ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΧ – Η ΜΥΗΣΙΣ – Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ – Μυητικαί τελετουργίαι – Σκοπός αυτών – ELIPHAS LEVI

Η Επιστήμη συντηρείται δια της σιγής και διαβιβάζεται δια της μυήσεως. Ο νόμος λοιπόν της σιγής είναι απόλυτος και απαράβατος απέναντι του μη μεμυημένου πλήθους. Η Επιστήμη μόνον δια του λόγου δύναται να μεταβιβασθή. Άρα οι σοφοί έχουν καθήκον ενίοτε να ομιλούν.

Μάλιστα οι σοφοί δέον να ομιλούν απο καιρού εις καιρόν. Όχι δια να αναπτύξουν εν ζήτημα, αλλά δια να οδηγήσουν τους άλλους να ανακαλύψουν. HOLI IRE, FAC VENIRE (Μολών λαβέ) ήτο το έμβλημα του RABELAIS, όστις κατέχων όλας τα γνώσεις της εποχής του, δεν ήτο δυνατόν να αγνοή την μαγείαν.

Μέλλομεν λοιπόν ν' αναπτύξωμεν ενταύθα τα μυστήρια της μυήσεως.

Προορισμός του ανθρώπου είναι, ως είπομεν, η διαμόρφωσις και η διάπλασις εαυτού, είναι και θα είναι το τέκνο των έργων του παντού και πάντοτε. Πάντες οι άνθρωποι είναι κεκλημένοι εις το αγώνισμα αυτό, αλλ' ο αριθμός των εκλεκτών, δηλαδή, εκείνων που θα επιτύχουν, είναι πάντοτε μικρός. Η διακυβέρνησις όμως του κόσμου ανήκει δικαιωματικώς εις τους εκλεκτούς ανθρώπους, όταν δε τυχαίον περιστατικόν σφετερισμού της εξουσίας, αναφυή, προκαλείται ολόκληρος πολιτικός ή κοινωνικός σάλος και κατακλυσμός.

Όσοι είναι κύριοι εαυτών, καθίστανται ευκόλως και κύριοι των άλλων, επί τη βάσει των φυσικών νόμων και της οικουμενικής ιεραρχίας. Αλλ' ίνα υποταχθώμεν εις μίαν ιεραρχίαν, πρέπει να συμμεριζόμεθα τας ιδέας και τους πόθους αυτής, εις τον τοιούτον δε συμμερισμόν ιδεών, μόνον δια τινος κοινής θρησκείας δύναταί τις να αχθή στηριζομένης επί βάσεων λογικών.

Η τοιαύτη θρησκεία ανέκαθεν υπήρξε εν τω κόσμω, είναι δε η μόνη ήτις δύναται να κληθή μια, αλάθητος, αδιαίρετος και αληθώς καθολική. Η θρησκεία αύτη, της οποίας πάσαι αι άλλαι υπήρξαν πέπλοι και σκιαί, είναι εκείνη ήτις αποδεικνύει το ον δια του όντος, την αλήθειαν δια της λογικής, την λογικήν δια της κοινής αντιλήψεως και του προφανούς. Είναι εκείνη ήτις αποδεικνύει εμπράκτως τον λόγον υπάρξεως των υποθέσεων και η οποία δεν επιτρέπει τους συλλογισμούς επί υποθέσεων ανεξαρτήτων της λογικής και των πραγμάτων.

Είναι εκείνη ήτις έχει ως βάσιν το δόγμα της καθολικής αναλογίας, αλλά και η μη συγχέουσα τα ζητήματα της επιστήμης μετά των της πίστεως. Δεν είναι δυνατόν να παρουσιάζεται ως ζήτημα πίστεως ότι δύο και τρία κάμνουν πέντε, ή ότι το περιέχον είαν μεγαλείτερον του περιεχομένου, ή ότι εν σώμα στερεόν, δύναται να συμπεριφερθή ως ρευστόν ή αέριον, ότι δηλαδή εν ανθρώπινον π.χ., σώμα δύναται να διέλθη δια κλειστής θύρας, χωρίς να ανοίξη αύτη ή να μεσολαβήση αποσύνθεσις εκείνου. Το να εκλαμβάνωμεν ως δόγματα πίστεως τοιαύτα γεγονότα είναι ως να σκεπτώμεθα ως παιδία ή ως παράφρονες. Αλλά δεν είναι ολιγότερον αφελές το να προσπαθώμεν να δίδωμεν επιστημονικούς ορισμούς του αγνώστου και να συλλογιζώμεθα δι' αλληλοδιαδόχων υποθέσεων, μέχρις ότου απαρνηθώμεν A PRIORI το προφανές και παραδεχθώμεν τολμηράς υποθέσεις. Ο σοφός βεβαιοί ό,τι γνωρίζει εκ του ασφαλούς και πιστεύει ό,τι αγνοεί.

Αλλά τοιαύτη λογική θρησκεία, δεν είναι δυνατόν να ανήκη εις το πλήθος, το οποίον ορέγεαι μύθων, μυστήρια, ελπίδας και τρομοκρατίαν. Ένεκα τούτου έλαβεν γένεσιν το ιερατείον. Το ιερατείον όμως στρατολογείται δια της μυήσεως.

Αι θρησκευτικαί μορφαί εξαφανίζονται, όταν η μάθησις παύη εν τω ναώ, είτε ένεκα αμελείας, είτε ένεκα λησμοσύνης των ιερών μυστηρίων. Αι γνωστικαί βεβηλώσεις π.χ., απομάκρυναν την Χριστιανικήν εκκλησίαν από τας υψηλάς αληθείας της Καββάλας, ήτις περικλείει όλα τα απόρρητα της υπερβατικής θεολογίας. Τοιούτοτρόπως οι τυφλοί εγένοντο οδηγοί άλλων τυφλών και προεκλήθησαν μεγάλαι συσκοτίσεις, μεγάλαι πτώσεις και μεγάλα σκάνδαλα. Περαιτέρω, τα ιερά Βιβλία, των οποίων αι κλείδες είναι εξ ολοκλήρου καββαλιστικαί, από της Γενέσεως, μέχρι της Αποκαλύψεως, εγένοντο τόσον ολίγον νοητά από τους Χριστιανούς, ώστε οι ιερείς έκριναν λογικώτατα, αναγκαίον να απαγορεύσουν την ανάγνωσίν των εις τους απλούς πιστούς. Νοούμενα κατά γράμμα και υλικώς, τα βιβλία αυτά, θα ηδύναντο να θεωρηθούν ως ακατανόητος συρφετός παραδοξολογημάτων και σκανδάλων.

Το αυτό θα ηδύνατο να λεχθή και δι' όλα τα λοιπά δόγματα των αρχαίων, με τας λαμπράς των θεογονίας και τας ποιητικάς των παραδόσεις. Το να είπη τις ότι οι αρχαίοι Έλληνες, επίστευον εις τους έρωτας του Διός, ή ότι οι Αιγύπτιοι ελάτρευον ένα κυνοκέφαλον ή ιέρακα ως πραγματικούς και ζώντας Θεούς, θα απεδείκνυε ίσην κουφότητα και κακήν πίστην προς έναν άλλον υποστηρίζοντα ότι οι Χριστιανοί λατρεύουν έναν τριπλούν Θεόν, αποτελούμενον εκ τινος γέροντος, εκ τινος εσταυρωμένου και εκ μιας περιστεράς. Πάντοτε όταν τα σύμβολα δεν κατανοούνται, γίνονται πρόξενοι συκοφαντιών. Ένεκα τούτου είναι φρόνιμον να αποφεύγωμεν την ειρωνείαν απέναντι συμβόλων των οποίων αγνοούμεν την σημασίαν, όταν εις την διατύπωσίν των νομίζωμεν ότι περιλαμβάνεται κάποιο παραδοξολόγημα, μια τοιαύτη πράξις θα ήτο ισότιμος προς το να αποδεχώμεθα αυτά χωρίς ουδεμίαν συζήτησιν και διερεύνησιν.

Ο άνθρωπος, ο αντάξιος εαυτού, δεν ημπορεί να επιθυμή ειμή εκείνο το οποίον λογικώς και δικαίως οφείλει να πράξη, ως εκ τούτου δέον να επιβάλη σιγήν επί των ορμών και επί του φόβου, τείνων το όμμα του προς την αμιγή λογικήν. Εις τοιούτος άνθρωπος είναι εκ φύσεως βασιλεύς και εκ γενετής ιερεύς δια τα περιπλανώμενα στίφη. Δια τούτο το αντικείμενον των αρχαίων μυσταγωγιών εκαλείτο αδιαφόρως ιερατική και βασιλική τέχνη.

Αι αρχαίαι μυσταγωγικαί εταιρείαι ήσαν κέντρα συγκεντρώσεως βασιλέων και ιερέων, κατόρθωνων δε να εισαχθούν εις αυτά μόνον κατόπιν έργων αληθώς βασιλικών και ιερατικών, δηλαδή, τιθέμενοι υπεράνω πασών των αδυναμιών της φύσεως.

Δεν θα επαναλάβωμεν ενταύθα όλα εκείνα τα οποία ευρίσκει τις πανταχού επί των αιγυπτιακών εταιρειών του Μεσαίωνος. Ο Χριστιανικός ραδικαλισμός στηριζόμενος επί της κακής κατανοήσεως του ρητού: «Έναν μόνο πατέρα και έναν μόνο διδάσκαλον έχετε, είσθε δε πάντες αδελφοί» έδωσεν τρομερόν χτύπημα κατά της ιεραρχίας. Έκτοτε αι ιερατικαί διαβαθμίσεις κατέστησαν το αποτέλεσμα των σκευωριών ή της τύχης, η επιδεικτική μετριότης κατώρθωσε να υποκαταστήση την μετριόφρονα υπεροχήν, την ως εκ τούτου άγνωστον. Εν τούτοις, επειδή η μύησις είναι ουσιώδης νόμος της θρησκευτικής ζωής, μια εταιρεία, εξ ενστίκτου μαγικη, εσχηματίσθη κατά την δύσιν της ισχύος των ποντιφήκων και συνεκέντρωσε προς εαυτήν εντός ολίγου ολόκληρον την δύναμιν του Χριστιανισμού, διότι μόνον αύτη κατενόησεν αμυδρώς, αλλ' εξήσκησε θετικώς, την ιεραρχικήν δύναμιν δια των δοκιμασιών της μυήσεως και δια της παντοδυναμίας της πίστεως εν τη παθητική υπακοή.

Τι έπραττε πράγματι ο δόκιμος εις τας αρχαίας μυήσεις; Εγκατέλειπεν εξ ολοκλήρου την ζωήν και την ελευθερίαν του εις τας χείρας των διδασκάλων των ναών των Θηβών και της Μέμφιδος, επροχώρει αποφασιστικά δια μέσου αναρίθμητων δοκιμασιών αι οποίαι θα ηδύναντο να τον κάμουν να πιστεύση εις σχέδιον δολοφονίας αυτού εκ προμελέτης, διήρχετο φλόγας, εκολύμβα δια μέσου υδατίνων ρευμάτων, εξηρτάτο από αιωρουμένους κρίκους κάτωθεν αβυσσαλέων σπηλαίων... Δεν ήσαν ταύτα δείγματα τυφλής όντως εμπιστοσύνης; Η στιγμιαία απάρνησις της ελευθερίας προς απόκτησιν ενός τόσον υψηλού δώρου, δεν είναι ισότιμος προς την ενάσκησιν αυτής ταύτης της ελευθερίας; Ιδού λοιπόν τι οφείλουν να πράττουν και τι ανέκαθεν έπραξαν εκείνοι όσοι απέβλεψαν προς το SACTUM REGNUM της μαγικής παντοδυναμίας. Οι μαθηταί του Πυθαγόρου κατεδικάζοντο εις αυστηράν σιγήν επί πολλά έτη, οι οπαδοί ακόμη του Επικούρου δεν ηδύναντο να νοήσουν την ηδονήν ειμή μόνον δια της αποκτηθείσης λιτότητος και της λελογισμένης εγκρατείας. Η ζωή είναι ένας πόλεμος, όπου πρέπει κανείς να ανδραγαθήση δια να προαχθή εις υψηλότερον βαθμόν: η ισχύς δεν προσφέρεται, πρέπει να την κατακτήσωμεν.

Η μύησις λοιπόν δαι των αγώνων και των δοκιμασιών είναι απαραίτητος δια να φθάσωμεν εις την πρακτικήν γνώσιν της μαγείας. Είπομεν ήδη τίνι τρόπω δυνάμεθα να θριαμβεύσωμεν επί των τεσσάρων στοιχειακών μορφών: δεν θα επανέλθομεν, παραπέμπομεν δε εκείνους οι οποίοι θα επεθύμουν να γνωρίσουν τας τελετουργίας των αρχαίων μυήσεων, εις τα έργα του βαρώνου DE TSCHOUDY, συγγραφέως του Ακτινοβόλου Αστέρος του Αδωνιραμικού Ελευθεροτεκτονισμού και πολλών άλλων αξίων προσοχής τεκτονικών συγγραμμάτων.

Οφείλομεν να σταματήσωμεν ενταύθα επί μιας σκέψεως: ότι το πνευματικόν και κοινωνικόν χάος εν μέσω του οποίου φθίνομεν, έχει ως κυρίαν αιτίαν την παραμέλησιν της μυήσεως, των δοκιμασιών και των μυστηρίων της. Άνθρωποι των οποίων ο ζήλος ήτο ισχυρότερος της Επιστήμης, παρασυρθέντες υπό των λαϊκών ρητών του Ευαγγελίου, επίστευσαν εις την πρωταρχικήν και απόλυτον ισότητα των ανθρώπων. Εις διάσημος φιλόσοφος, ο εύγλωττος και ατυχής J.J. ROUSEAU, διέδωσεν με όλην την μαγείαν του ύφους του το παράδοξον ότι η κοινωνία είναι εκείνη ήτις διαφθείρει τους ανθρώπους, ως εάν ελέγομεν ότι ο συναγωνισμός και η άμιλλα της εργασίας καθιστά τους εργάτας οκνηρούς και αέργους. Ο ουσιώδης νόμος της Φύσεως, ο της μυήσεως δια των έργων και της πολυμόχθου εργασίας και εθελουσίας προόδου, μοιραίως παρεγνωρίσθη, ο Τεκτονισμός έσχε τους ερημωτάς του, όπως και ο καθολικισμός τους ιδικούς του. Τι επήλθε; Η χαλυβδίνη στάθμη αντικατέστησε την διαννοητικήν και συμβολικήν στάθμην. Το να διδάσκη τις την ισότητα εις εκείνον όστις ευρίσκεται χαμηλότερον χωρίς να του υποδεικνύωμεν τα μέσα εξυψώσεως, είναι ως να θέλωμεν να κατέλθωμεν ημείς οι ίδιοι. Και πράγματι κατήλθον και εμεσουράνησεν η βασιλεία της λαιμητόμου, των αβράκωτων και του ΜΑRAT.

Ίνα αναζωπυρώσωμεν την πεσούσαν και ετοιμόρροπον κοινωνίαν, δέον να αποκαταστήσωμεν την ιεραρχείαν και την μύησιν. Το έργον είναι εξαιρετικά επίμοχθον, αλλ' ολόκληρος ο διανοούμενος κόσμος αντιλαμβάνεται σήμερον την ανάγκην να αναληφθή τούτο. Είναι ανάγκη προς τούτο να διέλθη ο κόσμος δια νέου κατακλυσμου; Επιθυμούμεν πολύ να μη συμβαίνη τούτο και το έργον τούτο, το μεγαλείτερον ίσως αλλ' όχι και το τελευταίον από τα τολμήματα ημών είναι μια επίκλησις προς ό,τι ζη ακόμη, προς ανασύνθεσιν της ζωής εν μέσω αυτής ταύτης της αποσυνθέσεως και του θανάτου.

ELIPHAS LEVI

ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ

ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗ 2005