Τραγούδι θανάτου – Henri Michaux

Η τύχη με πλατειά φτερά, η τύχη από πλάνη έχοντάς μου φέρει μαζί με άλλους στίχους τη χαρούμενη χώρα της ξαφνικά, μα ξαφνικά καθώς επιτέλους ανέπνεα ευτυχισμένος, ατέλειωτες μικρές κροτίδες στην ατμόσφαιρα με ανατίναξαν και ύστερα μαχαίρια αναβλύζοντα από παντού με τρυπούσαν με χτυπήματα τόσο καλά που ξανάπεφτα στο σκληρό έδαφος της πατρίδας μου για πάντα δική μου τώρα.

Η τύχη με τα ψάθινα φτερά, η τύχη ανυψώνοντάς με για μια στιγμή πάνω από τις αγωνίες και τους αναστεναγμούς, ένας σωρός σχηματισμένος από χίλιους, κρυμμένος χάρις στην αφηρημάδα μου μέσα στον κονιορτό ενός ψηλού βουνού, ένας σωρός φτιαγμένος στον αγώνα μέχρι θανάτου από πάντοτε, ξαφνικά πέφτοντάς μας επάνω σαν μια βολίδα, ξανάπεφτα στο σκληρό έδαφος του παρελθόντος για πάντα παρόν τώρα.

Η τύχη ακόμα μια φορά, η τύχη με δροσερά σεντόνια περισυλλέγοντάς με μέ γλύκα, καθώς γελούσα σε όλα γύρω μου, διαμοιράζοντας όλα όσα κατείχα, ξαφνικά κυριευμένος δεν ξέρει κανείς από τι ελθούσα από κάτω και από πίσω, ξαφνικά, σαν μια τροχαλία ξεκρέμαστη, αιωρούμουν, ήταν ένα πελώριο πήδημα, και ξανάπεφτα στο σκληρό έδαφος του πεπρωμένου μου, πεπρωμένο για πάντα δικό μου τώρα.

Η τύχη ακόμα μια φορά, η τύχη με γλώσσα λαδένια, έχοντας πλύνει τις πληγές μου, η τύχη σαν μια κόμη που πιάνεις και που θα έπλεκες μαζί με τα μαλλιά σου συνεπαίρνοντάς με και ενώνοντάς με αδιάρρηκτα με εκείνη ξαφνικά, όπως ήδη κολυμπούσα στη χαρά, ξαφνικά ο θάνατος ήλθε και είπε: «Είναι καιρός. Έλα». Ο Θάνατος για πάντα. Ο Θάνατος τώρα.

ΧΡΥΣ. ΤΣΙΚΡΙΤΣΗ-ΚΑΤΣΙΑΝΑΚΗ

ΞΕΝΕΣ ΦΩΝΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ (Σειρά 3η)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΔΩΝΗ 2005