακρίδων».

Επιπλέον, η επίδραση αυτών των «δαιμόνων» ή αστεροειδών πάνω στη Γη βρίσκεται τώρα να ακολουθεί έναν εννεάχρονο κύκλο δραστηριότητας, ο οποίος αντιστοιχεί, στην πραγματικότητα, στα κύματα της κρίσης, της αυτοκτονίας, της ανθρωποκτονίας και της παράνοιας που παρατηρούνται ανάμεσα στους ανθρώπους.

Rodney Collin

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΕΠΙΔΡΑΣΕΩΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ 1993