Τα Ρομπότ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ

Λοιπόν ωραία! Εφτάσαμε, ποιος ξέρει από τι κήπους

ξένα πουλιά γης άγνωστης –Πρώσσοι εδώ ατενείς–

κι είμαστε εδώ (στης χάλκινης καρδιάς μπρος τους χτύπους)

μ’ άγνωστο εντός μας γύρισμα και ρόγχο μηχανής.

Κι ήταν ωραία – πρώτο φτερό – άκρη, άκρη τ’ ακρωτηρίου

της χίμαιρας ως στάθκαμε με πόζες και ρυθμούς,

με στήθος κούφιο, ακούοντας εντός μας του μυστήριου

τη ρόδα, πόθους να γυρνά, γρανάζια κι αριθμούς.

Πρώτο φτερό – τι πήδημα ! – Παράδεισος που εχάθη

η πρώτη ανυπαρξία μας (αργά τάχα ή νωρίς;)

κι είμαστ’ –α- χα! – απ’ το υλικό ( να ζούμε χωρίς λάθη)

πούν’ – με σοφία – οι ηλίθιοι και οι σοφοί ’ν’ χωρίς...

Λειψοί ή περίσσοι; Αίνιγμα! Μυστήριο γύρω οι τόποι

κι ο σπαραγμός της μύτης μας μοιάζει άνθος του ουρανού

– Δε φτάσαμε ή περάσαμε – κι εμείς – νάμαστ’ ανθρώποι;

δώθες τάχα σταθήκαμε ή πέρα από το νου;