Μπήκα ένα απόγευμα σε ένα πολύ γνωστό
κατάστημα υποκαμίσων με τον σκοπό ν’
αγοράσω μια γραβάτα. Ο υπάλληλος, που
δεν περίμενε κανένα, και που με γνώριζε
εδώ και πολύ καιρό, με χαιρέτησε χαρούμενα:
«Χαίρετε, γιατρέ».
«Δεν είμαι γιατρός», του είπα, και ήταν
αλήθεια. «Γιατί με νομίζεις για γιατρό;»
«Άαα... πραγματικά πίστευα...», απάντησε
εκείνος ήρεμα.
Ζήτησα γραβάτες, διάλεξα αυτή που μου
άρεσε, πλήρωσα. Αυτή τη στιγμή, ο άλλος
υπάλληλος, ο οποίος επίσης με γνώριζε
από παλιά, πλησίασε τον συνάδελφό του.
«Χαίρετε», είπα και στους δύο.
Οι δύο υπάλληλοι υποκλίθηκαν ευγενικά
και συγχρονισμένα και, με μια φωνή,
απάντησαν:
«Χαίρετε, γιατρέ, κι ευχαριστούμε πολύ».
Ηθικό συμπέρασμα:
Όταν η κοινή γνώμη μας κάνει γιατρούς,
γιατροί πρέπει να είμαστε. Στην κοινωνική
ζωή, είμαστε αυτό που οι άλλοι κρίνουν
ότι είμαστε και όχι αυτό που θεωρούμε
βέβαιο και προσποιούμεθα πως είμαστε.
Η κοινωνική μας προσωπικότητα, για
όλους, ή η ιστορική για τις διασημότητες,
είναι μια δική μας ιδέα που δεν έχει
τίποτα δικό μας. Ο πολιτικός που ξέρει
να το καταλαβαίνει αυτό, κρατάει το
κλειδί της κυριαρχίας του κόσμου. Μπορεί,
είναι βέβαιο, να του λείπει η πόρτα, αλλά
αυτό, αναμφίβολα, είναι ήδη υπόθεση του
πεπρωμένου.
Fernando Pessoa
Ο Δρόμος του Φιδιού
Μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης
Εκδόσεις Αρμός 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου