Σα να μην
ήρθαμε ποτέ σ’ αυτή τη γη,
σα να μένουμε
ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω
δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι
στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί
πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα,
στης Μοίρας τα δυο τυφλά χέρια,
χορεύουμε,
δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα
κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.
Μακρινή χώρα
είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι
η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν
ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει
πάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα
χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν
ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
Ω! κι αν δεν
ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας,
για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου