ΠΛΟΥΤΩΝ Ή Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ – ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ - ΜΕΡΟΣ 2ον

(ΕΔΩ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ   https://intruder1901.blogspot.gr/2016/09/1.html )

ΜΕΡΟΣ 2ον

στ’) ΠΕΡΙ ΤΙ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ. ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.

Μπορείτε ν’ ανοίξετε όλα τα σύγχρονα συγγράμματα, που έχουν ως θέμα να δώσουν τον ορισμό και την ουσία της φιλοσοφίας. Μπορείτε ν’ ανοίξετε όλα τα λεξικά, εγκυκλοπαιδικά ή άλλα, για να προσπαθήσετε να εισέλθετε στην έννοια και τον ορισμό της Φιλοσοφίας, με τη βοήθειά τους: αντί να φωτισθήτε και σχηματίσετε σαφή ιδέαν της εννοίας, θα συσκοτισθήτε. Αντί της διαφωτίσεως και διευκρινίσεως, θα αισθανθήτε μέσα σας τη σύγχυσι και την ταραχή, την αποθάρρυνσι, την αποκαρδίωσι, την απογοήτευσι και… δικαίως ίσως, την αγανάκτησι! Και για να είμαστε σαφέστατοι και αποδεικτικώτατοι, ας υποστηρίξουμε τα λεγόμενά μας με τα κείμενα, «με τα ντοκουμέντα», όπως προσπαθούν να κάμουν (υποκρύπτοντες τη δοκησισοφία τους) οι πλείστοι των συγγραφέων «των Επιστημονικών» βιβλίων.

Και πρώτα-πρώτα ας πάρουμε το Λεξικόν του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης που απηχεί μέσα του τη διανόησι, τον Πολιτισμό της Μεγάλης Βρεττανίας, που, από απόψεως Πνευματικότητος, είναι ο μάλλον προηγμένος λαός της Ευρώπης, μετά τους σύγχρονους Έλληνας. Ιδού λοιπόν πως το λεξικόν αυτό ορίζει τη Φιλοσοφία: «Love of wisdom or knowledge, especially that which deals with ultimate reality, or with the most general causes and principles of things(2). Ο ορισμός αυτός όπως σαφέστατα κατανοεί ο εισηγμένος στην Πυθαγορική και Αριστοτελική φιλοσοφία, βασίζεται αφ’ ενός μεν απάνω στον ορισμό της φιλοσοφίας του Πυθαγόρου: Πράγματι ο Νικόμαχος Γερασηνός, ο Πυθαγορικός, αρχίζει την Αριθμητική του Εισαγωγή με την ακόλουθη περικοπή:

«Οι παλαιοί και πρώτοι μεθοδεύσαντες επιστήμην, κατάρξοντος Πυθαγόρου ωρίζοντο φιλοσοφίαν είναι φιλίαν σοφίας, ως και αυτό το όνομα εμφαίνει, των προ Πυθαγόρου παντων σοφών καλουμένων συγκεχυμένω ονόματι, ώσπερ και τέκτων και σκυτοτόμος και κυβερνήτης και απλώς ο τέχνης τινός ή δημιουργίας έμπειρος(3) αφ’ ετέρου δε εις την ακόλουθη φράσι του Αριστοτέλους που την συναντά κανείς στην εισαγωγή των Μεταφυσικών του: «Την ονομαζομένην σοφίαν περί τα πρώτα αίτια και αρχάς απολαμβάνουσι πάντες» (4)

Βέβαια οι δύο αυτοί ορισμοί, εφ’ όσον προέρχονται από τόσο σοφούς και ενδοξοτάτους και επιστημονικωτάτους άνδρας δεν είναι δυνατόν παρά να μας πληρούν θαυμασμού και να μας φωτίζουν. Μα, ας επιτραπεή να επιστήσουμε την προσοχή του Αναγνώστου στο εξής γεγονός: ούτε ο ένας ορισμός, ούτε ο άλλος δεν δείχνουν τον τρόπο, το δρόμο, την οδόν την άγουσα στη σοφία! Δεν είναι επομένως ορισμοί τέλειοι και ικανοποιητικοί.

Το Γαλλικό λεξικό «Larousse» ορίζει ως ακολούθως τη Φιλοσοφία:

«Science generale des etrees, des principes et des causes» (5) ορισμός που είναι μικτός από τη φράσι πάλι του Πυθαγόρου «η του όντος επιστήμη» όπως και πάλιν ο Νικόμαχος Γερασηνός μας έχει διασώση: «Αλλ’ ο γε Πυθαγόρας συστείλας πάντων το όνομα επί την του όντος επιστήμην και κατάληψιν και μόνην την εν τούτω γνώσιν της αληθείας σοφίαν ιδίως καλέσας εικότως και την ταύτης όρεξιν και μεταδίωξιν φιλοσοφίαν προσηγόρευσεν, οίον σοφίας όρεξιν (6) συγχρόνως δε ο ορισμός αυτός του Larousse απηχεί όσα ο Αριστοτέλης, ως είδομεν λέγει περί σοφίας.

Δια να μην καταπονώμεν περισσότερο τον Αναγνώστη, ας παραθέσουμε ακόμη και τον ορισμό της φιλοσοφίας, όπως δίδεται ούτος στο Γερμανικό λεξικό Knaurs:

«wissenschaft von deu wissenschaften und deren Grundilagen, allgemeiner von den Urgrueunden alles Seins, Geschehens und Erkennens, untersucht insbesondere die Moeglichkeit des Wissens schlechthin und die Arten, Grundbegrigffe, Gesetze und Formen des Denkens und der Erkenntnis, auch die Formen des Bewustseins» (7)

Δεν θέλουμε να εισέλθουμε στην ανάλυσι του ανωτέρω ορισμού. Αποφεύγουμε να τον χαρακτηρίσουμε. Ας αφήσουμε μόνο του τον ευμενή Αναγνώστη να βγάλη τα συμπεράσματά του από τον τελικόν ορισμό της Φιλοσοφίας ή μάλλον του Φιλοσόφου, γιατί αν θα θελήση κανείς, βαθύτερα και ουσιαστικώτερα να εξετάση, ποτές δεν μπορεί η τέχνη ή Επιστήμη να χωρισθή από τον άνθρωπο! Και οι δοθέντες ορισμοί (εκτός από τον Ορισμό του Πυθαγόρου) της Φιλοσοφίας, αν είναι τόσον (ας μας επιτραπή η λέξις) «ξεκάρφωτοι» και «συγκεχυμένοι». Αν γεννούν στην καρδιά μας την παραπλάνησι και τον κυκεώνα, το χάος και τον ίλιγγο, είναι γιατί ξεχνούν τον άνθρωπο, τον Αιώνιον Άνθρωπο, που είναι μια οντότης, μια ιδέα, μια έννοια προϊούσα, εξελισσομένη, που ποτές της δεν μένει στο ίδιο το σημείο, μα διαρκώς βρίσκεται σε μια ροή, ακολουθώντας το Φοβερό Νόμο της Ανάγκης, το Θείο Νόμο, που τόσον ο Ελληνικός Αλφάβητος (στην απόκρυφή του διάταξι), όσον και ο Πλάτων στον «Κρατύλο» του, ονομάζουν: «η Θεία του Παντός Φορά», η Εξέλιξις δηλαδή του Παντός ή του Σύμπαντος (και επομένως και του Ανθρώπου) σύμφωνα με το Θείο Νόμο!

Ας προσπαθήσουμε μια για πάντα να το καταλάβουμε: δεν υπάρχει Φιλοσοφία, αυτή καθ’ εαυτήν άλλη παρά εκείνη, που υπάρχει μέσα στην Ψυχή του Ανθρώπου. Δηλαδή δεν υπάρχει Φιλοσοφία, αλλά… Φιλόσοφος. Πριν να υπάρξη πάλι η Γεωμετρία του Ευκλείδη, υπήρξεν ο Γεωμέτρης Ευκλείδης, που είχε μέσα στην Ψυχή του ολόκληρη τη Γεωμετρία. Το βιβλίο του «Τα Στοιχεία» του που περιέχουν τη Γεωμετρία, είναι ένα τμήμα της Ψυχής του. Και ύστερα από τις εξηγήσεις αυτές, ας έλθουμε στη συνταρακτική περικοπή του Πλάτωνος, που βρίσκεται στον «Φαίδωνά» του.

ζ’) Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΕΙΝΑΙ… Ο ΘΑΝΑΤΟΣ!

Και η περίφημη αυτή περικοπή που μας δίνει το κλειδί των μυστηρίων της Αρχαίας Ελλάδος, βρίσκεται στο Θ’ κεφάλαιο του «Φαίδωνος», (64 Α): Και έχει ως ακολούθως:

«Κινδυνεύουσι γαρ όσοι τυγχάνουσιν ορθώς οπτόμενοι φιλοσοφίας λεληθέναι τους άλλους, ότι ουδέν άλλο αυτοί επιτηδεύουσιν ή αποθνήσκειν τε και τεθνάναι»(8)

Για να καταλάβη κανείς τώρα τι απεριόριστη και εκπληκτική σημασία περιέχεται μέσα σ’ αυτή τη φράσι, ας έχη υπ’ όψι του τα ακόλουθα: Η κεντρική μορφή των Ελευσινίων είναι ο Άδης, ο Πλούτων, που αρπάζει την κόρη της Δήμητρος. Που την καθιστά γυναίκα του. Και που, μετά τη συζυγία, την παραδίνει και πάλι στη Δήμητρα, παρθένον!

Αλλά ας έχη πάντα καλά στο νου του ο φιλομαθής Αναγνώστης, πως όλοι ανεξαιρέτως οι Θεοί της Αρχαίας Ελλάδος εξηγούνται μόνον με το Επταπλούν Κλειδί του Συμβολισμού. Και ένα από τα Επτά αυτά Κλειδιά είναι το Ψυχολογικό Κλειδί. Η Δήμητρα, όπως και η Θέτις, η Μητέρα του Αχιλλέως, του Αιωνίου Ανθρώπου, αντιπροσωπεύουν, συμβολίζουν ένα και το αυτό πράγμα: την παμμήτορα Φύσι, που εξελίσσεται σύμφωνα με την Θεία του Παντός Φορά, με το Θείο δηλαδή Νόμο, που διέπει όλα της ανεξαιρέτως τα τέκνα, από το Σύμπαν (το Μακρόκοσμο, δηλαδή), που αποτελεί τον ανώτατον και περιεκτικώτατον σπόρον ή «το Ωόν» (του Ορφέως και της Αρχαϊκής Παραδόσεως) (9) μέχρι του τελευταίου «σπόρου», «γόνου» ή «σπέρματος», με ολόκληρη την ατελεύτητη σειρά των σπόρων: γιατί και κάθε ένα Πλανητικό Σύστημα, κάθε ένας Κόσμος ή Ήλιος ή Άστρο ή Άνθρωπος είναι ένας εξελισσόμενος «σπόρος» ή «σπέρμα» ή «αυγό»! Με σχήμα σφαιροειδέ! Όπως το «Παρθενικόν Αυγό» («The Virgin Egg», που μας αποκαλύπτει ο Ορφεύς πρώτος, κατά την αρχαιότητα, και η Ελένη Πετρόβνα Μπλαβάτσκη, στις Στάντζες του Νζυάν, που βρίσκονται στη «Μυστική της Διδασκαλία», στους Νεώτερους Χρόνους).

Η Κόρη της Δήμητρος, η Περσεφόνη, δεν είναι άλλο παρά η ανθρώπινη ψυχή, δηλαδή ο καθ’ εαυτό Άνθρωπος. Γιατί ο κύριος Άνθρωπος δεν είναι το σώμα, αλλά η ψυχή, με το πνεύμα. Το σώμα μας είναι το όργανόν μας, δηλαδή το όργανον, που το μεταχειρίζεται ο οργανοπαίκτης, δηλαδή η Ψυχή! Και τώρα ερχόμεθα εις την κυριωτάτην αποκάλυψιν της παρούσης μελέτης: ο Άδης, ο Πλούτων δεν είναι άλλο παρά η νέκρωσις της σαρκός (της Χριστιανικής Ορολογίας), ή η κάθαρσις της Ψυχής από την Κόπρο του Αυγείου, που ενοικεί μέσα στην Ανθρωπίνη Ψυχή. Για να μπορέση ο Άνθρωπος να φθάση στα πραγματικά του, τελικά πεπρωμένα, πρέπει να περάση από τον Θάνατο όλων των γηίνων παθών, των ζωωδών και κτηνωδών ενστίκτων. Πρέπει ν’ απαλλάξη τέλειεα την Ψυχή του από την Πυθώ, τη Δράκαινα την απαισία, που ενοικεί μέσα του. Πρέπει να την καθαρίση από την αφροσύνι, την άγνοια, τη δοκησισοφία που είναι η απαισιωτέρα από όλες τις ψυχικές νόσους). Πρέπει να κυριαρχήση απόλυτα επί της γαστρός, της οργής, της λαγνείας και του ύπνου. Πρέπει να παύση η Ψυχή την ανταρσία και αποστασία της κατά του Θείου Νόμου, κατά της Θείας δηλαδή του Παντός Φοράς. Και μόνον τότε, μετά την συζυγίαν της με τον Άδην, δηλαδή την νέκρωσιν της σαρκός, είναι δυνατή η θεοποίησις του, η μεταβολή του δηλαδή εις Επίγειον Θεόν Απόλλωνα, όπως συνέβη με τον Πυθαγόραν, με τον Πλάτωνα, με τον Εμπεδοκλή, με τον Απολλώνιον τον Τυανέα.

η’) ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΙΕΡΟΓΛΥΦΙΩΝ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ, ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΔΟΥ.

Ο Οδυσσεύς είναι ο Αιώνιος Άνθρωπος, που αρχικώς βρίσκεται στο Βασίλειο της Ανταρσίας και Αποστασίας, περιφρονητής δηλαδή του Θείου και Ανθρώπινουν Νόμου. Καθ’ όλον το διάστημα αυτό δεν είναι δυνατόν παρά να δρέπη τους πικρούς, τους ειδεχθείς καρπούς του βιαστού της «Θείας του Παντός Φοράς», επί της οποίας επιστατεί η Θεά Αθηνά, γιατί αυτή είναι η Φρόνησις (= η της Φοράς δηλαδή Νόησις, κατά τις αποκαλύψεις του Πλάτωνος στον Κρατύλο του). Το Βασίλειο της Ανταρσίας και Αποστασίας είναι το Βασίλειο του Ποσειδώνος (όπως μας εξηγεί και πάλιν ο Πλάτων στον ίδιο, αποκαλυπτικώτατο διάλογο) όποιος βρίσκεται στο Βασίλειο του Ποσειδώνος, βρίσκεται μέσα στην αναταραχή και τρικυμία, όπως το πλοίο μέσα στα κύματα και την αστάθεια της Αμφιτρίτης. Γιατί «η ναυς» του Οδυσσέως δεν είναι άλλο παρά το όργανόν του: το Σώμα του Αιωνίου Ανθρώπου, που δέχεται τα πλήγματα και την καταδρομή της παραβάσεως του Θείου Νόμου, επειδή είναι έρμαιον των παθών του. Την κατάστασι αυτή της αστάθειας απεικονίζουν κτυπητά και παραστατικά οι ακόλουθοι στίχοι ενός αγνώστου αρχαίου Έλληνος ποιητού:

«Πλους σφαλερός το ζην. Χειμαζόμενοι γαρ εν αυτώ

πολλάκις ναυηγών πταίομεν οικτρότερα.

Την δε Τύχην βιότοιο κυβερνητείραν έχοντες,

ως επί του πελάγους αμφίβολοι πλέομεν.

Οι μεν επ’ ευπλοίαν, οι δ’ έμπαλιν. Αλλ’ άμα πάντες

εις ένα τον κατά γης όρμον απερχόμεθα. (10)

Η περίοδος αυτή της Αφροσύνης (= μη επίγνωσις της θείας του Παντός Φοράς, διότι η λέξις σύγκειται από το άλφα το στερητικόν, και από τας λέξεις: φοράν συνίημι) συμβολίζεται από τον Όμηρο με τη διαμονή του Οδυσσέως στο Νησί της κατάρας, της εσχάτης πορώσεως, αθεϊας και διαφθοράς της… Καλυψούς, που δεν είναι άλλο παρά το τελευταίο υπόλειμμα της άλλοτε ποτέ τρισενδόξου και απεράντου Ηπείρου Ατλαντίδος.

Το Άλφα της Οδύσσειας μας παρουσίαζει τους Θεούς συσκεπτομένους, υπό την ηγεσία του Διός: το Κλειδί το έχουμε και πάλι, αν κατανοήσουμε πως ο Ζευς στην προκειμένη περίπτωσι δεν είναι άλλο παρά ο Νους του Οδυσσέως, που αφυπνίζεται και καταλαβαίνει πως είχε ίσα με τη στιγμήν εκείνη ζήση περιφρονώντας και καταπατώντας το Θείο νόμο: και τότε έρχεται συμπαραστάτης του η Θεά της Φοράς, η Αθηνά… η Φρόνησις! Ακριβώς όπως ο Άσωτος Υιός συναισθάνεται την πραγματική του κατάπτωσι και αναφωνεί: «Πάτερ! Ήμαρτον εις τον Ουρανόν και ενώπιόν Σου και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός Σου».

Και από κείνη τη στιγμή προσπαθεί ο Οδυσσεύς να ξεφύγη από την ανομία, αποστασία και αφροσύνη! Από κείνη τη στιγμή γίνεται φιλόσοφος: προσπαθεί δηλαδή να καθαρίσει την Ψυχή του από το άγχος, από την Κόπρο του Αυγείου, από τη Λερναία Ύδρα, την πολυκέφαλο, που ενοικεί μέσα του. Και για να σωθή, για ν’ απαλλαγή αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να το κατορθώση με τα δικά του μόνο μέσα: χρειάζεται τη Βοήθεια της Μαντικής… του Θεού Απόλλωνος, του Μουσηγέτου Απόλλωνος και κατέρχεται στον Άδη: Στη νέκρωσι δηλαδή, της σαρκός. Και με την πρόοδο της Νεκρώσεως, αρχίζει να αισθάνεται τη θεία έμπνευσι, τη θεία υπόδειξι. Και όσο προχωρεί προς τη Νέκρωσι, τόσο η βοήθεια του Αοράτου Κόσμου γίνεται και εμφανεστέρα, τόσο και καταλαβαίνει πως πρέπει να βρίσκεται σε στενή επαφή με τους εμπνευσμένους συγγραφείς, ποιητάς, θεόπνευστα βιβλία, που συντελούν περισσότερο από κάθε άλλο να βλέπη κανείς καθαρά μπροστά του το δρόμο: έως ότου τέλος επέρχεται απροσδοκήτως η παρουσία του Θεού Απόλλωνος, με τις τέσσερις δυνάμεις, που αποκαλύπτε και πάλιν ο Πλάτων στον Κρατύλο του.

θ’) Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Τον Ορισμό του Φιλοσόφου, τον έχει δώση ο Πλάτων στον υπέροχό του μύθο της γεννήσεως του Έρωτος, στο Συμπόσιό του, από τον Θεόν Πόρον και από την Θεά Πενία. Τον Ορισμό του Φιλοσόφου τον έχει δώση ο Όμηρος με την Οδύσσειά του. Καθώς και ο Χριστός με την Παραβολή του Ασώτου Υιού. Ο Οδυσσεύς και ο Άσωτος υιός καθώς και ο Δαίμων Έρως, είναι ταυτόσημοι: είναι και οι τρεις τα σύμβολα του Αιωνίου Ανθρώπου, του αφυπνισθέντος και βαίνοντος προς την απολύτρωση, δια της Καθάρσεως. Μπορεί λοιπόν κανείς να ορίση ως ακολούθως το Φιλόσοφο:

Φιλόσοφος είναι ο Άνθρωπος εκείνος, που έχει τέλος αφυπνισθή από τον ύπνο της λήθης, αφροσύνης, αποστασίας, της διπλής αγνοίας (11) και δοκησισοφίας, της ηδυπαθείας και λατρείας της σαρκός και των παντοειδών ειδώλων του υλικού Κόσμου και που απεφάσισε, μια για πάντα, ν’ απαλλαγή των δεσμών της σαρκός και της αποστασίας προς το Θείο Νόμο. Να κατανοήση και εμβαθύνη στη Θεία του Παντός Φορά βοηθούμενος προς τούτο από όλα τα συγγράμματα και ιερογλυφίας, που αφήκαν πίσω τους οι κατά καιρούς Ιερόγλυφοι, Εμπνευσμένοι Ποιηταί, Θεόπνευστοι Συγγραφείς και Θείοι Άνδρες. Που προσπαθεί ν’ απαλλάξη το όμμα της ψυχής του από τη λήθη και τη λύμη και να το κάμη να αναβλέψη, εξασκούμενος προς τούτο κυρίως με τα μαθηματικά, με τους αριθμούς, την ουσία τους και τη γεωμετρία. Και που, όσο νεκρώνει τη σάρκα του, με την αποχή από τα αίματα, τη σαρκοφαγία και ηδυπάθεια, τόσο και αισθάνεται και νοεί να διανοίγουνται μπροστά του νέοι ανέλπιστοι και απροσδόκητοι ορίζοντες. Τόσο και αισθάνεται να υποχωρή ο φραγμός μεταξύ του ορατού και αοράτου Σύμπαντος. Τόσο και αισθάνεται να γεννώνται μέσα του οι τέσσερις δυνάμεις του Θεού Απόλλωνος: η Ιατρική, η Τοξική ή Καθαρτική, η Μαντική ή Προφητική, και η Μουσική Δύναμις. Τόσο και αισθάνεται να τον καταλαμβάνουν οι τέσσερις Θείες Μανίες: η ερωτική, η ποιητική, η προφητική και η τελεστική…

Την ουσία του Φιλοσόφου την έχει αισθανθή καλά ο Κωστής Παλαμάς, όπως μαρτυρούν οι ακόλουθοι, θεόπνευστοί του στίχοι:

«Των όλων τα προβλήματα, νυχτόπλεχτα γαϊτάνια,

στην ξαστεριά, στο ξέφωτο, και κάτου απ’ τα πλατάνια

να τα ξεπλέξω αφήστε με, και να τα ψάξω πέρα

στην πράσινη ακροποταμιά με τον καθάριο αέρα.

Είμαι Αθηναίος, τα κάστρα Σου, τα σκοτεινά βιβλία,

τάκλεισα. Απλώσου, φέρνω Σε στο φως, Φιλοσοφία!

Πες μου ξανά ψιθυριστά σα φύλλο και σαν κύμα

του γόη του Δαίμονα Έρωτα τον έπαινο, Διοτίμα!»

(Ασάλευτη Ζωή – Εκατό Φωνές , 88 – Κωστής Παλαμάς)

* *

*

Ο δε τελικός στόχος, που επιδιώκει να φτάση ο Φιλόσοφος, είναι εκείνος που έχουν φθάση όλοι οι πραγματικοί σοφοί, και μεμυημένοι στην εν τω Παντί φοράν, όπως ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Ορφεύς, ο Αισχύλος, ο Πλάτων, ο Απολλώνιος Τυανεύς. Την εικόνα του Σοφού, τη σύμφωνη με την Απολλώνιο Παράδοσι, μας την έχει δώση ο Ερμείας, ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος, στα σχόλιά του στο Φαίδρο του Πλάτωνος:

«Ουδένα γαρ ενθουσιασμόν άνευ της ερωτικής επιπνοιας συμβαίνει γίγνεσθαι. Οράς πως ο Ορφεύς πάσας επιτηδεύσας φαίνεται, ως δεομένας και εχομένας αλλήλων: τελεστικώτατον μεν γαρ αυτόν και μαντικώτατον παρειλήφαμεν, και υπό του Απόλλωνος κινούμενον, έτι ποιητικώτατον, ον γε δι’ αυτό τούτο και Καλλιόπης υιόν γενέσθαι φασίν. Ερωτικώτατός τε εστίν, ως αυτός φαίνεται λέγων προς τον Μουσαίον και προτείνων αυτώ το θείο αγαθό, και τελειών αυτόν» (12)

Τ Ε Λ Ο Σ

_____________________________

(2) «Αγάπη ή φιλία σοφίας, κυρίως εκείνης που ασχολείται με την ακροτάτην πραγματικότητα, ή με τας γενικωτάτας αιτίας και αρχάς των όντων».

(3) «Οι παλαιοί και πρώτοι μεθοδικώς ασχοληθέντες με την επιστήμην, δώσαντος την αρχήν του Πυθαγόρου, ώριζον την φιλοσοφίαν ως την φιλίαν σοφίας, όπως άλλωστε και αυτό τούτο το όνομα «φιλοσοφία»εμφαίνει. Ενώ προ του Πυθαγόρου πάντες εκαλούντο σοφοί αδιακρίτως και συγκεχυμένως, όπως π.χ. και ο κτίστης και ο υποδηματοποιός και ο πλοίαρχος και γενικώς πας ο έμπειρος τέχνης ή παραγωγικής και δημιουργικής εργασίας ή επαγγέλματος».

(4) «Πάντες έχουν την αντίληψι και τη γνώμη, πως η καλουμένη σοφία περιστρέφεται περί τα πρώτα αίτια και τας πρώτας αρχάς».

(5) «Γενική Επιστήμη των όντων, των αρχών και των αιτίων».

(6) «Αλλ’ ο Πυθαγόρας, λοιπόν, διαχωρίσας πάντας αυτούς και συγκεντρώσας αποκλειστικώς το όνομα εις εκείνους, οι οποίοι ησχολούντο με την του όντος επιστήμην και κατάληψιν και ονομάσας ιδίως σοφίαν την εν τω όντι γνώσιν της αληθείας, προσφυώς ωνόμασε φιλοσοφίαν της ταύτης όρεξιν και επιδίωξιν, τρόπον τινά όρεξιν σοφίας»

(7) «Η επιστήμη των επιστημών καιτων θεμελίων των. Ή γενικώτερον η επιστήμη των αρχών παντός όντος, γεγονότος και γνώσεως. Ερευνά ιδίως την δυνατότητα της γνώσεως εν γένει και τους τρόπους, τας θεμελιώδεις εννοίας, τους νόμους και τας μορφάς της σκέψεως και της γνώσεως, καθώς και τας μορφάς της συνειδήσεως».

(8) «Όσοι άνθρωποι ορθώς μετέρχονται και εξασκούν την φιλοσοφίαν κινδυνεύουν να διαφύγουν την προσοχήν των άλλων, πως αυτοί τίποτις άλλο δεν κάνουν και δεν επιδιώκουν παρά πως ν’ αποθάνουν και πώς να νεκρώσουν τη σάρκα τους!»

(9) Η Δήμητρα και τα Ελευσίνια Μυστήρια περιστρέφουνται «περί την Θείαν του Παντός Φοράν», δηλαδή περί το Μυστήριον της Σποράς ή της Εξελίξεως του «Παρθενικού Ωού». «Το Παρθενικόν Ωόν» είναι η αφηρημένη έννοια όλων των ωών ή… Σπόρων, ή γόνων ή σπερμάτων, δηλαδή η δύναμις της εξελίξεως εκάστου είδους σπόρου δια της γονιμοποιήσεως.

(10)»Μ’ ένα αβέβαιο ταξείδι η ζωή μας όλη μοιάζει:

στου βίου μας το πέλαγος, που η Τύχη συνταράζει,

άλλος γαλήνη συναντάει και άλλος τρικυμία,

μα όλοι μας βρισκούμαστε σε μιαν αμφιβολία.

Τα άχαρα ταξείδια αυτά της μαύρης μας ζωής,

είναι πολύ χειρότερα θαλασσοταραχής!

Μα πάντοτε ακράτητο κι ακούραστο το κύμα

μας σπρώχνει προς παράδοξο λιμάνι… προς το μνήμα!»

(11) Πάσχει από διπλή άγνοια ο άνθρωπος εκείνος, που, ενώ ζή μέσα στο σκότος, στην ανομία και παράκρουσι, όχι μόνο δεν έχει επίγνωσι της τοιαύτης του πορώσεως, αλλά θεωρεί τον εαυτό του τύπον και παράδειγμα, προσπαθώντας να διορθώση τους άλλους, αντί να στραφή μοναδικά και αποκλειστικά στην κάθαρσι της Κόπρου του Αυγείου, που ενοικεί μέσα του.

(12) Γιατί κανένας ενθουσιασμός δεν συμβαίνει να γίνεται χωρίς την ερωτική επίπνοια. Βλέπεις πράγματι πως ο Ορφεύς φαίνεται πως τις έχει όλες εξασκήσει (και τις τέσσερις δηλαδή τις θείες μανίες). Επειδή συνέχονται αναμεταξύ τους και η μια έχει ανάγκη της άλλης: γιατί η παράδοσις μας έχει παραδώση τον Ορφέα ως δυνάμενον να καθαρίση την ψυχή από παλαιά μηνύματα και ως μαντικώτατον, και κινούμενον από του Απόλλωνος, προσέτι ποιητικώτατον, και ο οποίος γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο λέγουν πως υπήρξε ο γυιός της Καλλιόπης. Και είναι επί πλέον ερωτικώτατος, καθώς αυτός ο ίδιος φαίνεται να λέγη προς τον Μουσαίον και προσφέρων εις αυτόν τα θεία αγαθά και καθιστών αυτόν τέλειον (= μεμυημένον).

ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΧΑΛΑΣ

ΠΛΟΥΤΩΝ Ή Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΧΑΛΑ