ΜΙΑ ΧΡΥΣΗ ΚΑΡΔΙΑ – BORIS VIAN

Ο Ωλν προχωρούσε ξυστά στους τοίχους, κοιτάζοντας πίσω του, με βλέμμα γεμάτο υποψία, κάθε τέσσερα βήματα. Μόλις είχε κλέψει τη χρυσή καρδιά του μπαρμπα-Μιμίλ. Φυσικά είχε αναγκαστεί να ξαντεριάσει λίγο τον ανθρωπάκο και κυρίως να του ανοίξει το θώρακα μ’ ένα κλαδευτήρι, αλλά όταν το έπαθλο είναι μια χρυσή καρδιά δεν πρέπει να διστάζεις πάνω στην εκλογή των μέσων.

Όταν είχε κάνει τριακόσια μέτρα, έβγαλε επιδεικτικά το κασκέτο του κλέφτη που φορούσε, το πέταξε σ’ έναν υπόνομο και το αντικατέστησε με το μαλακό καπέλο του τίμιου ανθρώπου. Το βήμα του έγινε σταθερό. Ωστόσο, η χρυσή καρδιά του μπαρμπα-Μιμίλ, ακομα αχνιστή, τον ενοχλούσε, γιατί χτυπούσε δυσάρεστα μέσα στην τσέπη του. Εξάλλου, θα του άρεσε να τη χαζέψει με την ησυχία του, γιατί ήταν μια καρδιά που η θέα της σου ξανάδινε κουράγιο να συνεχίσεις τις κακίες.

Μια γουμενιά παραπέρα, σ’ έναν υπόνομο ανώτερων διαστάσεων από τον πρώτο, ο Ωλν ξεφορτώθηκε το ρόπαλο και το κλαδευτήρι. Τα δυό όργανα ήταν σκεπασμένα με κολλημένα μαλλιά και αίμα, και καθώς ο Ωλν ήταν πολύ σχολαστικός, υπήρχαν δίχως αμφιβολία, κι ένα σωρό δακτυλικά αποτυπώματα. Κράτησε τα ρούχα του, γεμάτα γλοιώδες αίμα, γιατί οι περαστικοί δεν έχουν οπωσδήποτε την απαίτηση από ένα δολοφόνο να ντύνεται σαν όλο τον κόσμο και πρέπει να σεβόμαστε και τον κώδικα του επαγγέλματος.

Στο σταθμό των ταξί, διάλεξε ένα πολύ φανταχτερό που θα μπορούσε κανείς εύκολα να το αναγνωρίσει, μια παλιά Μπερνατσίτσι του 1923 με σουβλερό πισινό, μονόφθαλμο σοφέρ και τον πίσω προφυλακτήρα μισοβουλιαγμένο. Το κόκκινο σα φραγκοστάφυλο και κίτρινο χρώμα του καπό από ριγέ σατέν πρόσθετε μια αξέχαστη νότα στο σύνολο. Ο Ωλν μπήκε μέσα.

-Για που το βάλαμε πατριώτη; ρώτησε ο σοφέρ, ρώσος από την Ουκρανία, αν κρίνουμε από την προφορά του.

-Κάνε το γύρο του τετραγώνου... είπε ο Ωλν.

-Πόσες φορές;

-Όσες χρειάζεται για να σε πάρουν χαμπάρι οι μπάτσοι.

-Α! Α!... σκέφτηκε μεγαλόφωνα ο σοφέρ. Ωραία... λοιπόν... για να δούμε... μα δεν είναι δυνατό να υπερβώ το όριο ταχύτητας, θα πάω από αριστερά, εντάξει;

-Έγινε, είπε ο Ωλν.

Κατέβασε τη σκεπή και κάθισε όσο πιο ψηλά μπορούσε για να φαίνεται το αίμα στα ρούχα του. Αυτό, σε συνδυασμό με το καπέλο του τίμιου ανθρώπου, θα απόδειχνε ότι είχε κάτι να κρύψει.

Έκαναν το γύρο δώδεκα φορές, μέχρι που πέρασε ένα από τα κυνηγετικά πόνεϋ με πινακίδα της αστυνομίας. Το πόνεϋ ήταν βαμμένο σε γκρίζο του σιδήρου και το ελαφρό αμάξι από ξύλο ιτιάς που τραβούσε, είχε το θυρεό της πόλης. Το πόνεϋ μύρισε τη Μπερνατσίτσι και χλιμίντρισε.

-Εντάξει, είπε ο Ωλν, μας πήραν στο κυνήγι. Πιάσε δεξιά γιατί δεν πρέπει να ριψοκινδυνέψουμε να πατήσουμε κανένα πιτσιρίκι.

Για να μπορεί να τους ακολουθεί το πόνεϋ δίχως να κουράζεται, ο σοφέρ ρύθμισε την ταχύτητά του στο μίνιμουμ. Απαθής ο Ωλν τον κατεύθυνε. Πλησίασαν τη συνοικία με τα ψηλά σπίτια.

Ένα δεύτερο πόνεϋ, βαμμένο κι εκείνο γκρίζο, ήρθε σε λίγο να βρει το πρώτο. Όπως και το άλλο αμάξι, έτσι κι αυτό περιείχε ένα μπάτσο με μεγάλη στολή. Οι δύο μπάτσοι, από το ένα αμάξι στο άλλο, συσκέφτηκαν ψιθυριστά δείχνοντας τον Ωλν με το δάχτυλο, ενώ τα πόνεϋ κάλπαζαν πλάι πλάι, με το ίδιο βήμα, ανασηκώνοντας τα πόδια και κουνώντας το κεφάλι σα μικρά περιστέρια.

Βλέποντας ένα κτίριο που η όψη του τού φάνηκε ευνοϊκή, ο Ωλν είπε στο σοφέρ να σταματήσει και πήδηξε ανάλαφρα στο πεζοδρόμιο, περνώντας πάνω από την πόρτα του ταξί, για να μπορέσουν οι μπάτσοι να δουν καθαρά το αίμα πάνω στα ρούχα του.

Έπειτα χώθηκε στο κτίριο και πήγε στη σκάλα της υπηρεσίας.

Δίχως να βιαστεί, ανέβηκε μέχρι το τελευταίο πάτωμα. Εκεί ήταν οι κρεβατοκάμαρες των υπηρετριών. Ο διάδρομος, στρωμένος με εξάγωνα πλακάκια από τερακότα, ενοχλούσε την όρασή του. Υπήρχαν δυό διάδρομοι, αριστερά και δεξιά. Ο αριστερός έβλεπε στην εσωτερική αυλίτσα ανάμεσα στα λουτρά και τις τουαλέτες. Πήρε αυτόν. Ένας φεγγίτης, αρκετά ψηλός, βρέθηκε ξαφνικά να χάσκει μπροστά του. Ένα εσκαμπό σαν αστέρι ήταν τοποθετημένο από κάτω. Ο Ωλν είχε αρχίσει ν’ ακούει τα βήματα των μπάτσων ν’ αντηχούν στη σκάλα. Σκαρφάλωσε ζωηρά στη στέγη.

Εκεί σταμάτησε για να πάρει ανάσα πριν από την απαραίτητη καταδίωξη. Ο αέρας που καταβρόχθισε σε μεγάλη ποσότητα, θα του φαινόταν χρήσιμος στην κάθοδο.

Κάλπασε στη στέγη που έγερνε απαλά. Στην άκρη της απόκρημνης κατηφοριάς, σταμάτησε και γύρισε, με την πλάτη στο κενό, έπειτα έσκυψε και χρησιμοποίησε τα δυό του χέρια για να προσγειωθεί στα δυό του πόδια στην υδρορροή.

Προχώρησε κατά μήκος της τσίγκινης, σχεδόν κάθετης πλευράς. Κάτω, η αυλίτσα φαινόταν μικροσκοπική, με πέντε σκουπιδοτενεκέδες στη σειρά, μια παλιά σκούπα σαν πινέλο και ένα κιβώτιο με σπασμένα αντικείμενα.

Έπρεπε να κατέβει κατά μήκος του τοίχου και να μπει σ’ ένα από τα λουτρά του διπλανού κτιρίου. Υπήρχαν γι’ αυτό το σκοπό άγκιστρα σφηνωμένα στον τοίχο, έπειτα κρεμόσουν με τα δυό χέρια από το παράθυρο κι έκανες έλξη. Το επάγγελμα του δολοφόνου δεν είναι κι εύκολο. Ο Ωλν ξεκίνησε πάνω στα σκουριασμένα κάγκελα.

Πάνω ψηλά οι μπάτσοι έκαναν φασαρία κι έτρεχαν γύρω γύρω στη στέγη με τα παπούτσια τους, για να συμμορφωθούν με το τυπικό σχέδιο καταδιώξεων που είχε εκπονήσει η διεύθυνση της αστυνομίας.

Η πόρτα ήταν κλειστή γιατί οι γονείς του Γλυκάκια είχαν βγει κι ο Γλυκάκιας φύλαγε το σπίτι ολομόναχος. Στα έξι σου χρόνια δεν προλαβαίνεις ακόμα να βαρεθείς μέσα σ’ ένα διαμέρισμα όπου μπορείς να βρεις ποτήρια για σπάσιμο, κουρτίνες για κάψιμο, χαλιά για μελάνωμα, και τοίχους που μπορείς να σκεπάσεις με δακτυλικά αποτυπώματα σε κάθε απόχρωση, με την ενδιαφέρουσα επάλειψη χρωμάτων που το σύστημα Μπερτιγιόν παρουσιάζει σαν ακίνδυνη. Όπου υπάρχει επιπλέον ένα λουτρό, βρύσες, πραματάκια που επιπλέουν... και για να κόβεις φελλούς, η ξυριστική μηχανή του πατέρα σου, μ’ ένα όμορφο ολόισιο ξυραφάκι.

Ακούγοντας φωνές από την αυλή στην οποία έβλεπε το λουτρό, ο Γλυκάκιας τράβηξε, για να βλέπει καλύτερα, τα μισάνοιχτα παντζούρια. Μπροστά στη μύτη του, δυό χοντρά αντρικά χέρια αγκιστρώθηκαν στο πέτρινο περβάζι. Το κεφάλι του Ωλν, κατακόκκινο από την προσπάθεια, εμφανίστηκε στα γεμάτα ενδιαφέρον μάτια του Γλυκάκια.

Αλλά ο Ωλν είχε υπερεκτιμήσει τις γυμναστικές του ικανότητες και δε μπόρεσε να βρεθεί πάνω με την πρώτη. Τα χέρια του κράταγαν γερά κι αφέθηκε να κρεμαστεί τεντώνοντας τα μπράτσα για να ξαναβρεί την ανάσα του.

Γλυκά ο Γλυκάκιας σήκωσε το ξυράφι που κρατούσε ακόμα και περπάτησε την καλοακονισμένη λεπίδα στις άσπρες και τεντωμένες αρθρώσεις του δολοφόνου. Τα χέρια ήταν πολύ χοντρά.

Η χρυσή καρδιά του μπαρμπα-Μιμίλ τράβαγε τον Ωλν προς το έδαφος με όλη της τη δύναμη και τα χέρια του αιμορραγούσαν. Ένας ένας οι τένοντες έσπασαν σα μικρές χορδές κιθάρας. Με κάθε σπάσιμο αντηχούσε μια αδύναμη νότα. Έμεναν στο περβάζι, δέκα αναιμικοί φάλαγγες. Από τον καθένα έτρεχε λίγο αίμα. Το κορμί του Ωλν έξυσε το πέτρινο τοίχωμα, έκανε γκελ στην προεξοχή του πρώτου ορόφου και έπεσε στο παλιό κιβώτιο. Δεν είχαν παρά να τον αφήσουν εκεί. Οι σκουπιδιάρηδες τον πήραν την άλλη μέρα.

Boris Vian

Ο Έρως Είναι Τυφλός

Μετάφραση Ρένα Χατχούτ

Εκδόσεις Γράμματα 1982