LE POISON / ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ / ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙ - CHARLES BAUDELAIRE

Le vin sait revêtir le plus sordide bouge

D'un luxe miraculeux,

Et fait surgir plus d'un portique fabuleux

Dans l'or de sa vapeur rouge,

Comme un soleil couchant dans un ciel nébuleux.

L'opium agrandit ce qui n'a pas de bornes,

Allonge l'illimité,

Approfondit le temps, creuse la volupté,

Et de plaisirs noirs et mornes

Remplit l'âme au delà de sa capacité.

Tout cela ne vaut pas le poison qui découle

De tes yeux, de tes yeux verts,

Lacs où mon âme tremble et se voit à l'envers...

Mes songes viennent en foule

Pour se désaltérer à ces gouffres amers.

Tout cela ne vaut pas le terrible prodige

De ta salive qui mord,

Qui plonge dans l'oubli mon âme sans remords,

Et charriant le vertige,

La roule défaillante aux rives de la mort!

Το δηλητήριο

Το κρασί ξέρει να ντύνει την πιο άθλια τρώγλη

Με πολυτέλεια θαυμαστή,

Και πλήθος περιστύλια φανταστικά εγείρει

Μέσα στου πορφυρού αχνού του το χρυσάφι,

Ως δύων ήλιος σε ομιχλώδη ουρανό.

Το όπιο το απεριόριστο διευρύνει,

Την απεραντοσύνη εκτείνει,

Κάνει το χρόνο πιο βαθύ, σκάβει την ηδονή,

Και με στυγνές και μαύρες τέρψεις

Γεμίζει την ψυχή ως να ξεχειλίσει.

Ετούτα όλα δεν αξίζουν όσο το δηλητήριο που ρέει

Από τα μάτια σου, τα πράσινά σου μάτια,

Λίμνες όπου η ψυχή μου τρέμει και καθρεφτίζεται αντίστροφα…

Τα όνειρά μου έρχονται κοπάδι

Τη δίψα τους να σβήσουν σε τούτες τις πικρές αβύσσους.

Ετούτα όλα δεν αξίζουν όσο το φρικαλέο θαύμα

Του διαβρωτικού σου σάλιου

Που την αμετανόητη ψυχή μου βυθίζει μες στην λήθη,

Και αντάμα με τον ίλιγγο,

Λιπόθυμη στις όχθες του θανάτου την κυλά!

Μετάφραση Αργύρης Χιόνης

***

Το φαρμάκι

Το κρασί ξέρει να ντύνει την τρώγλη την πιο ρυπαρή

Με χλιδή θαυμαστή,

Και κάνει ν' αναφύεται πιο πολύ από μια στοά μυθική

Μες στο χρυσάφι και τη ρόδινή της αχλύ,

Σαν τον ήλιο που γέρνει μες στο συννεφιασμένο ουρανό.

Το όπιο μεγαλώνει αυτό που δεν έχει όρια,

Το ατέλειωτο απλώνει,

Το χρόνο βαθαίνει, σκάβει την ηδονή,

Και με μαύρες σκυθρωπές χαρές

Γεμίζει πέρα απ' την ικανότητά της την ψυχή.

Όλα αυτά δεν αξίζουν το φαρμάκι που ξεχύνεται

Απ' τα μάτια σου, απ' τα πράσινα μάτια σου,

Λίμνες όπου η ψυχή μου φοβάται κι αντίστροφα κοιτάζεται

Φτάνουν πλήθος τα όνειρά μου

Για να ξεδιψάσουν σ' αυτά τα βάραθρα τα πικρά.

Όλα αυτά δεν αξίζουν το φοβερό θαύμα

Του σάλιου σου που δαγκώνει,

Που βυθίζει μες στη λήθη την ψυχή μου δίχως τύψη

Και μεταφέροντας τον ίλιγγο,

Την κυλάει ανήμπορη στις όχθες του θανάτου!

Charles Baudelaire

Τα άνθη του κακού

Μετάφραση ΔΕΣΠΩ ΚΑΡΟΥΣΟΥ

Έκδοση Δίγλωσση

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ